บทที่ 146 ตัดหัวจนเลือดสาด[รีไรท์]
บทที่ 146 ตัดหัวจนเลือดสาด[รีไรท์]
หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อยทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันอีกครั้ง ดาบของชายชราเข้ามาพร้อมด้วยเสียงของสายลมพุ่งเข้าใส่ฉู่เหิน
ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะหลบแต่กลับใช้ดาบของเขาปัดป้องการโจมตีนั่น ยังไงเสียก็ไม่มีทางหลบได้อยู่แล้วไม่ว่าจะด้วยการกระทำใด ๆ ก็ตาม แถมหลังจากต่อสู้มาหลายครั้งอีกฝ่ายเองก็น่าจะหมดแรงแล้วด้วย น่าจะเป็นการยากขึ้นที่จะทำให้ชายชราใช้วิชาอื่นได้
ส่วนสายล่อฟ้าที่เขาใช้เองก็ถูกชายชราทำลายไป ทว่าฉู่เหินก็ไม่ได้รู้สึกทุกข์ใจอะไรเท่าไหร่นัก สายฟ้านั้นมันก็แค่สมบัติ? ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ดังนั้นเมื่อเขาเข้าปะทะกับชายชราอีกครั้ง ฉู่เหินจึงใช้ดาบวงพระจันทร์พร้อมกับพัดในมือเข้าต่อกรพร้อมกับวิชาตัวเบา ซึ่งไม่ต้องกังวลเรื่องที่ต้องแบกอาวุธหนัก ๆ เลย ยังไงมันเป็นแค่การใช้ลูกเล่นเท่านั้นแหละ ทุกสิ่งในโลกนี้สามารถใช้เป็นอาวุธได้อยู่แล้ว
หลังจากที่ดาบเข้าปะทะกันก็เกิดเสียงดังสนั่นจนร่างของทั้งสองสั่นสะท้าน แต่ก็ไม่มีใครหันไปมอง พวกเขากระเด็นถอยออกไป 10 ก้าว ตอนนี้พลังของทั้งคู่เท่ากันแล้วงั้นเหรอ?
“ไอ้หนุ่ม แกไม่ใช้พลังทั้งหมดหรอกเหรอ? นี่แกดูถูกฉันรึไง?”
ใบหน้าของฉู่เหินซีดเผือด เขากระอักเลือดออกมา ชายหนุ่มไม่คิดว่าชายชราจะโกรธแบบนี้ หลังจากได้ยินแบบนั้นฉู่เหินจึงรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ถ้านี่เป็นศัตรูกันละก็เขาคงไม่ต้องเมตตาแล้ว แต่ว่าชายชราคนนี้เป็นทั้งอาจารย์และเพื่อน จะให้เขาทำแบบนั้นได้ยังไง!
ฉู่เหินเป็นคนจริงจัง แต่ยิ่งกว่านั้นเขาไม่อาจทำเรื่องอย่างการตบหน้าคนอื่นแบบนี้ได้ ถ้าเกิดอีกฝ่ายไม่ได้รับบาดเจ็บละก็ ป่านนี้เขาคงซัดเต็มกำลังไปแล้ว แต่ตอนนี้ชายแก่เองก็ได้รับบาดเจ็บหนักพอตัว ถ้าเขาใช้พลังเต็มที่ละก็ชายชรานี่จะต้องตายแน่ ๆ!
“ผู้อาวุโส ฉันรู้ว่าคุณอยากจะแสดงทักษะให้ดู แต่คุณได้รับบาดเจ็บหนักเกินไป ฉันจะพาคุณไปรักษาก่อน เมื่ออาการบาดเจ็บของคุณหาย เราจะฆ่ากันในสถานที่แบบนี้อีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าคุณจะฟันหัวฉันด้วยดาบ ฉันจะไม่บ่นเลย” ฉู่เหินตอบกลับไป และมองด้วยความจริงใจ
“ภารกิจล้มเหลวแล้ว พวกเรายังไงก็ตายอยู่ดี และสำหรับฉันแล้วความตายน่ะไม่เท่าไหร่หรอก! แต่ลูกสาวของฉันที่พลัดพรากจากกันตั้งแต่ที่เธอยังเด็ก ถ้านายเจอเธอละก็ช่วยขอโทษแทนฉันที!”
