ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 679
นางดึงแขนเสื้อขึ้น แล้วชกอากาศแรงๆ สองหมัด “เจ้าไม่รู้ดอก สองเดือนที่ข้าอยู่ในวังนี้ ถือได้ว่าข้ารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของท่านแม่ ที่ถูกขังอยู่ในเรือนเซียงหลินกับพวกข้าแล้ว”
“แม้ในวังจะมีทุกอย่าง แต่คนสำคัญไม่อยู่เคียงข้าง ข้าไม่มีอิสระ ไม่สามารถไปเที่ยวเล่นที่ไหนได้ อึดอัดใจจนยากที่จะทนได้ และยังมีคนบางคนมักจะพูดจาไม่น่าฟังอีก ข้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“แต่ตอนนั้นท่านแม่น่าสงสารยิ่งกว่าข้ามาก นางถูกขังไว้ที่เรือนเซียงหลิน ไม่เพียงสูญเสียอิสรภาพเท่านั้น แต่ข้างกายนางนอกจากพวกข้าลูกที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้แล้ว ก็ไม่มีอะไรอีกเลย ไม่มีคนคอยดูแลนาง มีเพียงนางที่คอยดูแลพวกข้า”
“เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่ามีปีหนึ่ง ที่พวกข้าป่วยพร้อมกัน ท่านแม่ดูแลพวกข้าทั้งคืน วันต่อมาก็ฝนตกหนัก เสื้อผ้าที่อยู่ด้านนอกก็เปียกหมด ท่านแม่ฝ่าสายฝนออกไปเก็บเสื้อผ้าคนเดียว ตอนนั้นนางต้องเหนื่อยมากเป็นแน่ จึงได้ล้มลงไป ตอนที่กลับมา เสื้อผ้าก็ขาดหมด หัวเข่าเองก็แตกเช่นกัน เลือดไหลไม่หยุด เสื้อผ้าที่เพิ่งจะซักเสร็จก็เปียกโชกไปหมด”
“นางเศร้าซึมอย่างเห็นได้ชัด ยากลำบากถึงเพียงนั้นแท้ๆ แต่พอเห็นพวกข้า ก็หัวเราะขึ้นมาทันที แล้วยังบอกว่าไม่มีอะไร นางคนเดียว สามารถดูแลพวกข้าได้เป็นอย่างดี”
“ยังมีอีกครั้งหนึ่ง เรื่องเมื่อปีที่แล้ว ท่านแม่ป่วยหนัก พวกข้าสองคนทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงมองดูท่านแม่ร้องไห้ แต่ท่านแม่ที่อ่อนแรงถึงเพียงนั้นแล้ว ก็ยังยิ้มให้พวกข้าอย่างอ่อนโยน บอกพวกข้าว่าไม่ต้องร้องไห้ นางจะร่ายมนตร์ ให้พวกข้าหลับสบาย พอพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมา นางก็จักไม่เป็นอะไรแล้ว”
“ตอนนั้นนางตัวร้อนจี๋จนแทบจะต้มไข่ได้ นางทำได้เพียงแบกรับมันไว้คนเดียว ตอนนั้นข้ากำลังคิด ว่าพ่อเฮงซวยอยู่ที่ไหนกัน? ในตอนที่พวกข้าต้องการเขาอย่างยิ่ง เขาไม่ชอบพวกข้าเลยสักนิด ถึงขั้นเกลียดชังพวกข้า โชคดีที่พอตื่นมา ท่านแม่ก็ตัวไม่ร้อนแล้วจริงๆ ไม่เช่นนั้นทั้งชีวิตนี้ของข้า คงไม่มีวันให้อภัยเขา”
“ท่านแม่พาพวกข้า วิ่งไปช่องสุนัขเข้าออกทุกวันคนเดียว ใช้เครื่องประดับที่สวยงามพวกนั้นแลกกับผักและเนื้อ และยังต้องพูดจาเพราะๆ กับคนเหล่านั้นด้วย แม้ท่านแม่เองก็ไม่รู้ว่าจะไปแลกสิ่งของจากที่ไหนมาให้พวกข้ากินก็ตาม แต่หลายๆ คืน ข้าก็เห็นท่านแม่แอบเช็ดน้ำตา……”
“ห้าปีนั้น ท่านแม่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แม้ตอนนี้พ่อเฮงซวยจะดีกับพวกข้า และสำนึกผิดจริงๆ แต่ห้าปีนั้นที่เขาปฏิบัติกับเสด็จแม่อย่างเย็นชา ข้าไม่มีวันลืมลง ”
“เพียงท่านแม่ไม่ให้อภัยเขาแค่วันเดียว ข้าเองก็จักไม่ให้อภัยเขาเช่นกัน”
