ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 693
หนานหว่านเยียนโกรธจนเวียนหัว “ท่านพูดอะไร?!”
ความรู้สึกของนางไม่ผิดเลยจริงๆ ในเวลานั้นนางคิดว่ามันแปลกที่จู่ๆ เขาก็มีปัญหากับหยุนเหิง นึกไม่ถึงว่าเจตนาเดิมไม่ได้อยู่ที่จุดนี้ แต่เป็นจุดอื่น!
กู้โม่หานมองไปที่ใบหน้าที่หวาดกลัวของนาง ริมฝีปากเหมือนเปื้อนเลือด ลูกกระเดือกขยับ แต่เขาก็ยังอดทนไว้ไม่ทำอะไร
“ข้าอยากให้เจ้าปล่อยวางความคิดที่ยุ่งเหยิง เตรียมตัวให้พร้อมโดยเร็วที่สุด”
เขาพูดพลางปล่อยขากรรไกรล่างของนางลง ม้วนแขนเสื้อ แล้วออกไปจากเรือนฉีเซวียน
หลังจากกู้โม่หานไปแล้ว หนานหว่านเยียนก็ใช้เวลานานกว่าจะตั้งสติได้ นางคว้าถ้วยบนโต๊ะข้างๆ แล้วทุบมันอย่างแรงลงกับพื้นและพูดว่า “กู้โม่หาน ท่านไร้ยางอาย!“
แย่งผู้หญิงของขุนนางจริงๆ!
กู้โม่หาน เขาสิ้นหวังแล้ว!
ทำไมนางถึงเปลี่ยนตัวตน แล้วยังเล่นเกมขู่กรรโชกกับเขา?
เขาเสพติดสิ่งนี้หรือไม่? เขาผิดปกติหรือไม่?!
ความโกรธแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในท้องน้อยของหนานหว่านเยียน
หนานหว่านเยียนตกใจ รีบนั่งลงลูบไล้ทารกในครรภ์อย่างอ่อนโยน น้ำเสียงเต็มไปด้วยการตำหนิตัวเองและความอ่อนโยน
“ขอโทษนะลูกรัก แม่อารมณ์เสียอีกแล้ว ทำให้เจ้าต้องลำบาก”
“เจ้าอย่าโกรธหรือกังวล แม่จะจัดการโดยเร็ว เมื่อถึงตอนนั้นเราจะกลับไปที่แคว้นต้าเซี่ยด้วยกัน เมื่อเจ้าเกิด พี่สาวทั้งสองจะคอยอยู่กับเจ้า ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”
แม้ว่าหนานหว่านเยียนจะโกรธมาก แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีเข้มจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ส่องแสงกำลังดี แต่ก็ร้อนแผดเผาเหลือเกิน
แม้ตอนนี้จะมีคำประกาศกร้าวของกู้โม่หาน ตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ปล่อยให้นางจากไป แต่นางก็รู้ดีว่า แม้ว่านางจะไม่มีทางจัดการกับกู้โม่หาน เท่เฟย และไทเฮา แต่ก็จะไม่มีวันยอมให้กู้โม่หานประพฤติตัวเช่นนี้ต่อไป
เขาจะไม่มีทางทำสำเร็จ!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ หัวใจของหนานหว่านเยียนก็สงบลง พลางปลอบประโลมลูกน้อยเบาๆ จนความรู้สึกปวดท้องหายไปมากจึงหยุด…
ในที่สุดพายุในเรือนฉีเซวียนก็สงบลง ข่าวที่ว่ากู้โม่หานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่นี่ได้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปถึงตำหนักกวนโม่
เมื่อปี้หยุนเข้ามารายงาน หยุนอี่ว์โหรวกำลังดื่มชาอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางก็กำถ้วยชาแน่นทันทีจนรู้สึกเจ็บที่นิ้วมือ
“ทำไมนางถึงติดต่อกับฮ่องเต้ได้เร็วขนาดนี้?”
เมื่อครู่ไป๋จื่อเพิ่งประกาศกร้าวว่าจะคุยกับกู้โม่หานบนเตียง ไม่คาดคิดว่าคนสารเลวนั่นจะเริ่มต้นอย่างรวดเร็ว
ปี้หยุนพยักหน้าหงึกๆ เข้าไปใกล้หยุนอี่ว์โหรวอย่างดูถูก ก้มลงกระซิบข้างหูนาง
“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะเหนียงเหนียง! บ่าวยังได้ยินมาอีกว่า ไทเฮาได้มอบรางวัลเป็นสาวใช้นางหนึ่งให้ไป๋จื่อ ซึ่งเป็นธิดาคนโตสายตรงของตระกูลซูของป๋อแจ๋กง….ซูรั่วซี”
“แม้ว่าตอนนี้ตระกูลซูจะยังไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการ แต่ชื่อเสียงและบารมีของตระกูลชื่อดังที่ทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อตั้งแคว้นซีเหย่ก็เป็นที่ยกย่องในราชสำนักพอสมควร ไทเฮายังมอบซูรั่วซีมาเป็นสาวใช้ให้กับหญิงสาวสามัญ ไม่รู้ว่าคิดยังไง!”
หยุนอี่ว์โหรวตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไม่พอใจ “บอกแล้วว่าท่านโง่เขลา จุดประสงค์ของไทเฮาเห็นได้ชัดว่าต้องการให้ซูรั่วซีเข้าเฝ้าฮ่องเต้”
“แล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับซูรั่วซี?”
