ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 587 ขึ้นครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้
“วันนี้เป็นวันแต่งงานของน้องเจ็ด สมรสกับองค์หญิงฮั่นเฉิงแห่งแคว้นเทียนเซิ่ง จะให้เสียหน้าไม่ได้ หวังว่าทุกคนจะกินดื่มอย่างอิ่มหนำสำราญ เติมเต็มบรรยากาศแห่งความสุขให้น้องเจ็ดและน้องสะใภ้ของข้า!”
“ขออวยพรให้น้องเจ็ดและฮั่นเฉิงอยู่กันจนแก่เฒ่า มีลูกชายด้วยกันเร็วๆ!”
กู้โม่หลิงตกตะลึง ยิ้มอย่างมีความสุขและผ่อนคลาย “งั้นก็ขอบคุณท่านนะพี่หก ขอยืมคำกล่าวของพี่หก หวังว่าน้องกับองค์หญิงจะรักกันเหมือนพี่หกและพี่สะใภ้ ฉลาดรู้เท่าทันกัน”
เมื่อมีกู้โม่หานเป็นผู้นำ ทุกคนก็ผ่อนคลายและแสดงความยินดีกับกู้โม่หลิงทีละคน
กู้โม่เฟิงเดินไปข้างหน้าพร้อมแก้วไวน์ ยิ้มอย่างตรงไปตรงมา
“เจ้าเจ็ด เจ้าแต่งงานแล้ว ต่อไปต้องทำตัวดีๆ กับภรรยา แต่ก็อย่าให้เคยตัวเกินไป ให้เกียรติตัวเองบ้าง…”
“ถูกต้อง!” องค์ชายสิบมีเค้กอยู่ในปาก ถือจานไว้ในมือ นอกจากนี้เขายังกล่าวอีกว่า “เสด็จพี่ ผู้หญิงน่ะมีไว้รักและทะนุถนอม ภรรยายิ่งต้องเป็นแบบนั้น แต่ตามนิสัยขององค์หญิงฮั่นเฉิง ข้าเกรงว่า…”
พูดจบองค์ชายสิบจึงแตะข้อศอกองค์ชายสิบอย่างเห็นอกเห็นใจ เพื่อแสดงความเสียใจ
องค์หญิงฮั่นเฉิงดื้อรั้นและเอาแต่ใจมาก ต่อไปเมื่อแต่งงานมายังแคว้นซีเหย่แล้ว คนที่รับเคราะห์คือพี่เจ็ดของท่าน
ทันใดนั้น พี่น้องทั้งสี่ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย ในท้องพระโรงสีแดงเป็นฉากที่มีแต่ความครื้นเครงยินดี
ในไม่ช้าทุกคนก็ได้ยินเสียงตีฆ้องตีกลองดังมาจากจวนอ๋องที่อยู่ไกลออกไป
ขบวนรับเจ้าสาวของฉินมู่ไป๋มาถึงแล้ว
กู้โม่หลิงถูกขับเคลื่อนโดยองค์ชายสิบและกู้โม่เฟิง เดินไปที่หน้าประตูจวนอ๋องเพื่อรับเจ้าสาวของเขา
ฉากนี้เข้าสู่สายตาของกู้โม่หาน แต่กลับรู้สึกหดหู่มาก
หากพวกเขาไม่ได้เกิดในราชวงศ์นี้ เป็นเพียงพี่น้องไม่กี่คนในสามัญชน ถึงแม้ต่างฝ่ายต่างมีความคิด แต่จะไม่ถึงกับต่อสู้กันเอาเป็นเอาตายเด็ดขาด สถานการณ์นี้สามารถคงอยู่ได้เป็นเวลาหลายปี
แต่น่าเสียดายที่มาเกิดในราชวงศ์ ไม่อาจยอมรับความกรุณาได้แม้แต่นิดเดียว
กู่หลิงดูเขินอาย โค้งคำนับให้สาวงามที่อยู่บนเกี้ยวเจ้าสาวเล็กน้อย แล้วยื่นมือออกมา “องค์หญิงฮั่นเฉิง เชิญ”
บนเกี้ยวเจ้าสาว ฉินมู่ไป๋ร้องไห้ต่อหน้าฉินอี้หรานมาเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือนแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถฝืนชะตากรรมของตัวเองได้
แม้ว่านางจะไม่เต็มใจ แต่ก็เข้าใจว่า นี่คือสิ่งที่นางไม่สามารถหลีกหนีได้ในฐานะองค์หญิงสมรสเพื่อสันติภาพ
