ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 728
เผชิญหน้ากับคำถามที่ทั้งไม่ได้รับความเป็นธรรมทั้งไม่เข้าใจนี้ของเกี๊ยวน้อย หนานหว่านเยียนเหมือนถูกแทงใจดำเข้า สีหน้าเปลี่ยนนิดหน่อย
กลับไม่ใช่เพราะโกรธเคืองหรือหงุดหงิด เพียงแค่ในใจของนาง เข้าใจว่าตั้งแต่ต้นจนจบลูกสองคนนี้ล้วนปรารถนาครอบครองความรักจากพ่อ
ส่วนนางในฐานะแม่คนหนึ่ง ยิ่งไม่มีสิทธิ์ช่วงชิงสิทธิ์รับความรักจากพ่อของลูกไป
แต่พอนึกย้อนถึงเรื่องทั้งหมดที่นางทำมาในช่วงเวลานี้ เหมือนว่าเพิกเฉยต่อความรู้สึกของลูกทั้งสองแล้ว
หนานหว่านเยียนเม้มริมฝีปากด้วยสีหน้าลำบากใจ รู้สึกเพียงว่าในใจดิ้นรนอย่างมาก
เพราะสติสัมปชัญญะบอกนางว่า นางไม่อาจอยู่ด้วยกันกับกู้โม่หานอีกต่อไปได้ การทำร้ายในอดีตก็ไม่มีทางชดเชยกลับมาได้เช่นกัน
แต่ถ้าหากลูกทั้งสองต้องการและเฝ้าปรารถนาความรักจากพ่อมากจริงๆ นางก็ไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่บ้าง ดูแลลูกมานานขนาดนั้น นางยังไม่เคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อน
ตอนนี้นางพอจะเข้าใจขึ้นมาทันใด ว่าทำไมในยุคปัจจุบันถึงมีผู้หญิงมากมายขนาดนั้น เลือกจะไม่หย่าร้างเพื่อลูกแล้ว
เพราะเรื่องนี้เป็นไปตามความจริงมากจริงๆ หลังจากหย่าร้างคนที่ได้รับความเสียหายคือลูก ส่วนในฐานะมารดา สิ่งที่หวาดกลัวที่สุดก็คือทำให้ลูกๆ เศร้าเสียใจ
ฉะนั้นถึงได้มีคนมากมายขนาดนั้น ที่ยินยอมรักษาการแต่งงานที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เอาไว้ และไม่ยอมให้ครอบครัวแตกร้าวลง……
เกี๊ยวน้อยมองความลำบากใจของหนานหว่านเยียนออกอย่างชัดเจน ในดวงตากลมโตฉายความหม่นหมองนิดๆ ผ่านไป กลับยิ้มกริ่มมองทางหนานหว่านเยียน แสยะปากเผยฟันยื่นอันแวววาวของตนเองออกมา “ข้าล้อเล่นเจ้าค่ะ!”
“ท่านแม่อย่ารู้สึกลำบากใจเด็ดขาดนะเจ้าคะ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อใด ข้าจะยืนอยู่ข้างกายท่านแม่เสมอ ท่านไปที่ไหน ข้าก็ไปที่นั่นเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าน้องก็คิดเยี่ยงนี้เหมือนกัน!”
ลูกสาวเป็นเด็กดีเช่นนี้ ทำให้ความรู้สึกผิดในใจของหนานหว่านเยียนยิ่งจมลึก
นางยกริมฝีปากเผยรอยยิ้มอันขมขื่นออกมา ลูบศีรษะของลูกสาวอย่างอ่อนโยน “อืม ขอบใจนะลูกรัก”
เกี๊ยวน้อยยังอยากพูดอะไรสักหน่อย ทันใดนั้นพบว่าท้องของหนานหว่านเยียนพองขึ้นอยู่บ้าง ภายใต้ความรู้สึกสงสัย นางยื่นนิ้วมืออกไปแตะเบาๆ ทำหน้าตื่นเต้น “ท่านแม่ท่านแม่ ท้องของท่านใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใดกันเจ้าคะ?”
“ใกล้จะตามข้าทันแล้ว หรือว่าในสองเดือนนี้ท่านแม่กินของอร่อยเยอะมากเจ้าคะ?”
หนานหว่านเยียนมองยัยหนูน้อยตะกละคนนี้แบบไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี ทันใดนั้นนึกขึ้นได้ว่าตนเองยังไม่ได้บอกเรื่องที่ตั้งท้องกับเกี๊ยวน้อย
“ยัยหนูตะกละ ก็คิดแต่เรื่องกิน” นางดึงเกี๊ยวน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมอกอย่างรักใคร่เอ็นดู และเอาฝ่ามือของเกี๊ยวน้อยมาแนบบนท้องของตนเองไว้
“ตอนนี้ในท้องของแม่ ซ่อนน้องชายคนหนึ่ง หรือไม่ก็น้องสาวคนหนึ่งไว้ เจ้าลองลูบดู ดูว่าน้องชายน้องสาวจะตอบรับเจ้าหรือไม่?”
แต่ว่านางก็สงสัย ยัยหนูน้อยยังสามารถมองออกว่าท้องนางใหญ่ขึ้นไม่น้อย ตอนนี้กู้โม่หานทั้งรอบคอบทั้งระวังขนาดนี้ จะไม่พบว่านางอ้วนขึ้นเยอะมากเลยหรือ?
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคืนเขานอนกอดนางเอาไว้ ถึงแม้นางจะปฏิเสธมาโดยตลอดตั้งแต่ต้น แต่ขอเพียงนอนลง ไม่ว่าน้อยหรือมากท้องก็ยังเด่นชัดมาก
พอคิดอย่างนี้ ทันใดนั้นหนานหว่านเยียนกังวลใจขึ้นมาพอสมควร
“ข้าจะมีน้องชายน้องสาวแล้วหรือ?” เกี๊ยวน้อยได้ยินข่าวนี้เข้า ไม่อยากเชื่ออยู่บ้าง
นางยื่นมือไปคลำดูด้วยความฮึกเหิมและระมัดระวังอย่างมาก ถึงแม้จะสัมผัสถึงอะไรไม่ได้ แต่ก็เบิกบานใจอย่างน่าประหลาด
“มหัศจรรย์มาก อ่อ ข้าหวังว่าจะเป็นน้องชายเจ้าค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ น้องชายโตขึ้นมาแล้วก็สามารถช่วยพวกข้าปกป้องท่านแม่ด้วยกัน!”
“แต่ถ้าเป็นน้องสาว……ข้ากับซาลาเปาน้อยก็จะแบ่งกันปกป้องคนละคน! นางปกป้องน้องสาว ข้าปกป้องท่านแม่!”
เกี๊ยวน้อยเองก็ดีใจจนแทบแย่อยู่ด้านข้าง ทำเอาหนานหว่านเยียนหัวเราะชอบใจแล้ว
นางอดบีบแก้มจ้ำม่ำของเกี๊ยวน้อยไม่ได้ “เป็นลูกสาวแสนดีของแม่เสียจริง ทั้งรู้ภาษาทั้งน่ารัก”
ลูกของนาง แต่ละคนล้วนเป็นที่ชื่นชอบของผู้คน
เชื่อว่าเจ้าหนูในท้องของนาง ต่อไปก็เป็นเด็กน่ารักที่น่าอัศจรรย์คนหนึ่งเช่นกัน
เกี๊ยวน้อยหัวเราะอย่างเบิกบาน ทันใดนั้นกัดนิ้วมือแล้วเริ่มพูดจ้อเสียงเบาๆ ออกมา “ถ้าเป็นน้องชายน้องสาวเกิดมาแล้ว ควรจะชื่อว่าอะไรดีเล่า——”
“ถังหูหลูน้อย? ไม่ได้ ยาวเกินไป หมั่นโถวน้อย? ก็ไม่ค่อยเพราะเท่าไร งั้นก็ลูกชิ้นน้อย? เหมือนจะหยาบไปบ้างแล้ว……”
ยัยหนูน้อยพูดกับตนเองอยู่ด้านข้าง เริ่มพิจารณาชื่อของน้องสาวหรือน้องชาย หนานหว่านเยียนมองท่าทางไร้เดียงสาของนางอยู่ รอยยิ้มในสายตากลับค่อยๆ เลือนหายไป เปลี่ยนไปเป็นความซับซ้อนและการดิ้นรน
ปัญหานั้นที่นางไม่ได้ตอบ ตั้งแต่ต้นจนจบต้องได้รับการแก้ไข นางพาลูกทั้งสองออกไป เป็นเรื่องที่นางมีความสุข แต่เด็กน้อยทั้งสอง……จะดีใจหรือ
ประนีประนอมการแต่งงานช่วงหนึ่งเพื่อลูก จะสามารถมีจุดจบที่ดีได้จริงหรือ……
