ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 747
เฟิงยางมองไปที่หนานหว่านเยียน และเห็นว่ามือของนางที่ถือกระดาษซีดลงเรื่อย ๆ นางขมวดคิ้วและพูดเบา ๆ ว่า “คุณหนู โปรดใส่ใจกับร่างกายของท่านด้วย”
หนานหว่านเยียนหายใจเข้าลึก ๆ และลูบท้องคลายอารมณ์
จากนั้น นางก็จ้องไปที่จดหมายฉบับสุดท้าย “เสิ่นอี่ว์ นั่นคืออะไร”
เสิ่นอี่ว์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ขอตอบกลับเหนียงเหนียง นี่คือหลักฐานที่ข้าน้อยพบ ในวันนั้น หยุนอี่ว์โหรวกับพ่อบ้านกาวร่วมมือกันตั้งใจที่จะฆ่าข้าน้อยให้ตาย”
จู่ๆ ขาเซียงเหลียนก็อ่อนแรง นางมองไปที่เสิ่นอี่ว์ด้วยดวงตาที่งงงวยและสมเพช
“องครักษ์เสิ่น เจ้า… เจ้าจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นไม่ได้แล้วไม่ใช่หรือ?”
เป็นไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไรว่ากลับเป็นพ่อบ้านกาวกับหยุนอี่ว์โหรว อยากที่จะฆ่าเสิ่นอี่ว์ด้วย?
ตอนนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็เพิ่งอยู่ในจวนเพียงไม่กี่เดือนเอง นางจะสั่งการพ่อบ้านกาวซึ่งเป็นผู้อาวุโสผู้ที่ได้รับความเคารพนับถือในจวนได้อย่างไร!
เสิ่นอี่ว์มองไปที่เซียงเหลียนอย่างรู้สึกผิด แต่ไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านี้ เขาแค่พูดว่า: “ภายใต้การรักษาของเหนียงเหนียง ข้าได้ฟื้นความทรงจำตั้งนานแล้ว”
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ฮองเฮาเหนียงเหนียง ข้าน้อยยินดีที่จะช่วยท่านเป็นพยานต่อต้านการกระทำที่ชั่วร้ายของหยุนอี่ว์โหรวตอนนี้เลย! ขอให้ท่านรีบเข้าจับกุมผู้ร้ายบงการเบื้องหลังเลย!”
หนานหว่านเยียนมองไปที่หลักฐานกองโตที่บอกว่า หยุนอี่ว์โหรวใส่ร้ายลูกสาวของนางและทำร้ายนางเองด้วย แถมวันนี้หยุนอี่ว์โหรวยังเสี้ยมเขาความให้ชนกัน นางแทบอยากจะฉีกโสเภณีทะเยอทะยานนี้ด้วยมือของนางเอง
นอกเหนือจากนี้ สิ่งเลวร้ายที่หยุนอี่ว์โหรวทำกับนางนั้น จะมีอยู่แค่นี้หรือ?
เมื่อก่อนเห็นนางโง่เขลา ไม่ว่าจะเป็นการขัดขวาง หรือคำพูดที่ทำให้นางอับอายในที่สาธารณะ ล้วนแล้วแต่เป็นคมมีดที่หยุนอี่ว์โหรวใช้ทำร้ายนาง
เรื่องที่เลวร้ายที่สุดคือในฐานะแม่ ลูก ๆ มักจะเป็นเส้นต่ำสุดของนางเสมอ หยุนอี่ว์โหรวมาแตะต้องเส้นต่ำสุดของนางครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งก็คือการท้าทายความโกรธครั้งสุดท้ายของนาง!
“จับนางมานี่เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ทันที!”
หนานหว่านเยียนโมโหมาก และทุกคนในตำหนักหยูซินก็โกรธมากเช่นกัน แต่ละคนเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
เซียงอวี้นำผู้คน รีบออกจากตำหนักหยูซินอย่างอุกอาจ และไปจับคนร้ายคนนั้น!
ส่วนหนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นมองเซียงเหลียนด้วยสายตาเย็นชา “เซียงเหลียน เจ้าไปเชิญกู้โม่หานมา”
อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดนี้และมีสิทธิ์ที่จะรู้
นอกจากนี้ นางยังต้องเปิดโปงเรื่องนี้ มิฉะนั้น ยังไม่ทราบว่ากู้โม่หานจะต้องตาบอดไปอีกนานเท่าไร ขวางทางทำให้นางไม่สามารถจัดการกับหยุนอี่ว์โหรวได้!
“รับทราบ ข้าจะไปแล้ว” เซียงเหลียนตอบอย่างเคารพ จากนั้นหันหลังกลับและออกจากห้องโถงทันที
เสิ่นอี่ว์กับเฟิงยางอยู่พร้อมกับหนานหว่านเยียนที่ตำหนักหยูซิน และทั้งสองคนต่างไม่ได้พูดอะไร
หนานหว่านเยียนนั่งอยู่บนเตียงและหลับตาแน่น
นางนึกถึงตอนที่นางบอกกู้โม่หานว่า หยุนอี่ว์โหรวต้องเป็นคนที่กระจายข่าวลือว่าเด็กหญิงเล็กสองคนเป็นเด็กชู้ และตั้งใจที่จะฆ่าเด็กหญิงเล็กทั้งสอง
แต่ในเวลานั้น กู้โม่หานไม่เชื่อและยืนกรานที่จะบังคับให้นางช่วยชีวิตหยุนอี่ว์โหรวที่ได้รับบาดเจ็บอยู่
ตอนนี้ หลักฐานทุกอย่างต่างก็ต่อหน้าต่อตาแล้ว นางก็อยากเห็นว่าเขาจะทำอย่างไร!
และนางเสียใจจริง ๆ เสียใจที่ตอนนั้นได้ช่วยชีวิตหยุนอี่ว์โหรวอย่างง่ายดาย ถ้านางรู้เป็นแบบนี้ ตอนนั้นนางก็ควรที่จะแข็งกร้าวสู้กับกู้โม่หาน ก็ยังดีกว่ามาเสียใจอึดอัดตอนนี้!
จู่ๆ หนานหว่านเยียนก็ลืมตาขึ้น ดวงตาของนางดูโหดเหี้ยมและน่ากลัวมากขึ้น “เฟิงยาง พยุงข้าลุกขึ้นด้วย ช่วยข้าแต่งหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้า!”
…
ในเวลาเดียวกัน เซียงอวี้ก็ได้นำหยุนอี่ว์โหรวออกจากตำหนักกวนโม่
ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวก็ซีดลง วันนี้นางได้ทะเลาะกับกู้โม่หานครั้งใหญ่ และมีเวลาแค่จัดการกับร่างกายของ หยางเลี่ยอย่างเร่งรีบ ก็ทำให้เซียงอวี้ทุบจนเปิดประตูของตำหนักกวนโม่
นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปกับเซียงอวี้ไว้ก่อน
แต่ระหว่างทาง ไม่ว่านางจะพูดหรือถามอะไร เซียงอวี้ก็ไม่เปิดปาก นางแค่บอกนางอย่างเย็นชาว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงมีเรื่องสำคัญ จึงให้นางรีบไปหาที่ตำหนักหยูซินโดยด่วน ถ้านางไม่ให้ความร่วมมือ ก็จะจับนางไป
หยุนอี่ว์โหรวแลกเปลี่ยนสายตากับปี้หยุน คุณหนูและคนรับใช้ทั้งสองมองไปที่ใบหน้าที่เศร้าหมองและไม่พอใจของเซียงอวี้ และพวกเขาก็แอบคาดเดาว่าเกิดอะไรขึ้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหยุนอี่ว์โหรว ในขณะนี้ด้วยเหตุผลบางอย่างก็ไม่รู้ นางกำลังรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้าง
แต่นางคิดอีกครั้งว่า หนานหว่านเยียนไม่รู้เรื่อง หยางเลี่ย เพราะอย่างไรหยางเลี่ยก็เป็น “ชายชู้” ของนาง และปกติเขาก็ไม่ใช่คนปากมากอยู่แล้ว ดังนั้นหนานหว่านเยียนเรียกนางในเวลานี้ก็น่าจะเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้
ตอนนี้นางท้อง แต่หนานหว่านเยียนโกรธจนไม่สามารถปล่อยเรื่องที่นางเปิดเผยการตั้งครรภ์เท่านั้น นางจะทำอย่างไรได้ด้วยหรือ?
