ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 543 ท่านไม่ควรทำร้ายนาง
หนานชิงชิงทั้งตื่นตระหนกและว้าวุ่น แต่กลับดูสงบเป็นพิเศษ นางเชื่อมั่นว่านางวางตัวอยู่ห่างจากเรื่องนี้มาตลอดหนานหว่านเยียนก็ไม่พบพิรุธใดในตัวนาง
อีกอย่างชิวซวงก็ไม่ได้ยอมรับผิด นางยังสามารถอธิบายได้
“ไท่จื่อเฟย คำพูดของท่านไม่ถูกต้อง ท่านก็มีสาวใช้ ท่านจับตามองการเคลื่อนไหวสาวใช้ของท่านตลอดเวลาหรือ? อีกอย่างรอบกายข้าไม่ได้มีแค่ชิวซวงคนเดียว หากนางต้องการออกไป ต้องการไปที่ไหน ตราบใดที่ไม่ได้นอกลู่นอกทางได้ยินมาถึงหูข้า ข้าก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว”
หนานชิงชิงอธิบายพลางมองไปที่กู้โม่เฟิงและกู้โม่หาน
“น้องหก เราสองคนโตมาด้วยกัน เจ้าไม่รู้นิสัยใจคอของข้าหรือ? แต่ไหนแต่ไรข้าเป็นคนอ่อนโยนและสงบเสงี่ยม ไม่เคยสร้างศัตรู แล้วจะให้ชิวซวงไปทำร้ายคนอื่นได้ยังไง?”
“เหตุการณ์ในวันนี้ ชัดแจ้งแก้สายตาของทุกคนแล้วว่า พัวพันกับผู้คนมากมาย ข้าไม่รู้ว่าชิวซวงทำงานให้ใคร แอบรับหน้าที่แทนใครหรือเปล่า แต่ข้าเป็นสตรีผู้อ่อนแอ ให้ข้าไปดีดพิณหรือวาดภาพก็ทำได้ แต่ไม่มีความสามารถที่จะไปก่อความวุ่นวายได้จริงๆ!”
กู้โม่หานจ้องหนานชิงชิงด้วยสายตาเย็นชา “ท่านหมายความว่า วันนี้ท่านไม่รู้อะไรเลย สาวใช้ของท่าน เห็นผู้อื่นเป็นนาย สมรู้ร่วมคิดกับผู้อื่นสร้างสถานการณ์นี้หรือ?”
ผู้คนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก กู้โม่เฟิงขมวดคิ้วแน่น หนานชิงชิงพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง
“ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นลำพังความสามารถของข้า จะวางแผนบงการไท่จื่อเฟย องค์หญิงฮั่นเฉิง และน้องเจ็ดได้ยังไง? ก่อนหน้านี้ ข้าไว้ทุกข์อยู่ในจวนตลอด ไม่เคยพบหน้าองค์หญิงฮั่นเฉิงมาก่อน แล้วข้าจะวางแผนบงการนางเพื่ออะไร?”
เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย หนานชิงชิงจึงต้องพูดจริงพูดโกหกผสมกันไป
นางไม่เคยเข้าวังมาก่อน ไม่เคยเห็นทูตจากแคว้นเทียนเซิ่งมาก่อน ประการแรกคือไม่มีแรงจูงใจ ประการที่สองคือไม่มีความสามารถ นี่คือเหตุผลที่ทำให้นางพ้นผิด
ยิ่งไปกว่านั้นในสถานการณ์นี้ ไม่ผิดเลยที่จะพูดว่าชิวซวงคือเบี้ยของคนผู้นั้น เพราะถึงอย่างไรนางก็คือเบี้ยของคนผู้นั้น นางไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ จากการสร้างสถานการณ์ในวันนี้ การจัดฉากยังเต็มไปด้วยข้อบกพร่อง
ตั้งแต่ได้ยินข้อแก้ต่างชองกู้โม่หลิง นางก็เข้าใจแล้วว่า คนที่ส่งจดหมายให้นางเมื่อคืนนี้เป็นคนสร้างสถานการณ์ทั้งหมด ตั้งแต่ที่นางได้รับจดหมายฉบับนั้นและเริ่มวางแผน นางก็กลายเป็นเบี้ยในมือของอีกฝ่าย!
