บทที่ 197 ตายทีละตัว[รีไรท์]
บทที่ 197 ตายทีละตัว[รีไรท์]
“ตั้งแต่ที่ฉู่เหินเชื่อใจให้พวกเราดูแลเธอ พวกเราก็จะขอเดินหน้าและถอยไปพร้อม ๆ กับเธอนั่นแหละ ไม่ว่าเรื่องมันจะยากหรือง่ายขนาดไหน ชีวิตนี้หากจะทำอะไรก็ต้องทำให้สุด เธอไม่ต้องโน้มน้าวพวกเราหรอก ต่อให้พวกเราซ่างกวงจะถูกกวาดล้างจนสิ้นซาก พวกเราก็จะไม่ถอยหนี!”
โม่เจียวไม่คิดว่าชิงเฟิงจะพูดแบบนี้ เธอตะลึงอยู่สักพักและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี มันช่างเป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นที่สุด! ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ก็ไม่เคยมีใครปฏิบัติแบบนี้กับเธอมาก่อนอย่างจริงใจ จนกระทั่งที่เธอได้เจอกับฉู่เหินและคนพวกนี้
พวกเขารวมตัวกันเป็นกลุ่มและจับกลุ่มกันหนาแน่นขึ้น แม้ว่าโม่เจียวจะไม่เคยผ่านเหตุการณ์ใกล้เคียงความตายแบบนี้มาก่อน แต่ถ้ามองในตัวเพื่อนของเขาตอนนี้ก็เรียกได้ว่าแทบจะเห็นภาพของฉู่เหินซ้อนทับกันอยู่เลยทีเดียว เด็กสาวไม่รู้มาก่อนจนกระทั่งตอนนี้ว่าสันดานของมนุษย์นั้นไม่ได้มีแค่เห็นแก่ตัว แต่ก็ยังมีการเสียสละอยู่ด้วย
เมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย ฉู่เหินก็เต็มใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับทางเลือกระหว่างความเป็นและความตาย เขาก็เลือกที่จะไม่ทิ้งไปไหน การปกป้องซึ่งกันและกันคือความสามารถที่สุดยอดของชายคนนี้เลยก็ว่าได้!
โม่เจียวเองก็ตะลึงกับคำตอบแบบนี้จากตระกูลซ่างกวง ทว่าเธอเองก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าแล้ว
“ลุงซ่างกวง ในเมื่อลุงไม่เลือกที่จะหนี ถ้างั้นโม่เจียวก็ขออุทิศชีวิตนี้ให้กับสงครามนี้ด้วยเลยก็แล้วกัน ต่อให้โม่เจียวจะตายไปก็จะขอปกป้องตระกูลซ่างกวงสุดชีวิต ถ้าหากว่าเป็นไปได้ละก็ได้ ฉันขอร้องลุงซ่างกวงหน่อย ถ้าในอนาคตได้เจอกับอาจารย์ของฉัน ได้โปรดบอกเขาด้วยว่าลูกศิษย์คนนี้ไม่เคยยอมแพ้!”
ชิงเฟิงมีกำลังใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้อยู่กับโม่เจียว เพราะเธอคนนี้คือเพื่อนของฉู่เหิน ดังนั้นเด็กสาวคนนี้เองก็ไม่น่าจะยอมแพ้ง่าย ๆ ด้วยเช่นกัน ไหนทั้งสองเองก็เป็นศัตรูกับราชางูแห่งเซียงซีอยู่แล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นมันจะแตกต่างกันยังไง ไม่สู้กันวันนี้ ก็คงต้องสู้กันวันหน้าอยู่ดี!
