ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 817
เขาสันนิษฐานไปก้าวหนึ่ง ก็ไม่กล้าพูดต่อไปอีก กลัวว่ากู้โม่หานจะโกรธมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะมีผู้ชายคนใดในโลกใบนี้ที่โดนสวมเขา แล้วจะรู้สึกดีใจกันล่ะ?
แต่ขณะที่เขาสังเกตสีหน้าของกู้โม่หาน กลับเห็นถึงท่าทางความปีติดีใจในดวงตาของฮ่องเต้จริงๆ
เขาตะลึงในพริบตา “ฝ่าบาท?”
กู้โม่หานดีใจจนแทบคลั่งไปแล้วจริงๆ ก้นบึ้งในจิตใจลุกโชนไปด้วยความหวังและความปีติ “เป็นเช่นนี้ก็ดี! ข้าก็รู้อยู่แล้ว ว่าข้าไม่ได้มีอะไรกับหยุนอี่ว์โหรวอย่างแน่นอน!”
คืนนั้นความทรงจำของเขาสับสนเป็นอย่างมาก แต่ในความทรงจำของเขามีเพียงคืนแห่งความวุ่นวายกับหนานหว่านเยียน ตอนนี้ความจริงออกมาแล้ว เขาไม่ได้แตะต้องนางโดยสิ้นเชิง!
ดังนั้นเขาจึงไม่มีความทรงจำของนาง!
หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดมาตลอดว่า เพราะเด็กในท้องของหยุนอี่ว์โหรว ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าขั้นมาตรฐานของนาง ถึงได้ไม่ชอบเขาอีกต่อไปแล้วหรือไง?
ตอนนี้ความจริงได้รับการเปิดเผย เขาก็จะคว้าหลักฐานไปพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองต่อหน้าหนานหว่านเยียน เพียงแค่จัดการเรื่องของหยุนอี่ว์โหรวได้ เรื่องระหว่างพวกเขา ก็อาจจะมีความหวังอยู่บ้าง!
เสิ่นอี่ว์ตกตะลึงปากอ้าตาค้าง นี่ ฝ่าบาทถูกสวมเขา เขาไม่โกรธหรือ? !
แต่ว่า ฝ่าบาทจะต้องเชื่อเรื่องนี้แน่นอน จึงได้แสดงออกเช่นนี้
แต่ เขาก็ยังคงพูดด้วยความระมัดระวังว่า: “ฝ่าบาท เรื่องนี้มีหลักฐานไม่เพียงพอ ทั้งหมดเป็นการคาดเดาของข้าน้อยเพียงผู้เดียว…..”
“เรื่องนี้เป็นความจริงอย่างแน่นอน!” เพิ่งจะสิ้นเสียงของเสิ่นอี่ว์ กู้โม่หานก็ขัดจังหวะคำพูดเขาด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก
มุมปากของกู้โม่หานยกเป็นรอยยิ้ม แต่ดวงตากลับเย็นชา พลังอำนาจอันเย็นยะเยือกบีบคั้นหัวใจคน
“ข้ารู้จักอุปนิสัยใจคอของหยุนอี่ว์โหรว หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าแผนการจะถูกเปิดโปง นางก็จะไม่ฆ่าคนปิดปากด้วยความลนลานเช่นนี้เด็ดขาด”
“แม้ว่าหยางเลี่ยนั่นจะไม่ใช่ชายชู้ของหยุนอี่ว์โหรว ก็จะต้องรู้เรื่องภายในอะไรแน่ ข้ากำลังกลุ้มใจที่หาโอกาสกำจัดนางทิ้งไม่ได้อยู่พอดี คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะมีเหตุผลที่เพียงพอแล้วจริงๆ”
หยุนอี่ว์โหรว นางไม่ได้เป็นทั้งคนช่วยชีวิตเขา เด็กในท้องก็ยิ่งไม่เกี่ยวข้องกับเขา ทำเรื่องชั่วช้าทุกอย่าง ทำเรื่องผิดโทษร้ายแรง นางโกหกเขามาสิบปีเต็มๆ เขาตกลงมาอยู่ถึงขั้นที่ภรรยาและลูกต้องแยกจากไป มากกว่าครึ่งล้วนเป็นผลงานของนาง!”
คนประเภทนี้ ยังมีความจำเป็นอะไรจะต้องเก็บไว้อีก? !
