บทที่ 478 สวรรค์เปิดโอกาสที่ดีให้จริง ๆ
บทที่ 478 สวรรค์เปิดโอกาสที่ดีให้จริง ๆ
ฉู่เหินที่นั่งอยู่อีกฝั่งของรถได้ยินทุกอย่าง ๆ ชัดเจน และเพราะว่าได้ยินทั้งหมดเนี่ยแหละ เขาถึงได้รู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ! จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ก็ดำครึ้ม กระทั่งเขารู้สึกอยากจะหักคอตัวเอง! ทั้งหมดเป็นเพราะตัวเองแท้ ๆ นี้เขารีบเดินทางมาเพื่อเป็นขันทีอย่างงั้นเหรอ!
ตอนนี้เองที่เขาคิดถึงกล่องของหญิงชราที่มีป้ายสองอันอยู่ข้างใน! เขากลับไปหยิบป้ายน่าตายนี้ขึ้นมาเสียได้ ชายหนุ่มโมโหจนอยากจะตัดมือโยนทิ้งซะ! ที่ทำให้เขาเข้าวังไปเป็นขันที ล้อเล่นกันหรือไง เมื่อคิดถึงตรงนี้สมองของฉู่เหินก็พยายามคิดหาวิธี ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ไม่ใช่อะไร เขาเตรียมที่จะหนีนะสิ!
ตอนนี้เขาเตรียมใจแล้ว ที่จะเป็นผู้ฝึกยุทธอิสระข้างนอกคนหนึ่ง ยังไงก็ไม่เข้าวังเด็ดขาด มาคิด ๆ ดู เขาอยู่ที่โลกต่างมิติสัก 10 ปีค่อยกลับโลกเดิมก็ได้ ถ้าเจอเสี่ยวชิงเขาก็จะบอกเธอว่าฉันทำโอกาสหลุดหายไปแล้วขอโทษด้วย! ยังไงเสียมันก็ย่อมดีกว่าการโดนจับตอน เมื่อคิดถึงตรงนี้ร่างกายเขาก็อดที่จะหนาวสั่นขึ้นมาไม่ได้
เดิมทีฉู่เหินคิดจะจู่โจมออกไปเลย แต่เขากลับเปลี่ยนใจ และเลือกที่จะมองหาลู่ทางดูก่อน ดวงตาทั้งสองข้างกวาดมองรอบทิศ ขอเพียงมีโอกาสสักนิดเขาจะหนีไปได้ทันที หลังชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็พลันพบว่าตนเองนั้นไม่มีโอกาสรอดเลย
ต้องเข้าใจว่าบนรถคันนี่มีทหารคุ้มกันรอบด้านไม่น้อย อีกทั้งพลังวรยุทธ์ของทหารเหล่านี้ก็ไม่ต่ำ ถ้าตัวเองกล้าทำอะไรสักอย่าง น่ากลัวว่าคงได้กลายเป็นศพอย่างแน่นอน
เดิมทีเขาคิดจะใช้ประโยชน์จากค่ายกลแอบหนีออกไป แต่เขาก็ต้องเสียใจเพราะโลกนี้กับโลกของเขาไม่เหมือนกัน ดังนั้นค่ายกลจึงไม่ทำงาน! อาศัยพลังวรยุทธ์ของเขาตอนนี้ไม่สามารถใช้วิชาจำพวกมายาอะไรนั่นได้เลย จะให้เขาเอาอัคคีสังสารวัฏมาเผาที่นี่ซะ เขาก็ไม่กล้าทำ เพราะกลัวว่าจะโดนจับไปลงโทษ!
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจว่าจะใช้ความสามารถของตัวเองหนี สิ่งเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มดีใจก็คือการที่หมาป่าตัวนี้รักษาบาดแผลหายแล้ว!