“ไม่ว่าชีวิตจะยากลำบากแค่ไหน แต่ก็อย่าลืมนะว่าถ้าถูกตัดหัวไปแล้ววิญญาณก็ยังไม่สลายไป ถ้าหากร่างจิตสลายไปแล้ว แบบนั้นมันก็เหมือนกับการสูญสิ้นอิสรภาพนั่นแหละ คนที่ไม่มีอิสรเสรีมันจะแตกต่างอะไรระหว่างนายกับฉันล่ะ?”
“ชีวิตน่ะเป็นนิรันดร์ แต่มันยากที่จะกลับคืนมา ถ้าฉันตาย ฉันก็จะตายเป็นร้อยเป็นพันรอบเพื่อฟื้นคืนกลับมา! ไอ้หนุ่ม ขอให้มีชีวิตที่ดีนะ!”
ฉู่เหินรู้สึกไม่ดีทันทีที่ได้ยินเรื่องแบบนี้ เขาพุ่งไปข้างหน้าแล้วตะโกนอย่างเดือดดาล “ไม่ ไม่ ไม่!”
แต่ไม่ว่าเขาจะเร็วแค่ไหน มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ร่างของชายชรานั้นเย็นลงพร้อมกับเลือดสีดำที่กระอักออกมาจากปาก เขาฆ่าตัวตายด้วยยาพิษ ใครจะไปคิดถึงวิธีการแบบนี้กันล่ะ
ฉู่เหินคุกเข่าอุ้มร่างของชายชราไว้พร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา พื้นดินที่เคยแห้งในตอนแรกมาคราวนี้มันกลายเป็นโคลนตมไปเสียแล้ว ลูกผู้ชายน่ะไม่ร้องไห้กันหรอก
แม้ว่าทั้งสองจะไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่บอกได้เลยว่าก่อนหน้านี้ชายชรานี่พยายามจะฆ่าฉู่เหินอยู่ ทว่าฉู่เหินรู้ว่าทุกสิ่งที่ชายชราทำกับเขานั้นเป็นเรื่องจริงและจริงใจโดยไม่มีการเสแสร้ง
เมื่อทั้งสองสู้กันต่างก็เหมือนอาจารย์ของกันและกัน คอยสั่งสอนให้คู่ต่อสู้ไปเรื่อย ๆ อีกฝ่ายสอนให้ฉู่เหินใช้ชีวิต แม้ว่าชายชราจะอยู่ได้อีกไม่นาน แต่เขาก็อยากจะให้วิชาของเขาสำเร็จผลโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ฉู่เหินก็ไม่อาจทำมันได้อีกแล้ว
ชายชราจากไปด้วยอารมณ์อันหลากหลาย เว้นแค่เพียงลูกสาวของเขา เมื่อเขามาด้วยความเงียบงันเขาเป็นดั่งเงา แต่เมื่อเขาจากไปก็มีแต่ความสงบสุข
ฉู่เหินอยากจะรู้ว่าทำไมชายชรานี่ถึงได้ฆ่าตัวตายแบบนี้ ชายหนุ่มเปิดดูแหวนที่ชายชรามอบทิ้งเอาไว้ มันมีสมบัติมากมายแต่ฉู่เหินก็ไม่กล้ามองมันจนสุดท้ายก็ไปสะดุดสายตาเข้ากับสมุดบันทึกเล่มเล็ก
จากนั้นเขาก็หยิบมันขึ้นมาอ่าน
“วันนี้เป็นวันที่ดี เพราะฉันได้แต่งงานกับสาวที่สวยที่สุดในโลก ฉันรักเธอมากจริง ๆ หวังว่าชีวิตของพวกเราจะมีแต่ความสุขนะ” นี่คือสมุดบันทึกเล่มแรกที่บันทึกถึงเรื่องราวการใช้ชีวิตของชายชราคนนี้เอาไว้
“ลูกสาวของฉันงดงามจริง ๆ ฉันดีใจที่ได้เป็นพ่อของเธอ ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดคำว่า ลูกสาวฉัน เป็นไงบ้าง สวยใช่ไหมล่ะ? ต่อหน้าทุกคนจังเลย”
