ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 73 ลุงใจร้ายเก่งมากเลย
“ซาลาเปา!” เกี๊ยวน้อยได้ยินเสียง จึงรีบหันไปมอง แล้วเห็นซาลาเปาอยู่ในอ้อมกอดของกู้โม่หาน ด้วยสีหน้างุนงง
หลังจากที่นางเห็นชัดเจนว่าเป็นกู้โม่หาน นางก็อดที่จะหดหัวอย่างรู้สึกผิดไม่ได้
ทั้งเสิ่นอี่ว์กับเซียงอวี้ ต่างก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และรีบเดินไปเพื่อทำความเคารพ
“คารวะท่านอ๋อง”
เกี๊ยวน้อยเดินตามหลังเงียบๆ ก่อนจะโผล่หน้าออกมาดูหน้าผู้ชายคนนั้นเล็กน้อย
ซาลาเปารู้สึกว่านางถูกใครบางคนอุ้มขึ้นมา สองขาลอยอยู่กลางอากาศจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่คนคนนี้ช่วยนางไว้ ดังนั้นนางจึงเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ขอโทษเพคะ ชนเข้ากับ ท่าน…แล้ว”
เหตุใดถึงเป็นผู้ชายใจร้ายคนนี้!
ซาลาเปาตกใจ ถลึงตามองไปที่สีหน้าเย็นชาของกู้โม่หาน ท่าทางอ้ำๆ อึ้งๆเล็กน้อย
“ท่านลุง ขอบคุณท่านลุงมากที่ช่วยข้าไว้ แต่ว่า ช่วยวางข้าลงก่อนได้ไหม” ซาลาเปากล่าวขอร้อง ฟันขาวกัดมุมปปากท่าทางดูน่าสงสารมาก
กู้โม่หานคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเด็กสาวคนนี้ในเรือนซีเฟิง หนานหว่านเยียนผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ว่าปกป้องลูกสาวอย่างดี ไม่ให้พวกนางวิ่งไปทั่วหรือ?
น้ำเสียงของเขาจึงเหมือนตำหนิเล็กน้อย “เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงบุกรุกเรือนของข้า ใครเป็นคนพาเจ้าเข้ามา”
พอเสิ่นอี่ว์กับเซียงอวี้ได้ยินเช่นนี้ จึงเอ่ยพูดขึ้นมาพร้อมกัน “เรียนท่านอ๋อง บ่าวชื่อเซียงอวี้เป็นบ่าวรับใช้ของเรือนเซียงหลินเพคะ พระชายาให้บ่าวพาคุณหนูทั้งสองออกมาเดินเล่น แต่คุณหนูน้อยได้ยินว่าองครักษ์เสิ่นอาการดีขึ้นมากแล้ว จึงอยากจะมาเยี่ยม แต่ไม่คิดว่าจะรบกวนท่านอ๋องเข้า บ่าวสมควรตายเพคะ”
“ท่านอ๋อง เด็กสองคนนี้มีเจตนาดี ที่มาวันนี้ก็เพื่อตอบแทนบ่าว และยังมอบ… ของตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ให้กระหม่อมด้วย โปรดเห็นแก่เจตนาดีของเด็กน้อยทั้งสอง ละเว้นโทษพวกเขาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
กู้โม่หานไม่ได้คิดที่จะลงโทษ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของทั้งสองคนตรงหน้า คิ้วของเขาก็เลิกขึ้นเล็กน้อย ในแววตาปรากฏรอยยิ้มที่มองไม่เห็น
“อย่างนั้นหรือ เห็นแก่ที่พวกเจ้าคิดจะตอบแทนบุญคุณ ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้าก็ได้”
เขามองไปรอบๆ ด้าน ก่อนจะวางซาลาเปาลงบนพื้น แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “พี่สาวของเจ้าล่ะ”
เกี๊ยวน้อยที่กำลังแอบไปเดินหนีไปทางด้านข้าง เสียงที่เคร่งขรึมของชายหนุ่มทำให้นางสะดุ้งตกใจ
หนีไม่พ้น เกี๊ยวน้อยทำหน้าบูดบึ้ง เดินไปหยุดยืนตรงหน้ากู้โม่หานและพูดอย่างระมัดระวัง “ท่านลุง ข้าอยู่นี่! ข้าวิ่งมาถึงช้า วิ่งตามพี่เสิ่นอี่ว์กับพี่เซียงอวี้ไม่ทัน”
พูดจบ นางก็ทำท่าทางน่าสงสารตรงหน้ากู้โม่หาน
กู้โม่หานถูกท่าทางที่น่ารักทำให้ใจละลาย และอดที่จะหยิกแก้มเกี๊ยวน้อยไม่ได้
“ข้าจะใจดีอนุญาตให้พวกเจ้าเล่นกับเสิ่นอี่ว์อีกสักพัก แต่หลังจากวันนี้ พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่เรือนซีเฟิงนี้อีก พวกเจ้าได้ยินแล้วหรือไม่”
เสิ่นอี่ว์เบิกตากว้าง ท่าทางเหมือนคิดไม่ถึง ว่าในชีวิตนี้เขาจะได้ยินคำพูดที่ “มีรสชาติของชีวิต” จากปากของกู้โม่หานเช่นนี้
พี่น้องทั้งสองส่งเสียงร้องอย่างดีใจ “เย้! ขอบคุณท่านลุงที่ยอมยกโทษให้พวกเรา พวกเราเล่นอีกสักพักจะรีบกลับ! และจากนี้ไปจะไม่มารบกวนท่านลุงอีก!”