ในเวลานี้ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่ใบหน้างดงามภายใต้ผ้าคลุมหน้ากลับดูเศร้าโศกเป็นอย่างยิ่ง
นางยื่นมือออกไปช้าๆ วางไว้บนฝ่ามือของกู้โม่หลิง
กู้โม่หลิงยิ้มเล็กน้อยแล้วจูงฉินมู่ไป๋ลงจากเกี้ยวเจ้าสาว ก่อนจะก้าวเข้าไปในจวนอ๋องอย่างช้าๆ
ทั้งสองฝ่ายต่างโห่ร้องแสดงความยินดีอย่างคึกคัก เสียงโห่ร้องค่อยๆ ปกคลุมคำเยินยออันอบอุ่นของสาวใช้ผู้ดูแลเจ้าสาว
เช่นนี้ ภายในสายตาของทุกคน กู้โม่หลิงและฉินมู่ไป๋ได้จับมือกัน ยกน้ำชาตามพิธีการกราบไหว้ฟ้าดินของแคว้นซีเหย่
รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนช่างสดใสเหลือเกิน แต่กู้โม่หานที่กำลังกอดอกอยู่ที่มุมห้อง จ้องมองผู้คนในพิธีด้วยดวงตาหงส์ที่สดใส ราวกับว่าจะไม่ละทิ้งรายละเอียดใดๆ เลย
หลังพิธีแต่งงาน ฉินมูไป๋ถูกสาวใช้เปลี่ยนเป็นชุดแต่งงานสีแดง เมื่อกลับมา นางเปลี่ยนชุดและถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้ว
ใบหน้าของฉินมู่ไป๋ยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คน นัยน์ตาแมวคู่นั้นเลิกขึ้นยิ้มเล็กน้อย สวยงามอลังการเหลือเกิน
นางเดินไปที่ข้างกายกู้โม่หลิง แต่มองตามกู้โม่หานไปโดยไม่ส่งเสียงๆ ใด
แม้ว่ากู้โม่หานจะไม่ใช่พระเอกในวันนี้ แต่ธรรมชาติในตัวเขา ไม่ว่าเดินไปที่ไหนก็จะดึงดูดผู้คนให้หยุดมอง
เดิมที นางควรจะแต่งงานกับใครสักคน แต่เขา…
ทันใดนั้นกู้โม่หลิงที่อยู่ข้างกายก็เดินไปที่นั่งประธานด้วยใบหน้าแดงก่ำ มองไปที่ฝูงชนพร้อมกับชูแก้วไวน์ขึ้น
“ทุกท่าน ขอขอบคุณที่มาร่วมงานเสกสมรสของข้าในวันนี้ หวังว่าแคว้นซีเหย่กับแคว้นเทียนเซิ่งจะเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว จับมือกันตลอดไป!”
“หลังจากนี้ ข้าอยากพาฮั่นเฉิงเข้าวังด้วยกัน เพื่อคารวะเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ขอให้ทุกคนกินดื่มกันอยู่ในจวนอ๋องให้เต็มที่ หากต้อนรับได้ไม่ทั่วถึง ข้าจะชดเชยให้หลังจากข้ากลับมา”
พูดจบ ฝูงชนก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กด้วยความประหลาดใจ
ในสมัยโบราณชายหญิงแต่งงานกัน อย่างน้อยก็วันรุ่งขึ้นถึงจะกลับบ้านไปคารวะ ท่านอ๋องเจ็ดรีบร้อนที่จะพาองค์หญิงเข้าวัง ดูท่าทางจะตกหลุมรักเข้าแล้วเหมือนว่าเขาจะชอบมัน
อย่างไรก็ตาม ฉินมู่ไป๋นั้นแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป อย่างน้อยนางก็เป็นองค์หญิงสมรสเพื่อสันติภาพ วันนี้ฮ่องเต้ไม่มางานแต่ง ดังนั้นจึงสมควรแล้วที่จะพาองค์หญิงเข้าวัง
ฝูงชนต่างโห่ร้องกันเซ็งแซ่ “ขอให้ท่านอ๋องเจ็ดกับองค์หญิงเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดไป อยู่คู่กันเป็นร้อยปี!”
