ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 577 อาเจียน
ริมฝีปากสีแดงของนางขยับ แต่กลับไม่ได้พูดอะไร
กู้โม่หานผงะทันที เหมือนไม่คาดคิดว่าเด็กทั้งสองจะปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจเช่นนี้ ความสิ้นหวังกับความหดหู่ในใจผ่อนคลายลงไม่น้อย
คิ้วของชายหนุ่มเลิกขึ้นเบาๆ ลูบหัวของเด็กทั้งสองอย่างแผ่วเบา
“แม้จะอร่อย แต่ก็อย่าตามใจปากนัก อีกเดี๋ยวข้าจะให้เซียงอวี้เตรียมของว่างช่วยย่อยให้พวกเจ้า วันนี้ข้ายังมีเรื่องต้องไปจัดการ ต้องขอตัวก่อน หื้อ”
ในเมื่อหนานหว่านเยียนไม่อยากให้เขาอยู่นาน งั้นเขาก็จะไม่หาเรื่องให้ลำบากใจอีก
ตอนนี้เรื่องเตรียมการก่อกบฏอีกหนึ่งเดือนให้หลัง ถึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุด
เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยพยักหน้าอย่างน่ารัก กู้โม่หานก็ลุกขึ้นยืน
เขาเหลือบมองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง แต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็สาวเท้าเดินออกไป
พอกู้โม่หานจากไปแล้ว หนานหว่านเยียนก็เก็บซ่อนคลื่นใต้น้ำในดวงตา ตบผ้านวมข้างกายตนเอง สื่อให้เด็กทั้งสองคนขึ้นมา
“พวกเจ้าบอกแม่ที เสด็จย่าเล่านิทานเรื่องอะไรให้พวกเจ้าฟังรึ”
เกี๊ยวน้อยพลันยิ้มตาหยีทันที กระโดดขึ้นเตียง ถูไถในอ้อมแขนของหนานหว่านเยียน
“เมื่อคืนนี้ข้าง่วงนอน จึงจำไม่ค่อยได้ว่าเสด็จย่าเล่าเรื่องอะไร แต่เหมือนกับตอนปกติที่ท่านแม่เล่าให้พวกข้าฟังเลย มันน่าสนใจมาก!”
ซาลาเปาน้อยปีนป่ายขึ้นมาบนเตียง อยู่ข้างหนานหว่านเยียน
นางบิดนิ้วอย่างขวนอายเล็กน้อย “ท่านแม่ พวกข้า พวกข้าชอบเสด็จย่ามาก ต่อไปไปที่เรือนจิ้งฉานเยี่ยมเสด็จย่าบ่อยๆ ได้หรือไม่”
ที่เรือนของเสด็จย่า พวกนางได้รู้เรื่องอดีตของท่านพ่อมากมาย และได้ฟังเสด็จย่าเล่าเรื่อง “แคว้นต้าเซี่ย” บ้านเกิดของนาง ทั้งสวยงามและอิสระเสรี
เสด็จย่ายังบอกว่า หากนางกับพี่สาวได้ไปแคว้นต้าเซี่ย จะต้องได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่แน่
แต่ว่า ท่านแม่จะไปที่ไหนพวกนางก็จะไปที่นั่น จะแคว้นต้าเซี่ย หรือสภานที่ที่ยิ่งไกลกว่าแคว้นต้าเซี่ย พวกนางล้วนเต็มใจ
หนานหว่านเยียนมองใบหน้าคาดหวังของเด็กน้อยทั้งสองคน พลันเข้าใจทันทีว่า เด็กทั้งสองเอ่ยคำชมต่อเสด็จแม่ให้นางฟังขนาดนั้น ก็เพื่อจะได้ไปเล่นกับเสด็จแม่บ่อยๆ ได้
นางยิ้มครู่หนึ่ง “ได้ ว่างเมื่อใด ข้าจะพาพวกเจ้าไปเยี่ยมเสด็จย่าด้วยกัน”
“ยามปกติ พวกเจ้าก็ไปเล่นกับเสด็จย่าได้ แต่ต้องระมัดระวัง เสด็จย่ามีสุขภาพไม่ดี เข้าใจหรือไม่”
เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยตื่นเต้นมากทันที “ขอบพระทัยท่านแม่! ท่านแม่ดีที่สุดจริงๆ ด้วย!”