“มีคนแปลกหน้ามาที่บ้านของฉัน ตอนแรกก็คิดว่ามันแปลก ๆ จากนั้นก็เห็นว่าเป็นครอบครัวของภรรยาฉัน ดังนั้นจึงคิดว่าไม่เป็นไร แต่ก็ยังรู้สึกประหลาดอยู่ดี ฉันจึงใช้เวลา 7 วันนี้เพื่อไปพักผ่อน” เมื่อฉู่เหินอ่านมาถึงนี้เขาก็เริ่มเข้าใจทุกอย่าง
“ตาย ทุกอย่างจบแล้ว ลูกสาวฉันหายไป ภรรยาฉันก็เสียชีวิต ครอบครัวของฉันหายไปหมดแล้ว ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ราวกับว่าทุกอย่างถล่มลงมา ไม่ว่าใครก็ตามที่ฆ่าเธอฉันจะตามไปล้างแค้น!” นี่มันเกินกว่าที่ฉู่เหินคาดเดาเอาไว้เสียอีก
“ฉันเจอกับอาจารย์ในวันนี้ เขาเก่งมากเลย เขาบินได้ด้วย ไม่ใช่แค่รักษาตัวฉันได้ เขายังช่วยฉันไปล้างแค้นอีกด้วย ฉันเห็นเขาฆ่าคน และเห็นว่าเขาจัดการพวกมันเพื่อล้างแค้นให้ภรรยาของฉัน เพื่อการนี้แล้ว ฉันก็จะตอบแทนมันด้วยชีวิตของฉันให้กับเขา”
“วันนี้ฉันฆ่าคนอีกแล้ว แต่ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นแผนที่วางเอาไว้ ต่อให้ขัดขืนแล้วยังไงก็ต้องทำตามอยู่ดี ใช่ไหม? แล้วทำไมหัวใจของฉันถึงเจ็บปวดแบบนี้กันนะ?” น้ำตาของฉู่เหินเริ่มเอ่อล้นออกมา
จากนั้นฉู่เหินก็อ่านสมุดบันทึกของชายชราจนหมด เขาคือผู้ที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคนที่รักไป และยิ่งไปกว่านั้นทุกครั้งที่เขาฆ่าคนไปนั้นก็รวมไปถึงคนที่เพิ่งเกิดอยู่ด้วย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหัวใจของเขาถึงสั่นคลอน
หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ชายชราคงรู้สึกแย่ไม่น้อย แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นหนี้ที่ตัวเขาต้องจ่าย แม้ว่าจะไม่อยากทำแต่มันก็เป็นพันธสัญญาที่ไม่อาจล้มเลิกได้กว่า 2 ทศวรรษ
“หนี้ของคุณได้รับการชดใช้แล้วนะ คุณไม่ได้ติดค้างอะไรอีกแล้ว 20 ปีแห่งความทรมานนั่นได้รับการปลดปล่อยแล้ว” น้ำตาของฉู่เหินไหลออกมา
สมุดบันทึกยังมีข้อความเขียนเอาไว้อีกมากมาย แต่ตอนนี้เวลามีจำกัด จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอ่านได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นฉู่เหินจึงต้องเก็บสมุดบันทึกของชายชราไว้ก่อน จากนั้นชายหนุ่มก็จับร่างชายชรายืนขึ้นจากพื้น จากนั้นก็ก้าวเท้าไปทีละก้าว เดินไปที่ฝูงชนในด้านหน้า
Next
