<> = ภาษายูเครน
“” = ญี่ปุ่น
“หืม…”
ฉันลองถามไมเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นดู แต่เธอก็ไม่เข้าเรื่องสักที
เธอในตอนนี้ดูเหมือนอารมณ์จะไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่
“โอเค ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”
ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ
ฉันจะปล่อยเอาไว้อย่างนี้แหละถึงฉันจะไม่รู้ก็เถอะว่าทำไม ไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
และแล้วก็มีบางสิ่งที่ทำให้ฉันต้องเผชิญหน้าด้วย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ..”
ฉันได้เห็นนักเรียนใหม่ที่พึ่งมาถึงฉันจึงลุกขึ้นยืน..
ไมที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน และฉันที่กำลังจะเปล่งเสียงออกมา
มือของไมส่ายไปส่ายมาบนอากาศ นี่เธอกำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย?
ฉันพยักหน้าเพื่อให้ไมสบายใจ
และในตอนนั้นเอง ไมก็ส่ายหน้าไปมาอย่างรวดรเ็ว
ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกหน่าา สบายหายห่วง ฉันชูนิ้วโป้งให้ไมและเริ่มเดินไป
“ไม่น้าา ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนนน”
ฉันได้ยินเสียงตามมาจากด้านหลังและในตอนนี้ที่ๆฉันอยู่คือด้านหน้าของเด็กที่ย้ายมา
ไม่มีปัญหาหรอกนะ เพราะถ้ามันมี เดียวค่อยแก้เอาก็ล่ะกัน
<..เอ่อ อิโรฮะ อ่าา อิโรฮะจัง อืออ อรุณสวัสดิ์นะคะ..>
“อรุณสวัสดิ์”
<คือวันนี้ว่างช่วงหลักเรียนเรียนหรือเปล่า..?>
<เอ๊..?>
<ช่วยมาเจอฉันที่หลังตึกโรงเรียนได้หรือเปล่า?>
<!!!?!????>
＊ ＊ ＊
<เอ่ออ คือว่า อิโรฮะจัง ขอบคุณที่รอนะคะ..>
<ที่นี่จะพูดยูเครนก็พูดได้เลยนะ.. แล้วก็ฉันขอโทษด้วยที่เป็นคนเรียกเธอให้มา>
<ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แฮะๆ>
เด็กคนนี้เธอเหมือนกำลังทำตัวแปลกๆ
ฉันรู้สึกได้ว่ามันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่มันผิด
แต่พอฉันลองมาคิดดูแล้วไม่ใช่ว่ามันก็น่ากลัวอยู่แล้วหรอ ถ้ามีคนเรียกมาที่หลังโรงเรียน?
<ไม่ใช่เหมือนว่าฉันจะกินเธอหรอกนะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วง แค่ฉันอยากจะถามอะไรซักหน่อย..>
<มีอะไรหรอคะ?>
<คือเธอจ้องฉันเยอะมากๆเลยนะ รู้ตัวไหม? ฉันแค่อยากจะรู้เหตุผลของตรงนั้นแหละ>
<เอออออ๊ นี่อิโรฮะจังมองฉันด้วยหรอคะ..?>
<ไม่ๆๆๆๆๆ เธอมาจ้องฉันก่อนต่างหาก!>
ก็ใช่นะเซ่ นี่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองจ้องฉันบ่อยขนาดนั้นเลยเรอะ!
เด็กที่ย้ายมาคนนั้นก็ได้บ่นพึมพัม
<เอ่อ..> <นั่นมัน..> <หน้าอายสุดๆเลย..>
ทำไมเธอถึงคิดว่าตัวเองไม่รู้ตัวได้เนี่ย?
ไม่สิ เด็กก็เป็นแบบนี้แหละเนอะ
<นั่นมัน เอ่อ. ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยค่าาาา ขอโทษ!. >
ดูเหมือนเธอจะเริ่มแพนิคแล้วแฮะ
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้จ้องมาที่ฉันเพราะเจตนาร้ายแฮะ
ถ้ามันมาถึงขนาดนี้แล้วล่ะก็
<ฉันไม่ได้โกรธหรอกนะ แล้วก็ฉันเองก็สงสัยในตัวเธอเหมือนกัน>
<ตัวฉันหรอคะ?>
<ใช่>
<!?!?!?!?>
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ และฉันตัดสินใจได้แล้ว
และในตอนนั้นเองเด็กที่ย้ายมาเองก็พยายามหายใจเข้าเหมือนกับฉัน
<งั้น.. ฉันอยากจะขอถามอะไรเธอหน่อยมันเป็นสิ่งที่ฉันคิดว่าเธอก็รู้อยู่แล้ว..>
<เอ่อ.. นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันกำลังคิดอยู่เหมือนกันเลยค่ะ..>
<เธอรู้ด้วยหรอ..?>
<รักนะคะ..!!>
<หะ?>
เวลาได้หยุดลง
พวกเราจ้องมองกันและกันในระยะใกล้
<<ฟุเอออออออออออออออออออออออออออออออออ๊?????!??!?>>.
พวกเราทั้งคู่ที่ยังมึนงงอยู่ หะ บางที
ไม่สิ หะ อะไรอ่ะ!?
<ไม่ใช่หรอคะ..? ไม่ใช่ว่าในญี่ปุ่นการที่เรียกใครซักคนมาที่หลังตึกโรงเรียน ไม่ใช่เพื่อบอกรักหรอคะ?>
<ใครเอาความรู้แบบนี้ใส่หัวเธอไปกัน!>
<ก็เพราะว่าทุกครั้งที่ฉันโดนเรียกไปหลังตึกโรงเรียน ตั้งแต่ที่ย้ายมาฉันก็โดนสารภาพรักทุกครั้งเลยล่ะค่ะ..>
<สาวสวยเรอะ!>
<เอ๊ ขอบคุณนะคะ!>
ไม่ได้หมายความว่างั้นซักหน่อย!
