ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ – บทที่ 413 อยู่ที่นี่ รอเจ้า

ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 413 อยู่ที่นี่ รอเจ้า

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงดื่มชาอย่างเอื่อยเฉื่อย

เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง สาวใช้กลับมาแล้ว นางก็ส่งซิกให้ฮูหยินเฉิงเซี่ยง

แผนการราบรื่น แต่พบอุปสรรคเล็กน้อย

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงขมวดคิ้วมุ่น

เป็นไปไม่ได้ มียาไม่ใช่หรือ หรือบุรุษเพศไม่ได้

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงอยากลองไปดู นางเหลือบมองหนานชิงชิงลุกขึ้น มาตรงหน้าฮูหยินกั๋วกง ทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“ฮูหยิน ข้าขอตัวสักครู่”

ตอนนี้ฮูหยินกั๋วกงมีสีหน้าไม่ดีให้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงนัก เพียงแค่ “อืม” อย่างเฉยชา ยกชาขึ้นจิบ

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงสีหน้าบิดเบี้ยว แต่ก็ข่มอารมณ์ไว้ รู้ว่าไม่อาจให้เรื่องเล็กเสียการใหญ่ได้ หันกายเดินไปที่ที่นัดแนะไว้

ถึงอย่างไรก็ไม่อยู่ที่จวนเฉิงเซี่ยง มีหูตานางอยู่ทุกที่ นางได้แต่ติดสินบนสาวใช้จวนกั๋วกงคนหนึ่ง เพื่อสะดวกต่อการฆ่าคนปิดปาก และไม่ให้เกิดสงสัย

และคนที่นางจัดให้นอนกับหนานหว่านเยียนคือบุตรชายของท่านมหาบัณฑิตลูกผู้ลากมากดีฉาวโฉ่ โดยเฉพาะความเจ้าสำราญ ไม่ว่าเขากับหนานหว่านเยียนจะเล่นชู้หรือถูกบังคับมา ชื่อเสียงก็ไม่อาจล้างมลทินได้

นางเดินไปยังหน้าประตูห้องปีกซ้ายของเรือนหน้า แนบหูฟังเงียบๆ แต่เนิ่นนานก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงขมวดคิ้ว พึมพำว่า “เงียบเสียจริง”

ทันใดนั้น เสียงใสกังวานและคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “ฮูหยินเฉิงเซี่ยงกำลังมองหาข้าอยู่รึ”

หนานหว่านเยียน？

ทำไมนางถึงไม่อยู่ข้างใน！

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงตกตะลึง หันไปด้วยความตกใจ ก็เห็นหนานหว่านเยียนยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยใบหน้าเย็นชา “ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่！”

หนานหว่านเยียนมองฮูหยินเฉิงเซี่ยงที่ใบหน้าซีดเซียว รอบกายแผ่แรงอาฆาตน่าเกรงขาม เย้ยหยันว่า “อยู่ที่นี่ รอเจ้าไง!”

พูดจบ เข็มเงินก็แทงเข้าจุดห้ามเสียงของฮูหยินเฉิงเซี่ยงอย่างรวดเร็ว ฮูหยินเฉิงเซี่ยงกำลังจะส่งเสียง แต่พบว่าเส้นเสียงของตนเองทำได้เพียงส่งเสียงครวญครางอูๆ อาๆ

ทันใดนั้น ความหนาวเหน็บครอบคลุมไปทั่วร่างฮูหยินเฉิงเซี่ยงนางมองหนานหว่านเยียนอย่างหวาดผวา ถอยหลังด้วยความตื่นตระหนกอยากจะวิ่งหนีออกไป

แต่เห็นเซียงอวี้ยืนอยู่ข้างหลังนาง สายตาลุกโชนไฟ ฮูหยินเฉิงเซี่ยงยิ่งหวาดกลัว กระวนกระวายใจมากขึ้น

แน่นอนว่า ในครู่ต่อมาสองคนนายบ่าวเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อฮูหยินเฉิงเซี่ยงผลักเข้าไปในห้องอย่างรุนแรง

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงร้องตะโกนไม่ออก ปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นหอมแปลกๆ จึงได้แต่ขัดขืนอย่างสุดกำลัง ไม่กล้าเข้าห้อง

นางรู้ดีถึงผลที่จะตามมาเมื่อเข้าห้องไป ห้ามเข้าไปเด็ดขาด!

