มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายนิดนึงอ่ะนะ
หลังจากที่ฉันลองเปิดอ่านหนังสือฝรั่งเศษดดู รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่โรงพยายาลซะแล้ว
และพอครอบครัวของฉันรับรู้พวกเขาก็รีบมาหาฉันเลยล่ะ ทำให้สตรีมของวันนั้นต้องถูกยกเลิกด้วย
“ฉันก็น่าจะฝืนไปหน่อยหน่ะค่ะ..”
ฉันคุยเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันโดยผสมเรื่องปลอมไปเล็กน้อย
การที่อยู่ๆล้มลงแล้วไปโผล่ที่โรงบาลมันเป็นประสบการ์ณที่ไม่เคยเจอมาก่อนทั้งชีวิตนี้และชีวิตก่อน
>มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยหรอ?
>ผมเป็นห่วงนะ!
>ทำไมถึงพักแค่วันเดียวแล้วมาสตรีมต่อล่ะ?
“ฉันสบายดีแล้วล่ะค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ หลังจากที่ตื่นมาแล้วคุณหมอยาวิตามินมาแล้วก็กลับบ้านเลย”
>แต่อิโรฮะจังต้องพักมากกว่านี้นะ..
>ไม่ใช่คุณหมอบอกให้พักหลายๆวันหรอ?
>เหตุผลที่เป็นคืออะไรหรอ?
“คุณหมอบอกว่าฉันไม่พักสมองเลยล่ะ..”
>ไม่ใช่ว่าเด็กประถมควรจะพักหน่อยไม่ใช่หรอ?
>หรือเป็นเพราะสตรีมหรอ?
>เรียนยากไปหรอ?
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันหน่ะสิค่ะ..”
แต่สาเหตุจริงๆคงเป็น ความสามารถนั้นแน่ๆที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ไม่ต้องถามว่าทำไมอยู่ๆฉันถึงใช้สมองหนักเกินไปในทีเดียวได้ในเวลาสั้นๆ
จากนี้ไปฉันจะพยายามฝึกจำทีละนิดล่ะ!
มันไม่ปัญหาอะไรทั้งนั้นแหละ จนกระทั่งมาจนถึงจุดตรงกลาง
ฮืม…!
และสุดท้ายฉันก็จะดูวีทูบเบอร์ได้ทุกภาษาไงล่ะ!
และถ้าลองคิดดูดีๆ ความสามารถนี้ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น
มันก็เหมือนมีเครื่องแปลภาษาที่ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองที่โครตเร็วแรงทะลุนรกแค่นั้นเอง..?
แต่มันเหมือนจะมีปัญหาถ้าใช้งานหนักไปนั่นแหละ
>ไม่ใช่ว่ามันน่ากลัวหรอกหรอถ้าเราไม่รู้สาเหตุ?
>เป็นห่วงอิโรฮะจังนะ!
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ! วีทูบเบอร์รักษาได้ทุกโรค! เพราะงั้นฉันจะไม่สุขภาพดีได้ไงถ้าฉันดูทุกวันหน่ะ!”
>อะไรฟ่ะ?
>อิโรฮะทำผมขำอีกแล้วล่ะ.. w
“ฉันเข้าใจทั้งอังกฤษแล้วก็เกาหลีแล้วนะ! มีความสุขสุดๆไปเลยล่ะ~ มันมีตั้งหลายอย่างที่ต้องไปดู น่าจะดูวันละ 12 ชม.ด้วยซ้ำแต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี”
>นี่เป็นเหตุผลที่ป่วยสินะ..!
>เอ๊ นี่อิโรฮะจังทั้งไปโรงเรียนแล้วก็สตรีมด้วยใช่ไหม?
>มีเวลานอนบ้างเซ้
>ไปพักซะ!
“นี่พวกนายพูดอะไรกันนะ..! ถ้าคิดตรงๆฉันพักวันล่ะ 36 ชม.เลยนะ!”
>อย่าภูมิใจเซ่!
>+1
>+1
และในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น
ตอนนี้ฉันไลฟ์สดคุยกับผู้ชมอยู่ และไม่ได้ใส่หูฟังด้วยฉันเลยรับรู้ได้ในทันที
“อะไรหรอคะ แม่? สตรีมอยู่นะ… ทุกคนซักครู่นะ”
>โอเคจ้า
>คุณแม่ของอิโรฮะ ปรากฎตัว!
