สุดยอดชาวประมง – บทที่ 196 ตระกูลซ่างกวงกำลังมีปัญหา[รีไรท์]

บทที่ 196 ตระกูลซ่างกวงกำลังมีปัญหา[รีไรท์]

บทที่ 196 ตระกูลซ่างกวงกำลังมีปัญหา[รีไรท์]

หลังจากคิดแล้วคิดอีก เฉินเจียนก็ยอมรับข้อเสนอที่หนึ่ง เธอถูกพาไปชำระล้างร่างกายพร้อมกับกินยาเข้าไป ยาเม็ดนั้นได้ทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกสบายตัวสุด ๆ

ยาชำระล้างไขกระดูกนั้นได้ละลายเข้าไปในร่างของหญิงสาว มันเป็นยาที่แตกต่างจากที่เธอเคยกินมาก่อน ยาชำระล้างไขกระดูกที่เฉินเจียนกินเข้าไปไม่ได้มีส่วนช่วยในการชำระล้างไขกระดูกอย่างเดียวเท่านั้น ทว่า ยานี้มีส่วนที่ช่วยให้ด้านมืดของเธอปรากฏออกมาด้วย

ดูเหมือนว่ายาเม็ดนี้สร้างผลข้างเคียงเป็นอย่างมาก หลังจากที่ยาได้เข้าสู่ร่างกายของเธอ หญิงสาวก็แทบอยากจะระเบิดจนตัวแตกตายไปซะ มวลอากาศมหาศาลหลั่งไหลเข้าไปในร่างของเธอไม่มีที่สิ้นสุด ความรู้สึกราวกับระเบิดเวลาแบบนี้มันทำเอาเธอไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก แต่หญิงสาวก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เธอได้แต่ยกมือขึ้นกุมหัวและกรีดร้องออกมา

เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อย ๆ ผมสีน้ำเงินดำได้กลายเปลี่ยนเป็นสีขาว แต่มันก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดสักเท่าไหร่ มันให้ความรู้สึกสวยงามแบบแปลกๆ แทนซะมากกว่า

“ฉู่เหิน ฉู่เหิน ฉู่เหิน…” หลังจากที่เสียงอันน่าหวาดกลัวถูกพูดออกมา พวกคนที่หลบอยู่ในเงามืดก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนที่จะหายไป

…

โจวหู่ที่ตอนนี้อยู่ในเมืองจิงเหมินไม่ลังเลที่จะกินยา 2 ขวดหลังจากที่เขาได้รับไป มันคือยาทะลวงขอบเขตและยา ซิงหยวน ซึ่งเมื่อไม่มีใครคอยปกป้องเขานอกจากโป๋อีกู่ เจ้ายาทั้งสองชนิดนี้จึงสำคัญมาก โป๋อีกู่เองก็ไม่กล้าเชื่อใครเลยต้องมาด้วยตัวเอง ส่วนเรื่องครอบครัวของฉู่เหินเขาไม่เป็นห่วง เพราะฝั่งนั้นได้มีการคุ้มกันจากพวกเงือกกว่า 20 คนแล้ว

เมื่อยาได้ลงท้องไป พลังดวงดาวในร่างของโจวหู่ก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตามันก็ปลดล็อกขีดจำกัดไปอีกขั้น แถมยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เป็นเวลากว่าครึ่งค่อนวันหลังจากที่โจวหู่ก็ได้กินยาทั้งสองเข้าไป พลังของเขาได้เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล จากขั้นยอดฝีมือมาเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ตอนปลายเลยทีเดียว จากจุดนี้จะสามารถเห็นได้ถึงพลังดวงดาวที่บรรจุอยู่ในยาซิงหยวนว่ามหาศาลขนาดไหน อันที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะการอดกลั้นของชายหนุ่ม ป่านนี้มันคงจะระเบิดออกมาแล้ว

โป๋อีกู่ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นแบบนี้ เพราะเขาเองก็เคยกินยาทั้งสองเม็ดนั้นมาก่อนหน้านี้แล้ว เขารู้ดีเลยว่ามีพลังดวงดาวที่มหาศาลขนาดไหนอยู่ในยาพวกนั้น