นัยน์ตาหนานหว่านเยียนแข็งกร้าว กำลังคิดจะถีบฮูหยินเฉิงเซี่ยงเข้าไป แต่จู่ๆ ก็มีลมแรงพัดมาทางพวกนาง หนานหว่านเยียนยังไม่ทันลงมือ ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็เหมือนถูกอะไรชนเข้า ล้มเข้าไปในห้องโดยตรง

หนานหว่านเยียนผงะเล็กน้อย แล้วรีบตอบสนองกลับมาทันที “เซียงอวี้ปิดประตู!”

ทั้งสองคนปิดประตูด้วยความเร็วดุจสายฟ้า และลงกลอนประตูข้างนอก เซียงอวี้พูดอย่างโกรธๆ ว่า “สมน้ำหน้า! ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว หึ!”

นางเลื่อมใสพระชายาจริง หลังนางถูกพาไปห้องข้างๆ สาวใช้คนนั้นก็ล็อกประตู พูดอะไรก็ไม่ยอมให้นางออกไป แถมยังล็อกหน้าต่างอีกด้วย

โชคดีที่พระชายามา แล้วติดสินบนสาวใช้คนนั้น พานางเฝ้าต้นไม้รอกระต่าย1 ไม่คาดคิดว่า จะให้พวกนางรอฮูหยินเฉิงเซี่ยงผู้นี้มาจริงๆ!

ภายในห้อง บุตรชายของท่านมหาบัณฑิตเฉินชิงเยี่ยนมาตั้งนานแล้ว ได้สูดกลิ่นหอมแปลกๆ ไปไม่น้อย ตอนนี้ถูกมอมเมาจนจิตใจเคลิบเคลิ้ม ไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่ประตู ว่ามีคนเข้ามาแล้ว แม้จะล้มลงกับพื้น แต่เขาก็รีบตรงไปหาร่างนั้นทันที

“ในที่สุดก็ได้เจอเจ้า พระชายาอี้งามที่สุดในแผ่นดินเช่นเจ้า ไม่คิดว่าข้าจะมีโอกาสได้ลิ้มรสมัน”

ใบหน้าเขาเผยความชั่วร้าย เลียริมฝีปากอย่างใจร้อน เอื้อมมือไปทึ้งเสื้อผ้าฮูหยินเฉิงเซี่ยง ไม่ระวังทำเข็มเงินที่เสียบฮูหยินเฉิงเซี่ยงอยู่หลุดออก

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็พูดได้ทันที นางร้องไห้ ดิ้นรนอย่างไม่ลดละ ทั้งจิกใบหน้าของเฉินชิงเยี่ยนอย่างรุนแรง

“คุณชายเฉิน เจ้าจำผิดแล้ว ข้าไม่ใช่หนานหว่านเยียน ข้าคือฮูหยินเฉิงเซี่ยงเจ้ารีบปล่อยข้า รีบปล่อยสิ!”

เฉินชิงเยี่ยนถูกก่อกวน เดิมเขาก็โดนยากระตุ้นขาดสติ จึงยิ่งรุนแรงขึ้น เขาตบหน้าฮูหยินเฉิงเซี่ยงโน้มตัวจูบอย่างหิวกระหาย “ยังคิดจะโกหกข้าอีก เจ้ามันสตรีดื้อรั้นเสียจริง!”

เดิมเขาก็ไม่ได้เข้าตาท่านมหาบัณฑิตอยู่แล้ว เป็นบุตรชายคนโตของภรรยาเอก แต่กลับไม่เป็นโล้เป็นพาย ฮูหยินเฉิงเซี่ยงบอกว่าจะให้โอกาสเขา ขอเพียงหลับนอนกับหนานหว่านเยียนผู้งามล่มเมืองได้ ก็จะ…

เรื่องดีๆ ที่ทำคราวเดียวก็ได้ประโยชน์หลายต่อ เขาไม่มีทางพลาดอยู่แล้ว!

