ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 602
ค่ำคืนนี้ ไม่ว่าจะนอกวังหรือในวัง ก็มีผู้คนจำนวนมากที่ไม่หลับไม่นอน
หยุ่นอี่ว์โหรวที่บอกว่าจะกลับบ้านก็ออกจากจวนไปเมื่อสองวันก่อน จนกระทั่งฟ้าสางในเวลาเช้าตรู่ ก็นั่งรถม้ากลับถึงจวนอี้อ๋อง
เดิมที นางจะกลับหรือไม่กลับจวนก็ล้วนไม่ได้ก่อให้เกิดความวุ่นวายใดๆมากนัก แต่ในตอนนี้ไม่เหมือนกับในอดีตแล้ว หยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์ลูกของกู้โม่หาน แม้ว่าจะไม่ได้รับความรักและความชื่นชอบมากนัก แต่ถึงอย่างไรนั่นก็คือทายาทผู้สืบทอดของจักรพรรดิ
เพียงแต่ว่า ก็ยังคงมีคนสงสัย กลับมาบ้านแค่นี้ ทำไมถึงใช้เวลาอยู่ข้างนอกนานนัก?
บริเวณรอบๆเรือนจู๋หลานมีเหล่าคนรับใช้อยู่ไม่น้อยที่คอยมองอยู่ ทั้งหมดล้วนรู้สึกว่าหยุนอี่ว์โหรวในเวลานี้ ดูไม่ค่อยเหมือนกับเมื่อตอนก่อนหน้านี้
สีหน้าของนางดูเปล่งปลั่ง จิตใจของนางเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ก็ถือว่าดีขึ้นอย่างมากทุกคนคิดว่านางไม่ได้ดูผอมแห้งแรงน้อยอีกต่อไป ตรงกันข้าม ยังคงมีเสถียรภาพแลอารมณ์ที่ไม่สะทกสะท้านระหว่างคิ้วและดวงตา
ปี้หยุนช่วยประคองหยุนอี่ว์โหรวเข้าไปในเรือน ในเวลานี้ สาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดคนหนึ่งก็ก้าวเข้าไปด้านหน้าของนางอย่างกระตือรือล้น และยิ้มน้อยๆอย่างตั้งใจจะประจบสอพลอ “เหนียงเหนียง ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว ไม่ทราบว่าสองวันมานี้ท่านไปที่ไหนมาหรือ?”
หยุนอี่ว์โหรวเหลือบมองนางด้วยสายตาเย็นชาและหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ แต่ทว่าน้ำเสียงที่พูดออกมากลับเป็นปกติอย่างยิ่ง “หลังกลับมาที่บ้าน ข้าก็ถือโอกาสแวะไปที่วัดชิงอัน เพื่ออธิษฐานขอพรให้ทารกในครรภ์มีความสุขและความเจริญ”
“วัดชิงอัน?” สาวใช้คนนั้นเบิกตากว้างทันที มองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “สถานที่นั้น……มีข่าวลือว่าพระชายาเฉิงฆ่าตัวตายที่นั่นไม่ใช่หรือคะ?”
เมื่อสิ้นคำ ผู้คนต่างก็ซุบซิบแข่งกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ ทุกคนล้วนรู้สึกไม่ค่อยเป็นสิริมงคล หยุนอี่ว์โหรวไปครั้งนี้ ได้รับผลกระทบจากการสัมผัสอะไรกลับมาหรือไม่?
ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวมืดครึ้มลงชั่วขณะหนึ่งและคืนสภาพเดิมกลายเป็นสว่างสดใสอย่างรวดเร็ว นางแสร้งทำเป็นพยักหน้าอย่างเสียใจ
“อืม…… ข้าก็เพิ่งจะมารู้ทีหลังเหมือนกัน พระชายาเฉิงมีความผิดฐานก่ออาชญากรรมร้ายแรง แต่ทว่าทนรับการบำเพ็ญตนอย่างหนักของวัดชิงอันไม่ไหว ด้วยความหวาดกลัวโทษจึงฆ่าตัวตาย เพียงแต่ข้าคิดว่า สถานที่พุทธศาสนาอันศักดิ์สิทธิ์เช่นวัดนั้น ไม่น่าจะมีผลกระทบอะไรหรอก”
ปี้หยุนเหลือบมองไปที่สาวใช้คนนั้นทันทีทันใด “อย่ามาพูดไร้สาระ! ในท้องของเหนียงเหนียงน่ะเป็นทายาทมังกร มีลมหายใจของมังกรอยู่ คนจะตายหรือไม่ตายอะไรนั่นน่ะ ไม่มีผลกระทบอะไรทั้งนั้น!”
