บทที่ 189 ตกตะลึง[รีไรท์]
บทที่ 189 ตกตะลึง[รีไรท์]
ฉู่เหินโบกมือลาพร้อมแบะปาก ก่อนที่จะเดินกลับออกไป
โทนี่มองแผ่นหลังของฉู่เหิน เขาอยากตกลงตามอีกฝ่าย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าคุ้มไหม ทว่าเมื่อเห็นฉู่เหินถอยไปแบบนี้ก็เท่ากับเป็นการยั่วยุของพวกเขาขึ้นไปอีก การกระทำดังกล่าวทำให้โทนี่รู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจในการเดิมพันครั้งนี้เท่าไรเลย
หลังจากที่คิดอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว โทนี่ก็รีบตอบกลับไป “เดี๋ยวก่อน ฉันจะเดิมพัน”
สิ้นเสียงของโทนี่ ฉู่เหินก็หยุดเดิน ไม่ว่าจะมองยังไงสีหน้าฉู่เหินก็ดูไม่ดีนัก อีกทั้งจังหวะการก้าวเดินเเต่ละก้าวก็ค่อนข้างช้า เหมือนว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ยิ่งโทนี่เห็นแบบนั้นเขายิ่งรู้สึกว่าฉู่เหินกำลังเสแสร้งแกล้งทำเป็นเก่งอยู่ ตอนที่เขาตกลงอีกฝ่ายก็มีท่าทีอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“นี่ เจ้าโกลเด้นฉันขอบอกให้เข้าใจชัด ๆ เลยนะ ถ้าแกแพ้แกจะต้องตายและจะไม่ได้ของอะไรไปเลย อายุแกก็ยังน้อย ถ้าต้องมาตายแบบนี้มันคุ้มแล้วเหรอ? ถ้าจะให้พูดละก็แกรีบหนีไปซะดีกว่า”
“อย่ามัวพูดไร้สาระ ถ้าฉันต้องตายด้วยน้ำมือของแกจริง งั้นก็ถือซะว่าฉันมันไร้ฝีมือเอง มาสู้กันเลยดีกว่าให้ฉันได้สั่งสอนพวกลิงเหลืองหน่อยเถอะ”
ฉู่เหินเดินกลับมาอย่างไม่พอใจนัก เขายังไม่ได้เริ่มเข้าโจมตีในทันที แต่กลับถกแขนเสื้อขึ้นมา
“ถ้าแกอยากจะสู้นัก ก็เข้ามาพร้อมกัน 2 คนตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ให้โอกาสพวกแกอีกแล้ว”
เมื่อกลุ่มชาวตะวันตกได้ยินที่ฉู่เหินพูด สีหน้าของแต่ละคนก็แสดงความประหลาดใจต่อลิงเหลืองคนนี้ออกมา ตอนนี้ทุกคนมั่นใจแล้วว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาปากคอเราะรายขนาดไหน คำพูดเมื่อกี้นี้ก็ทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึงไปเลย
แต่ก็ยังมีบางคนที่ยังยิ้มอยู่ในใจ พวกเขาคิดว่าฉู่เหิงไม่มีความสามารถอะไรเลย ถ้าเจอพวกที่เก่งกว่ามาท้าสู้ด้วยก็ฉิบหายอย่างเดียว บางคนก็ส่งสายตาเห็นอกเห็นใจ แต่หลายคนก็คิดว่าฉู่เหิงอายุไม่เท่าไรแต่สามารถฝึกมาได้ถึงขนาดนี้ก็คงผ่านมาอะไรมากเหมือนกัน
ไม่ว่าพวกเขาจะคิดยังไงก็ไม่มีใครที่จะช่วยพูดให้ฉู่เหินเลยแม้แต่คนเดียว ฉู่เหินเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด พูดตามตรงว่าในจิตใจก็รู้สึกเคว้งคว้างอยู่เหมือนกัน หรือว่าการฝึกวรยุทธ์จะเปลี่ยนจิตใจความเป็นคนไปด้วยอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเป็นเช่นนี้การมีฝีมือที่สูงส่งจะมีประโยชน์อะไรกัน?