…

ตั้งแต่ที่ตระกูลซ่างกวงออกจากพื้นที่นี้ไป มันก็ไม่มีใครสนใจที่นี่อีกเลย พวกเขารู้ดีว่าจะต้องมีการต่อสู้เพื่อขุมทรัพย์กันจนถึงขั้นรุนแรงแน่ จะต้องมีคนตายกองเป็นภูเขา ดังนั้นทุกคนในตระกูลซ่างกวงจึงรีบลงมาจากภูเขาทันที แม้ว่าทุกคนจะกังวลเรื่องฉู่เหินก็ตาม แต่พวกเขารู้ดีว่าฉู่เหินนั้นมีหลายสิ่งที่ช่วยให้เขามีชีวิตรอดได้อยู่ เพราะฉะนั้นชายหนุ่มจึงน่าจะไม่เป็นอะไรแน่ ๆ

ทว่าในระหว่างที่พวกเขากำลังลงมาจากด้านบน โม่เจียวก็ขมวดคิ้วจากนั้นก็รีบออกไปขวางทุกคนเอาไว้ ถึงแม้ว่าตระกูลซ่างกวงจะไม่รู้ที่มาของเด็กคนนี้ แต่การที่เธอมากับฉู่เหินนั้นแสดงว่าต้องมีอะไรแน่นอน

“โม่เจียว มีอะไรหรือเปล่า?” ชิงเฟิงวิ่งเข้ามาถาม

“เตรียมรับมือเร็วเข้า พวกเราถูกซุ่มโจมตี” หลังพูดจบทุกคนในที่นี้ต่างก็หน้าถอดสี พวกเขาไม่คิดว่าจะหนีเสือปะจระเข้แบบนี้ ซึ่งในขณะเดียวกันมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกับถูกเหยียดหยาม แม้ว่าตระกูลซ่างกวงจะไม่มีพลังมากมายแต่ก็เป็นถึงกลุ่มเก่าแก่ ใครที่ไหนมันกล้ามาซุ่มโจมตีพวกเขา!

ในขณะที่ทุกคนกำลังระวังตัวขั้นสูงสุด ชิงเฟิงก็เห็น โม่เจียวทำหน้าเย้ยหยันฝ่ายตรงข้าม จากนั้นเด็กสาวก็เดินเข้าไปในพุ่มไม้แล้วคลำหาอะไรบางอย่าง ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรกันแน่

ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านพุ่มไม้หลายต้น จู่ ๆ เด็กสาวก็หยุดเดิน แท้จริงแล้วโม่เจียวไม่ได้มาหาของแต่กลับหยิบเทียนหอมออกมาจากกระเป๋าของเธอและจุดไฟ ก่อนจะวางทั้งหมดไว้ในตำแหน่งที่ต้องการ

หลังจากนั้นก็นำเอาอักขระเวทมนตร์สีเหลืองขึ้นมาไว้ในมือ มันติดไฟขึ้นในฉับพลันก่อนจะลอยไปตามสายลม โม่เจียวยื่นนิ้วออกไปแล้วเขียนตัวอักษร และหลายวินาทีต่อมาไฟพวกนั้นก็พุ่งออกไป

เธอนั่งอยู่บนพื้นแล้วพนมมือ พูดพึมพำบางอย่างไม่หยุด ซึ่งในขณะเดียวกันทุกคนก็ได้ยินว่ามีเสียงดังมาจากหญ้าที่อยู่ไกลออกไป

ผู้คนจากตระกูลซ่างกวงเองก็สงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดจะรบกวนหรืออะไร ทุกคนมองภาพนี้อย่างนิ่งเงียบ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาก็เห็นงูพิษสีสดใสกำลังเลื้อยเข้ามา แต่น่าแปลกที่งูพวกนั้นมันกำลังสั่นไปทั้งตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกมันเห็นโม่เจียวกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น พวกมันทำท่าราวกับกำลังบูชาองค์ราชัน

ภาพนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงอยู่ชั่วครู่และไม่เข้าใจกับเรื่องราวที่เกิด แต่อย่างไรเสียทุกคนก็รู้ว่าโม่เจียวกำลังทำอะไรบางอย่างที่สำคัญอยู่และเธอจะต้องไม่ถูกรบกวน ดังนั้นทุกคนจึงพากันปกป้องเด็กสาวเอาไว้

