ห้องเรียนชั้นประถม 6
มันมีหลายๆเรื่องเกิดขึ้น และฉันได้ถอนหายใจออกมา
“อิโรฮะจัง เก่งจังเลย~ คะแนนเต็มอีกแล้ว!”
“อืม อยู่แล้วล่ะ”
ในห้องเรียนชั้นประถม 6
ไม ได้พูดคะแนนของฉันออกมาด้วยเสียงแสนดีใจ
สิ่งที่ตามมาคงเป็นเด็กนักเรียนคนอื่นๆหันมาทางพวกเรา
“ช่วงนี้มีอะไรดีๆเกิดขึ้นหรอ อิโรฮะจัง?”
“ผมจำไม่ได้เลยนะ ว่าอิโรฮะจังเรียนเก่งขนาดนี้อ่ะ”
“อิโรฮะจังเปลี่ยนบุคลิก..?”
พวกเขาได้กระซิบพูดคุยกันเกียวกับเรื่องของฉัน
ฉันเอานิ้วไปเล่นที่ผมเบาๆ เพื่อปิดบังความเขินอายของฉัน
ตอนนี้ฉันเริ่มที่จะชอบผมยาวๆขึ้นแล้วล่ะ ฉันชอบสถานะของการเป็นเด็กประถมสุดๆเลย แต่ว่านะข้างในมันยังเป็นชายหนุ่มอยู่นะสิ..
รู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องมาตบเด็กเนี่ย
[สอบ ตบเด็กเนี่ยมันรู้สึกดีจังเลยแฮะ]
มันเป็นเรื่องง่ายๆเลยที่ฉันจะพูดมันออกมา แต่ฉันไม่ได้หน้าหนาเหมือนพี่อาเนะอ่ะดิ๊
“อิโรฮะจังวางแผนเกี่ยวกับ ข้อสอบเข้ามัธยมต้นแล้วหรอ?”
“ช่ายแล้วล่ะ ไมจังและปัญหาอยู่ที่ตรงนั้นแหละ ”
“อืม ตกใจหมดเลยอิโรฮะจัง ;w;”
ไมจังถอนหลังตกใจออกมาจากการที่ฉันอยู่ๆก็ลุกขึ้นมา
ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังและกลับไปนั่งที่เก้าอี้
เอาจริงๆนะ แรงกดดันจากครอบครัวของฉันมันเยอะสุดๆไปเลยล่ะ
ทุกๆครั้งที่มีโอกาศก็
[ทำไมไม่ไปลองสอบดูล่ะ?]
[ฉันได้ยินมาด้วยนะคะ ว่าโรงเรียนนั้นสอนดีมากๆเลย]
[ตึกอาคารสวยมากเลยล่ะ แล้วก็สิ่งอำนวยความสะดวกก็ดีสุดๆ]
และก็อะไรแบบนั้น เฮ้อ~
ไม่ มันไม่จริงเลยซักนิด ฉันไม่ใช้อัจฉริยะซักหน่อย เอาจริงๆฉันไม่ฉลาดด้วยซ้ำ
คะแนนสอบมันดีก็เพราะนี่มันชีวิตที่สองของฉันต่างหาก! ส่วนไอเรื่องภาษามันก็เป็นเรื่องลึกลบที่ฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำ!
ไม่มีทางที่ฉันจะอธิบายมันออกมาเลย…
ฉันแค่รู้ว่าฉันทำมันได้
“ถ้าฉันต้องไปโรงเรียนเอกชนแบบนั้นแล้วก็นะ.. ไม่อยากลาออกเลยแฮะ”
และปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็คือ ถ้าฉันเอาเวลาทั้งหมดไปเรียน ฉันก็ไม่มีเวลามาดูโอชินะสิ!