ถ้าตระกูลซ่างกวงพ่ายแพ้ในวันนี้ ทุกคนก็ต้องตายอยู่ดี บอกได้เลยว่าจำนวนคนที่น้อยนิดแบบนี้ถ้าหากรอดไปได้ยังไงสักวันหนึ่งก็ต้องโดนกลุ่มอื่นจัดการ ดังนั้นจะหนีไปก็ไม่มีผลอะไรแตกต่างมากนักหรอก
ทว่าเด็กคนนี้ โม่เจียว เหมือนกับฉู่เหินตรงที่เธอไม่เคยยอมแพ้และยังปฏิญาณตนว่าจะขอต่อสู้เพื่อตระกูลซ่างกวงจนลมหายใจสุดท้าย แม้ว่าจะยังไม่เห็นการกระทำจริง ๆ แต่ดูจากน้ำเสียงของเธอแล้ว ซ่างกวงบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้เอาจริง
“พักเถอะ พวกเราไม่ตายหรอก พวกมันนั่นแหละจะต้องตาย!” ชิงเฟิงตะโกนออกมา ซึ่งทำให้โม่เจียวหันไปมองอีกฝ่ายทันที เธอยอมรับในความดื้อรั้นของตระกูลซ่างกวงจริง ๆ
“เฮ้ บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว ภายใต้การกดดันและซุ่มโจมตีของฉันแบบนี้ พวกแกยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเหรอ? ฝันไปแน่ ๆ ไม่มีใครจะได้กลับออกไปทั้งนั้นแหละ วันนี้ปีหน้าจะเป็นวันครบรอบวันตายของแก!” รอบ ๆ ที่เงียบกริบพลันปรากฏบรรยากาศอันดำมืดออกมาจนทำให้โดยรอบเริ่มน่ากลัวขึ้น
“ไอ้คนที่ซ่อนอยู่น่ะก็ออกมาสิ ออกมาสู้กันให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย!” บรรพบุรุษของตระกูลซ่างกวงตะโกนออกมา
“อยากให้ฉันคนนี้แสดงตัวงั้นเรอะ? ก่อนอื่นเลยมันก็ขึ้นอยู่กับทักษะของพวกแก ทันทีที่ฉันออกไป มันก็จะเป็นตอนที่พวกแกกลายเป็นศพแล้วเท่านั้น!” ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดังออกมาจากต้นหญ้าพร้อมกับค่ายกลกันงูที่เธอวางเอาไว้ก็ได้แตกสลาย
หลังจากที่เกิดระเบิดขึ้น โม่เจียวก็กัดฟันพร้อมกับกระอักเลือดออกมาแต่เด็กสาวหาไม่หวั่นเกรงไม่ กลับกันเธอกลับพนมมือขึ้นมาเพื่อทำอะไรบางอย่างต่อ
อีกฝ่ายนั้นดูถูกการต่อต้านโม่เจียว ในสายตาของคนในตระกูลซ่างกวงเห็นชัดว่าเด็กสาวคนนี้กำลังจะแลกชีวิต!
“ร้อยพิษ เข้าจู่โจม!” เมื่อห้าคำพูดนั่นจบลง ก็มีฝูงงูเลื้อยออกมา อสรพิษพวกนั้นล้วนมีพิษร้ายแรง และขนาดที่ใหญ่โต
พวกงูพิษพากันเลื้อยไปในทิศทางที่แปลกประหลาด ราวกับว่าพวกมันกำลังสร้างค่ายกลยังไงยังงั้น! จากนั้นพวกมันก็อ้าปากกว้างขึ้น มีหมอกสีดำมืดพุ่งออกมาจากปากของมันกระจายไปทั่วอากาศ
เมื่อหมอกได้ก่อตัวขึ้น ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยความดำมืด ในตอนนี้ตระกูลซ่างกวงหมดทางหนีเสียแล้ว
สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือในขณะที่หมอกพวกนี้กำลังปิดท้องฟ้า มันก็ได้มีแสงสีทองปรากฏขึ้น แสงนั่นเหมือนกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา เพราะมันทะลุหมอกสีดำพวกนั้นเข้ามาได้
หมอกพิษสีดำที่สัมผัสเข้ากับลำแสงนั่นก็ถูกดูดกลืนและสลายไปทันที ส่วนพิษที่ไม่โดนแสงก็จะถูกดูดซับโดยงูพิษนับหมื่นตรงหน้าโม่เจียว
