ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 789
เมื่อเข้ามาในโรงน้ำชา กู้โม่หานก็พบว่าข้างในไม่ได้อึกทึกครึกโครม กลับกัน คนที่อยู่เยอะคือคนรับใช้ที่สัญจรไปมา
คนรับใช้และสาวใช้พวกนี้เห็นเห็นพวกเขามาก็ไม่ได้แปลกใจมาก เพียงพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย แต่ท่าทีที่มีต่อหนานหว่านเยียน กลับไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง
เพียงเห็นหนานหว่านเยียนเดินเข้ามาอย่างรู้ลู่ทาง คนรับใช้ที่เห็นนางทุกคนล้วนหยุดลง ทำความเคารพนางด้วยความนอบน้อม แล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “คารวะคุณหนูเจ้าค่ะ”
กู้โม่หานขมวดคิ้วลง ดวงสีเข้มเรียวยาวประกายความเย็นยะเยือก
ทันทีที่เขาเข้ามาที่นี่ ก็พบกับคนรับใช้และสาวใช้ที่ไม่ธรรมดาพวกนี้ ทุกคนล้วนมีวรยุทธ์สูง ทั้งยังซ่อนเร้นกำลังภายในได้ลึกยิ่ง
ไม่เพียงเท่านั้น ความนอบน้อมที่พวกเขามีต่อหนานหว่านเยียน ไม่ใช่สิ่งที่หญิงสาวธรรมดาทั่วไปควรจะมี มีกระทั่งความเคารพและกลัวเกรงหลายส่วน
นับตั้งแต่หนานหว่านเยียนหายตัวไปสองเดือนแล้วกลับวังมาอีกครั้ง เขายังไม่ได้ประกาศเรื่องพิธีสถาปนา ไม่ได้ประกาศสถานะฮองเฮาของหนานหว่านเยียนกับใต้หล้าอีกด้วย
หากเป็นราษฎรแคว้นซีเหย่ เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะรู้จักนาง ยิ่งไม่มีทางเคารพกลัวเกรงนางเช่นนี้
อีกทั้ง ต่อให้จำได้ว่านางคือฮองเฮาจริง เขาที่เป็นฮ่องเต้ ซึ่งคนเหล่านี้ ก็ยังคงเพิกเฉยต่อเขา น่ามึนงงยิ่ง
สิ่งที่ทำให้กู้โม่หานตกใจที่สุดคือ เขาไม่เคยคิดถึงตนตัวของโม่หวิ่นหมิง จะเป็นบุคคลมีอำนาจซุกซ่อนเอาไว้เยอะขนาดนี้…
มิน่าครั้งที่แล้ว หนานหว่านเยียนหลบหนีรอดสายตาเขาได้อย่างเอิกเกริกขนาดนั้น…
นัยน์ตาสวยงามกระจ่างใสเย็นชาของกู้โม่หานหรี่ลง ซ่อนจิตสังหารและความเย็นชาน่าสะพรึงกลัวอยู่ลึก ๆ ในแววตา…
หนานหว่านเยียนเดินไปถึงหน้าบันไดก็หยุดลง รั้งคนรับใช้คนหนึ่งเอ่ยปากถามอย่างสุภาพ “ตอนนี้เถ้าแก่ของพวกเจ้าอยู่ที่ใด ข้านัดกับเขาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เขาบอกจะยอมรับเลี้ยงเด็กคนนี้”
คนรับใช้คนนั้นเห็นหนานหว่านเยียน สายตาพลันเป็นประกาย แต่เมื่อมองเห็นหนานหว่านเยียน ก็สงบลงมา เพียงยิ้มตอบว่า “ที่แท้เป็นมาคุณหนูแล้ว เถ้าแก่เขารอท่านอยู่ที่ชั้นสอง ขอท่านรีบขึ้นไปเถอะขอรับ”
“ตกลง” หนานหว่านเยียนยิ้มบางตอบกลับ กำลังจะขึ้นไป ก็ได้ยินเสียงเย็นของกู้โม่หานจากข้างหลัง “ข้าไปกับเจ้าด้วย”
เขาไม่สามารถ ปล่อยหนานหว่านเยียนไปเจอกับคนคนนั้นคนเดียวได้
หนานหว่านเยียนชะงักเท้า หันไปมองกู้โม่หานด้วยความไม่พอใจ “เจ้าก็ตามมาถึงที่นี่แล้ว ยังจะมีอะไรต้องกังวลอีก”
“เดิมเรื่องของอาผานก็เป็นข้าที่รับผิดชอบ ข้าจึงรู้ดียิ่งกว่าเจ้า เพียงขึ้นไปอธิบายรายละเอียดกับเถ้าแก่ เจ้ายังจะตามติดไม่เลิกไปทำไม”
หัวใจของกู้โม่หานราวถูกแทง หน้าอกอัดแน่นไปด้วยก้อนฝ้าย เขามองหนานหว่านเยียนอย่างบูดบึ้ง พร้อมหน้าตาดุร้าย
นางจะไปอธิบายรายละเอียดอะไรที่ใดกัน เห็นชัดว่าต้องการพูดคุยส่วนตัวกับโม่หวิ่นหมิง
ซาลาเปาน้อยมองกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนอย่างระมัดระวัง ถูหน้าอกของกู้โม่หานอย่างออดอ้อน “พี่ชาย ก็ให้พี่สาวไปเถอะ ท่านอยู่ที่เล่นเป็นเพื่อนข้าสักเดี๋ยวดีหรือไม่”
เด็กน้อยเอ่ยปากแล้ว กู้โม่หานริมฝีปากยิ่งเม้มสนิท แต่กลับกลัวทำหนานหว่านเยียนจนมุม จึงลูบหน้าซาลาเปาน้อยเท่านั้น “ได้ ข้าไม่ไป”
เขาจับจ้องหนานหว่านเยียนอย่างมองการณ์ไกล เสียงทุ้มซ่อนความแข็งกระด้างหลายส่วน
“เจ้าอย่าไปนานล่ะ ห้ามทำให้ข้ากับคอยอาผานคอยอย่างกระวนกระวายใจ”
“อาผานกลัวคนแปลกหน้า หากเจ้าไปนานเกินไป เด็กจะวิตก ข้าคงอดพานางไปหาเจ้าไม่ได้”
หากถูกบีบให้เขาต้องไปหานางด้วยตนเอง สถานการณ์คงอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา…
