198 ลงมือส่วนใหญ่เสร็จสิ้นในตอนเช้า
ซ้า มาเปลี่ยนความรู้สึกกันเถอะ
ในเมื่อมันมาไกลถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องลังเลอีกต่อไปจริงไหม
จากนี้จะเป็นช่วงเวลาแห่งความสนุกล่ะ มาตัดสินใจเกี่ยวกับกลยุททธ์อย่างรวดเร็วและเดินหน้าต่อไปกันเถอะ
“ริโนกิส มีของหายที่ต้องเอาคืนจากสัมภาระที่หายไปไหม?”
“ดิฉันมีเพียงบัตรประจำตัวของดิฉันและคุณหนูที่พกติดตัวไว้ตลอดจนนิสัยแล้วเท่านั้นค่ะ แต่นอกเหนือจากนั้น……….”
งั้นเหรอ
“ก่อนอื่นในตอนนี้ก็ต้องเสื้อผ้าสำหรับเธอเน๊ะ”
“นั่นสินะคะ ดิฉันยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย”
ม๊า ถ้าเป็นชุดสาวใช้เดี๋ยวก็หาได้เร็ว ๆ นี้แหละ ฉันเองก็ด้วย……..ฉันสวมชุดนอนบาง ๆ ใต้โค้ตสีน้ำตาล ซึ่งหากฉันเปิดด้านหน้าเสื้อโค้ทในสภาพนี้ คิดว่าคงถูกเรียกว่าคุณตัวทันที ไม่สิ ถ้าตามอายุของฉันแล้วน่าจะยังไม่เป็นไรมั้ง
“ฉันรู้ว่าสัมภาระของฉันมีอะไรบ้าง ฉันไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไรเป็นพิเศษเน๊ะ”
ของใช้ในชีวิตประจำวัน เสื้อผ้าส่วนตัว เครื่องแบบ กระเป๋า และตำราเรียนจากโรงเรียนทหารจักรกล เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันรู้สึกเสียดายเล็กน้อยกับชาที่ฉันได้รับมาจากเรเลียเรด กับ ฮิลเดโทร่าเป็นของขวัญอำลา แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
“เรื่องใหญ่เลยไม่ใช่เหรอคะ”
“เหรอ?”
ไม่เป็นไรหรอก หลายอย่างก็แค่ต้องซื้อใหม่อีกครั้งก็พอ
“ก็เพราะทุกอย่างเลยใช่ไหมล่ะคะ? ทุกอย่างที่นำมาจากอาร์ตัวร์ ชุดวันพีชที่ใช้แล้วของคุณหนู ชุดชั้นในที่ใช้แล้วของคุณหนู ถุงเท้าที่ใช้แล้วของคุณหนู และรองเท้าที่ใช้แล้วของคุณหนู！ ทั้งหมดนั่นเลยนะคะ！ ดิฉันต้องการค่ะ！”
ดูเหมือนริโนกิสจะดีขึ้นแล้ว เธอดูสบายดีจริงไหม กลับมาเป็นสาวใช้ที่ไม่น่าไว้ใจตามปกติ
“――พวกเธอล่ะ? ไม่ได้เสียอะไรสำคัญไปใช่ไหม?”
เมื่อฉันถามพวกเด็ก ๆ ที่มองฉันด้วยความสงสาร ก็ได้คำตอบประมาณ「ก็มีของที่ชอบ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่」
นอกจากนี้ ทุกคนก็ยื่นมือออกมา
“…….ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เก็บเอาไว้เถอะ”
สิ่งที่พวกเขาพยายามให้ฉันก็คือ รางวัลที่ฉันมอบให้พวกเขาเมื่อวันก่อน ตอนที่คุยถึงเรื่องอนาคตกัน
อาจเป็นเพราะเคยมีวิถีชีวิตที่โหดร้าย ทำให้ไม่ว่าจะเป็นเวลาที่นอนหลับ ไม่สิ โดยเฉพาะเวลาที่นอนหลับนี่แหละที่พวกเขาไม่ยอมปล่อยมือจากของมีค่า
ฉันรู้สึกขอบคุณที่เสนออะไรแบบนั้นให้ และก็เจ็บปวดใจเช่นกัน
ต้องสร้างขึ้นมาใหม่ให้เร็วที่สุดน๊า
เอาตรง ๆ เลยคือในวันนี้
“เน๊ คุณจะช่วยดูแลพวกเด็ก ๆ จนถึงตอนกลางคืนให้ทีได้ไหมคะ?”