เสิ่นอี่ว์ได้ยินดังนั้น เหงื่อเย็นผุดออกมาด้วยความร้อนใจและกล่าวเตือนว่า “ฝ่าบาท ไม่ได้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ!”
“ข้าน้อยรู้ว่าพระองค์เกลียดแค้นหยุนอี่ว์โหรว เพราะนางทำลายความสัมพันธ์ของพระองค์กับฮองเฮาเหนียงเหนียง แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง ตอนนี้นางก็เป็นว่าที่จักรพรรดินีที่เหล่าทูตแคว้นต้าเซี่ยเอ่ยถึง หากพระองค์ประหารชีวิตหยุนอี่ว์โหรวในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ เกรงว่าผลที่ตามอาจจะคิดไม่ถึงก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ว่าจะพูดอย่างไร พระองค์ก็ต้องรอหลังจากที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะได้เป็นจักรพรรดินี และค่อยกำจัดหญิงชั่วผู้นั้นซะ”
คำพูดนี้ของเสิ่นอี่ว์ กลับเป็นการเตือนกู้โม่หาน รอยยิ้มข้างมุมปากของเขาจางไปในพริบตา
จากการสนทนาของเขากับหนานหว่านเยียนในวันนี้ หากเขาต้องการรั้งหนานหว่านเยียนไว้ ก็ไม่สามารถทำให้นางฟื้นคืนสู่ฐานะจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ยได้เด็ดขาด ตรงกันข้าม เขายังต้องช่วยหยุนอี่ว์โหรว ยืนยันฐานะจวิ้นจู่ของนางอีกด้วย
แต่การปล่อยหยุนอี่ว์โหรวคนชั่วช้ากระทำความผิดร้ายแรงผู้นี้ไปอย่างง่ายดายนั้น เขาก็ไม่เต็มใจเช่นกัน!
ดวงตาเขาเคร่งขรึม กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “นางไม่สามารถตายอย่างเปิดเผยได้ งั้นก็ตายอย่างลับๆ ไม่ว่ายังไง ข้าก็ไม่อยากเห็นนาง! ยิ่งไม่อนุญาตให้นางจากไปอย่างผ่าเผยด้วยฐานะของจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ยได้ด้วยเช่นกัน!”
ได้ยินเช่นนี้ เสิ่นอี่ว์ก็เข้าใจการตัดสินใจอย่างแน่วแน่ของกู้โม่หานทันที สีหน้าจริงจังเป็นที่สุด กล่าวด้วยความเคารพว่า: “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยรับคำสั่ง!”
“ไปพาองค์หญิงทั้งสองมาก่อน แล้วค่อยจัดการเรื่องนี้”
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” เสิ่นอี่ว์ตอบรับและจากไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกคุกรุ่นในดวงตาสีเข้มดั่งหมึกของกู้โม่หานค่อยๆสงบลง เขาเม้มริมฝีปาก มองท้องฟ้าอันมืดมนน่ากลัวเหมือนดั่งวันก่อนพายุฝนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เพียงหยุนอี่ว์โหรวตาย หนานหว่านเยียนอยู่ต่อได้ มารหัวขนในท้องของหยุนอี่ว์โหรว ก็มีโอกาสมากมายที่จะอธิบายต่อนาง เชื่อว่าเมื่อหนานหว่านเยียนไม่มีความแสลงใจชั้นนี้แล้ว น่าจะ……อาจจะค่อยๆยอมรับเขา
หากว่าเป็นไปได้ ความจริงแล้วเขาก็ไม่อยากใช้วิธีรุนแรงเช่นนั้น บังคับให้นางอยู่เคียงข้างเขา……
หยุนอี่ว์โหรวถูกหลี่หมัวมัวพามาตำหนักกูฝูที่อยู่ข้างตำหนักหลวนเฟิ่ง
เดิมทีที่นี่เป็นห้องที่ไทเฮาใช้ต้อนรับแขกผู้สูงศักดิ์ ตอนนี้เพื่อควบคุมดูแลหยุนอี่ว์โหรว จึงจัดการให้นางอยู่ที่นี่
ปี้หยุนก็ถูกนางกำนัลคนอื่นๆคุมตัวไล่เข้ามา ผ่านเรื่องนี้มา นางก็เชื่อฟังขึ้นไม่น้อย และดูแลปรนนิบัติหยุนอี่ว์โหรวด้วยความเคารพเป็นที่สุด
อย่างไรเสีย เข้าตำหนักเย็นมาแล้ว ยังมีความสามารถออกมาได้ ก็เป็นคนที่นางสู้ไม่ได้จริงๆ!