โจวหมิงเองก็คิดเหมือนฉู่เหิน เขาคาดหวังว่าผู้อาวุโสตระกูลเขาจะช่วยออกหน้าเพื่อรักษาชีวิตของฉู่เหินเอาไว้ เเต่น่าเสียดายที่พวกผู้ใหญ่ในตระกูลเขารีบส่ายหน้าปฏิเสธ หลับหูหลับตาไม่พูดอะไรทั้งนั้น
แต่ถึงกระนั้นฉู่เหินก็ไม่ได้สนใจพวกเขาสักเท่าไหร่ ยังไงเขาเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมาเอง เพราะงั้นฉู่เหินเองก็ต้องจบมันด้วยตัวเองเช่นกัน
เจ้าชายแวมไพร์และโทนี่ยืนถืออาวุธพร้อมที่จะต่อสู้ ดวงตาของพวกเขาเย็นชาราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่าย ฉู่เหินคิดว่าเขาสามารถกำจัดทั้งสองได้ภายในไม่กี่กระบวนท่า แต่ถ้าเขาแสดงความแข็งแกร่งออกมามากเกินไป ก็อาจจะลงถูกเพ่งเล็งได้
การล่าสมบัติกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เขาไม่อยากจะจริงจังกับการใช้พลังในการต่อสู้ครั้งนี้สักเท่าไหร่
“ฉันจะให้โอกาสพวกแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าแกยอมกราบแทบเท้าฉันละก็ …ฉันจะไว้ชีวิตพวกแก ยังไงทุกคนก็มีแค่ 1 ชีวิต” ฉู่เหินพยายามพูดให้พวกเขาหวาดกลัว แต่ยิ่งฉู่เหินพูด มันก็ยิ่งทำให้พวกเขาคิดว่าฉู่เหินไม่มีความสามารถอะไรเลย โม้เก่งอย่างเดียว!!!
“แม่งเอ๊ย หยุดพล่ามสักทีเถอะ ถ้ากลัวแพ้มากก็สำนึกผิดแล้วฆ่าตัวตายไปซะ”
“กลัวเหรอ? ตลกสิ้นดี ไม่มีคำนั้นในพจนานุกรมของฉันหรอกนะ ถ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วก็รีบเข้ามาตายซะ” ส่วนเรื่องไม้เท้าขักขระ ฉู่เหินไม่ได้พูดถึงมันอีก ถึงอีกฝ่ายจะให้ไม้เท้านั้นกับเขาจริง ๆ ฉู่เหินก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
สิ่งที่ฉู่เหินต้องการมากที่สุดในตอนนี้ก็คือธนูเวทมนตร์นั่นต่างหาก มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขากำลังถูกพลังลึกลับบางอย่างดึงดูดเข้าหามัน ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้มีเหรอที่เขาจะแสดงอาการอย่างนี้ออกมา
เจ้าชายแวมไพร์กางแขนออกมาพร้อมกับกรงเล็บ เตรียมที่จะเข้ามาฉีกร่างของฉู่เหินเป็นชิ้น ๆ เพียงเจ้าชายแวมไพร์เคลื่อนไหว อากาศรอบตัวก็ราวกับถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ
ร่างของฉู่เหินโดนแรงกระแทกจนล้มลง แต่ถึงอย่างนั้นกรงเล็บของเจ้าชายแวมไพร์ก็แทบจะไร้ผล จังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะลุกขึ้นมาใหม่ ช้างของโทนี่ก็พุ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็วและพลังอันบ้าคลั่งจนพื้นดินสั่นสะเทือน โทนี่ง้างแขน เตรียมจะแทงหอกใส่ฉู่เหินอย่างสุดกำลัง คนคนนี้หมายจะปลิดชีพฉู่เหินในหอกเดียว