ตอนนี้พวกนางไม่กล้าต่อปากต่อคำกับคนใจร้ายคนนี้ เพราะท่านแม่ของพวกนางเพิ่งบอกว่า ให้พวกนางมั่นใจถึงความปลอดภัยของตนเอง ก่อนจะ “ตอบโต้” กับคนชั่วร้ายได้
ตอนนี้ไม่รู้ว่าสลอดจะออกฤทธิ์หรือไม่ แต่ตอนนี้ พวกนางแกล้งเป็นไม่รู้เรื่องจะดีกว่า
ในเวลานี้เอง เซียงอวี้รีบหยิบลูกเตะขนไก่สุดโปรดของสาวน้อยทั้งสองคนออกมาจากแขนเสื้อของนาง “คุณหนู อยากเตะลูกเตะขนไก่กับองครักษ์เสิ่นหรือไม่เจ้าคะ”
นางไม่เคยเห็นใบหน้าที่ใจดีของท่านอ๋องมาก่อน ดังนั้นนางคิดว่าเขาคงจะไม่ห้าม อีกทั้งนางเองก็ไม่รู้ว่าทางหนานหว่านเยียนจัดการเรื่องทางนั้นเสร็จหรือยัง ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะพาพวกนางกลับไปก่อน
ก่อนที่เสิ่นอี่ว์จะตอบกลับ กู้โม่หานก็หยิบลูกเตะขนไก่มา แล้วเดินไปหาสองพี่น้อง “อาการบาดเจ็บของเสิ่นอี่ว์ยังไม่หายดี เดี๋ยวข้าจะเล่นกับพวกเจ้าแทน ถ้าแพ้อย่ามาร้องไห้ล่ะ”
สองพี่น้องมองหน้ากัน ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้าง แล้วพูดพร้อมกันว่า “พวกเราไม่แพ้แน่!”
พวกเรา? !
ร้องไห้? !
จู่ๆ สมองของเสิ่นอี่ว์กับเซียงอวี้ก็ “บูม” ระเบิดออก ก่อนที่จะเหมือนข้อมูลจำนวนมากพุ่งเข้าใส่
ทั้งสองจ้องมองกันอย่างงุนงง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่เชื่อ
ดวงตาของเสิ่นอี่ว์เองก็ตกตะลึง “ข้า ข้าได้ยินไม่ผิดใช่หรือไม่? นั่นคือสิ่งที่ท่านอ๋องพูดออกมา”
เซียงอวี้เม้มริมฝีปาก “อืม เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน”
ท่านอ๋องของพวกเขา น้อยครั้งที่จะใช้คำเรียกที่เป็นกันเองเช่นนี้
ต้องเข้าใจ แม้แต่กับหยุนอี่ว์โหรว เขาก็ยังมีท่าทางหยิ่งทระนง! แต่ต่อหน้าสาวน้อยทั้งสอง เหตุใดถึง…
แต่กู้โม่หานในตอนนี้ กลับมีท่าทีที่อ่อนโยนเหมือนบิดาผู้ใจดี!
พอเห็นเช่นนี้ เสิ่นอี่ว์ก็อดที่จะตกใจไม่ได้
ซาลาเปาเตรียมพร้อมอย่างตื่นเต้น “มาเลย! ข้ากับพี่สาวจะต้องเอาชนะท่านได้อย่างแน่นอน!”
กู้โม่หานอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แววตาของเขาอ่อนโยน “พวกเจ้ารับให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
หลังจากพูดจบ ชายหนุ่มก็ย่อตัวลงและลุกขึ้น แล้วเห็นลูกเตะขนไก่หยุดนิ่งอยู่บนปลายเท้าของเขา จากนั้นก็เตะไปข้างหน้า ลูกเตะขนไก่ถูกเตะขึ้นสูง และโค้งตัวอย่างสวยงามกลางอากาศ
เกี๊ยวน้อยจ้องมองไปยังทิศทางที่ลูกเตะขนไก่กำลังลอยตัวอยู่ และก้าวไปข้างหน้าเพื่อเตรียมที่จะรับ แต่เห็นกู้โม่หานขยับตัว ก่อนจะหยุดตรงหน้านาง
การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วราวกับฟ้าแลบ ทำให้เด็กน้อยทั้งสองตกตะลึงไปทันที
เร็วมาก! ช่างร้ายกาจยิ่งนัก!