แต่หยุนอี่ว์โหรวไม่ต้องการให้นางรับใช้ นางจึงเฝ้าอยู่ด้านนอกตำหนักกูฝู
และหยุนอี่ว์โหรวที่อุ้มท้องใหญ่ๆ สาวเท้าเข้ามาในตำหนักมาด้วยความร้อนรน ดวงตาสองข้างแดงก่ำและโกรธแค้น มองดูของใช้ตกแต่งในห้อง ก็รู้สึกเพียงแค่ความกระวนกระวายและตื่นตระหนก
เดิมทีนางอยากกลับไปอยู่ที่ตำหนักกวนโม่ เช่นนั้นก็ยังสามารถจัดการศพของหยางเลี่ยที่ลานด้านหลังได้ แต่ตลอดทาง ไม่ว่านางจะวิงวอนด้วยความยากลำบากยังไงใช้วิธีการใด ไทเฮาก็ทำเป็นมองไม่เห็น และปฏิเสธคำขอร้องของนางโดยตรง
ทำอะไรไม่ได้ เพื่อไม่ให้ไทเฮาโกรธและเกิดความสงสัย นางทำได้เพียงนิ่งไว้ก่อน แล้วเข้ามาที่ตำหนักกูฝู
แต่หวังว่าจะไม่มีใครพบศพของหยางเลี่ยหรอกนะ ทว่าตอนนี้อากาศตอนนี้ร้อนจัด ไม่ช้าศพก็จะเน่าและส่งกลิ่นเหม็น……
จู่ๆหยุนอี่ว์โหรวก็ยืนนิ่ง กวาดแจกันด้านข้างตกลงพื้นอย่างรวดเร็วและรุนแรงด้วยความโกรธ
“หนานหว่านเยียน! ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของหนานหว่านเยียน!”
แม้จะบอกว่าพ่อบ้านกาวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะสนับสนุนให้นางเป็นจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ย แต่หนานหว่านเยียนและหวงไท่เฟยกลับแทรกเข้ามาเท้าหนึ่ง เกรงว่าคงจะทำลายเรื่องดีๆของนางเป็นแน่
หากว่าพ่อบ้านกาวสามารถปกป้องนางได้ก็ดี เพียงแค่นางจากไป หยางเลี่ยตายแล้วจะอย่างไร? นางเป็นจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ย ไม่มีผู้ใดกล้าพูดอะไรมาก!
แต่หากพ่อบ้านกาวไม่สามารถปกป้องนางได้ เช่นนั้นนางก็หนีความตายครั้งนี้ไปไม่รอดเป็นแน่……
เวลานี้หยุนอี่ว์โหรวร้อนรนกระวนกระวายราวกับมดที่อยู่บนหม้อร้อน ลนลานอยู่ไม่เป็นสุข จึงคิดจะคว้าแจกันอีกใบเขวี้ยงให้แตกเพื่อระบายความโกรธ ทันใดนั้นนางก็ได้ยินปี้หยุนกดเสียงต่ำและกล่าวขึ้น “เหนียงเหนียง มีคนมาเยี่ยมท่านแล้ว”
ต้องเป็นพ่อบ้านกาวแน่!
หยุนอี่ว์โหรวสงบลงทันที และเปลี่ยนเป็นความดีใจในทันใด ดวงตาทั้งคู่เป็นประกาย “รีบให้เขาเข้ามา!”
ประจวบเหมาะพอดี นางต้องหารือวางแผนกับพ่อบ้านกาวให้ดีสักหน่อย ว่าควรจะล้มหนานหว่านเยียนและหวงไท่เฟยที่เป็นตัวถ่วงสองคนนี้ยังไงดี!
ประตูตำหนักถูกคนผลักให้เปิดออกช้าๆ หยุนอี่ว์โหรวเข้าไปต้อนรับด้วยความตื่นเต้น แต่หลังจากได้เห็นคนที่มาอย่างชัดเจน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
“ทำไมเป็นท่าน? !”