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่จำเป็นสำหรับฉัน
＊ ＊ ＊
อ่ะ ตอนที่ฉันคุยเรื่องนี้เหล่าแชทในสตรีม ผลก็เป็น
>แรงจูงใจของเด็กๆกับแรงผลักดันจากครอบครัวคือกุญแจในการสำเร็จในมัธยมต้นสินะ..
>อิโรฮะจังระวังการเปิดเผยตัวตนด้วยนะ..
>อิโรฮะจังอย่าไปบอกใครเชียวว่าเข้าโรงเรียนอะไร มันจะไม่ปลอดภัยเอานะ
“ขอบคุณที่ทุกๆคนเป็นห่วงจริงๆเลยน้า~ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ! กิจกรรมสอบที่เอามาไลฟ์ครั้งนั้นก็เป็นของโรงเรียนอื่น แล้วก็ทุกๆอันฉันคิดไว้แล้วล่ะไม่ต้องเป็นห่วง!~”
>เก่งมาก!
>รอบคอบสุดๆเลยอิโรฮะจัง เด็กประถมจริงปะเนี่ย
“ฉันต้องไปสอบที่โรงเรียนที่อยู่ใกล้บ้าน.. วิชาภาษาอังกฤษเอย แล้วก็มีแต่วิชายากๆทั้งนั้น ไม่มีอะไรง่ายๆมั่งเลยหรอ ;w;”
>เรามาคุยเรื่องข้อสอบเด็กมัธยมต้นกันทำไมฟร๊ะwwww
>ผมว่าคนดูในนี้คงโตกันหมดแล้วล่ะwww เหมือนกลับไปคุยเรื่องเก่าๆเลย
>ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม อิโรฮะจังสู้ๆนะ~ แล้วก็ตั้งใจติวด้วยนะw
“…มันแห่งคุณธรรมมันจะชำละล้างฉันแล้ว! แต่ถ้าเอาเวลาไปเรียนแล้วก็เวลาดูวีทูบเบอร์มันก็น้อยลงเด้! ไม่อาวววว”
>การสตรีมเป็นเรื่องยุ่งยากจริงๆนั่นแหละ
>…เป็นคอมเม้นที่สุดยอดสุดๆเลยอิโรฮะจัง w
>อิโรฮะจังเป็นแฟนตัวยงวีทูบเบอร์เลยนะ รู้ยัง~
>ปกติมันต้อง “เกลียดการเรียนเฟ้ย!” แต่อันนี้มัน “ไม่อยากเสียงเวลาเรียน” เฉยเลย ww
“สิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกคือการดูสตรีมงั้นหรอ ขอตอบว่าไม่ ของจริงคือการไปดูโอชิตัวเป็นๆต่างหาก!”
>wwww
>พวกเราเป็นเหมือนกันเลยนะ wwww
>อิโรฮะจังจะงี่เง่าตอนมีเรื่องวีทูบเบอร์มาเกี่ยวข้องตลอดเลยน๊าาา
“ยังไงก็เถอะ ทุกๆคนมีวิธีการเรียนมาแนะนำมะ?”
>นอน
>หนังสือที่อ่านล่าสุด ก็มังงะอ่ะ
>ถ้าอยากจะลองเรียนหนักๆดูแล้วก็ ลองหาข้อสอบกวดวิชามาลองสอบก็ได้นะ
“โรงเรียนกวดวิชาไม่ใช่ว่ามันแพงสุดๆเลยหรอ ?”
>มันก็แพงจริงๆนั่นแหละ
>จ่ายค่าเรียนไม่พอ ต้องเสียค่าหนังสืออีก..
>สำหรับ ป.6 ถ้าจำไม่ผิดน่าจะราวๆ 1000000 เยนนะถ้ารวมทุกอย่าง
“อะไรนะ? จริงหรอ!”
