ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 665
บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทันที และทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหม่า
นี่ ฝ่าบาทจะแน่ใจได้อย่างไรว่าแม่ทัพน้อยกำลังหลอกลวงฮ่องเต้อยู่?
แววตาของหนานหว่านเยียนและเฟิงยางต่างแน่นขึ้นในเวลาเดียวกัน สงสัยว่ากู้โม่หานมองผ่านจุดใด
เพียงแค่ฟังคำพูดของหยุนเหิง หนานหว่านเยียนก็ไม่คิดว่าจะมีปัญหาแต่อย่างใด พวกเขาตัดสินใจเรื่องนี้ไว้แล้วระหว่างทางเข้าไปในวังเกี่ยวกับตัวตนภูมิหลังของนาง
พูดถึงขั้นนี้แล้ว หยุนเหิงก็คุกเข่าลงทันที เหงื่อเย็นหยดลงจากหน้าผากของเขา แต่เขาก็แค่บังคับตัวเองอย่างสุดความสามารถ “ฝ่าบาท กระหม่อมกล้าดียังไงที่จะมาหลอกลวงฮ่องเต้ สิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อกี้ เป็นความจริงทุกคำเลย!”
อย่างไรก็ตาม กู้โม่หานก็เพิกเฉยต่อเขาและจับจ้องไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่ลุกโชน “ถ้าฐานะตระกูลนางตกต่ำจริง ๆ ย้ายเข้าไปอยู่ในจวนแม่ทัพไปนาน ตอนที่เจ้าใกล้จะตาย ทำไมไม่เห็นนางออกมาช่วยชีวิตเจ้า คำพูดเต็มไปด้วยช่องโหว่ เจ้านี่ยังอยากจะปกปิดความจริงหรือ?”
หัวใจของหยุนเหิงและเฟิงยางกระโดดขึ้นไปที่คอ
หนานหว่านเยียนมองไปที่รูม่านตาสีดำสนิทของเขา และหัวใจของนางสั่นอย่างรุนแรง นางบังคับตัวเองให้สงบลงและพูดว่า “ตอนที่แม่ทัพน้อยประสบอุบัติเหตุ บ่าวไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงเพราะกลับบ้านบูชาบรรพบุรุษของบ่าวไปแล้ว จึงไม่ทันที่จะช่วยชีวิตแม่ทัพน้อยด้วย”
หยุนเหิงตอบตามอย่างรีบร้อน “ใช่ ฝ่าบาท ตอนนั้นนางไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง มิฉะนั้น ก็ไม่จำเป็นให้ฮองเฮาออกมาช่วยกระหม่อมด้วยแล้ว”
กู้โม่หานปล่อยเสียงเย็น ๆ โดยไม่ละสายตาจากร่างกายของหนานหว่านเยียนว่า “เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรือ”
เมื่อเห็น กู้โม่หานกำลังไล่ตาม เกี๊ยวน้อยก็กลัวว่าเขาจะมองผ่านหนานหว่านเยียนให้ได้ ดังนั้นจึงเอื้อมมือไปสะกิดหน้าอกของกู้โม่หานทันที
“เสด็จพ่อ เซียนเซิงได้บอกว่าเรื่องบังเอิญแบบนี้มีในโลกเป็นจำนวนมาก ท่านอย่าไม่เชื่อเลย แล้วท่านแม่ก็เคยบอกไว้ก่อนว่ามีคนเหนือคน มีฟ้าเหนือฟ้า ท่านแม่เคยบอกไว้ก่อนว่ามีคนเป็นอันมากในโลกนี้เป็นคนมีความสามารถ ไม่ควรอวดดี”
“ทักษะทางหมอของพี่สาวคนนี้เก่งจริง ๆ แต่วิธีช่วยชีวิตคนของนางแตกต่างจากของท่านแม่ด้วย นางไม่สามารถแย่งรัศมีของท่านแม่ไปได้ ท่านขู่นางทำไมอ่ะ”
ขุนนางทุกคนเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ มองไปที่เกี๊ยวน้อยในอ้อมแขนของกู้โม่หาน กลัวเกินไปซึ่งไม่สามารถจะพูดอะไรได้
ก็ต้องเป็นองค์หญิงอานผิงช่างกล้าจริง ๆ กล้าที่จะพูดออกมา
พูดกันตามตรง ฮ่องเต้ไม่จำเป็นต้องมาทำให้สาวใช้ลำบาก
และยังเป็นสาวใช้ที่เพิ่งช่วยชีวิตเสี่ยวซื่อจือไป
ความสงสัยฉายแววในดวงตาของหยุนอี่ว์โหรว และกู้โม่เฟิงก็ขมวดคิ้วด้วยความงงงวยและมองไปที่กู้โม่หาน
เขาหยุดชั่วคราวและถามอย่างมีประสงค์ที่ดี “ฝ่าบาทเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า”
“ในความเห็นของกระหม่อม เป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่จะเรียนหมอ และยิ่งยากสำหรับผู้หญิงที่มีทักษะทางหมอที่ยอดเยี่ยม ด้วยเหตุนี้ แม่นางไป๋จื่อคนนี้ดูเหมือนจะมีความคล้ายคลึงกับฮองเฮาค่อนข้างเยอะ แต่นั่นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญแค่นั้นเอง”
“แม้แต่องค์หญิงอานผิงยังทราบว่าเหนือคนยังมีคน บางทีอาจมีผู้หญิงจำนวนมากเช่นนี้ที่เรียนเรื่องหมอตามพื้นบ้าน เป็นเพียงว่าไม่มีใครค้นพบ”
เวลาพูด เขาก็พูดที่ข้างหูกู้โม่หานอีก และพูดด้วยเสียงต่ำ: “นอกจากนี้ แม่นางไป๋จื่อดูไม่เหมือนฮองเฮาเลยแม้แต่นิดเดียว แตกต่างโดยเส้นเชิง ฝ่าบาท อย่าทำให้สาวใช้ลำบากดีกว่า เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะนาง หลินเอ๋อร์คงจะไม่รอดก็เป็นได้ ”
พอพูดจบ เขาก็มองไปที่หนานหว่านเยียนอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม เปลี่ยนเรื่องอย่างจงใจ และน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม “แม่นางไป๋จื่อ โปรดคิดถึงรางวัลที่ข้าเพิ่งกล่าวถึงเมื่อกี้ เจ้าต้องรู้ว่าปกติข้ามักจะตระหนี่มาก ยากที่จะพูดแบบนี้ได้”
“วันนี้เจ้าช่วยหลินเอ๋อไปได้ สำหรับข้า นั่นเป็นบุญคุณอย่างยิ่งแล้ว”
หนานหว่านเยียนเข้าใจว่า กู้โม่เฟิงกำลังหาข้ออ้างให้นาง ดังนั้นหัวใจที่ตึงเครียดของนางจึงผ่อนคลายเล็กน้อย และยิ้มอย่างอ่อนโยน “การช่วยเสี่ยวซื่อจือคือเรื่องที่บ่าวควรทำ เฉิงอ๋องเตี้ยนเซี่ยทรงมีเกียรติ โปรดไม่ต้องถือในใจด้วย”
กู้โม่หานมองดูกู้โม่เฟิงพูดคุยกับหนานหว่านเยียน ดวงตาสีเข้มของเขาค่อยๆ เต็มไปด้วยเปล่งไฟ
สัตว์ป่าจะมีลักษณะท่าทีเดียวกันเมื่อมันจับจ้องเป้าหมายการล่าของมัน
“แล้วดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจผิดแล้ว”
เกี๊ยวน้อยถอนหายใจ เม้มริมฝีปากอย่างตั้งใจและพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “คือเสด็จพ่อเข้าใจผิดอยู่แล้ว อย่าทำให้คนอื่นกลัวแบบนี้ ดูเหมือนว่าทุกคนก็กลัวมากจนใบหน้าดูซีดไปหมดแล้ว”