หลังจากได้รับพิษเข้าไปเป็นจำนวนมาก พวกงูพิษเหล่านี้ก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง มีงูพิษจำนวนมากที่ไม่สามารถยอมรับผลกระทบรุนแรงนี้ได้ ร่างของมันระเบิดออกทีละตัว! อย่างไรก็ตามยังมีงูพิษบางชนิดที่สามารถรองรับสารพิษเหล่านี้ได้อย่างต่อเนื่องอยู่
บ่งบอกได้เลยว่าพิษนั่นไม่ได้แค่ทำให้ร่างกายใหญ่โตขึ้น แต่มันก็ได้เร่งกระบวนของพิษในร่างกายด้วยเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้พวกมันมีสติปัญญามากขึ้นด้วย ดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาสที่หายากสำหรับพวกมัน
มีงูมากมายอยู่ตรงหน้าโม่เจียว ประมาณหนึ่งหมื่นตัวเห็นจะได้ พวกมันมีมากเกินไป และท้ายที่สุดแล้วพลังของโม่เจียวก็ยังไม่ถึงขั้นปรมาจารย์
ค่ายกลของเธอนั้นจะคงอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ไม่มีใครทราบได้ บางทีอาจจะอยู่ได้ประมาณ 1 นาที แต่มันก็มีโอกาสที่จะถูกทำลายทันทีได้เหมือนกันภายใต้การโจมตีของฝูงงูมหาศาล ถ้าหากตระกูลซ่างกวงยังไม่ทำอะไรสักอย่างก็คงมีแต่ความตายที่กำลังรอพวกเขาอยู่
เด็กสาวแม้ว่าจะกำลังกระวนกระวาย แต่ก็คงไม่มีทางเลือก
กลับมาที่ฉู่เหิน
ฉู่เหินที่กลับลงมาจากภูเขากำลังคิดถึงเรื่องที่พี่เสือและแรดพูดถึง ซึ่งเขากะว่าจะไปที่นั่นดูหน่อย แต่หลังจากที่เดินลงมาเขาก็พบว่ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป
ฉู่เหินเห็นเมฆสีดำมากมายอยู่เหนือภูเขาอย่างกะทันหัน มันดึงดูดความสนใจจากฉู่เหินเอาไว้เพราะลำแสงที่ผ่ากลางหมอกมืดพวกนั้น แสงที่ว่านั่นดูเหมือนจะกำลังส่องแสงสว่างไสวสะดุดตา แต่ในอีกไม่กี่อึดใจต่อมามันก็ค่อย ๆ มอดลง
ยิ่งไปกว่านั้นก็คือแสงนั่นก็ทำให้ฉู่เหินรู้ได้เลยว่าเด็กเจ้าปัญหาโม่เจียวกำลังจะมีภัย คิดได้ดังนั้นฉู่เหินก็ไม่อาจนิ่งนอนใจอีกต่อไป แม้ว่าในช่วงไม่กี่วันมานี้เด็กสาวคนนั้นจะทำตัวเป็นเด็กเจ้าปัญหา แต่ฉู่เหินก็ยอมรับเธอเป็นเหมือนน้องสาวของเขา และเขาจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปแน่!
หลังจากที่เห็นแบบนั้นฉู่เหินก็ไม่รอช้า ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปที่ลำแสงนั่นในทันที ระหว่างที่วิ่งลงมาเขาก็ได้ขับเคลื่อนพลังดวงดาวเข้าไปที่นิ้วและแขน ฉู่เหินคาดเดาได้เลยว่าจะต้องมีการต่อสู้ที่ดุเดือดขึ้นในนั้นแน่ ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบเตรียมตัวเอาไว้ก่อน
ระหว่างที่เขากำลังวิ่งอยู่ ฉู่เหินก็พบว่าลำแสงนั่นกำลังกะพริบลงอีกครั้ง และมันกำลังจะจางหายไปจนแทบจะมองไม่เห็นแล้ว นั่นหมายความว่าโม่เจียวกำลังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต รวมไปถึงคนจากตระกูลซ่างกวงที่อยู่กับเธอด้วย!