ไม่นานนักก็มีงูมากมายนับพันตัวปรากฏตรงหน้าโม่เจียว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาของเธอแสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าจากการทำพิธีกรรม

“ลุงซ่างกวง พี่สาวซ่างกวง ฉันคิดว่าฉันคงทำให้พวกคุณต้องมามีส่วนด้วยแล้วล่ะ อีกฝ่ายคือราชางูผู้ชั่วร้ายแห่งเซียงซี มันไม่เคยมาที่เมืองหยุนหลิงมาก่อน แต่ฉันเคยไปยุ่งเกี่ยวกับมัน พนันได้เลยว่ามันมาที่นี่เพื่อล้างแค้นแน่ ๆ ไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ พวกคุณหนีไปได้เลย”

โม่เจียวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าฉู่เหินอยู่ที่นี่เขาคงใช้ความสามารถจัดการพวกมันไปแล้ว เธอคนเดียวไม่สามารถรับมือพวกมันได้ทั้งหมดหรอก ในตอนแรกเธอเองก็อยู่ใกล้กับ ฉู่เหินจึงค่อนข้างมั่นใจได้ แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในระหว่างที่เธออยู่คนเดียว

“เธอพูดอะไรน่ะ? ตั้งแต่ที่เธอเรียกฉันว่าลุงซ่างกวงแล้วจะให้ฉันนิ่งเฉยได้ยังไง? ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอีกฝ่ายจะเป็นราชางูหรืออะไร ฉันกลัวว่ามันจะไม่มาที่นี่คนเดียวมากกว่า ดังนั้นพวกเราตระกูลซ่างกวงจะจัดการพวกมันไม่ให้ใครต้องเป็นอะไรแน่!”

ดวงตาของชิงเฟิงแสดงถึงความโกรธ และโกรธสุด ๆ เลยด้วย ตอนนี้ทุกคนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ทั้งเสียเปรียบด้านชัยภูมิและทุกอย่าง เขาเกือบเสียชีวิตตัวเองไปหลายครั้ง ทว่าเมื่อครั้งที่พวกเขาจะต่อสู้ฝ่าฟันไปให้ถึงบ้านของตัวเองก็ยังต้องมาเจอกับพวกที่พยายามสกัดและฆ่าพวกเขาอีก นี่คือสิ่งที่เรียกว่ารับไม่ได้สุดๆ!

คราวนี้ถ้าราชางูมาที่นี่จริง ๆ เขาจะต้องให้อีกฝ่ายได้รับบทเรียนซะบ้าง! เพราะครั้งล่าสุดมันเกือบจะพรากชีวิตลูกสาวของเขาไปแล้ว เพราะงั้นเขาจะปล่อยให้อีกฝ่ายรอดพ้นไปได้ยังไง?

“ลุงซ่างกวง ลุงไม่รู้หรอก คนที่มาที่นี่น่ะคือราชางูรุ่นก่อนนะ! เขามีพลังเวทย์และสามารถสั่งพวกงูพิษได้ ถ้าเขาสร้างค่ายกลร้อยพิษได้ พวกเราต้องแย่แน่! ตอนนี้ฉันใช้บางอย่างล็อกงูพวกนี้เอาไว้ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่คงจะได้ไม่นาน”

“ยังไงซะที่นี่ก็ไม่ใช่เขตของเรา ฉันเหนื่อยมากที่ต้องใช้วิชานี้กับพวกงูนับหมื่นตัว แต่ถ้าฉันจะสู้กับพวกงูเหล่านั้นยังไงฉันก็แพ้ นี่มันแทบไม่มีโอกาสชนะเลยด้วยซ้ำ! และเมื่อกลุ่มอื่นเข้ามาโดนพิษไปด้วยยังไงก็ไม่มีทาง ดังนั้น…”

ถ้าให้พูดตรงๆ โม่เจียวก็ไม่ได้มองคิดว่าพวกซ่างกวงจะช่วยอะไรได้หรอก แม้ว่าจะมีขั้นปรมาจารย์ถึงสองคนอยู่ที่นี่ แต่ราชางูรุ่นก่อนก็เป็นขั้นปรมาจารย์เหมือนกัน ถ้ามีการต่อสู้เกิดขึ้นยังไงก็เอาชนะได้ยาก