กู้โม่หลิงยิ้มพลางดึงมือของฉินมู่ไป๋ขึ้นมา รู้สึกถึงการขัดขืนของผู้หญิงในฝ่ามือ เขาออกแรงจับมากขึ้น มองไปที่กู้โม่หานด้วยรอยยิ้ม
“พี่ชาย น้องชาย น้องพาองค์หญิงเข้าวังก่อนดีไหม?”
เข้าวังในวันแต่งงาน ดวงตาของกู้โม่หานเผยความมืดมนที่สังเกตไม่เห็น
เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง “ก็ดี ข้าจะเข้าวังพร้อมกับเจ้าด้วย”
องค์ชายสิบและกู่โม่เฟิงก็จะไปด้วย
พี่น้องแต่งงาน ก็ควรได้รับการคุ้มกันระหว่างทาง
ดวงตาของกู้โม่หลิงกะพริบเล็กน้อย แต่ใบหน้านั้นมีความสุขมาก
“ดี มีพี่กับน้องอยู่ด้วยกันยิ่งอบอุ่น เสด็จพ่อกับเสด็จแม่คงดีใจมาก”
ทั้งหมดไม่พูดมากอีก แต่เดินออกไปด้วยความคิดที่ต่างกัน เมื่อไปถึงประตู จู่ๆ เด็กรับใช้คนหนึ่งก็เข้ามา มองกู้โม่หานด้วยใบหน้าเป็นกังวล
“ท่านอ๋อง ไม่ได้การแล้ว จวนอ๋อง เกิดเรื่องขึ้นจวนอ๋อง!”
จวนอ๋องเกิดเรื่องหรือ?!
ดวงตาหงส์ของกู้โม่หานตะลึงงัน ใบหน้าหล่อเหลาก็กลายเป็นเย็นชามากกว่าปกติ
เขาหันไปหาองค์ชายคนอื่นๆ ทันทีแล้วพูดว่า “ทุกท่าน พวกท่านเข้าวังไปก่อน ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ”
ไม่รอให้คนอื่นได้ตอบกลับ กู้โม่หานรีบสะบัดแขนเสื้อจากไป
ไม่มีใครสังเกตเห็น ก่อนไป เขาได้แลกเปลี่ยนสายตากับกู้โม่เฟิง
องค์ชายสิบขมวดคิ้วด้วยความเสียดาย “ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงได้รีบร้อนเช่นนี้”
ฉินมู่ไป๋จ้องมองที่เงาร่างที่จากไปของกู้โม่หาน พลางเม้มปากแน่น
กู้โม่หลิงมองตามด้านหลังของกู้โม่หานที่ไกลออกไป “ไม่รู้สิ อาจจะเป็นอาการป่วยของพี่สะใภ้หกก็ได้ ไม่เป็นไร พวกข้าเข้าวังกันก่อน พี่หกขี่ม้าเก่ง รีบไปทันแน่นอน”
เมื่อเขากล่าวเช่นนั้น ก็นึกเย้ยหยันอยู่ในใจ
วันนี้กู้โม่หานต้องไปไม่ทันแน่
หลุมพรางนี้เป็นหลุมพรางที่เขาออกแบบอย่างพิถีพิถันเพื่อกู้โม่หาน ไม่ให้กู้โม่หานทำลายเรื่องดีๆ ของเขา
ตอนนี้กู้โม่หานเริ่มตกหลุมพรางแล้ว ตรงนั้นไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้ ได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว…
