ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 714
แต่หนานหว่านเยียนกลับปฏิเสธที่จะยืนขึ้น ในคำพูดเต็มไปด้วยความละอายและขอโทษ “เยียนเอ๋อร์รู้ตัวว่าทำผิด ดังนั้นจึงอยากขอโทษเสด็จย่า”
“เยียนเอ๋อร์ปลอมตัวเป็นไป๋จื่อ แม้ว่าจะมีความอึดอัดใจ แต่ก็ไม่มีโอกาสบอกความจริงกับท่าน เยียนเอ๋อร์ไม่ดีเอง ทำให้เสด็จย่าเป็นห่วงเยียนเอ๋อร์มานานขนาดนี้โดยไม่มีเหตุผล
เสด็จย่าทวดเป็นคนดี เหล่าไท่ไท่ผู้นี้จิตใจดั่งพระโพธิสัตว์ รักและปกป้องนางอย่างแท้จริง ไม่อย่างนั้นจะไม่สวดมนต์ไหว้พระถึงสองเดือนกว่าหลังจากที่นาง “เสียชีวิต”
แม้ว่าจะไม่เสียใจที่จากไป แต่นางก็รู้สึกผิดต่อหญิงชราจริงๆ
ตอนนี้ในเมื่อเรื่องราวถูกเปิดโปงแล้ว ผู้ที่ควรขอโทษก็ควรขอโทษแต่โดยดี ถือได้ว่าไม่เหลือความเสียใจให้กับตนเองที่จะจากไปวันหลัง
เสด็จย่าทวดมองดูท่าทางจริงใจและตำหนิตัวเองของหนานหว่านเยียน ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที
นางช่วยประคองหนานหว่านเยียนให้ลุกขึ้น ปากก็บ่นพึมพำว่า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ขอเพียงยังมีเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าก็มีความสุข…”
“เยียนเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจอะไรได้ดีเกินไป ดังนั้นจึงทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ข้า ข้ายังนึกว่าเจ้าจากไปแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ หัวใจดวงนี้ ในที่สุดก็ปล่อยวางได้แล้ว”
นางสำลักน้ำตาแห่งความสุข ความตื่นเต้นและปลงอนิจจังยากจะพรรณนาออกมาได้
เสด็จย่าทวดนั่งลงพร้อมหนานหว่านเยียน ดวงตาคู่นั้นจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้าไม่วางตา
แต่ว่า ไฟไหม้ใหญ่เมื่อสองเดือนก่อนมันเรื่องอะไรกัน?”
“ข้าได้ยินว่า มีการบุกรุกของประเทศศัตรู แต่ข้ากลับคิดว่ามันไม่ง่ายดายอย่างนั้น”ขนาดนั้น
“ในเมื่อเจ้าปลอดภัยดี แล้วหลานสาวยังสบายดีอยู่หรือเปล่า ตอนนี้นางอยู่นอกวังปลอดภัยหรือไม่?”