หนานหว่านเยียนก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่นัยน์ตาดำขลับกลับอึมครึม
หลังจากนั้น ทุกคนต่างเป็นไปตามขั้นตอน
อาการของหยีเฟยดีขึ้นเรื่อย แต่กู้โม่หานกลับยุ่งขึ้นมากเรื่อยๆ ยามกลางวันแทบจะไม่เจอตัวคน แต่ยามกลางคืนที่เขากลับมาจวนอ๋อง ล้วนไปที่เรือนเซียงหลิน นอนกับหนานหว่านเยียนกับเด็กทั้งสองคนที่กำลังหลับสนิท
เมื่อฟ้าสาง เขาก็จากไป
ช่วงเวลาเหล่านี้ หนานหว่านเยียนกับเด็กทั้งสอง ไม่เคยรู้เลยสักครั้งเดียว
จวนอ๋องดำเนินไปอย่างเงียบสงบมาก
ไม่นาน ก็เป็นสองวันก่อนงานแต่งงานของกู้โม่หลิงกับฉินมู่ไป๋
นับตั้งแต่กู้โม่หานละทิ้งหยุนอี่ว์โหรว ก็ถูกกักบริเวณที่เรือนจู๋หลานหนึ่งเดือนเต็ม ไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมาเลย
ทุกคนต่างคิดว่า พระชายารองหยุนผู้นี้คงจะมาที่นี่เช่นกัน
เช้าตรู่วันนี้ หยุนอี่ว์โหรวยันกายขึ้นบนขอบเตียง มองออกไปแล้วเอ่ยทักเบาๆ ว่า “ปี้หยุน ข้าอยากกินอะไรหน่อย”
หลังสาวใช้นามว่าปี้หยุนได้ยิน ก็เข้ามาให้ห้องอย่างไม่รีบไม่ร้อน
นางมองสีหน้าขาวซีดของหยุนอี่ว์โหรวบนเตียง ก็มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
เดิมนางคิดว่าการติดตามหยุนอี่ว์โหรวจะไต่ขึ้นที่สูงได้ จึงรีบอาสามาดูแลนางที่เรือนจู๋หลาน
ปรากฏว่าหนึ่งเดือนต่อมานี้ กู้โม่หานไม่ก้าวเข้ามาที่เรือนจู๋หลานเลยสักนิด นางกลายเป็นคนโง่เขลา อยู่รับใช้หยุนอี่ว์โหรวขี้โรคผู้นี้ที่นี่มาเนิ่นนานขนาดนี้
รู้สึกไม่สบายเกือบทุกวัน เข้านอนเร็วยิ่งกว่าหมูอีก
ยังดีที่หยุนอี่ว์โหรวรู้ว่าสิ่งใดควรไม่ควร ไม่ต้องให้นางอยู่ ปรนนิบัติบ่อยๆ นางจึงข่มอารมณ์เอาไว้ได้ “เพคะ บ่าวจะไปเตรียมมาเดี๋ยวนี้ พระชายารองยังต้องการอะไรอีกไหมเพคะ”
หยุนอี่ว์โหรวคลึงขมับที่ขมุกขมัว นัยน์ตาซ่อนความมืดมัว “ไม่มีแล้ว อีกเดี๋ยวกินข้าวแล้ว เจ้าไปเยี่ยมเสด็จแม่เป็นเพื่อนข้าละกัน”
“ข้าอุดอู้ในเรือนมาทั้งเดือนแล้ว ควรจะไปพบเสด็จแม่สักหน่อย”
ปี้หยุนมุ่ยปากไม่ได้เอ่ยอะไร หันกายเดินออกไป
ไม่นาน นางก็ยกอาหารร้อนๆ เข้ามา
หยุนอี่ว์โหรวเดินไปที่โต๊ะ ขณะได้กลิ่นเนื้อหอมชวนน้ำลายสอ กลับรีบปิดปากตนเอง อาเจียนออกมา…
