ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 697
ถ้าไม่ใช่เพราะหยุนอี่ว์โหรวปลอมตัวเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตแทนนาง ได้รับความโปรดปรานจากกู้โม่หาน ก็เป็นเพียงคนไร้ชื่อเสียงไม่มีใครรู้จัก ตอนนี้ไม่รู้ว่านางจะไปอยู่ที่ไหน
ไป๋จื่อผู้นี้หมายความว่าอย่างไร?
หยุนอี่ว์โหรวฟังจนสับสนไปหมด ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความงุนงง ราวกับว่านางไม่เข้าใจความหมายโดยนัยของหนานหว่านเยียนจริงๆ
แต่เมื่อนางนึกถึงบางสิ่ง ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ได้ เอามือทั้งสองปกป้องท้องอย่างแน่นหนา ขมวดคิ้วจ้องมองใบหน้าที่ไม่สวยงามของหนานหว่านเยียน
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร”
นางในปัจจุบัน ไม่เหมือนนางคนเดิมแล้วจริงๆ
นางเดินมาถึงตรงนี้ได้ ไม่ใช่เพราะความกลัว บางอย่างทำกันลับๆ ให้คนอื่นรู้ไม่ได้
คิดได้ดังนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็สงบขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาแฝงความอาฆาตแค้นไว้ “ไป๋จื่อ ตอนนี้ขุนนางคนสำคัญเหล่านั้นกำลังแพร่ข่าวว่าเจ้าเป็นแม่มด ทำให้จิตใจของผู้คนสับสน ไม่ใช่เพียงล่อลวงฮ่องเต้ แต่ยังสร้างความขัดแย้งระหว่างฮ่องเต้และขุนนางอีกด้วย”
“ไทเฮาเป็นคนมีเหตุผลที่สุด ให้ความสำคัญเรื่องกฎเกณฑ์มากที่สุด นางจะไม่มีวันยอมเจ้า ไม่ช้าก็เร็ว เจ้าจะตายโดยไม่มีที่ฝังศพ เพราะความไม่เห็นใครอยู่ในสายตาของเจ้า!”
หนานหว่านเยียนได้ยินดังนั้น แต่ก็ไม่รู้สึกหงุดหงิด รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏบนริมฝีปาก
“ก็ไม่แน่ บางทีอาจเป็นเจ้าที่ตายโดยไม่มีที่ฝังศพก็ได้”
แม่ดอกบัวขาวน้อยนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา อาศัยเรื่องบุญคุณช่วยชีวิตมาจนถึงตอนนี้ นึกเหรอว่าตัวเองทำทุกสิ่งได้อย่างไม่มีช่องโหว่?
พูดจบ นางไม่แม้แต่จะมองหน้าหยุนอี่ว์โหรว ส่งสัญญาณให้เฟิงยางตามไป “ไปกันเถอะ”
“เจ้าค่ะ” เฟิงยางที่มีสายตาคมกริบดั่งมีดชำเลืองมองหยุนอี่ว์โหรว แล้วตามหนานหว่านเยียนไปอย่างเงียบๆ สองนายบ่าวมุ่งหน้าไปที่ตำหนักหย่างซินเพื่อหาเสิ่นอี่ว์
…
ในตำหนัก เสิ่นอี่ว์เฝ้ากู้โม่หานเพื่อจัดการงานในวัง ทันใดนั้นองครักษ์คนหนึ่งปรี่เข้ามาหาเสิ่นอี่ว์ แล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของเขา
ไป๋จื่อต้องการพบเขางั้นหรือ? ตอนนี้รออยู่ที่ประตูด้านข้างตำหนัก?
สีหน้าของเสิ่นอี่ว์เปลี่ยนไป มองกู้โม่หานอย่างประหลาดใจ กระซิบกลับมาว่า “เข้าใจแล้ว เจ้าถอยไปก่อนเถอะ”
คิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานขมวดเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังปวดหัวขมับ “มีเรื่องอะไร?”
