บทที่ 179 พิษ[รีไรท์]
บทที่ 179 พิษ[รีไรท์]
ราชางูเซียงซีเจอที่นี่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะล่วงรู้หรือไม่ว่าตนนั้นรู้แล้ว หรือว่าฉู่เหินนั้นไม่รู้จริง ๆ ซึ่งเรื่องนี้เขาเองก็ไม่สามารถบอกได้ ถึงแม้เขาจะฟื้นฟูพลังยุทธ์ขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ราชางูก็ยังกลัวฉู่เหินมากอยู่ดี
อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไป ฉู่เหินนั้นก็ยังคงยืนนิ่ง จนถึงตอนนี้ราชางูเซียงซีมั่นใจว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังอยู่ในสภาวะประหลาด ๆ ของตัวเองอยู่ เพราะฉะนั้นโอกาสของเขามาถึงแล้ว! เขาแค่ต้องจัดการกับฉู่เหินซะ อาการกลัวของตัวเองจะได้หายไปสักที และไม่แน่ว่าวรยุทธของเขาอาจจะก้าวหน้าขึ้นอีกขั้นก็ได้!
ราชางูเซียงซีค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าไปหาฉู่เหินอย่างช้า ๆ เขากลัวว่าถ้าใกล้มากเกินไปอีกฝ่ายก็จะรู้ตัว เพราะงั้นราชางูจึงดูทิศทางของลมแล้วสะบัดมือทำการปล่อยไอพิษออกมา เพื่อให้พิษลอยไปตามทิศทางของสายลม
สารพิษนั้นทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม ตอนนี้ร่างของฉู่เหินเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ริมฝีปากเริ่มที่จะดำคล้ำ ถึงฉู่เหินจะระวังตัวอย่างเต็มที่แต่ในตอนนี้กลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด! ฮ่าๆๆ!
แต่หลังจากนั้นไม่นาน ฉู่เหินก็ได้ฝึกวิชากิเลนจนเข้ามาถึงส่วนสำคัญของวิชาแล้ว ถ้าเขาสามารถผ่านหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ไปได้ก็จะแข็งแกร่งขึ้น แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอันแสนสาหัสจนหลุดจากห้วงสมาธิ
หลังจากลืมตาขึ้น ฉู่เหินก็ลุกขึ้นมาในทันที แต่นั่นทำให้เขารู้สึกวิงเวียนมากขึ้น ตามร่างกายนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างของเขาร่วงลงกับพื้นทันที เขาจึงเพิ่งสังเกตเห็นร่าง ๆ หนึ่งยืนห่างออกไปกว่า 10 เมตร
“เซียงซี ไอ้คนขี้ขลาด!” ฉู่เหินรู้ตัวทันทีว่าตอนนี้อันตรายแล้ว เขายกมือขึ้นแล้วปล่อยฉู่เฟิงและแมวนพเวทย์ออกมา แต่สำหรับเฒ่าปลาหมึกนั้นเขาไม่กล้าที่จะปล่อยออกมาด้วย เงือกตนนั้นมีประสบการณ์ในการต่อสู้น้อยไปหน่อยและสู้บนบกได้แย่มาก ๆ ถ้าเอาออกมาคงไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย
ฉู่เฟิงเมื่อตั้งตัวได้ก็เข้าจู่โจมราชางูเซียงซีในทันที ราชางูเซียงซีนั้นไม่มีการโจมตีแบบอื่น ๆ นอกจากพิษเลยแม้แต่น้อย และในเมื่อพิษไม่มีผลใด ๆ เลยกับฉู่เฟิง ดังนั้นราชางูเซียงซีจึงเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบเต็ม ๆ ในครั้งนี้
แต่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีฝีมือเลย เพราะฉะนั้นแล้วการฆ่าคงจะไม่ง่ายนัก ถ้าใช้เวลานานเกินไป ฉู่เหินคงจะได้หมดสติไปก่อนแน่ แล้วเมื่อถึงตอนนั้น มันก็คงหมายถึงความตายของตัวเขาเอง
เมื่อฉู่เหินตัดสินใจได้ แรดและเสือก็พุ่งตามเข้ามา แรดนั้นพาฉู่เหินมาไว้บนหลังของตัวเองแล้วก็หนีออกไป แมวนพเวทย์มองแล้วก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้สิ่งที่สามารถช่วยฉู่เหินได้มีแค่ดูดพิษออกด้วยแมวนพเวทย์เท่านั้น
เจ้าแมวกระโดดขึ้นไปบนหลังของฉู่เหิน มันใช้เล็บข่วนให้เกิดแผลแล้วดูดพิษออกจากร่างของเจ้านายทันที
แต่เจ้าแมวก็ไม่สามารถดูดพิษออกได้หมด เมื่อเห็นว่าพิษนั้นยังหลงเหลืออยู่มันก็อับจนหนทาง
“เข้ามาในถ้ำก่อนเถอะ ฉันจะไปดูเองว่าผลไม้ล้างพิษยังเหลืออยู่ไหม” เจ้าเสือว่าแล้วคำรามลั่นฟ้า จากนั้นก็ทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว แสดงให้เห็นว่ามันเป็นห่วงคนที่อยู่บนหลังของแรดมากขนาดไหน
ขณะที่ฉู่เฟิงเข้าโจมตีเป้าหมาย เขาเองก็ต้องคุ้มครองให้ฉู่เหินหนีไปได้ด้วยเช่นกัน แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งโดยกำเนิด แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเขาก็ถือว่ายังอ่อนหัดว่าผู้ที่มีพลังแต่กำเนิดทั่วไปอยู่ ไม่เช่นนั้นแค่ราชางูเล็ก ๆ ตัวหนึ่งหรือจะสู้เขาไหว
เดิมทีราชางูเซียงซีคิดที่จะหลบหนี แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่านี่จะเป็นการต่อสู้ที่สูสี เพราะฉะนั้นอีกฝ่ายจะต้องมีแผนอะไรบางอย่างไว้แน่ หรืออาจจะวางแผนให้ราชางูเซียงซีโดนพิษของตัวเอง ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องรู้ให้ได้
หลังจากที่ฉู่เหินโดนพาตัวออกมา เขายังมีสติอยู่โดยตลอด ตอนนี้เขาเข้าใกล้ความตายเข้าไปทุกขณะ
ฉู่เฟิงนั้นดึงดูดความสนใจจากราชางูเซียงซีเอาไว้ การต่อสู้นอกถ้ำนั้นดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ราชางูเซียงซีนั้นค่อย ๆ ถูกไล่ต้อนเหมือนกับครั้งก่อน ทั้งสองสู้กันอย่างยาวนานจนพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า
ส่วนทางด้านเสือนั้นมันได้ค้นหาจนทั่วแต่ไม่พบผลไม้ที่ใช้ในการล้างพิษเลย ตอนนี้ชีวิตของฉู่เหินกำลังแขวนอยูบนเส้นด้าย!