ฉันเดินไปเปิดประตูและรอการตอบกลับ..
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คุณแม่ เข้ามาขณะที่ฉันกำลังสตรีมอยู่ เพราะงั้นมันเลยให้ความรู้สึกแปลกๆ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“อิโรฮะจ๊ะ จากนี้แม่ให้ดูมายทูปได้แค่วันละชั่วโมงเท่านั้นนะ”
“อะไรนะคะ..?”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นจ๊ะ ลูกรู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงลูกแค่ไหนตอนลูกล้มลงไป ลูกบอกลูกไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็น แต่ลูกรู้นี่หน่า!”
“ฟุเอ๊… ไม่ใช่นะคะ ดูสตรีมมันช่วยรักษาจริงๆนะคะ..”
“ถือว่าแม่บอกละนะ..”
“เดียวก่อนค่ะt…”
ประตูได้ถูกปิดลงและคุณแม่ไม่อยู่แล้ว
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้เนี่ย..?
แหม ก็เป็นเด็กนี่นะ
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่รับรู้ว่าเด็กนั้นห่างจากคำว่าอิสระแค่ไหนจากกฎที่ผู้ใหญ่ตั้งไว้
“แย่จัง..”
ฉันเดินกลับไปนั่งที่คอมพิวเตอร์ของฉัน
และฉันหันไปมองตรงส่วนคอมเม้น
>5555555555
>RIP
>คุณแม่ทำดีมาก!
“เอ๊ พวกนายได้ยินด้วยหรอ สงสัยฉันลืมกดปิดไมค์ เฮ้อ~ ชั่งมันเถอะแต่มันแย่จริงๆนะ ให้ดูมายทูปได้แค่วันล่ะชั่วโมงเนี่ย…”
ถึงมันจะดูเหมือนว่าฉันจะไม่สนใจที่คุณแม่พูด แต่เอาจริงๆแล้วสถานการณ์นี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะต่อต้าน
คุณแม่เป็นคนควบคุมบัญชีมายทูปอ่ะ…
ถ้าฉันทำผิดซักครั้งล่ะก็ แม่คงลบบัญชีทิ้งแน่เลย..
เมื่อไม่มีทางเลือกฉันได้ถอนหายใจออกมา
“ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันคงต้องแยกหมวดหมู่สตรีมที่ไม่ใช่มายทูปของฉันแล้วสินะ..”
>ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้เล่า!
>อย่าโกรธเรื่องแบบนี้สิ www
จากนั้นก็มีบางคนที่เปิดเข้ามาในห้องของฉันโดยที่ไม่ได้เคาะประตูก่อน..
อารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วแฮะ..
เอาจริงๆแล้วข้างใน มันก็ยังเป็นผู้ชายคนนึงอยู่นะ
และฉันก็ได้รู้ว่าการถูกบ่นโดยคนในครอบครัวนั้นมันส่งผลทางจิตใจแค่ไหน
แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันว่าคงต้องคุยกันซักหน่อยแล้วแหละ
หลังจากตกลงกันซักพัก พวกเราก็ได้คุยกันว่า 2 ชม. ในวันปกติ 5 ชม. ในวันหยุด
การแปลกเปลี่ยนคงเป็นฉันต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะไปสอบเข้ามัธยมต้น..
เน่ ถ้าอยากให้ฉันพักจริงๆ หยุดให้ฉันเรียนเถอะ..
“ฮึกๆ 2 ชม. มันจะน้อยเกินไปแล้วนะ”
>นั่นเยอะแล้วเฟ้ย!
>พอแล้ว!
>พยายามโน้มน้าวคุณแม่แต่สุดท้ายโดนสอนมาซะงั้นกร๊ากๆ
แต่สิ่งที่ดีก็คือมันใกล้ที่จะหยุดช่วงฤดูร้อนแล้ว เพราะงั้นฉันจะได้ดูวีทูบ 5 ชม.ทุกวันไงล่ะ!
แต่สำหรับฉันมันก็น้อยอยู่ดี..
แล้วก็นะสตรีมนี้ไม่ได้ตัดเสียงบ่นของคุณแม่ตลอดทั้งไลฟ์
และแน่นอนเสียงร้องไห้ของเด็กสาวชั้นประถม “ถูกตัดออก”
แง้~
เด็กโดนดุล่ะ wwww ขอให้ทุกคนมีความสุขความเจริญกับปีใหม่ครับ !