เสิ่นอี่ว์ลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ในที่สุดก็ยังปิดบังไม่พูดตามความจริง “ไม่มีอะไร เรื่องต้อนรับทูตของแคว้นต้าเซี่ยในอีกห้าวันข้างหน้า ทางแผนกพิธีการบอกว่า จำเป็นต้องลงไปยืนยันสิ่งของบางอย่าง”
จิตใจในตอนนี้ของฮ่องเต้ถูกรบกวนโดยไป๋จื่อ หากบอกฮ่องเต้ว่าไป๋จื่อมีธุระกับเขา เกรงว่าอาจจะทำให้ฮ่องเต้หงุดหงิดมากขึ้น
และในช่วงเวลาสำคัญนี้ ไป๋จื่อตามหาเขา คงต้องการให้เขาพูดจาดีๆ ต่อหน้าฮ่องเต้
กู้โม่หานพยักหน้าเบาๆ คิ้วขมวดแน่นอยู่เสมอ “ไปกันเถอะ”
“พ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นอี่ว์ได้รับคำสั่งให้ออกไป ในขณะที่เดินออกจากประตูด้านข้างก็เห็นใบหน้าที่สงบของหนานหว่านเยียน ยังมีเฟิงยางตามมาข้างหลังด้วย
เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าหนานหว่านเยียนจะสงบนิ่งได้ขนาดนี้ เดิมทีเขาคิดว่านางจะร้องไห้ทำอะไรไม่ถูกเหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไป
เขาโค้งคำนับนางด้วยความเคารพ ใช้ของขวัญใหญ่ในการเข้าเฝ้าฮองเฮา “ข้าเคยเห็นแม่นางไป๋จื่อ แต่ไม่รู้ว่าแม่นางเรียกบ่าวออกมาทำไม?”
หนานหว่านเยียนมองไปที่เสิ่นอี่ว์ สีหน้าค่อนข้างซับซ้อน
นางชำเลืองมององครักษ์ที่เฝ้าประตูทางด้านหลังเสิ่นอี่ว์ด้วยหางตา สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แย้มยิ้มกล่าวอย่างใจกว้าง “ขอบคุณองครักษ์เสิ่นมากที่ยอมออกมาพบ ไม่ทราบว่า ออกมาคุยอะไรกันหน่อยได้ไหม?”
“ขอรับ” เสิ่นอี่ว์ไม่คิดมาก เดินตามหนานหว่านเยียนไปยังมุมที่เงียบสงบ
เฟิงยางคอยเฝ้าอยู่ไม่ไกล ในขณะที่หนานหว่านเยียนและเสิ่นอี่ว์กำลังคุยกันอยู่ใต้ชายคา
เสิ่นอี่ว์มองไปที่หนานหว่านเยียน สีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง “ตอนนี้แม่นางพูดได้แล้วใช่ไหม?”
หนานหว่านเยียนก็ไม่รู้สึกอายเช่นกัน เอ่ยปากด้วยสายตาจริงใจและชัดเจน “องครักษ์เสิ่นเป็นคนฉลาด ข้าก็ขอเข้าประเด็นเลยแล้วกัน”
“อันที่จริง ข้าไม่รู้จักฮองเฮาเหนียงเหนียง ตรงกันข้าม ข้าก็เป็นเพื่อนกับฮองเฮาเหนียงเหนียง”
“เจ้า…“ ข่าวนี้เกิดขึ้นอย่างฉับพลันและระเบิดได้ เสิ่นอี่ว์เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ “จริงจังไหม?!”
ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยได้ยินว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงมีเพื่อนในหมู่ประชาชน!
แต่ทักษะทางการแพทย์ของฮองเฮาเหนียงเหนียงอยู่ในจุดสูงสุด ทักษะทางการแพทย์ของแม่นางไป๋จื่อผู้นี้ก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน บางที…อาจจะเป็นอาจารย์คนเดียวกันก็ได้
แต่ถ้าไป๋จื่อเป็นเพื่อนของหนานหว่านเยียนจริงๆ แล้วกู้โม่หานล่ะไม่ใช่หรือ…
สีหน้าท่าทางของเสิ่นอี่ว์ค่อนข้างแย่
“ไม่รู้ แม่นางตามหาบ่าวทำไม?”
หนานหว่านเยียนไม่ลังเล พลางกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “ฮองเฮาเหนียงเหนียงบอกข้าว่า นางเคยขอให้ท่านไปรวบรวมหลักฐานว่าพระชายารองหยุนทำร้ายคนอื่น เดิมทีนางวางแผนที่จะมีชีวิตที่ยืนยาว ยังไงก็จะมีวันเวลาที่เหมาะสมในการลงโทษพระชายารองหยุนเสมอ แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย”
“ตอนนี้ข้าต้องการใช้ประโยชน์จากการอยู่ในวัง ช่วยเหนียงเหนียงทำงานที่ยังไม่เสร็จ ยังขอให้องครักษ์เสิ่นช่วยข้าอีกแรงด้วย”
“ช่วยข้าฉีกหน้าเจ้าเล่ห์ของหยุนอี่ว์โหรวออกมา รวมทั้ง…เรื่องที่สวมรอยเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตฮ่องเต้ด้วย!”