คำถามของเสด็จย่าทวดทำให้หนานหว่านเยียนลำบากใจเล็กน้อย
นางขมวดคิ้วมองไปที่หญิงชรา เม้มริมฝีปาก สีหน้าซับซ้อน “เสด็จย่า เรื่องนี้เยียนเอ๋อร์มีความลำบากใจยากที่จะพูดออกมา แต่ท่านโปรดวางใจได้ว่า เยียนเอ๋อร์จะไม่ทำอะไรที่ไม่เอื้อประโยชน์ต่อแคว้นซีเหย่”
“มีเพียงบางสิ่งเท่านั้นที่พูดออกมาไม่ได้จริงๆ”
นางไม่สามารถบอกเสด็จย่าทวดโดยตรงได้ นางต้องการพาเด็กหญิงทั้งสองไปจากแคว้นซีเหย่ แต่ผลคือเกี๊ยวน้อยกลับหายไป
นางก็ถูกบังคับให้อยู่
ไทเฮาเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาแฝงความหมายไว้ลึกซึ้งภายใน
นางมองเห็นความลำบากใจของหนานหว่านเยียน เข้าใจว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลมากเกินไป
แต่หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดอะไร นางก็ไม่ได้ซักไซ้ เพียงแค่สูดจมูกแล้วยิ้มอย่างใจดี “เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่ถามอะไรมากอีก”
“ตอนนี้เจ้ากลับมาแล้ว วังหลังแห่งนี้ก็มั่นคง ในที่สุดฮ่องเต้ก็วางใจได้เสียที”
นัยน์ตาของหนานหว่านเยียนลุ่มลึก แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่เอื้อมมือไปช่วยเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเสด็จย่าทวด
“ช่วงที่ข้าไม่อยู่ ทำไมเสด็จย่าไม่ดูแลตัวเองให้ดี ดูท่านผอมลงไปมาก”
เสด็จย่าทวดรู้สึกอบอุ่นในใจ เมื่อนึกอะไรออก สีหน้าก็มีความประหม่าอย่างฉับพลัน
“เยียนเอ๋อร์ เจ้าจะตำหนิข้าไหม?”
“ข้าแก่แล้ว เป็นความผิดของข้าเองที่ให้เจ้าเลือกผู้หญิงส่งให้ฮ่องเต้ด้วยตัวเอง ถ้าข้าจำเจ้าได้ ก็จะไม่…”
หากรู้ก่อนหน้านี้ว่าไป๋จื่อก็คือหนานหว่านเยียน นางจะเลอะเลือนเช่นนั้นได้อย่างไร ที่หาซูรั่วซีมา พยายามให้ซูรั่วซีดึงดูดความสนใจของกู้โม่หาน
ก่อนมา หนานหว่านเยียนคาดเดาได้ว่าเสด็จย่าทวดต้องรู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน
แต่นางก็ไม่ได้รังเกียจอะไร ท้ายที่สุดแล้วนางก็ต้องการให้กู้โม่หานปล่อยวางโดยเร็ว แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่
เหมือนที่เสด็จย่าทวดพูดว่า คนเราต้องมองไปข้างหน้าเสมอ ไหนจะตอนนี้กู้โม่หานยังคงเป็นราชกุมารของแคว้น ยิ่งไม่อาจเอาตัวเข้าไปอยู่ในคุกได้
หนานหว่านเยียนจึงส่ายหน้าเบาๆ “เสด็จย่า อย่าเก็บมาใส่ใจเลย”
“ที่สุดแล้วฮ่องเต้ก็ต้องการคนจากวังหลัง ข้าก็ไม่สามารถอยู่ได้ตลอดไป หากสามารถเพิ่มคนใหม่ๆ เข้าไปในวังหลังได้ ก็จะทำให้ฮ่องเต้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เวลาว่างจะได้ไม่ต้องมาหาแต่ข้า”
“นอกจากนี้ข้ากับฮ่องเต้…ความสัมพันธ์ที่อยู่นานเกินไปอาจทำให้เขารู้สึกเบื่อ ผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง ฮ่องเต้อาจจะไม่คิดถึงข้าแล้ว”
คำพูดของนางเป็นเชิงเปรียบเทียบอย่างมาก ไม่ได้เปิดเผยความจริงที่นางจะจากไป แต่ยังบรรยายว่านางกับกู้โม่หานจะอยู่ด้วยได้ไม่นาน
แต่เสด็จย่าทวดกลับไม่ใส่ใจ ตบไหล่หนานหว่านเยียนอย่างยั่วเย้า “พูดอะไรน่ะ เยียนเอ๋อร์ เจ้าเก่งที่สุด ถ้าฮ่องเต้กล้ารังเกียจเจ้า ก็บอกข้า!”
“เมื่อมีข้าคอยค้ำชูเจ้า ใครก็ไม่กล้ารังแกเจ้า!”