พูดมากมายรวดเดียวเช่นนี้ ใบหน้าของเกี๊ยวน้อยก็เปลี่ยนเป็นสีแดง นัยน์ตาแดงก่ำ
แม้นางจะโง่เขลาไปบ้าง มักจะไม่เข้าในความหมายของสำนวนสี่ตัวอักษร แต่ท่านแม่ก็ทุ่มเททุกอย่างเพื่อนางและซาลาเปาน้อย นางจดจำทั้งหมดไว้ในใจ โดยเฉพาะที่แยกจากกันสองเดือนนี้ นางก็ยิ่งเข้าใจท่านแม่ว่าตอนนั้นมันยากมากเพียงใด
นางเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์แล้ว แต่ก็ยังถูกคนรังควานซุบซิบนินทา ว่าตอนนั้นท่านแม่เป็นภรรยาที่ถูกเสด็จพ่อทอดทิ้ง โทษที่ได้รับทุกข์ทรมานเพียงใด นางเองก็คิดได้
แต่นางยังเด็กเกินไป ช่วยงานอะไรท่านแม่ไม่ได้เลย และไม่สามารถทำอาหารอร่อยๆ ให้ท่านแม่ทานได้ ทำได้เพียงยืนหยัดเคียงข้างท่านแม่เสมอมา และไม่ทำให้ท่านแม่ผิดหวัง
เฟิงยางเบิกตากว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ
เรื่องพวกนี้ จวิ้นจู่ไม่เคยพูดถึงต่อหน้าพวกเขาเลย แต่ก็สามารถจินตนาการได้ สตรีคนเดียวเลี้ยงเด็กวัยแบเบาะสองคนมาจนถึงตอนนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ซาลาเปาน้อยบิดนิ้วมือ และกัดริมฝีปากแน่นอย่างอดไม่ได้
เรื่องพวกนี้ที่พี่สาวพูดถึง นางเคยลืมที่ไหนกัน เพียงแต่เวลาผ่านไปนาน และหลังจากนางได้ประสบกับความรักของพ่อที่ต่างจากท่านแม่ ก็เกือบจะลืมความทุกข์ทรมานในอดีตไป
ยิ่งไปกว่านั้น ท่านแม่เองก็ไม่เคยตำหนิเสด็จพ่อต่อหน้าพวกนางเลย บอกว่าเสด็จพ่อไม่ใช่เช่นนั้น มากที่สุดก็เพียงบอกว่าทัศนคติไม่ตรงกัน ไปต่อกันไม่ได้แล้วก็เท่านั้นเอง
นางไม่ดีเอง นางยึดติดอยู่กับความรักของเสด็จพ่อ จนลืมไปว่าเสด็จพ่อดีเพียงใด อดีตก็เป็นคนที่เคยทำร้ายท่านแม่จริงๆ
หากท่านแม่ไม่ยอม นางเองก็ไม่มีทางอยู่
นางพยักหน้าหงึกๆ จ้องมองเกี๊ยวน้อยพลางเอ่ยว่า “พี่สาว ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านแม่ตลอดไป”
“หากเสด็จ……พ่อเฮงซวยเอาใจของท่านแม่กลับมาไม่ได้สักวัน เช่นนั้นข้าก็จักไม่ให้อภัยเขา”
สองพี่น้องพยักหน้าอย่างเข้าใจกัน และจับมือน้อยๆ ของกันและกันอย่างเบิกบานใจ
แม้เฟิงยางจะไม่อยากขัดจังหวะ แต่ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วน และนางก็ทำตามการจัดแจงของหนานหว่านเยียน จึงจำใจต้องตัดสินใจ
“คุณหนูทั้งสองท่าน เพลานี้ฝ่าบาทอยู่ที่จวนแม่ทัพน้อย สถานการณ์พิเศษ จักต้องเตรียมพร้อมที่จะตามบ่าวหนี”
เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยพยักหน้า “ได้”
เฟิงยางเองก็ไม่อยู่นิ่ง เปลี่ยนเป็นชุดสีดำและคลุมหน้า จากนั้นก็ปรบมือแรงๆ ก็มีองครักษ์ลับปรากฏตัวออกมาทันที
นางมององครักษ์ลับเหล่านั้นด้วยแววตาดุดัน เอ่ยสั่งเสียงเบา “สามคนอยู่เฝ้าคุณหนูทั้งสองที่นี่ ห้ามมีข้อผิดพลาดอะไรทั้งสิ้น! ส่วนคนที่เหลือตามข้าไปสนับสนุนจวิ้นจู่ จักต้องพาจวิ้นจู่หนี”
“ขอรับ!” เหล่าองครักษ์ลับตอบรับเสียงดังทรงพลัง!
