ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 419 เขาต้องสั่งสอนหนานหว่านเยียนให้ดีๆ
เมื่อฟังคำพูดของกู้โม่หลิง เซียงอวี้ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง
คำพูดของท่านอ๋องเจ็ดฟังดูรู้สึกแปลกๆ
แต่หนานหว่านเยียนรู้สึกตกตะลึงในใจ ดวงตาสดใสจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่ชายผู้ดูไม่มีพิษมีภัยตรงหน้านาง
คำพูดนี้อาจจะเป็นคำหยั่งเชิงที่สงสัยความสัมพันธ์ระหว่างนางกับกู้โม่หาน
นางหัวเราะและพูดว่า “คําพูดของน้องชายเจ็ดตลกจัง ท่านอ๋องมีความสามารถ หล่อและมีความกล้าหาญ มีผู้หญิงหลาย ๆ คนชอบ ข้าเป็นคนธรรมดา โดยธรรมชาติไม่ได้รับการยกเว้นจากความหยาบคายได้ ที่ข้าแต่งงานกับท่านอ๋อง ก็จะดีใจเช่นกัน”
“พี่สะใภ้พูดดีเลย การแต่งงานของพวกเจ้าเป็นวาสนาที่สะสมโดยสวรรค์ เมื่อห้าปีก่อน แม้ว่าจะไม่ใช่เพราะความรักของพี่สะใภ้ลึกซึ้งเกินไป ก็สามารถอยู่ด้วยกันเลย”
กู้โม่หลิงยิ้มและไกล่เกลียอย่างฉลาดหลักแหลม มองหนานหว่านเยียนอย่างลึก
“วันนี้ยังมีเวลามาก ขอพี่สะใภ้หกให้เกียรติข้า กินข้าวที่จวนเสด็จน้องได้ไหม？เกมวันนี้กับพี่สะใภ้หกยังไม่เพียงพอ ข้ายังอยากขอคำชี้แนะกับพี่สะใภ้หก และอยากขอบคุณพี่สะใภ้ที่ช่วยชีวิตด้วย”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หานน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ
หนานหว่านเยียนปฏิเสธอย่างสง่าผ่าเผย “ขอบคุณความใจดีของน้องชายเจ็ด แต่วันนี้อาจจะไม่ได้เลย เพราะข้ายังต้องกลับไปอยู่กับลูกสาวทั้งสอง ถ้าวันไหนมีเวลาว่าง ข้าจะมาเยียนน้องชายเจ็ดแน่นอน”
ผู้ที่สอพลอเจ้าโดยไม่มีเหตุผล จะมีสิ่งอยากขอจากเจ้าแน่นอน
กู้โม่หลิงคนนี้ นางยิ่งคิดยิ่งรู้สึกอันตราย
เมื่อหนานหว่านเยียนปฏิเสธอย่างสุภาพ กู้โม่หลิงทำหน้าอย่างเย็นชา แต่เขายังทำเป็นถอนหายใจด้วยความเสียใจ พูดว่า “งั้นก็นัดครั้งหน้าเถอะ ได้โปรดครั้งหน้าพี่สะใภ้อย่าปฏิเสธ…”
เขายังไม่ทันพูดจบ เสียงที่ร้อนแรงของหยุนเหิงก็ดังขึ้นอย่างฉับพลัน “พระชายาอี้!พระชายาอี้ขอรอสักครู่ ”
หยุนเหิง?
หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว มองไปที่หยุนเหิงที่กำลังวิ่งไปหานาง
กู้โม่หลิงก็มองไป
ก็เห็นหยุนเหิงเดินทางเหมือนมีลม ไม่นานเขาก็มาถึงต่อหน้าพวกเขา และยิ้มเหมือนสุนักที่น่ารัก
“พระชายาอี้ วันนี้อากาศดีมาก ข้ารู้สถานที่หนึ่งมีดอกเหมยระเบิดสวยมาก วันนี้เจ้าก็เหนื่อยแล้ว ไม่งั้นไปเที่ยวที่นั่นกับข้าหน่อย ”
ก็เพราะเหลียงเยว่ ถึงอย่างไรก็ไม่ให้เขาจากไป จนเขาเกือบพลาดโอกาสที่จะพูดคุยกับพี่สาวนางฟ้า
วันนี้ พี่สาวนางฟ้าเกือบจะเกิดเรื่องอัปยศ นางจะไม่ดีใจแน่นอน เขาต้องทำให้นางดีใจขึ้น
หนานหว่านเยียนไม่รู้จะร้องไห้หรือว่าหัวเราะจริง ๆ มองหยุนเหิงที่จ้องมองนางตรง ๆ
นางเพิ่งจะปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันพูดสักคำ ก็ได้ยินเซียงอวี้ ที่อยู่ข้างตะโกนด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋อง ท่านทำไมมาที่นี่แล้ว?”