คนเดียวที่ฉันพึ่งพาได้ในสถานการณ์นี้คือพนักงานต้อนรับสาวของสมาคมการค้า
ฉันไม่สามารถไว้วางใจสารวัตรทหารได้อีกต่อไป
แม้ว่าฉันจะคิดว่า โซเบลไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยสิ้นเชิง เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมที่สับสนของเขาเมื่อเผชิญหน้ากับริโนกิส
“อะ………เอ๊ะโตะ………”
พนักงานต้อนรับสาวพูดตะกุกตะกัก ฉันเดาว่าเธอคงไม่อยากเข้ามายุ่ง แต่เธอเป็นคนเดียวที่ฉันสามารถพึ่งพาได้แล้ว
“ฉันจะเซ็นในใบเรียกเก็บเงินนี้ ฉันจะจ่ายมันเอง”
ก็แค่ประมาณร้อยล้านครัมเอง ฉันจะจ่ายให้ภายในวันนี้
“……..นั่น น่าจะฉีดมันทิ้งแบบไม่ต้องคิดเลยนะคะ”
“ฉันรู้ดี แต่ฉันจะจ่ายให้ เธอเองก็จะกลับบ้านไม่ได้ ถ้าฉันไม่เซ็นชื่อลงในนี้ใช่ไหม?”
และฉันก็เหมือนกัน
ฉันจำเป็นต้องมั่นใจในความปลอดภัยของพวกเด็ก ๆ ก่อน ไม่งั้นก็คงทำอะไรไม่ได้
“――โฮร่ แบบนี้ได้ใช่ไหม?”
เมื่อฉันกัดนิ้วโป้งทำให้เลือดไหลออกมาเล็กน้อย ฉันก็กดมันแรง ๆ ในส่วนของลายเซ็น
“ขอความกรุณาด้วยนะคะ ตอนนี้ฉันสามารถพึ่งพาคุณได้แค่คนเดียวเท่านั้น ถึงแค่กลางคืนก็ยังดีค่ะ”
เธอยังค้างอยู่ในท่ายื่นใบแจ้งหนี้ที่ตอนนี้มีตราประทับเลือดออกมา
พนักงานต้อนรับที่มองฉันด้วยความสับสน ขณะที่ฉันมองดูเธอด้วยสายตามุ่งมั่น…….ทันใดนั้นสายตาของเธอก็เปร่งประกาย
“………ขะ เข้าใจแล้วค่ะ！ สมาคมการค้าจะดูแลรับผิดชอบเองค่ะ！”
ดีล่ะ เท่านี้ก็ไม่ต้องวิตกห่วงหน้าผวงหลังแล้ว
ที่เหลือก็แค่ลงมือทำเท่านั้น
ฉันโน้มน้าวใจพวกเด็ก ๆ ที่ยังกังวลให้ไปด้วยกันกับพนักงานต้อนรับสาว
“อาโน แล้วข้าควรทำยังไงดี……?”
“ทำตามที่ชอบเลยค่ะ”
แล้วดูเหมือนโซเบลก็หายทันนี บางทีคงรับไม่ไหวแล้วก็ได้
“ริโนกิสมุ่งหน้าที่กิลล์นักผจญภัย รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพวกที่มีค่าหัวในทวีปนี้มา แล้วไปเจอกันทีหลัง
“เข้าใจแล้วค่ะ คุณหนูล่ะค?”
――ฉันจะไปทักทายสักหน่อย”
ราวกับว่าเท่านี้ก็เพียงพอที่โน้มนาวจิตใจริโนกิสที่พูดมาว่า「เช่นนั้นขอตัวก่อนนะค่ะ」เสร็จแล้วก็รีบเด็กนากไป
“อัทห……………………………………..
“อ้า……..อา………….”
“คิดจะอยู่ฝั่งตรงนั้นสินะคะ?”
โซเบลซึ่งอาจได้รับคำสั้งให้เฝ้าจับตาดู รู้สึกสับสนอย่างเห็นได้ชัดว่าจะตามทางไหนไปดี เมื่อริโนกิสกับฉันจะลงมืออแยกกัน
นั้นเป็นเหตุผลที่พูด”
“ฉันจะออกไปทักทายคนรู้จักแล้วขอให้ช่วยเรื่องเงินสักหน่อย”
ฉันตั้งใจจะมีเมตตาเผื่อไว้
ก็แบบ เพราะฉันแน่ใจว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็จะกลายเป็นว่า「ไม่เคยเกิดขึ้น」ไงล่ะ ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะติดตามฉันไป
“――อะ อย่าทำอะไรที่เป็นอันตรายนะ ตกลงไหม?”