บางทีคนที่ช่วยนางลอบวางยาพิษหยีเฟยในวังครั้งก่อน อาจเป็นคนที่ส่งจดหมายถึงนาง หรือบางทีอาจเป็นคนที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุดในวันนี้
แต่นางไม่มีหลักฐานใดๆ เลย
เมื่อฟังข้อแก้ต่างของหนานชิงชิงอย่างถี่ถ้วน หนานหว่านเยียนก็หรี่ตาลง
ความจริงนางยังสงสัยว่า หนานชิงชิงคนเดียวไม่สามารถสร้างสถานการณ์ครั้งนี้ได้ แต่หากเบื้องหลังหนานชิงชิงมีคนคอยช่วยเหลืออยู่ และคนผู้นั้นย้ายข้างเมื่อจวนตัว วางแผนการทุกอย่างใหม่ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
ท้ายที่สุด…คนที่ต้องการให้นางยุ่งกับกู้โม่หลิงและวางเพลิงเพื่อเผานางให้ตาย เห็นได้ชัดว่าเป็นการกระทำของคนสองคน
แต่ว่า คนที่ช่วยเหลือหนานชิงชิง จะเป็นใครได้?
ทุกคนรู้สึกว่าสิ่งที่หนานชิงชิงพูดมีเหตุผล แม้ว่าหนานชิงชิงจะน่าสงสัยมาก แต่ก็ไม่มีความสามารถและแรงจูงใจ
แต่จู่ๆ กู้โม่หานก็ยิ้มเยาะ พลางมองเหยียด
“พระชายาเฉิง พูดจาลอยๆ ไร้หลักฐาน เหตุใดท่านจึงบอกว่าชิวซวงสาวใช้ของท่านเห็นผู้อื่นเป็นนาย ทำงานให้ผู้อื่น? ข้าขอถามท่านว่า ตอนที่องค์หญิงเกิดเรื่อง ท่านมาพร้อมกับสาวใช้ผู้นี้หรือไม่?”
หนานชิงชิงตกตะลึงไปในทันที
เดิมทีนางคิดว่า กู้โม่หานจะเห็นแก่ไมตรีจิตระหว่างกันเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยนางไปสักครั้ง แต่ไม่คาดคิดว่า เขาจะสืบสาวไต่ความนางจนถึงที่สุด
แต่นางก็ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายเช่นกัน
“ข้ามาที่นี่กับนาง แล้วไงล่ะ นางกลับมาหาข้า เปลี่ยนเจ้านายให้นาง มีตรงไหนที่ขัดแย้งกันหรือ? ไท่จื่อ ข้ารู้ว่าท่านต้องการหาคนมารับผิด เพื่อจะได้มีข้อชี้แจงต่อคนของแคว้นเทียนเซิ่ง แต่จะให้ข้าเสียสละ ข้าไม่ยอมและไม่ยินดี”
ชิวซวงคลานเข้ามาจากด้านข้าง เนื้อตัวบวมเบ่ง พิษสีม่วงแทรกซึมไปทั่วร่างกาย ในขณะนี้ แค่นางจะพูดยังลำบาก “ไม่ ไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยวข้องกับพระชายา…”
“ทั้งหมด ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าว ข้าทำ ทำคนเดียว ได้โปรดท่านอย่าทำให้พระชายาเดือดร้อน”
กู้โม่หานจับจ้องชิวซวงที่อยู่แทบเท้าด้วยสายตาโหดเหี้ยมอำมหิต แล้วสั่งให้คนพาตัวนางไปสอบปากคำอย่างไร้ความปรานี
หนานชิงชิงมองตามชิวซวงร่ำไห้เดินไกลออกไปเรื่อยๆ ในใจรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่สุด ความโกรธและความเกลียดชังปกคลุมดวงตาและคิ้วของนางทันที
หนานหว่านเยียนมองหนานชิงชิง เอ่ยปากด้วยสายตาคลุมเครือ
“พระชายาเฉิง ท่านคนเดียวไม่สามารถสร้างสถานการณ์นี้ได้ แต่ต้องมีคนสมรู้ร่วมคิดกับท่าน และคนผู้นั้นยังทอดทิ้งท่าน ผลักท่านไปที่จุดศูนย์กลางของความขัดแย้ง แล้วจัดการฆ่าท่าน”
“วันนี้ชิวซวงถูกจับแล้ว ท่านจะอธิบายอีกกี่ครั้ง ก็ไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของท่าน ท่านก็หนีไม่พ้นข้อสงสัย ทำไมท่านไม่บอกคนที่ทำร้ายท่าน เสด็จพ่ออาจเมตตาไว้ชีวิตท่าน ยิ่งกว่านั้น ท่านเป็นคนเย่อหยิ่ง ยอมถูกคนอื่นวางแผนใส่ร้ายเช่นนี้หรือ?”