เจ้าชายแวมไพร์เมื่อเห็นว่ากรงเล็บของเขานั้นไร้ผล ก็หลบออกไปอีกทาง ก่อนจะเข้าโจมตีฉู่เหินจากด้านหลัง ถ้าเป็นแบบนี้เท่ากับว่าฉู่เหินกำลังปะทะกับศึกรอบด้าน ฉากนี้ทำให้ทุกคนหวาดเสียวกันมากเลยทีเดียว
แม้แต่พวกตะวันตกเองก็แสยะยิ้มออกมา พวกเขาไม่คิดว่าฉู่เหินจะมีชีวิตรอดหลังจบการต่อสู้นี้ไปได้เลยแม้แต่น้อย
ฉู่เหินเองก็รู้ถึงจุดนี้ ดังนั้นเขาจึงงัดพลังเต็มที่ของเขาออกมาใช้ทั้งหมด ไม่อย่างนั้นคงรับมือกับทั้งสองไม่ได้ง่าย ๆ แน่ หลังจากนั้นทั่วร่างของฉู่เหินก็ถูกล้อมรอบไปด้วยเปลวเพลิง มังกรไฟลำตัวเรียวยาวออกมาจากร่างกายของเขาอย่างฉับพลัน และมันก็พุ่งสูงขึ้นล้อมรอบทั้ง 3 คนเอาไว้ตรงกลาง
หลังจากที่กองไฟนรกล้อมรอบ มันก็ได้ปิดทุกสายตาที่อยู่แถวนั้นจนพวกเขามองไม่เห็นข้างใน
แน่นอนว่าสำหรับผู้มีฝีมือสูงส่ง การกระทำดังกล่าวมันก็ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไร ทว่าแค่ขัดขวางผู้อยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นสูงนั้น แค่นี้ก็ถือว่าเกินพอแล้ว
ทันทีที่ชายหนุ่มเลือกใช้ไฟนรกล้อมรอบพวกเขาเอาไว้ ฉู่เหินก็ใช้ดัชนีกิเลนโต้ตอบเจ้าชายแวมไพร์ แสงจากปลายนิ้วแทงทะลุร่างกายของเจ้าชายไปในทันที
เจ้าชายแวมไพร์พยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา ทว่าเขาก็ทนกับความเจ็บปวดนั้นไม่ไหวจนร้องออกมาอย่างเจ็บปวดในที่สุด
เจ้าชายแวมไพร์ส่งเสียงกรีดร้องอันโหยหวนออกมา ในเวลาเดียวกันนั้นฉู่เหินเองก็ส่งเสียงร้องออกมาเช่นกัน แถมร้องได้น่าเวทนายิ่งกว่า มันดูน่าเวทนาเสียจนทำให้คนที่ได้ยินบางคนถึงกับน้ำตาไหล แม้แต่เจ้าชายแวมไพร์ที่กำลังร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ก็หยุดร้องไปเลย
เมื่อเห็นแบบนั้นฉู่เหินก็ไม่รีรอใช้หม้อทองคำสามขา เพื่อดูดช้างตัวใหญ่นั่นเข้าไป เจ้าหม้อทองคำสามขาของเขานี้ก็แปลก คล้ายกับว่ามันจะควบคุมสัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้ได้โดยสัญชาตญาณ ดังนั้นเมื่อเขาตั้งเจ้าหม้อสามขา ช้างก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรจนในที่สุดก็ถูกดูดเข้าไป
ทันทีที่หม้อทองคำสามขาถูกเปิดออก ประกายแสงก็ปรากฏอยู่ข้างในตามที่เขาเคยใช้มันในครั้งล่าสุด เขายังไม่ได้เอาเม็ดยาออกมาเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เม็ดยามันมีขนาดใหญ่เท่าอ่างล้างจานเลยทีเดียว
โทนี่มองทุกอย่างด้วยสายตาไม่น่าเชื่อ ช้างตัวใหญ่ของเขาถูกดูดเข้าไปในนั้นได้ยังไงกัน? แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที เขาก็เห็นดาบสีเงินพุ่งตัดลำคอของเขาไปแล้ว!!!
ฉู่เหินรีบเก็บของจากแหวนมิติอีกฝ่ายเข้ามาจนหมดก่อนที่จะกรีดร้องออกมาตามเดิม
“พวกแกนี่มันชั่วร้ายที่สุด สองคนรุมฉันแบบนี้แถมยังใช้ลูกไม้แบบนี้อีก อ๊ากกกกก! ฉันจะสู้กับพวกแกก็ได้ยังไง!?”