หลังจากพูดแบบนั้น โซเบลก็เลือดติดตามริโนกิสไป
…………
ซ้า ไปกันเลย ตอนนี้ความสนุกเริ่มต้นขึ้นแล้ว
“――อะ อะไร แกเป็นใครวะ！？”
เมื่อฉันเปิดประตูหรูหรามีรสนิยม ผู้ชายที่กำลังนอนกับผู้หญิงก็กระโดดขึ้นมาร้องลั่น โอ้โอ้ เมื่อวานก็สนุกดีเน๊ะ
“เนีย・ลิสตันโย้ว เพราะเมื่อวานคุณไม่ไปหา ฉันเลยมาทักทายไงคะ”
“เนีย………แก ยัยเด็กที่มาจากต่างประเทศงั้นเรอะ！”
ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำทับร่างที่เปลือยเปล่าของเขาแล้วลุกขึ้นจากเตียง
“พวกแกออกมา！ ศัตรูโจมตีมาแล้วนะโว๊ย！ …….ทำไมไม่มีใครออกมาวะ！？”
“เพราะหลับกันไปหมดแล้วไงล่ะ”
ฉันเข้าไปใกล้จนอยู่ในระยะเอื้อมมือแล้ว ฉันมองดูชายวัยกลางคนที่ส่งเสียงเอะอะในระยะประชิด
“――คุณคือดาร์จอล・ซาฟี ผู้นำแห่งโลกใต้ดินของมาเวเลียสินะ? ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันอยากเจอคุณมาโดยตลอด ฉันอยากเจอคุณมานานแล้วจริง ๆ นะค๊า”
“อะ อะ อะ อะ……………อุย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！”
ดูเหมือนเขาจะได้ฟังรายงานเรื่องฉันมาแล้ว
เขาสะดุ้งแทบล้มทันทีเมื่อฉันเข้าใกล้มากขึ้น จากนั้นก็ลนลานหยิบที่เขี่ยบุหรี่แก้วหนักที่เห็นบนโต๊ะขึ้นมาพยายามที่จะฟาดใส่ฉัน
ม๊า เอาเบา ๆ ก็แล้วกัน
“จะให้ฉันเหรอ? นั่นเป็นที่เขี่ยบุหรี่ที่ดูราคาแพงมากเลย ขอบคุณ อีกอย่าง ฉันต้องเสียเงินไปจนหมด จากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ฉันเลยอยากให้คุณรับผิดชอบเรื่องนั้นนะ”
“คิย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！ แตกแล้ว！ แตกแล้ว！！”
ในขณะที่ฉันกำลังพูดแบบนั้น ที่เขี่ยบุหรี่ก็แตกเป็นเสี่ยงคามือเขา
ที่มือขวาของดาร์จอล มีเสียงแก้วแตกที่ทำให้เลือดไหลนองลงมา
ฉันจับเข้าที่ต้นคอของเขาขณะที่ยังคงกรีดร้อง และดึงใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และน้ำตา ให้เข้ามาใกล้อยู่ต่อหน้าดวงตาของฉัน
” ――จะเลือกเงินเหนือชีวิตของตัวเอง หรือจะเลือกมอบเงินทั้งหมดขององค์กรด้วยความตั้งใจของคุณเอง แล้วฉันจะอภัยให้คุณสักครั้ง”
“กะ แก…….จะบ้ารึไง！？คิดว่าข้าจะยอมให้แกง่าย ๆ รึไง ――”
“ฉันเบื่อที่จะได้ยินแบบนั้นแล้ว”
ฉันโยนเขาลงบนพื้น
“ไม่ว่าใครก็เอาแต่พูดอย่างเดียวกันหมด ฉันอยากได้ยินเรื่องที่จับต้องได้ว่าคุณจะทำยังไงกับเรื่องนี้มากกว่า”
และ ชี้นิ้วไปด้านนอก
มีคนจำนวนมากนอนอยู่
ที่สำคัญคือ จมอยู่ในทะเลเลือด
ดาร์จอลสามารถบอกได้ทันทีว่าใครนอนอยู่ทีละคน
เพราะพวกเขาล้วนเป็นลูกน้องของเขาเอง