ในขณะเดียวกัน กู้โม่หานก็เดินกับหยุนเหิงและหนานหว่านเยียนมาสักระยะหนึ่งแล้ว
หนานหว่านเยียนแอบส่งสายตาให้หยุนเหิง หยุนเหิงก็เข้าใจในทันที แล้วยิ้มให้กับกู้โม่หานอย่างเคารพพลางเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท เดินมานานแล้ว เราไปพักที่พลับพลาข้างหน้าสักประเดี๋ยวเถิด เพื่อไม่ให้ร่างกายของท่านเหนื่อยมากนัก”
แม้กู้โม่หานจะไม่ได้ปฏิเสธ แต่ในคำพูด กลับเย็นชาเล็กน้อย “ข้าเรียนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก การเดินทางเหล่านี้ก็ไม่เท่าไหร่ ข้าว่า เจ้าคงสงสารภรรยาที่นิ่มนวลของเจ้ากระมัง”
นัยน์ตาดุดันเย็นชาชำเลืองมองหนานหว่านเยียนที่ยักคิ้วหลิ่วตาให้หยุนเหิง ตรงหว่างคิ้วมีความโกรธเล็กน้อย
เสิ่นอี่ว์ที่มองดูอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วแน่น
ดูท่าแล้วเหมือนว่าฝ่าบาทจะมีความหึงหวงเล็กน้อยเลย เหตุใดถึงได้หึงหวงผู้หญิงของแม่ทัพน้อยขึ้นมา อย่างไม่มีสาเหตุกัน?
หยุนเหิงลูบปลายจมูกด้วยความประหม่า กำลังจะเอ่ย แต่กลับได้ยินกู้โม่หานเอ่ยเสียงเย็นชาเสียก่อน “เช่นนั้นก็พักสักประเดี๋ยวเถิด”
พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปนั่งในพลับพลาโดยไม่หันกลับมาสักนิด
หยุนเหิงกับหนานหว่านเยียนมองหน้ากัน แล้วก็เดินตามกู้โม่หานเข้าไปในพลับพลา
หลังจากทุกคนนั่งลงที่พลับพลาไม่นาน หยุนเหิงก็เรียกคนใช้ให้นำชากับของว่างมาให้
หนานหว่านเยียนลุกขึ้น เอ่ยว่า: “ฝ่าบาท ข้าปวดเบา ขออนุญาตออกไปสักประเดี๋ยว”
กู้โม่หานชำเลืองมองนางแวบหนึ่ง แววตาเย็นชาราวกับจะมองนางให้ทะลุปรุโปร่ง แต่กลับเอ่ยอย่างตามใจอย่างยิ่ง
“ฮูหยินอยากไปก็ไป แต่ข้าเห็นว่าสีหน้าของเจ้าไม่สู้ดีนัก ดูเหมือนจะเป็นลมอยู่ตลอดเวลาเลย เสิ่นอี่ว์ เจ้าพาคนสองสามคนติดตามฮูหยินไป เผื่อเกิดเรื่องจะได้มีคนช่วย……”
