บทที่ 173 ราชางูเซียงซี[รีไรท์]
บทที่ 173 ราชางูเซียงซี[รีไรท์]
ฉู่เหินได้ทิ้งน้ำอมฤตเอาไว้ให้ทั้ง 4 คน ยาทำลายบาเรีย 2 ขวดกับยาซิงหยวน 2 ขวดให้โป๋อีกู่กับโจวหู่ เพราะว่าทักษะของทั้ง 2 คนนั้นยังไม่สูงมากพอ พวกเขาต้องได้รับการฝึกฝนที่มากกว่านี้จึงจะปลอดภัย
นอกจากผู้อาวุโสปลาหมึกแล้ว ชายหนุ่มก็ยังเอาแมวนพเวทย์ไปด้วย ฉู่เหินก็อธิบายไม่ได้ว่าทำไมแต่เอาไปด้วย อาจเป็นเพราะเขารู้สึกอุ่นใจละมั้ง ? หลังจากวิวัฒนาการแล้ว แมวนพเวทย์ตัวนี้ก็น่าจะมีพลังพอๆ กับขั้นยอดฝีมือเลยทีเดียว
หลังจากที่เตรียมสิ่งเหล่านี้แล้ว รวมทั้งทิ้งพวกสาหร่ายเอาไว้ ฉู่เหินก็เดินไปที่โรงงานเพื่อที่จะดูสภาพของคนในนั้น ตอนนี้มี 2 คนที่กำลังทำงานกันอยู่ การทำงานนั้นดำเนินไปอย่างราบรื่น
และแล้วเขาก็เดินทางออกจากฝั่งไปสู่เกาะด้วยเรือเร็ว นอกเหนือจากนี้ยังปล่อยฉลามพิษเอาไว้แถวนั้นด้วย แล้วพาอีก 5 ตัวที่เหลือไปกับเขา
แม้ว่าระยะทางนั้นจะไกลมากแต่ด้วยความสามารถของฉลามพิษทำให้ย่นระยะเวลาได้อย่างรวดเร็ว ในระหว่างที่เขากำลังเร่งเดินทางอย่างสุดกำลัง อีกด้านหนึ่ง ชีวิตของเสี่ยวฟู๋กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย
ตอนนี้เสี่ยวฟู๋คุดคู้อยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบหน้านั้นซีดเซียวริมฝีปากดำคล้ำ ร่างทั้งร่างสั่นเทาจากพิษ และที่ยืนอยู่ด้านหน้าคือร่างสูงและผอมเพรียวในชุดสีดำ ไม่รู้ว่าร่างนั้นคือชายหรือหญิง
ในมือของคน ๆ นั้นได้ถือบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ ซึ่งก็คือหุ่นไม้ที่ฉู่เหินทำขึ้นนั่นเอง
“ลงเขารอบนี้เจอแต่ของแปลกเสียจริง เคยได้ยินเรื่องเครื่องจักรภาพเสมือนจริงมาบ้างเหมือนกัน แต่ไม่เคยเห็นจริง ๆ สักที ถ้าได้มันมาละก็ความสามารถในการต่อสู้ของฉันคงจะสูงขึ้นมาก สาวน้อย บอกมาซะว่าจะหาได้จากที่ไหน ไม่อย่างนั้นเธอได้ตายเพราะพิษแน่” แล้วก็มีเสียงหัวเราะแปลก ๆ ดังออกมา
เสียงพูดที่ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเพศไหน ทว่าการข่มขู่นั้นไม่ได้ทำให้เสี่ยวฟู๋หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังจ้องตากลับไปด้วยซ้ำ
“…แก สมควรจะตายไปแล้ว…ต่อให้ตาย ฉันก็ไม่บอกแกหรอก” เสี่ยวฟู๋ส่งเสียงสั่นเทาลอดไรฟันออกมาเป็นระยะๆ
“ถ้าอย่างนั้นคนรู้จักของเธอก็คงจะเป็นคนทำสิน่ะ ชายคนนั้นคงเป็นคนที่วิเศษมาก มั่นใจได้เลยว่าเขาจะปลอดภัยหลังจากที่ฉันได้สิ่งที่ต้องการแล้วน่ะนะ” สิ้นเสียงนั้นมันก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะ
“สาวน้อย เธอก็ไม่เลวเหมือนกันนี้ พิษนั้นน่ะมีไม่กี่คนหรอกนะที่สามารถทนมันได้ ขอให้เพลิดเพลินกับมันให้เต็มที่แล้วกัน อีกไม่นานเธอได้กลายเป็นน้ำหนองแล้วตายไปทั้งอย่างนั้นแหละ นอกจากฉันแล้วในโลกนี้ก็ไม่มีทางทำยาถอนยาพิษนี้ได้อีกแล้ว”
หลังจากได้ยินคำพูดของคนแปลกหน้าความโศกเศร้าก็เกิดขึ้นในดวงตาของเสี่ยวฟู๋ “ถ้าฉันตาย เขาจะจดจำฉัน!” เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคำพูดแปลกๆ แบบนี้ถึงได้เข้ามาในหัว
เดิมเธอรู้สึกว่าเรื่องระหว่างเธอกับฉู่เหินนั้นค่อย ๆ จางหายไปเรื่อย ๆ ตามกาลเวลา แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่มีทางที่จะเลือนหายไปง่าย ๆ เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ยอมมาตายเช่นนี้แน่ ! อย่างน้อยก็ขอได้เห็นหน้าเขาอีกครั้งก่อนก็ยังดี
“พิษของราชางูไม่มีใครทนได้เกินกว่า 1 ชั่วโมง ดูท่าว่าเธอจะเป็นคนแรกที่ทำได้ เอาอย่างนี้ไหมล่ะ ถ้าเธอสาบานว่าจะภักดีต่อฉันละก็ ฉันจะให้เธอเป็นราชางูเซียงซีรุ่นต่อไปเอง”