เสียงร้องไห้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงทวีความรุนแรงขึ้น แต่นางก็ค่อยๆ มึนเมา เพราะฤทธิ์ยา จากการดิ้นรนก็เปลี่ยนเป็นให้ความร่วมมือ

ขณะหนานหว่านเยียนฟังเสียงไม่พึงประสงค์ในห้อง ก็มองก้อนหินที่ไม่เตะตาบนพื้น

หินก้อนนี้คือของที่เพิ่งชนเข้ากับฮูหยินเฉิงเซี่ยงตอนที่นางโค่นล้มสาวใช้คนนั้นก่อนหน้านี้ ก็มีก้อนหินโผล่ขึ้นมากะทันหัน

นางมองไปรอบๆ ยังคงไม่เห็นเงาร่างใคร แต่รู้สึกว่าคนที่จัดการกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงน่าจะไม่ใช่ศัตรูของนาง แต่เป็นผู้อุปถัมภ์ของนาง

เป็นใครกันนะ

เซียงอวี้เห็นดังนั้น ก็เอ่ยถามว่า “พระชายา ตอนนี้ทำอย่างไรดีเพคะ”

หนานหว่านเยียนได้สติ ถอดกลอนประตูออก “ไปกันเถอะ ตอนนี้พวกเราแค่ต้องรอเท่านั้น”

หนานชิงชิงกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงสองคนนี้ ข่มเหงรังแกร่างเดิมตั้งแต่เด็ก ก่อนหน้านี้หนานชิงชิงยังส่งคนมาลอบสังหารนาง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็ยึดเอาสินเดิมของร่างเดิม สองคนแม่ลูกล้วนทำแต่เรื่องที่ไม่ใช่คน

แม้กระทั่งวันนี้ยังกล้าจัดฉากใส่นาง หากไม่ทำให้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงรับรู้ชะตากรรมที่ก่อกรรมทำเข็นแล้ว นางคงกินข้าวไม่ลง

ยิ่งกว่านั้นวันนี้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงจะทำร้ายนาง ทั้งทุ่มเทตระเตรียม วางแผนอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ก่อนหน้านี้ที่นางตามสาวใช้มา ก็ได้กลิ่นยาฉุนก่อนเข้าห้อง จึงกลั้นหายใจทันที และประตูก็ปิดลงอย่างกะทันหัน ยังดีที่นางตอบสนองเร็วพอ ใช้เท้ายันประตูแล้วหนีออกไป โดยที่บุรุษในห้องไม่ทันได้ตามออกมา

สาวใช้ที่พานางมาแสดงสีหน้าดุร้ายยังคิดจะผลักนางเข้าไป ก็ถูกนางใช้กระทะกระแทกอย่างแรง จนล้มลงกับพื้น

นางเดาว่าฮูหยินเฉิงเซี่ยงเป็นคนทำ ภายใต้การบังคับให้ตอบคำถาม ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ดังนั้นนางจึงติดสินบนสาวใช้กลับ ให้สาวใช้เล่นละครกับนาง หลอกฮูหยินเฉิงเซี่ยงมา

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมาแล้ว ตอนนี้ก็ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว

แต่นางเดาว่า เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่มีแค่ฮูหยินเฉิงเซี่ยงรู้ หนานชิงชิงจะต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยแน่

ในเมื่อเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ตอนนี้นาง “เข้าร่วมเกม” แล้ว พี่สาวแสนดีของนางอาจกระตุ้นให้ทุกคน มามุงดู “สภาพที่อัปยศอดสู” ของนาง

ตอนนี้นาง ต้องซ่อนตัวสักพัก มิฉะนั้นหากทำให้หนานชิงชิงพบอะไรเข้า คงไม่มีทางนำเกมได้

เพียงแต่เมื่อครู่ ใครเป็นคนยื่นมือเข้าช่วย？

บนหอจูหยุน กู้โม่หานเก็บนิ้วเรียวยาวกลับมา

เรียวคิ้วยาวของเขาขมวดมุ่น ใบหน้าหล่อเหลาน่าเกรงขาม เต็มไปด้วยความอาฆาตเลือดเย็น “ไปจวนกั๋วกง!”

กล้าแตะต้องคนของเขา รนหาที่ตาย!

(1) เฝ้าต้นไม้รอกระต่าย หมายถึง รอคอยให้ผลมาเองโดยไม่ลงมือขวนขวาย