เพียงแต่สองวันก่อนหน้านี้ นางได้ยินคำพูดของหยุนอี่ว์โหรว และรอคอยอยู่ข้างนอกตลอดเวลา แต่รอแล้วรอเล่าผ่านไปเป็นชั่วยามหยุนอี่ว์โหรวก็ยังไม่ออกมาจากเรือนของหนานชิงชิง
นางกังวลใจว่าเด็กในท้องของหยุนอี่ว์โหรวจะเป็นอันตราย จึงไม่สนใจคำสั่งของหยุนอี่ว์โหรว และมุ่งตรงเข้าไปตามหาทันที
สถานการณ์ตอนนั้นทำให้นางตกใจกลัวจนเกือบตาย
ภายในเรือนของหนานชิงชิงพบหยุนอี่ว์โหรวที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่บนพื้น และหนานชิงชิงที่ผูกคอตายไปแล้ว นางทั้งตกใจและหวาดกลัวอย่างมาก แต่โชคดีที่รอบๆเงียบสงบและไม่ได้มีใครผ่านมาเห็น
ด้วยความช่วยเหลือจากคนขับรถม้าที่ช่วยยกหยุนอี่ว์โหรวขึ้นรถม้า และหาที่หยุดพักคอยปรนนิบัติรับใช้
เฝ้าหยุนอี่ว์โหรวอยู่หนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ จนถึงเมื่อคืนวาน ย่ำรุ่งวันนี้ หยุนอี่ว์โหรวถึงค่อยๆฟื้นคืนสติขึ้นมา
หลังจากมื้ออาหารเช้าวันนี้ผ่านไป ก็ต้องรีบเร่งกลับไปยังจวนอ๋อง
ปี้หยุนพูดมากมายก่ายกอง แต่ก็ไม่ได้ก่อให้เกิดความสงสัยใดๆ
ถึงแม้ว่าการฆ่าตัวตายของหนานชิงชิงจะก่อให้เกิดความเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน แต่ว่ากันว่าตอนที่พบศพของนาง ก็พบจดหมายลาตายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะด้วย นั่นคือลายมือของหนานชิงชิง
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้กู้โม่หานก็ขึ้นเป็นจักรพรรดิแล้ว หยุนอี่ว์โหรวก็เป็นสนมเอกของจักรพรรดิ เป็นคุณหนูผู้สูงส่ง ไม่มีใครกล้าสงสัยหรือพูดอะไรถึงนางอีก
สาวใช้ที่ประจบสอพลอเมื่อกี้นี้มองไปที่หยุนอี่ว์โหรวด้วยด้วยสายตาประจบแจงและด้วยความรู้สึกอิจฉา “บ่าวปากมากเข้าเสียแล้ว องค์ชายตัวน้อยในท้องของท่านเป็นสัญลักษณ์ของความร่ำรวยและมีเกียรติ บ่าวอยู่ตรงนี้เพื่อแสดงความยินดีกับหยุนเหนียงเหนียง!”
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงแสดงความยินดีก็ยิ่งเปล่งออกมามากขึ้นเรื่อยๆ “ใช่แล้ว! ตอนนี้ท่านกำลังตั้งครรภ์มังกรอยู่ จักรพรรดิต้องพระราชทานยศนางสนมเอกให้ท่านอย่างแน่นอน!”
“ให้เกียรติลูกอย่างไรก็ต้องให้เกียรติแม่เช่นนั้นถูกแล้ว เหนียงเหนียง ชีวิตของท่านหลังจากนี้ ไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวลอย่างแน่นอน!”
ได้ยินคำแสดงความยินดีเยอะแยะมากมายผ่านเข้าหู แต่ทว่าหยุนอี่ว์โหรวกลับไม่แสดงอาการใดๆออกมา เพียงแค่กวาดสายตามองทุกคนผ่านๆเท่านั้น ก่อนที่ดวงตาสีอัลมอนด์ของนางจะหรี่ลงเล็กน้อยและเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดุดัน
หยุนอี่ว์โหรวยกมือลูบคลำท้องน้อยๆของตนเองอย่างนุ่มนวล นางเดินอย่างเชื่องช้าเข้าไปในห้องโดยมีปี้หยุนช่วยประคอง
ปี้หยุนเห็นความผิดปกติในใจของหยุนอี่ว์โหรวก็ประหลาดใจเล็กน้อย
หลังจากหยุนอี่ว์โหรวฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะเปลี่ยนไปไม่น้อย เทียบกับก่อนหน้านี้ นางดูสุขุมและนิ่งสงบขึ้นมาก
ในอดีต ไม่ว่าจะเป็นนางก็ดี หรือเป็นคนรับใช้คนอื่นก็ดี ขอเพียงแค่ประจบสอพลอหยุนอี่ว์โหรว
หยุนอี่ว์โหรวก็ล้วนมีความสุข ตอนนี้นางอาจจะได้ขึ้นเป็นสนมเอก คาดไม่ถึงว่าจะยังแสดงออกอย่างไม่ใส่ใจเช่นนี้
ปี้หยุนสงสัย นางมองดูใบหน้าด้านข้างที่งดงามและนุ่มนวลของหยุนอี่ว์โหรวอีกครั้งอย่างระมัดระวัง แต่ทว่าก็ยังคงเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ที่ก้นบึ้งลึกสุดของหัวใจ
ในที่สุดคนก็ต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ บางทีหยุนอี่ว์โหรวอาจจะพูดอะไรบางอย่างกับพระชายาเฉิง จึงทำให้นางเปลี่ยนไปเป็นคนใจเย็นก็เป็นได้ ถึงอย่างไรตลอดเวลาที่นางอยู่กับหยุนอี่ว์โหรวก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรผิดปิกติเกิดขึ้นเลย
หลังจากหยุนอี่ว์โหรวเข้าห้องไปแล้ว นางพูดว่าตนเองต้องการพักผ่อนอย่างเต็มที่ ปี้หยุนจึงไม่ได้รบกวนอะไรนางมากนัก เพียงแค่คอยปรนนิบัติรับใช้อยู่เคียงข้างเท่านั้น เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ ก็ถอยออกไปอย่างเร่งรีบ
ใครเลยจะรู้ว่าหลังจากที่นางออกไป สายตาของหยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ในห้องก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว บรรยากาศของคนทั้งคนแตกต่างออกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่าทางเย็นช้าและทะนงตัวเป็นพิเศษนั้น
หยุนอี่ว์โหรววาดรอยยิ้มบนริมฝีปากอย่างชั่วร้าย “ในที่สุด วันที่ข้ารอคอยก็มาถึงแล้ว……”
หลังจากนี้ นางคือผู้หญิงของกู้โม่หานแล้ว
ส่วนหนานหว่านเยียน……
เหอะ ไม่ช้าก็เร็วต้องตายด้วยน้ำมือของนาง!