จำนวนคนที่ฉันจัดการไปก่อนมาถึงห้องนี้มีมากกว่าร้อยคน วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย เลยค่อนข้างงานหยาบเล็กน้อย มีคราบเลือดสาดกระจายอยู่ตามผนังและพื้นมากมาย
ฉันคิดว่าออกจะฉูดฉาดไปหน่อย แต่ดาร์จอลดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกตัวเลย………สงสัยว่าห้องนี้จะเก็บเสียงล่ะมั้ง
“ไม่มีใครมาฟังคำสั่งของคุณได้อีกต่อไปแล้ว น่าสงสารจัง ในโลกนี้สิ่งต่าง ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ ในพริบตาเช่นนี้แหละ เน๊ะ”
ดาร์จอลพูดไม่ออก และมองอดีตลูกน้องด้วยความตกตะลึง ได้เวลาบังคับให้ตัดสินใจแล้ว
“ว่าไง? ทำยังไงดีล่ะ? จะสละชีวิต หรือสละเงินดี รีบเลือกได้แล้วนะคะ”
――ในตอนเช้าของวันนี้ ตระกูลซาฟีที่ควบคุมโลกใต้ดินของมาเวเลียก็ถูกทำลาย
“คุณหนูคะ”
เมื่อฉันปรากฎตัวที่กิลด์นักผจญภัย ภายในร้านเงียบสงบผิดคาด ริโนกิสกับโซเบลยังรวมตัวอยู่ด้วยกัน
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาที่กิลด์
ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่สามารถทานอาหารมื้อเบา ๆ ได้ด้วย มีโต๊ะหลายตัวเรียงรายอยู่ และมีนักผจญภัยชาวมาเวเลียประมาณสิบกว่าคน
มันน่าจะมีชีวิตชีวาอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้ทุกคนต่างก้มหน้ามองลง และไม่ส่งเสียงใด ๆ
“ทำอะไรลงไปน่ะ?”
“เปล่านิคะ? ดิฉันแค่ลูบไล้เบา ๆ เองค่ะ ให้กี่คนกันนะ”
“เหรอ ซื้อเสื้อผ้าแล้วสิเน๊ะ?”
“ค่ะ แล้วพวกเขาก็เป็นจ่ายให้ทั้งหมดด้วยล่ะคะ เป็นการแสดงไมตรีจิต”
เข้าใจล่ะ งั้นก็ดีแล้ว …….โซเบลมีสีหน้าซับซ้อน ฉันเดาว่าเธอคงทำอะไรหลายอย่างที่นี่เหมือนกัน
“คุณหนูค่ะ ก่อนอื่น กระเป๋าใบนั้นคือ?”
อ้า จริงด้วย
“เอ๊ะโตะ……..รู้สึกว่าจะมีอยู่ประมาณพันแปดร้อยล้านครัมน่ะ นอกจากนี้ก็มีทองแท่ง กับหินเวทมนตร์ด้วย ส่วนพวกอัญมณีฉันมอบให้ผู้หญิงที่อยู่ที่นั่นไปแล้ว”
นักผจญภัยบางคนที่กำลังก้มหน้าอยู่มองมาที่ฉันทันที
ใช่ กระเป๋าใบใหญ่ที่ฉันสะพายหลังมีเงินพันแปดร้อยล้านครัม และโลหะมีค่า
ดาร์จอร์หยิบมันออกมาจากตู้เซฟแล้วมอบให้ฉันเพื่อร้องขอชีวิต เขาบอกว่าเป็นค่าชดเชย และเงินค่าใช้จ่าย
และฉันก็ได้มอบอัญมณีบางส่วนเป็นค่าชดเชยปัญหาให้กับผู้หญิงของดาร์จอลที่ไม่เข้าใจเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จากนั้นก็จากมา
“พวกเขาใจดีมากเลยล่ะ ด้วยสิ่งนี้พวกเราก็สามารถจัดการอะไร ๆ ตอนนี้ได้แล้ว”
“สมแล้วค่ะ สามารถหาใหม่ได้ในแค่ตอนเช้าวันเดียวเท่านั้นด้วยเน๊ะ”
ม๊า ก็นั่นแหละ
“ฉันแน่ใจว่าช่วงบ่ายจะสนุกมากขึ้น”
ก็ไม่ใช่แค่เรื่องของเงินเท่านั้นนิหน่า
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณงับ