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ หยุนอี่ว์โหรวก็ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโหดร้าย
ในที่สุดก็มาถึงทางเข้าของตำหนักหยูซิน เซียงอวี้ผลักประตูเปิดออก “เข้าไป อย่าให้รอช้า ให้เหนียงเหนียงรอนานแล้ว”
ปี้หยุนอยากที่จะโกรธ แต่ถูกหยุนอี่ว์โหรวรั้งไว้
หยุนอี่ว์โหรวกลั้นความโกรธของนาง และยิ้มให้เซียงอวี้ “ขอบคุณแม่นางเซียงอวี้”
หลังจากนั้น นางยกเท้าขึ้นและก้าวเข้าไปหาตำหนักหยูซิน และเห็นหนานหว่านเยียนยืนอยู่ไม่ไกล
หนานหว่านเยียนดูไม่ได้เปลี่ยนอะไรไป ดวงตาที่สวยงามของนางมีเสน่ห์ดึงดูดใจ จนผู้คนตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น
ผิวของนางบอบบางอยู่แล้ว แต่มีการแต่งหน้าเล็กน้อยทำให้ดูสวยยิ่งกว่า การสวมชุดสีแดงสดประกอบกับดวงตาที่เย็นชาของนาง ความโอ่อ่าและลักษณะพลังที่แสดงออกมาตามธรรมชาติของนางทำให้ผู้คนหวาดกลัวอยู่บ้าง
ลักษณะพลังที่แสดงออกมาของหนานหว่านเยียนเหนือกว่าฮองเฮาที่ควรจะมี…
หยุนอี่ว์โหรวแอบกัดฟันอย่างไม่เต็มใจ รูปร่างหน้าตาของนางก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน แต่ต่อหน้าหนานหว่านเยียน นางเป็นเหมือนดอกไม้สีขาวดอกเล็กๆ ที่ธรรมดา
นางกลั้นความริษยาไว้ในใจ เดินไปหาหนานหว่านเยียน โค้งคำนับและทำความเคารพต่อหนานหว่านเยียน “อี่ว์โหรวขอถวายบังคับฮองเฮาเหนียงเหนียง ได้โปรด—”
ก่อนที่คำว่า “ได้โปรด” จะถูกโพล่งออกไป เสียงตบหน้าที่คมชัดก็ดังขึ้นจากท้องฟ้าเหนือตำหนักหยูซิน
“ปัง!”
หยุนอี่ว์โหรวถูกตบอย่างแรง แก้มของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง นางจ้องมองที่หนานหว่านเยียนอย่างไม่เชื่อ แก้มของนางปวด
“ฮองเฮาเหนียงเหนียง ท่านนี่คือ… อา!”
ก่อนที่นางจะพูดจบนางก็ถูกตบอย่างแรงอีกครั้ง!
ดวงตาของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา ไม่มีวี่แววที่จะอธิบายเลย แต่กลับตบแก้มที่สวยงามของหยุนอี่ว์โหรวยิ่งแรง
หยุนอี่ว์โหรวไม่มีเวลาคิด จึงถูกหนานหว่านเยียนจับไว้และตบหน้าหนักถึงยี่สิบที——
