ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 432 นอนกันเถอะ
เกี๊ยวน้อยกะพริบตาด้วยความงงงัน หลังได้สติกลับมา ก็กระทืบเท้าทันที “ท่านแม่เป็นของพวกข้า ท่านรีบปล่อยท่านแม่นะ!”
ซาลาเปาน้อยก็ประหลาดใจมาก แต่ตอนนี้นางไม่สนใจคิดมากขนาดนั้น ก้อนไขมันสั่นกระเพื่อม พยายามเกร็งเพื่อขู่ขวัญเขา
“พี่สาวพูดถูก ขะ ข้าบอกเจ้าเลยนะ พวกข้าไม่กลัวเจ้าหรอก หากเจ้ากล้าทำร้ายท่านแม่ พวกข้าจะไม่สนใจเจ้าอีก!”
กู้โม่หานไม่ชอบให้มีคนโลภในของของเขา ต่อให้เป็นเด็กน้อยก็ให้อภัยไม่ได้!
ดวงตากู้โม่หานเปลี่ยนเป็นดุเดือด พร้อมความเย่อหยิ่งขององค์ชายที่มีมาแต่กำเนิด
“ข้าสนว่าพวกเจ้าจะสนใจรึไร ปล่อยมือ! ไม่อนุญาตให้จับมือนาง!”
สามคนแม่ลูกตกตะลึงกันอีกครั้ง
หนานหว่านเยียนตกใจโดยสิ้นเชิง
แม้ว่าใบหน้ากู้โม่หานจะมองอารมณ์อารมณ์ไม่ออก แต่เขาอาจจะเมาจนบ้าไปแล้วจริงๆ ปกติเขาไม่มีทางพูดกับเด็กทั้งสองคนเช่นนี้!
แต่ว่า…นี่เขา นี่ราวกับกำลังหึงหวงเพราะ… เด็กทั้งสองคน？
เพราะพวกนางจับมือของนางรึ
เมื่อกู้โม่หานเห็นเด็กทั้งสองคนไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาดำขลับเฉียบคมของเขาย้ายออกจากใบหน้าหนานหว่านเยียน ไปยังร่างของเด็กๆ ทั้งสอง ดวงตาหรี่ลงครู่หนึ่ง
กู้โม่หานเห็นเด็กๆ ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกับหนานหว่านเยียนทุกประการ ความรู้สึกสนิทชิดเชื้อ ทำให้หัวใจของเขาอ่อนลง ความเย็นชาในดวงตา ก็ค่อยๆ เปลี่ยนนุ่มนวลผ่อนคลาย
จริงสิ นี่คือเหล่าบุตรสาวของเขา!
คือลูกของเขากับหนานหว่านเยียน
เกี๊ยวน้อยไม่เข้าใจการกระทำของกู้โม่หานโกรธเคืองคำพูดเสียดสีของเขา
นางพองแก้มด้วยความไม่พอใจ กำปั้นเล็กๆ ทุบขากู้โม่หาน
“ท่านไม่สนก็ช่างสิ พวกข้าไม่สนใจท่านแล้ว แต่ข้าบอกเจ้าเลยนะ หากเจ้ายังไม่ปล่อยท่านแม่ ข้าจะใช้วรยุทธ์ที่เรียนมาใหม่สั่งสอนท่าน!”
ซาลาเปาน้อยก็รู้สึกอึดอัดคับค้องใจขึ้นมา กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว! ท่านไม่สนใจพวกข้า พวกข้าก็ไม่อะไร กลับกันหากท่านปฏิบัติต่อท่านแม่ไม่ดี พวกข้าจะ…”
นางพูดยังไม่ทันจบ กู้โม่หานก็โน้มตัวลงทันที อุ้มเด็กทั้งสองโดยตรง โอบไว้ในอ้อมแขนตนเองอย่างมั่นคง
“อ๊าก…” เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยร้องตกใจ
เมื่อเห็นดังนี้ หนานหว่านเยียนไปปัดมือเขาทันที ทั้งใช้เข็มเงินแทงจุดลมปราณของเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน “กู้โม่หานเจ้ารีบปล่อยเด็กทั้งสองคน หากพวกนางได้รับบาดเจ็บ ข้าจะทำเจ้าได้เห็นดีกันแน่!”