ในตอนที่ราชางูพิษนั้นเลือกทายาท มันเป็นขั้นตอนที่โหดร้ายอย่างมาก อย่างแรกคือต้องทนพิษของราชางูให้ได้เกินกว่า 1 ชั่วโมงโดยไม่ตายไปซะก่อน มีคนกว่าร้อย ๆ คนเข้ารับการทดสอบ ทว่าคนเหล่านั้นกลับไม่มีใครอยู่รอดได้เกินกว่า 1 ชั่วโมงเลย
“จะต้องกลายเป็น…คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงแบบแกน่ะเหรอ ให้ตาย…ฉันก็ไม่ยอมหรอก”
ถึงคำที่พูดออกมาจะขาด ๆ หาย ๆ แต่มันกลับแสดงความแน่วแน่ออกมาอย่างชัดเจน
“สาวน้อย ตอนนี้พิษคงจะไปถึงไขกระดูกแล้ว ยอมจำนนก่อนที่จะสายเกินไปดีกว่า!” แม้ว่าจะเห็นเพียงเสื้อคลุมดำของอีกฝ่าย แต่เสี่ยวฟู๋ก็รู้สึกได้ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังขมวดคิ้วอยู่
“จะตายช้าตายเร็วมันสำคัญตรงไหนเล่า แต่ต้องกลายเป็นคนแบบแก ฉันฆ่าตัวตายไปเลยดีกว่า” ครั้งนี้เสี่ยวฟู๋นั้นกลั้นลมหายใจ แสดงให้เห็นว่าเธอโกรธมากขนาดไหน
“สาวน้อย ฉันไม่เคยเจอใครที่ไม่กลัวความตาย ในเมื่อเธออยากตาย งั้นก็กลายเป็นแค่ก้อนเนื้อไปซะเถอะ” ราชางูมองเสี่ยวฟู๋อย่างเย็นชา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เสี่ยวฟู๋ยังคงกัดฟันของเธออยู่ และยังคงนิ่ง ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้ว
ราชางูเซียงซีหัวเราะออกมา เขาไม่เชื่อว่าเสี่ยวฟู๋จะไม่ยอมแพ้ อย่างไรก็ตามเขาก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างกำลังเข้ามาหาเขาจนต้องหันไปมอง
ราชางูเซียงซีรีบหลบไปก่อนโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น แล้วพอหันไปมองก็พบว่ามันคือแรด มันจ้องดวงตาสีแดงเข้มกลับอย่างไม่เกรงกลัว มันเข้าโจมตีราชางูอีกครั้ง
ระหว่างที่หลบหลีกนั้นเครื่องเสมือนจริงที่อยู่ในมือของราชางูพิษก็แตกหัก มันทำให้เขาโกรธอย่างมาก ฉับพลันก็ปล่อยงูพิษออกมาจากแขนของเสื้อคลุม แต่งูพวกนี้ก็ไม่สามารถต่อกรกับแรดได้
แรดตัวหนึ่งที่ยืนอยู่ห่างออกไปร้องคำราม! ดูเหมือนมันจะดูถูกวิธีของราชางูเซียงซี ในขณะที่ราชางูก็โมโหอย่างมาก หลังจากนั้นยังไม่ทันได้พูดอะไร แรดก็พุ่งเข้าใส่ทันที!
แต่ในจังหวะที่ร่างนั้นกำลังจะไล่ตามก็มีเสือออกมาอีกตัว ในปากของมันนั้นมีผลไม้ประหลาด ๆ อยู่หลายลูก เกือบจะทันทีที่มีเสือหลากสีโผล่ออกมา พร้อมผลไม้ในปากของมันที่มีสีสันและดูแปลกประหลาด
เจ้าเสือหลากสีอ้าปากออก ก่อนจะโยนผลไม้สีสันสดใสเข้าไปในปากของซ่างกวงเสี่ยวฟู๋โดยตรง ซ่างกวงเสี่ยวฟู๋รู้สึกแปลกใจมาก เธอไม่คิดเลยว่าฉากนี้จะเกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ผลไม้ที่มีสีสันเข้ามาในร่างกาย หญิงสาวก็พลันรู้สึกว่าพิษในร่างกายของเธอถูกระงับในทันที ก่อนที่เธอจะสงบสติอารมณ์ เสือตัวนั้นก็คาบเธอขึ้นมา แล้ววางเธอไว้ที่บนหลังของมัน จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ราชางูเซียงซีที่กำลังไล่ล่าแรดอีกตัวอยู่เห็นแบบนั้นก็พูดอะไรไม่ออก ภาพที่เห็นมันทำให้เขายิ่งโกรธมากยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้ราชางูเปลี่ยนเป้าหมายมาไล่ล่าเสือแทน
เพียงแค่ว่าเสือนั้นวิ่งได้เร็วเกินไป มันดูคุ้นเคยกับพื้นที่นี้เป็นอย่างมาก ในที่สุดก็คลาดกันจนได้ ราชางูที่ไล่ตามไม่ทันจึงตะโกนกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธแค้น
เมื่อเหตุการณ์กลับกลายเป็นนี้ มันก็ทำให้ราชางูเซียงซีจึงต้องการที่จะกลับไปฆ่าแรดที่ทำร้ายตัวเองเพื่อระบายความโกรธของตน