สีหน้าของกู้โม่เฟิงซีดลงเรื่อยๆ สายตาของกู้โม่หลิงลุ่มลึก แต่ในขณะเดียวกันอารมณ์ของหนานชิงชิงก็ถูกกระตุ้นโดยหนานหว่านเยียน
นางไม่คาดคิดว่าหนานหว่านเยียนจะฉลาดขนาดนี้ แม้ว่าการคาดเดาจะไม่ค่อยสอดคล้อง แต่คร่าวๆ ก็มีขั้นตอนเช่นนี้
นางก็เกลียดเช่นกัน เกลียดหนานหว่านเยียน เกลียดคนที่ใช้นางเป็นเบี้ย เกลียดจนอยากจะฉีกคนที่ทำให้นางเป็นแบบนี้เป็นชิ้นๆ!
แต่พูดไปแล้วจะมีประโยชน์หรือไม่? ความสามารถของคนผู้นั้นมีอยู่ไม่น้อย!
เล็บของนางจิกเข้าไปในฝ่ามือแทบเลือดออก
สุดท้ายนางก็เลือกที่จะเงียบ ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
สายตาของกู้โม่หานยิ่งเย็นชามากขึ้น
“เจ้าฉลาดเช่นนี้ น่าจะรู้ว่าในโลกนี้ไม่มีความลับ แต่ในเมื่อเจ้าไม่พูด ก็อย่าหาว่าข้าใจร้าย”
กู้โม่หานโบกมือ องครักษ์และสาวใช้หลายคนที่ติดตามหนานชิงชิงมาต่างคุกเข่าลง พากันชี้ตัวว่า หนานชิงชิงกับชิวซวง และองครักษ์ผู้นั้นมาพร้อมกัน
“ไม่เพียงเท่านี้ พี่ชิวซวง ไม่ใช่สิ นักโทษหญิงผู้นั้น บ่าวเห็นนางพาองค์หญิงออกไปกับตา แต่ไม่คิดว่าเพียงครู่เดียวองค์หญิงจะหายตัวไป บ่าวยังจำชุดที่นางใส่ในวันนี้ได้อยู่เลย!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าน้อยเห็นองครักษ์แอบเข้าไปในห้องของพระชายาเฉิงกับตา ถูกนักโทษหญิงพาเข้าไป ไม่ผิดแน่นอน!”
ใบหน้าของหนานชิงชิงซีดลงทันใด แผดเสียงตะโกนใส่กลุ่มองครักษ์และสาวใช้อย่างใจสลาย “เหลวไหล ใครจะไปเชื่อคำพูดฝ่ายเดียวของพวกเจ้า?!”
นางมองไปทางกู้โม่หาน “ไท่จื่อ ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น ท่านเชื่อข้าสิ!”
กู้โม่หานสีหน้าเฉยเมย น้ำเสียงเย็นชาที่สุด
“ข้าเชื่อในหลักฐานเท่านั้น ไม่เชื่อเจ้า เจ้าโง่เง่าดื้อรั้น ทำร้ายพระชายาของข้า ทำให้องค์หญิงสูญเสียพรหมจรรย์ น้องเจ็ดต้องทุกข์ทรมาน ความผิดใหญ่หลวงไม่อาจให้อภัยได้! นำไปจำคุกไว้ก่อน แล้วค่อยกำหนดวันตัดหัว!”
หนานชิงชิงไม่ควร ไม่ควรทำร้ายหนานหว่านเยียน!
หัวใจของหนานชิงชิงหยุดเต้นอย่างฉับพลัน ตัดหัว?!
กู้โม่หานอยากให้นางตายงั้นหรือ?!