“เพื่อนยาก ตอนนี้ฉันกำลังเจอเรื่องยุ่งยากเข้าแล้ว นายฟังให้ดีนะ ถ้ามีโอกาสล่ะก็รับวิ่งหนีไปเลย! เฮ้อ เดิมทีฉันคิดจะเข้าไปคัดเลือกในวังสักหน่อยไม่คิดว่าจะกลายเป็นคัดเลือกขันทีแทน! ดังนั้นฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว อีกสักพักฉันจะหาโอกาสหนีไป นายต้องวิ่งหนีให้เร็วที่สุด จากนั้นจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเอานายไปด้วย ที่จริงฉันก็จนตรอกเหมือนกัน ถ้าเอานายไปด้วยก็จะเป็นตัวถ่วงนาย ถ้านายสามารถหาทางกลับไปได้ ก็กลับไปหาท่านน้าเถอะ! อย่างน้อยนายอยู่ที่นั้นก็ปลอดภัย” ฉู่เหินไม่สนว่าหมาป่าตัวนี้จะฟังเข้าใจหรือเปล่า กลับกระซิบบอกหนทางแก่มัน!
พอหมาป่าได้ยินที่ฉู่เหินพูดดวงตาก็คล้ายจะยิ้มได้ ราวกับว่ามันยิ้มให้ฉู่เหิน รีบมาขนาดนี้สุดท้ายก็เพื่อมาเป็นขันทีคนหนึ่ง แต่ถึงสายตามันจะเป็นอย่างนั้น หากแต่เพียงพริบตาก็เปลี่ยนไป ราวกับมันได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างที่มีแต่มันคนเดียวที่รู้!
รถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ จนกระทั่งมันก็ได้ผ่าน 2-3 วันแล้ว จนถึงตอนนี้ฉู่เหินเริ่มจะไม่ไหว เขากังวลเสียจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ซึ่งหลังจากที่ใช้แรงกายแรงใจมาหลายวัน มันก็ทำให้เขาเหนื่อยและง่วงมาก! ขณะที่ดวงตาของชายหนุ่มกำลังจะปิดลงนั่น จู่ ๆ รถด้านนอกก็พลันเกิดความวุ่นวายขึ้น!
พอเห็นฉากนี้ฉู่เหินก็ดึงสติตัวเองกลับมาทันที ต่อมาเขาก็เบิกตากว้าง ๆ มองด้านนอก! ที่ด้านนอกนั้นชายหนุ่มได้เห็นเข้ากับคนสวมชุดดำที่ล้อมรถไว้นับไม่ถ้วน! ตรงเอวของคนชุดดำพวกนี้เหน็บไว้ด้วยกระบี่เล่มหนึ่ง ดูน่ากลัวอย่างมาก
ทันทีที่รถม้าหยุดลง กระบี่ซึ่งถูกเหน็บไว้ที่เอวของชายชุดดำทั้งหลายก็พากันถูกชักออกจากฟัก และตามมาด้วยผู้คนที่ล้มตายราวกับใบไม่ร่วง!
ขบวนรถม้านั้น ไม่ว่าจะผู้คนที่ไปคัดเลือกเป็นขันทีหรือว่าคัดเลือดสวามี พวกเขาต่างก็พากันตกใจวิ่งหนีเอาชีวิตรอด พอเห็นฉากนี้ฉู่เหินก็รู้ว่าในที่สุดโอกาสก็มาถึง! ว่าแล้วเขาก็กระโดดหนีลงมาจากรถ และวิ่งไปด้วยความเร็วแสง!
ชายหนุ่มวิ่งหนีออกมาไกล ซึ่งมันก็เหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงหมาป่าเรียกหาตัวเอง! ทว่าเขากำลังหนีอยู่เลยไม่ได้สนใจ!
ฉู่เหินคิดว่ายังไงตัวเองก็ไม่อาจเข้าวังได้ เพราะการเข้าวังจะทำให้เขาเสียใจไปตลอดชีวิต! ดังนั้นเขาเลยเลือกคว้าโอกาสนี้ เขาไม่แม้แต่จะหยุดวิ่ง! ชายหนุ่มรู้ว่าพวกผู้คุมนั้นมียอดฝีมืออยู่ไม่น้อย ดังนั้นเขาเลยกลัวว่าถ้าหยุดจะถูกจับกลับไปอีก!