ทุกคนยิ้มอย่างเชื่องช้าและเช็ดเหงื่อเย็นจากหน้าผากของพวกเขา หยุนเหิงก็กลืนน้ำลายอย่างแรงด้วย
กู้โม่หานพูดอย่างไร้ความรู้สึก: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แม่ทัพน้อยลุกขึ้นก่อน คุกเข่าไปทำไม”
หยุนเหิงรีบตอบรับ “ขอขอบคุณฝ่าบาท”
เขายืนขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกว่าขาอ่อนแรงเล็กน้อย
หนานหว่านเยียนรู้สึกไม่กล้าที่จะมองเข้าไปในดวงตาของกู้โม่หานโดยตรง แม้ว่าคนอื่นจะไม่คิดว่านางเป็นตัวของตัวนางเอง แต่นางมักจะรู้สึกว่ากู้โม่หานตอนนี้ได้เกิดความสงสัยไปแล้ว ถ้ายังอยู่อีกต่อไป นางไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะสามารถไม่ถูกเปิดเผยอย่างปลอดภัย
นางแสร้งทำเป็นไม่สบายและพูดว่า “ฝ่าบาท เมื่อกี้ที่บ่าวช่วยชีวิตซื่อจือเตี้ยนเซี่ย รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย เกรงว่าจะเสียมารยาทที่หน้าวัง ขอโปรดได้รับความอนุญาตให้บ่าวลงไปพักก่อนสักครู่ได้ไหม?”
นางพูดแบบนี้ หยุนเหิงและเฟิงยางต่างเข้าใจอย่างแน่นอนว่านางหมายถึงอะไร ในเวลานั้น นางและเฟิงยางก็สามารถออกไปนอกวังโดยใช้ข้ออ้างออกจากห้องโถงพักผ่อน
หยุนเหิงเข้าใจได้จริงๆ เขาแสร้งทำเป็นทำอะไรไม่ถูกทันทีและพูดกับหนานหว่านเยียนว่า “เสียมารยาทได้ด้วยจริง ๆ หากเป็นเช่นนี้ เจ้าถอยพร้อมกับเฟิงยางก่อน มิฉะนั้นคงจะเก่อปัญหาอะไรแล้ว เสียความสุภาพต่อหน้าฝ่าบาท และทำให้ฝ่าบาทไม่พอใจ”
หนานหว่านเยียน ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ และทำความเคารพต่อหยุนเหิงอย่างให้เกียรติ “รับทราบ”
จากนั้นนางก็ทำความเคารพต่อกู้โม่หานและคนอื่นๆ ตามกฎ
เฟิงยางเดินตามหลังนาง หันหลังกลับและจะจากไป
แต่ในขณะที่หนานหว่านเยียนหันกลับมา เสียงของกู้โม่หานที่เหมือนน้ำแข็งก็ได้ยินจากข้างหลังนาง
“เดี๋ยวก่อน ข้ายังไม่ได้อนุญาตให้เจ้าออกไป”
ความทรหดอย่างกะทันหันของกู้โม่หานทำให้ทุกคนตกใจ
หนานหว่านเยียนทำได้เพียงหยุด กัดริมฝีปากของนางอย่างแรง หันกลับมาและก้มศีรษะลง
หยุนเหิงจ้องมองที่ดวงตาที่ไม่เป็นมิตรของกู้โม่หานอย่างงุนงง และอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปครึ่งก้าว “ฝ่าบาท?”
กู้โม่หานวางเกี๊ยวน้อยซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขาลงไป จ้องลึกไปที่หนานหว่านเยียน และสายตามแหลมคมจ้องไปที่หยุนเหิง
“แม่ทัพน้อย ข้าคิดว่าไป๋จื่อผู้นี้ถูกใจข้ามาก ข้าขอคนนี้จากเจ้า ไม่น่าจะลำบากใจใช่ไหม?”