อย่างไรก็ตาม สำหรับมันแล้ว ฉู่เหินนั้นไม่ได้เป็นแค่ผู้มีพระคุณเท่านั้น คนคนนี้ยังเป็นอาจารย์ของมันอีกด้วย ถ้าไม่ได้เขา เจ้าเสือคงไม่สามารถวิวัฒนาการมาถึงขนาดนี้ได้
ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องช่วยฉู่เหินให้ได้ มันค้นหาต่อจนตัวเองเริ่มเหนื่อยล้า แต่ก็ยังคงค้นหาต่อไป
“กรร…” ระหว่างที่กำลังค้นหาอยู่มันก็ได้ยินเสียงเตือนของสัตว์บางอย่าง มันคำรามไปด้านหน้าด้วยความโกรธทั้งที่ยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ มันมีศักดิ์เป็นถึงราชาแห่งขุนเขา พอมีสัตว์ตัวอื่นมารุกล้ำพื้นที่ของมัน มันจึงคำรามออกมาอย่างโมโห เมื่อเสือคำรามออกมา เสียงคำรามของอีกฝ่ายก็ค่อย ๆ อ่อนลง
เสือเป็นสัตว์มีความหยิ่งยโสตามสายเลือดของมันอยู่แล้ว เหมือนกับจะบอกว่า ‘อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าราชา’ ก็ไม่ปาน เมื่อเจ้าเสือเห็นดังนั้นมันผ่อนคลายความระมัดระวังแล้วเดินต่อไป แต่แล้วพังพอนสีม่วงทองก็พุ่งเข้าหามันด้วยความเร็วที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แล้วในจังหวะเดียวกันมันก็กางกรงเล็บแหลมคมออกมา
เสมือนว่ามันคิดจะใช้กรงเล็บนี้กับเจ้าเสือตัวใหญ่ นอกจากนี้เจ้าพังพอนยังมีความเชื่อมั่นมากพอว่าตัวมันจะสามารถจัดการกับเสือตัวนี้ได้ ทว่าเสือตัวนี้นั้นเองก็ไม่ใช่เสือธรรมดาเช่นกัน มันมีสติปัญญาที่มากกว่าสัตว์ร้ายทั่วไป
ทันใดนั้นพังพอนก็พุ่งเข้าใส่พญาเสือในทันที เจ้าเสือกลับหลังหันแล้วใช้หางฟาดเข้าใส่สัตว์ที่บังอาจพุ่งเข้ามา
การฟาดหางนั้นรวดเร็วมาก อีกฝ่ายไม่มีแม้แต่เวลาที่จะเตรียมรับมือ แล้วหางของเสือก็ปะทะกับพังพอนอย่างแรง
แม้ว่าเจ้าพังพอนจะมีความรวดเร็วอย่างมาก แต่ก็ไม่มีความสามารถในการป้องกันเลย หลังจากถูกกระแทกมันก็กระเด็นออกไปไกล มันกระแทกกับต้นไม้จนต้นไม้นั้นแตกกระจายออก
ถึงร่างของมันจะอ่อนแอมาก แต่มันไม่มีท่าทีที่จะกลัวเกรงเลย ภาพที่เกิดขึ้นดูน่าเหลือเชื่อมากทีเดียว จากนั้นเจ้าเสือจึงพุ่งเข้ามากลืนสัตว์ตัวจ้อยเข้าไปในคำเดียว ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอดนี่เป็นกฎของธรรมชาติ ซึ่งถ้าเสือเป็นฝ่ายที่แพ้ มันก็เกรงว่าเจ้าพังพอนนี้จะไม่ปล่อยมื้ออร่อยไปเช่นกัน
หลังจากที่กลืนมันลงไป เจ้าเสือก็รู้สึกว่าพลังที่สูญเสียไปนั้นได้ถูกเติมเต็มขึ้นมาบ้างแล้ว