แล้วผู้หญิงคนนี้มันอะไรกัน เธอดังในโรงเรียนหรอฦ
มันแค่ไม่กี่สัปดาห์เองนะที่เธอย้ายมา!
ฉันหมายถึง..? อะไรนะ เดียวนะ?
หรือว่าที่เพื่อนๆอึดอัดกันพราะเธอพึ่งย้ายมา.. หรือเพราะว่าเธอสวยเกินไปคนอื่นๆถึงไม่กล้าเข้ามาหากัน?
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอก็เริ่มสนิทกับเพื่อนๆในห้องเพราะเธอเริ่มเข้าใจภาษาญี่ปุ่นแล้วหรอ?
เข้าใจกันไหมล่ะว่าถ้านี่มันเป็นตัวละครในอนิเมะมันก็เข้าใจได้ แต่นี่มันคือใบหน้ามนุษย์นะ แบบฉันบอกไม่ได้อ่ะว่าหน้ามนุษย์แบบไหนมันดีหรือแย่ แถมยิ่งกว่านั้น
นี่ฉันแปลกใจหรอ? เอาจริงๆเธอเองก็ดูสวยสุดๆ แถมบุคลิกเองก็ยังดีสุดๆ
ฉันไม่แปลกใจเลยถ้ามันมีเด็กผู้ชายบางคนตกหลุมรักเธอ
<แล้วทำไมมันต้องเป็นฉันล่ะ?>
ฉันเป็นผู้หญิงใช่ไหมล่ะ ใช่ไหม ต้องใช่สิ!
ฉันเริ่มที่จะสนใจชีวิตจริงๆของตัวเองนิดนึงแล้วอ่ะนะ
แต่ว่าฉันก็ไม่ได้สนใจขนาดที่จะต้องไปสนใจสิ่งที่เรียกว่าความรักหรอกนะ!
<จุดเริ่มต้นมันมาจากตรงนี้ค่ะ..>
เธอได้หยิบสมุดเรียนออกมา..
ในตอนที่เธอได้เปิดนั้นมันก็มีกระดาษปริ้นที่ถูกห่อด้วยแผ่นใสอีกชั้นนึง
มันเป็นตารางที่ฉันเป็นคนทำขึ้นมาเอง เป็นตารางประโยคหรือบทสนทนาระหว่าง ญี่ปุ่น กับ ยูเครน
<คือตั้งแต่ต้นคือฉันิคดว่าญี่ปุ่นเป็นประเทศที่จริงจังและโดดเดียวมากๆ และคนญี่ปุ่นจะชอบคุยกับคนที่พูดญี่ปุ่นด้วยกัน และพวกเขาจะดูถูกคนที่ไม่เข้าใจพวกเขานั่นเป็นสิ่งที่ฉันเคยคิด.. แต่พอได้รับสิ่งที่อิโรฮะให้มา โลกก็เปลี่ยนไปเลยล่ะค่ะ..>
<ถ้าให้ยกตัวอย่างล่ะก็ มันมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเคยพูดกับฉัน แปปนึงนะคะ..>
<เด็กผู้ชาย….?>
อ่ะ แย่ล่ะ ฉันจำชื่อเขาไม่ได้
เพราะฉันไม่สนใจในตัวคนอื่นเลย มันเลยทำให้ฉันไม่เก่งในด้านการจำชื่อคนอื่นไปด้วย
แต่ฉันก็จำชื่อวีทูบเบอร์ได้หมดเลยนะ แถมยังจำได้มากกว่านั้นอีก!
<อ่ะ ใช่แล้วล่ะค่ะ เขาเป็นคนแรกเลยที่สารภาพรักกับฉัน.. ฉันพูดไม่ค่อยเก่งกับคนแบบนั้นซักเท่าไหร่.. เขาดีกับฉันแค่ทีแรก..แต่หลังจากนั้นเขาก็เริ่มบูลลี่ฉันล่ะค่ะ ฉันเลยคิดว่าเขาอาจจะเริ่มไม่ชอบฉันขึ้นมา และใช่ค่ะตั้งแต่ที่เขามาสารภาพรัก.. เขาก็ยังพยายามจีบฉันอยู่เลย>
<อ๋อ เด็กผู้ชายคนนั้นนี่เอง!>
<แล้วก็ตอนนั้นฉันดูออกนะคะว่าอิโรฮะจังจะมาพยายามคุยกับฉันเป็นคนแรก แต่ผู้ชายคนนั้นก็มาขัดเข้า>
เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงด้วย
แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ!
<หลังจากที่ฉันได้กระดาษอันนี้มาจากอิโรฮะจัง และฉันก็เริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นไปด้วย ฉันก็เลยลองพยายามศึกษาดูจากวีดีโอในมือถือ>
<เหะ?>
<นั่นเป็นวิธีที่ฉันเจอมันค่ะ..>
“เหะ!????”
ไม่ดีล่ะ มันจะเกิดขึ้นจริงๆหรอเนี่ย
เด็กนักเรียนที่ย้ายมาโชว์หน้าจอของมือถือเธอให้ฉันดู
<ขอโทษด้วยนะคะ.. คือฉันไปเจอว่าอิโรฮะจังไลฟ์สดนี่ด้วยอ่ะค่ะ!…>
<แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง้>
ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ทุกอย่างอยู่แล้วแฮะw