>อิโรฮะจังจ่ายได้อยู่แล้วล่ะ~
>การเอาชีวิตรอดในโลกที่เต็มไปด้วยทุนนิยมนี่มัน~
>ค่าเข้าเริ่มแรก 5000 เยน ค่า~
“ขอบคุณที่ทุกๆคนเข้ามาแนะนำมากเลยน้า~ แต่ว่าเอาจริงๆแล้วมันนานมากเลยนะกว่าฉันจะได้ตังตรงนั้นจริงๆ ราวๆ 2 เดือนล่ะมั้ง ก่อนที่มันจะมาเป็นเงินเก็บของฉัน”
>ไม่รู้เรื่องนั้นเลยแฮะ
>เห๊~
>งั้นคงต้องติวเองเหมือนเดิมแล้วแหละ~
>อิโรฮะจังลองสมัครคอร์สสอนในช่วงฤดูร้อนดูก็ดีนะ
>ลองไปหาพวกโปรเจ็คจากโรงเรียนสอนพิเศษดูสิ พวกเขาอาจจะสอนฟรีๆก็ได้นะ
“อะไรนะ? ถ้าฉันไปเอาโปรเจ็คมาทำทำ งั้นก็ไม่ต้องเรียนหรอ?”
[ M : ในส่วนประโยคตรงนี้ ผมคิดว่าคงบอกให้อิโรฮะจัง แสดงความสามารถทางด้านภาษามั้งครับw]
>????
>？？？？？？
>พูดอะไรยุ่งยากจังเลย~
>ตกลงอยากเรียนจริงไหมเนี่ย wwwww
>งั้นอิโรฮะจังต้องโชว์สกิวพูดภาษาแล้วล่ะ (ภาษาอวกาศ)
>ทำไมไม่ลองไปหาหนังสือจากห้องสมุดดูบ้างล่ะ?
“ฉันพูดภาษาญี่ปุ่นค่ะ! แต่ก็ถูกแฮะ ถ้าลองไปที่ห้องสมุดของโรงเรียนหรอไม่ก็ในเมืองแล้วลองยืมหนังสือมาอ่านดู ฉันยังไม่รู้เลยต้องสอบตอนไหน แล้วก็ไม่อยากจะซื้อหนังสือด้วย~”
>ความเป็นจริงล่ะ..
>ผมว่าถ้าอิโรฮะจังไปบอกครอบครัวซื้อให้แน่นอนเลยนะw
>อิโรฮะจังนี่เป็นผู้ใหญ่จริงๆเลยน้า~ ไม่ใช่แแบบพวกเด็กประถมที่มีเซนส์ทางด้านเงินเลย
＊ ＊ ＊
วันต่อมาหลังจากเรียนเสร็จ เท้าของฉันได้ก้าวขึ้นเดินมาบนบรรได
เพราะว่าวันนี้ไม่มีการรวมตัวทำกิจกรรมกัน เลยเลิกไวซักหน่อยและได้พักแล้ว!
“อิโรฮะจังที่เก็บรองเท้ามันอยู่ทางนั้นไม่ใช่หรอ..?”
“ฉันรู้น่าาา แต่มันมีอีกที่ตรงห้องสมุดด้วยนะ”
“….มันไม่มีไม่ใช่หรอ? หรือว่า..!”
“ล้อเล่นน่าาา”
“www ฉันรู้อยู่แล้วล่ะอิโรฮะจัง”
ฉันเดินขึ้นไปทางบรรไดเพื่อไปห้องสมุด ขณะกำลังคิด ฉันก็ลองแต่งเรื่องในหัวเล่นๆดู
แล้วก็นะฉันปล่อยไมไว้ด้านหลังด้วยล่ะ~ ได้ยินเสียง “อย่าทิ้งฉันไว้เซ้~” ตามหลังมาแต่มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่นะ~
“ขออนุญาติค่ะ..”
ฉันเปิดประตูและเดินเข้าไปด้านใน กลิ่นของหนังสือเก่าๆ เต็มทั่วห้องไปหมด
กลิ่นมันทำให้ฉันนึกถึงอดีตเก่าๆเลย่ละ..
ฮูเร่! HNY ทุกๆคนครับ~