กู้โม่หานกลับไม่ตอบสนองอะไรเลย ทั้งกอดหนานหว่านเยียนด้วยมือข้างเดียว และอีกมือหนึ่งกอดเด็กทั้งสองอย่างเบามือ
คนละข้าง กอดจนแน่นสนิท
สีหน้าของเขาจริงจังและเคร่งขรึม “ข้าเคยบอกแล้ว ว่าไม่มีทางปล่อยพวกนางได้รับอันตรายใดๆ เด็ดขาด และไม่มีทางให้เจ้าได้รับบาดเจ็บ”
เขาจ้องมองหนานหว่านเยียน ดวงตาสีดำสนิทลึกซึ้งคลุมเครือ “หนานหว่านเยียน ข้าพูดได้ทำได้ ข้าจะปกป้องพวกเจ้าเอง!”
เมื่อก่อนตอนเขาเยาว์วัย ไม่มีปกป้องจากเสด็จแม่และความโปรดปรานจากเสด็จพ่อต้องทนรับความอัปยศอดสูทุกรูปแบบในวัง
ต่อมาเขาดิ้นรนทุกวิถีทาง ไม่ง่ายเลยที่จะกลายเป็นแม่ทัพของค่ายเสินเชื่อ ความดีความชอบโดดเด่นเลื่องลือจนเปลี่ยนเป็นเทพสงครามที่รู้จักกันทั่วใต้หล้า
แต่ความลำบากที่เขาผ่านมายากแค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่า
ตอนนี้เขาตัดสินใจมุ่งมั่นที่จะยึดอำนาจ แค่ต้องการมีอำนาจมากพอที่จะปกป้องคนที่ตนเองอยากปกป้อง
เขาไม่อยากให้เด็กทั้งสองคนทำพลาดซ้ำเหมือนเขา และไม่อยากให้เขาและหนานหว่านเยียนถูกใครข่มเหงอีก
เขาต้องการให้ของที่ดีที่สุดในใต้หล้า กับเหล่าบุตรสาวและหนานหว่านเยียน!
เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยไม่ทันป้องกันเล็กน้อย
ทั้งสองสบตากัน กะพริบตาอย่างสงสัย
อะไรกัน เมื่อครู่พ่อเลวไม่สนใจว่าพวกนางจะสนใจเขาไม่ใช่หรือ
ทำไมจู่ๆ ก็พูดจาอบอุ่นเช่นนี้กัน?
ทว่า กลิ่นสุราบนร่างเขาแรงมาก…
หนานหว่านเยียนรู้ว่ากู้โม่หานเมาเลอะเทอะ แต่คำพูดเพ้อเจ้อหลังเมาแล้ว เชื่อถือได้หรือ
นางมึนงงเล็กน้อย แต่เขาไม่มีทางเป็นศัตรูกับเด็กทั้งสองคนอย่างแน่นอน
กู้โม่หานไม่สนความคิดของสามคนแม่ลูก บังคับให้พวกนางเดินเข้าไปในห้อง เข้านอนพักผ่อน
เขาจูบหน้าผากของเด็กทั้งสองคนก่อน จูบริมฝีปากหนานหว่านเยียนต่อ แล้วจ้องมองหนานหว่านเยียน
“นอนกันเถอะ…”
การเคลื่อนไหวของเขาเร็วมาก จนหนานหว่านเยียนกับเด็กทั้งสองคนต่างไม่ได้ตอบสนองกลับมา
เกี๊ยวน้อยสูดลมหายใจเย็น ปิดหน้าผากจ้องมองกู้โม่หานด้วยความไม่เชื่อสายตา
“ท่าน ท่าน…”
ซาลาเปาน้อยยิ่งเบิกกว้างด้วยความขวัญผวา จับมือหนานหว่านเยียนอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ท่านแม่ เขาเป็นอะไรกันแน่เจ้าคะ ทำไมคืนนี้ถึงติดคนยิ่งกว่าล่ากับปู๋ล่า”
ต้องรู้ว่า ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีใครเคยจูบพวกนางนอกจากท่านแม่เลยนะ!
แต่ความรู้สึกนี้ คาดไม่ถึงว่าจะทำให้พวกเขารู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร
ดวงตากู้โม่หานเต็มไปด้วยความคลั่งรัก โอบสามคนแม่ลูกทำท่าทางจะนอนลง”เป็นเพราะพวกเจ้าคือบุตรสาวของข้า”
คือคนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่ง ในชีวิตนี้ของเขา
หนานหว่านเยียนก็เหลืออด เพิ่มยากล่อมประสาทแทงลงบนร่างเขาโดยตรง
“ใครอยากพักผ่อนครอบครัวสี่คนกับเจ้ากัน! ฝันหวานไปเถอะ…”