ทุกคนมองตามเสียง ก็เห็นกู้โม่หานใส่เสื้อคลุมสีดำ โดยผ้าหน้ามีลวดลายปักด้วยเส้นสีทอง หน้าตาหล่อ จ้องมองที่ หนานหว่านเยียนด้วยดวงตาสีเข้มและลึกของเขา เดินไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
เต็มไปด้วยความองอาจผึ่งผายเป็นที่น่าเกรงขาม
อวี๋เฟิงก็ตามมาด้วย
ดวงตาของกู้โม่หลิงมืดลงและส่ายพัดในมือของเขา “เสด็จพี่หก”
“ท่านอ๋อง… ” หยุนเหิงเห็นสีหน้ามืดของกู้โม่หานไม่ดี ก็เลยไม่กล้าพูดอีกแล้ว
สิ่งที่ทหารกลัวที่สุดก็คือแม่ทัพ โดยเฉพาะแม่ทัพที่เข้มแข็งและกล้าหาญ ทหารเหล่านี้ไม่กล้าต่อสู้กับแม่ทัพแบบนี้เลย
หนานหว่านเยียนก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย นางไม่คาดคิดว่ากู้โม่หานจะมาที่จวนกั๋วกง ท้ายที่สุดนางไม่ได้ชวนเขามา “ท่านอ๋อง”
สายตาของกู้โม่หานตกลงบนร่างของหนานหว่านเยียน และสายตาเคร่งขรึม
เดิมทีเขาอยากจะรอสักหน่อย แต่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ผู้ชายหลายคนอยู่รอบหนานหว่านเยียน และล้วนเชิงชวนนาง โดยคิดว่าเขาเป็นคนตายหรือ?
เขาโอบเอวผอมบอบบางของนางอย่างเข้มแข็ง และต่อหน้าชายสองคน เขากอบนางเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่น
หนานหว่านเยียนอยู่ในอ้อมแขนของเขาพร้อมกับสีหน้างงงัน โพรงจมูกของนางเต็มไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ ของเขา แม้ว่าหัวคิ้วย่นโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ได้ผลักเขาออกไป
ยังไงต่อหน้าคนนอก พวกเขาควรแสดงความรักต่อกัน
แต่กู้โม่หานไม่ได้มองนาง และกวาดมองชายสองคนนี้ด้วยสายตาเย็นชา ซึ่งมีความหมายที่กล่าวเตือนและอ้างความเป็นสามีของผู้หญิงคนนี้
“ถ้าอยากชวนพระชายาของข้า ต้องชวนข้าด้วย จะได้ไม่ทำลายชื่อเสียงของพระชายา เข้าใจไหม?”
หยุนเหิงกลัวจนกลืนน้ำลาย และพยักหน้าอย่างแรง “ครับ ท่านอ๋อง เข้าใจครับ”
ความครอบครองของอ๋องอี้นั้นค่อนข้างแข็งแกร่ง
ดวงตาเหมือนมีด ผู้คนเห็นแล้วก็กลัว ใครยังกล้าไปชวนพี่สาวนางฟ้าเลย
สายตาของกู้โม่หลิงวนเวียนอยู่ร่างรอบ ๆ กู้โม่หานและหนานหว่านเยียน สายตามืดครึ้มและซ่อนความไม่พอใจตื้นเขิน แต่ยังทำหน้ายิ้มแย้มว่า “น้องเจ็ดเข้าใจแล้ว”
อวี๋เฟิงและเซียงอวี้ไม่กล้าพูดสักคำเลย
กู้โม่หานมองไปยังหนานหว่านเยียน นางอยู่ในอ้อมแขนของเขา โดยสีหน้าของนางแปลก ๆ เล็กน้อยและไม่มีรอยยิ้มเลย ร่างกายที่เขากอดก็ยิ่งแข็งทื่อ
ยิ้มแย้มแจ่มใสกับผู้ชายคนอื่น แต่ทำหน้าเฉยกับเขา
ทันใดนั้น อารมณ์กู้โม่หานก็ยิ่งเสียมากขึ้น และมีความเกลียดชังแสดงออกจากดวงตาของเขา
“กลับจวน”
เมื่อกลับจวน เขาจะสั่งสอนหนานหว่านเยียน
