ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 585 ก่อกบฏ
แต่เขายังพูดไม่ทันจบ กู้โม่หานก็รีบจากไป เขาอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้ ยอมแพ้ในที่สุด
อย่างไรก็ไม่ใช่เวลาที่ดี จวนอ๋องเกิดเรื่องวุ่นวาย ท่านอ๋องจิตใจว้าวุ่น เขาเองก็ให้ความสำคัญกับหยีเฟยด้วย
อีกอย่างพระชายาเป็นหมอ ทักษะทางการแพทย์อยู่เหนือเขา หากนางตั้งครรภ์ นางต้องรู้ตัวอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่เขาต้องพูดเลย…
กู้โม่หานรีบกลับไปที่เรือนเซียงหลิน
ในห้อง เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยังคงเฝ้าอยู่ข้างเตียงของหนานหว่านเยียนด้วยสีหน้าเป็นกังวล เซียงอวี้จัดแจงเรียบร้อยแล้ว ให้อวี๋เฟิงคอยเฝ้าพวกนางอย่างไม่คลาดสายตา
กู้โม่หานเห็นดังนั้น ก็ให้เซียงอวี้และอวี๋เฟิงออกไปก่อน
เด็กหญิงทั้งสองมองเขา “เสด็จพ่อ เสด็จย่าเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่มีอะไรร้ายแรง” กู้โม่หานนั่งลงข้างพวกนาง มือกอดคนละข้าง ปกป้องอย่างแน่นหนา
“วันนี้เสด็จย่าและท่านแม่ของพวกเจ้าเหนื่อยเกินไป ก็เลยแอบหลับ วันนี้ให้พวกนางพักผ่อนให้เต็มที่ พวกเจ้าไม่ต้องกลัว นอนสักตื่นก็ไม่เป็นไรแล้ว ว่าไง?”
ในขณะที่พูดเช่นนี้เพื่อปลอบประโลมเด็กน้อยทั้งสอง กู้โม่หานก็พูดให้ตัวเองฟังด้วยเช่นกัน
ไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักจะรู้สึกว่า อาการนอนหลับใหลของหนานหว่านเยียน ดูเหมือนต้องการหนีไปจากเขา
เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยมองกู้โม่หานด้วยความงุนงง ดวงตาทั้งสองมีร่องรอยของการร้องไห้
“เสด็จพ่อ พวกข้าเข้าใจแล้ว”
เมื่อเห็นว่าสองพี่น้องแข็งแกร่งเช่นนี้ กู้โม่หานก็พึงพอใจและปลื้มอกปลื้มใจมาก แต่ก็สงสารมากเช่นกัน
“วันนี้กลัวแย่เลยสินะ?”
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเรื่องราวในวันนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่คิดว่าคงไม่ค่อยดีแน่ เด็กหญิงทั้งสองไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน เขากลัวว่าเงามืดเหล่านั้นจะฝังใจพวกนาง จึงรีบกลับมาปลอบโยนพวกนางโดยเฉพาะ
เด็กน้อยทั้งสองเม้มปาก ไม่พูดอะไร
กู้โม่หานลูบใบหน้าน้อยของพวกนางอย่างอ่อนโยน “อย่ากลัวไปเลย พ่อได้เชิญหมอหลวงที่เก่งกาจมาแล้วสองคน อีกเดี๋ยวพวกเขาก็จะถึงแล้ว เฝ้าแม่ของพวกเจ้าจนกว่าจะตื่น แม่ก็พวกเจ้าต้องไม่เป็นอะไร ว่าไง?”
หัวใจของเด็กหญิงทั้งสองสงบลงอีกครั้ง พลางพยักหน้า
อารมณ์ของสองพี่น้องไม่ค่อยดี กู้โม่หานยังวางใจไม่ลงจริงๆขฌ แต่เรื่องราวกำลังเริ่มต้นขึ้น สงครามกำลังใกล้เข้ามา เขาจำเป็นต้องถอยออกมา
“พ่อมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย เสร็จแล้วพ่อจะกลับมาพักผ่อนกับพวกเจ้า ตกลงไหม?”