ฉู่เหินวิ่งแล้ววิ่งอีก ภาพด้านหน้าก็ยิ่งไม่เหมือนเดิม ข้างหน้าราวกับมีคนไม่น้อยยืนอยู่! ที่ทำให้เขาสงสัยก็คือในภูเขาดูเหมือนจะมีคนมากมายขนาดนี้ยืนอยู่ได้ไง ตอนนี้เขาเตรียมที่จะหยุด ก่อนที่จะพบว่าด้านหน้าของตนนั้นมีหมู่บ้านขนาดเล็กอยู่แห่งหนึ่ง
ฉู่เหินคิดว่าคนพวกนี้ก็คือคนจากหมู่บ้านที่ว่า ดังนั้นเขาเลยไม่ลังเลวิ่งเข้าไปหา! ชายหนุ่มอยากจะสอบถามชาวบ้านแถวนี้ว่าที่นี่คือที่ไหน อย่าลืมว่าเขามีแผนที่นั้นอยู่ ขอเพียงแค่รู้ที่ตั้งว่าที่นี่ที่ไหน เขาก็จะได้รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนแล้ว!
ในที่สุดฉู่เหินก็วิ่งมาใกล้คนพวกนั้นแล้ว! ฉู่เหินเห็นหญิงสาวอายุ 20 กว่าคนหนึ่งรวบผมเป็นหางม้า เดินไปเดินมาตรงนั้นดูแล้วน่ารักมาก! ฉู่เหินวิ่งไปด้วยดึงหัวตัวเองไปด้วย! เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนเดียวจะทำให้เขาเผลอตัวจนคิดอะไรแบบนั้น!
“แม่นาง ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ!” ฉู่เหินพูดอย่างมีมารยาทกับหญิงสาว
“ร่างกายแข็งแรง หน้าตาหล่อใช้ได้ รูปร่างสมส่วน จิตใจก็ไม่เลว! นายนี่จะว่าไปก็ดูสมบูรณ์แบบอยู่นะ” หญิงสาวเปิดปากมาก็ทำให้เขางุนงง ไม่รู้ว่าเธอพูดถึงอะไร
“สุดหล่อมากับฉันเถอะ! มากับฉันแล้วนายจะได้ดื่มของดี ๆ! รับรองว่าวันนี้นายจะได้อยู่อย่างสุขทั้งกายและใจเลยล่ะ!” พอพูดถึงตรงนี้หญิงสาวก็พลันทำสีหน้าหยาบโลน!
ฉู่เหินมองยังไงก็รู้ว่าหญิงสาวไม่ปกติ! ถ้าไปกับเธอเขาก็บ้าแล้ว ดังนั้นไม่ต้องพูดอะไรอีก ชายหนุ่มหมุนตัว กะจะใช้ก้าวนภาเพื่อหนีทันที! แต่ฉู่เหินก็ต้องเศร้าใจเมื่อพบว่าหญิงสาวคนนั้นโอบตัวเองไว้!
ยังไม่ทันที่เขาจะใช้ก้าวนภารอบสอง เขาก็ถูกหญิงสาวตีหลังคอตัวเอง จนทำให้เป็นลมหมดสติไป!
ต้องเข้าใจว่าตอนนี้เขาเหนื่อยเกินไปแล้ว ดังนั้นจึงสลบไปอย่างง่ายดาย! ไม่รู้ว่านานเท่าไ รแต่ตอนที่เขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายของเขากลับรู้สึกเบาสบาย! ขณะที่กำลังตั้งท่าจะบิดขี้เกียจ จู่ ๆ ชายหนุ่มก็คิดขึ้นมาได้!
ว่าแล้วเขาก็มองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบว่าเขานั้นอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก มันเป็นภูเขาแห่งหนึ่ง ที่ถูกตัดคว้านและแบ่งเป็นห้องเล็ก ๆ แต่ดูเหมือนว่าห้องนี้จะไม่ได้ให้คนเป็นอยู่ เพราะในห้องกลับมีเพียงแต่กลิ่นศพที่คละคลุ้งไปทั่ว!
ตอนนี้เองที่ฉู่เหินรู้สึกถึงอันตราย! เขาเตรียมตัวจะลุกขึ้นสำรวจรอบ ๆ แต่ก็พบว่าตัวเองถูกขังเอาไว้แล้ว ซึ่งมันก็ทำให้เขารู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก!