นึกไม่ถึงว่า ไทเฮายังคงดื้อรั้น ส่งคนไปอยู่ข้างกายกู้โม่หานทีละคน
ถ้ากู้โม่หานถูกใจซูรั่วซีจริงๆ ต่อไปนางจะมีปัญหาในวังหลังนี้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง
ทันใดนั้นปี่หยุนก็เข้าใจแจ่มแจ้ง “เป็นเช่นนี้นี่เอง”
แต่ในไม่ช้า นางก็เม้มปาก “จะทำอะไรได้อีกล่ะ ฮ่องเต้โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่เรือนฉีเซวียน ด่าซูรั่วซีโดยตรง”
“ว่ากันว่า ตอนที่ซูรั่วซีออกมา ร้องไห้อย่างน่าสงสารจนตาบวมเลย!”
“เหนียงเหนียง จากที่บ่าวเห็น ไป๋จื่อผู้นั้นมีความทะเยอทะยานมาก ต้องไม่เก็บคำฝากฝังของไทเฮามาใส่ใจ คิดดูสิ นางจะส่งคนในตระกูลที่มีภูมิหลังดีหน้าตางดงามไปให้ฮ่องเต้ได้อย่างไร ไม่เท่ากับทำลายอนาคตตัวเองเหรอ?”
“แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ท่านก็ยิ่งปล่อยนางไปไม่ได้ มิฉะนั้นสิ่งที่นางต้องจัดการต่อไป ก็คือท่านแล้ว!”
เดิมทีหยุนอี่ว์โหรวคิดว่าจะสงบสติอารมณ์ลง เหมือนเป็นตัวแทนของไป๋จื่อ แม้ว่านางจะไม่ต้องลงมือทำเอง ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องถูกกู้โม่หานเกลียดชังอยู่ดี
แต่ผู้หญิงจะไม่มีความหึงหวงอยู่ในตัวได้อย่างไร และสิ่งที่ปี้หยุนพูดก็ใช่ว่าไม่มีเหตุผล
นางลูบหน้าท้องช้าๆ แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและริษยา ความเย็นชาในคำพูดของนางก็ชัดเจน
“ข้าเป็นคนอ่อนโยนเกินไป ต่อหน้าฮ่องเต้พูดไม่ออกสักคำ หากต้องการให้ข้าไปเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ จะไม่มีวันทำได้แน่นอน”
ปี้หยุนได้ยินดังนั้นก็ร้อนใจ ขณะที่กำลังจะถามว่าจะทำอย่างไร ก็ได้ยินหยุนอี่ว์โหรวพูดต่อไปอย่างใจเย็น “แต่ว่า…ภายในราชสำนักส่วนใหญ่ล้วนเป็นขุนนางที่เคร่งครัดตายตัวและมีจริยธรรมมากมาย เนื่องจากตอนนี้ฮ่องเต้กำลังจิตใจสับสน เช่นนั้นก็มอบหมายให้คนอื่นไปเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้เถอะ”
นางยิ้มมุมปาก ยิ้มอย่างโหดเหี้ยมและมุ่งร้าย
“แม่นางรั่วซีได้รับความอยุติธรรม ต้องเสียใจมากแน่ เจ้าไปคุยกับนางเถอะ อย่าลืมบอกเพิ่มว่าไป๋จื่อเป็นภรรยาของแม่ทัพน้อยที่ถูกฮ่องเต้บังคับพาเข้าวัง
“หากแม่นางรั่วซีมีพื้นฐานครอบครัวที่ดี นางจะทนรับความอัปยศอดสูนี้ได้อย่างไร หลังจากกลับจวน คงต้องบ่นกับพ่อแม่ของตัวเอง เป็นการดีที่สุดที่จะให้พ่อแม่ของนางเรียกร้องความยุติธรรมให้กับนาง”
แม้ว่าจะไม่มีสมาชิกของตระกูลซูดำรงตำแหน่งขุนนางในราชสำนัก แต่ก็มีเส้นสายความสัมพันธ์ในราชสำนักอยู่ไม่น้อย เมื่อถึงตอนนั้น หากเกิดการต่อสู้โกลาหลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…
ทันใดนั้นดวงตาของปี้หยุนก็สว่างขึ้น ความร้อนรนกังวลใจเมื่อครู่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
นางยิ้มอย่างมีเลศนัยและชื่นชม “สมกับที่เป็นเหนียงเหนียง ฉลาดมากจริงๆ”
“ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ไม่เต็มใจที่จะรับนางสนมเข้ามา นับประสาอะไรกับการแต่งตั้งฮองเฮา สิ่งเหล่านี้ไม่ผิด เพราะฮ่องเต้ยังทรงพระเยาว์ ยังไม่ต้องรีบเร่ง ส่วนเหล่าขุนนางก็พูดอะไรไม่ได้”
แต่ตอนนี้ฮ่องเต้ดึงดันที่จะแย่งชิงภรรยาของขุนนางของตัวเอง มันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ หากซูรั่วซีกลับไปแล้วก่อให้เกิดความวุ่นวายเช่นนี้ จะต้องทำให้ตระกูลซูไม่พอใจอย่างมากอย่างแน่นอน
ในเวลานั้นตระกูลซูจะร่วมมือกับเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักเหล่านั้นก่อเรื่องวุ่นวายไม่มีที่สิ้นสุด นังสารเลวนั่นจะต้องถูกขับออกจากวังในฐานะที่เป็นหญิงยั่วเสน่ห์แน่นอน