เกี๊ยวน้อยเข้าใจว่าเขายุ่งมากจจ หนึ่งเดือนมานี้เขายุ่งมาก เข้าออกต้องมีคนติดตามหลายคน เอ่ยปากทีไรต้องเป็นเรื่องงานราชการ “ตกลง!”
ซาลาเปาน้อยมองกู้โม่หาน พลางกล่าวเสริม “เสด็จพ่อไปทำธุระเถอะ ท่านแม่อยู่ที่นี่มีพวกข้าอยู่”
แต่ในความเป็นจริง นางหวังมากว่ากู้โม่หานจะอยู่กับพวกนาง อยู่กับท่านแม่ ท้ายที่สุดพวกนางก็กำลังจะไปแล้ว…
แต่กู้โม่หานก็ยังไป
เขาลุกเดินออกไป เมื่อปิดประตูห้อง สายตาอันอ่อนโยนก็เปลี่ยนเป็นอำมหิตกระหายเลือดทันที นิ้วขาวเรียวเย็นเฉียบของเขากำหมัดแน่นอยู่ในแขนเสื้อกว้าง
เซียงอวี้และอวี๋เฟิงยังคงเฝ้าอยู่ที่ประตู กู้โม่หานสั่งอวี๋เฟิง “เสริมกำลังคุ้มกันจวนอ๋อง โดยเฉพาะเรือนเซียงหลินและเรือนจิ้งฉาน สองวันนี้ข้าไม่มีเวลาอยู่ในจวนอ๋องมากนัก พวกเจ้าต้องรับประกันความปลอดภัยของคุณหนูทุกคน”
เซียงอวี้และอวี๋เฟิงตอบรับอย่างจริงจังและเคารพ “บ่าวรับบัญชา!”
กู้โม่หานกลับไปที่ห้องหนังสือด้วยสีหน้าเรียบเฉย เช่นเดียวกับเสิ่นอี่ว์ที่กลับมาด้วยสีหน้าเย็นชาเคร่งขรึม
ทันทีที่เข้ามาในห้อง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะบอกกับกู้โม่หานว่า “ท่านอ๋อง เรื่องสำนักอู๋หยิ่ง ข้าน้อยสืบหาผู้บงการเบื้องหลังได้แล้ว!”
“เจ้าสำนักอู๋หยิ่ง ก็คือท่านอ๋องเจ็ด!”
ในช่วงเวลานี้ญญ เขาและพี่น้องจากค่ายเสินเชื่อสืบหาหลายฝ่ายจึงพบว่า มีผู้คนมากมายที่พัวพันอยู่เบื้องหลังสำนักอู๋หยิ่ง และเบาะแสทั้งหมดก็ชี้ไปที่คนคนเดียวกัน นั่นคือท่านอ๋องเจ็ดกู้โม่หลิง
ดวงตาอำมหิตดุจหงส์ของกู้โม่หานนั้นเย็นชา แต่ก็ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายมากนัก ใจเย็นสุขุมถึงเพียงนี้
“เป็นเขาจริงๆ”
น้องเจ็ดซ่อนตัวได้ลึกจริงๆ
เสิ่นอี่ว์อดทอดถอนใจให้กับการทำนายอย่างแม่นยำของกู้โม่หานไม่ได้ พลางกล่าวอย่างจริงจัง “ท่านอ๋อง ข้าน้อยยังมีอีกเรื่องหนึ่งจะกราบทูล”
“พูดมา”
เสิ่นอี่ว์สีหน้าจริงจังภด ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่
“ท่านอ๋อง สำนักอู๋หยิ่งมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เมื่อเร็วๆ นี้ พวกเขาแอบซ่องสุมกำลังทหาร ดูลักษณะเหมือนกำลังจะก่อกบฏ…”
