ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 18
ดังนั้น เขาจึงตอบกลับหมอหลวง “ใต้เท้า เป็นเพราะช่วงเวลาแห่งการมีชีวิตอยู่และสิ้นพระชนม์ขององค์จักรพรรดิเหลียง ดังนั้นข้าจึงต้องลอง มิฉะนั้น เมื่อรักษาอาการป่วยล่าช้า แค่คิดที่จะลองก็ลองไม่ได้แล้ว”
เมื่อได้ยินดังนั้นฮองเฮาก็จิตใจสับสนวุ่นวาย นางหยิบลูกประคำอธิษฐานขึ้นแล้วเดินไปที่เตียง นางมองใบหน้าที่ม่วงคล้ำขององค์จักรพพรดิเหลียง เขาอ้าปากหายใจลำบากมาก แม้ว่าเขาจะอยู่ในอาการโคม่า แต่ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน และยังมีน้ำลายไหลออกมาจากมุมปาก นางไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ แต่นางก็รู้ว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปมันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา
องค์รัชทายาทกล่าวอีกครั้งว่า “ท่านแม่ ได้เชิญท่านลุงไปแล้ว ไม่แน่อาจจะเชิญเซี่ยจื่ออานเข้าในวังมาด้วย ถึงแม้ว่านางจะไม่มีความรู้ทักษะการแพทย์ แล้วก็ไม่ได้รู้จักคนใหญ่โตอะไร และยังไม่เป็นอันตรายต่อเรื่องนี้ ถ้าหากนางรู้จริง ๆ เล่า? อย่างนั้นท่านพี่ก็มีทางรอด”
ฮองเฮาลองคิดดูก็ว่ามันสมเหตุสมผล จากนั้นก็เรียกคนเข้ามา “นำสาส์นจากข้า ไปที่จวนเซียง และบอกให้เซี่ยจื่ออานเข้าวัง”
นางข้าหลวงรับคำสั่ง ร่างสาส์นและรีบออกจากวังไปยังจวนเซียง
มู่หรงเจี๋ยกำลังสนทนากับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในจวน ก็ได้ยินข่าวลือจากคนในวังว่าองค์จักรพรรดิเหลียงป่วยอีกแล้ว และมีอาการหนักมาก เขาจึงสั่งให้คนเตรียมรถม้าเข้าในวังทันที
ระหว่างทางเข้าไปในวัง ทันใดนั้นเขาก็เปิดม่านและพูดกับหนี่หรงว่า “หนี่หรง เจ้าไปที่จวนเซียงทันที และเชิญเซี่ยจื่ออานเข้าวัง”
หนี่หรงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าเกรงว่าองค์จักรพรรดินีจะไม่อนุญาติ”
“อาการป่วยอันตรายมาก พระองค์คงยากที่จะไม่อนุญาติ” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเย็นชา
“ท่านอ๋อง ท่านลองคิดให้รอบคอบ ตอนนี้หมอหลวงในวังคงอยู่เคียงข้างองค์จักรพรรดิเหลียง ถ้าแม้แต่หมอหลวงยังไม่มีวิธีช่วย เซี่ยจื่ออานก็คงช่วยไม่ได้เหมือนกัน เธอเป็นเพียงหญิงสาวลึกล้ำคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเข้าใจทักษะการแพทย์ แต่ก็เชี่ยวชาญได้เท่าหมอหลวงหรือไม่? ”
มู่หรงเจี๋ยหลับตาลง นึกถึงสิ่งที่เซี่ยจื่ออานกล่าวในวันนั้น เขาไม่รู้ว่าเธอเชี่ยวชาญด้านการแพทย์หรือไม่ อย่างไรก็ตาม จากคำพูดของเธอที่สามารถแยกแยะออกมาได้ เธอย่อมมีความรู้เกี่ยวกับการฝั่งเข็ม
“ลืมมันไปก่อน สั่งคนไปเชิญนางก่อนเถอะ ไม่ว่าผลที่ตามมาคืออะไร ข้าจะรับผิดชอบเอง” มู่หรงเจี๋ยกล่าว
เมื่อหนี่หรงได้ยินเขาพูดแบบนี้ เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เขาหยุดรถและรีบไปที่จวนเซียง
คำพูดถูกแบ่งออกเป็นสองหัวข้อใหญ่
ว่ากันว่าจื่ออานดื่มสุราพิษ ใบหน้าไม่แยแสและมองไปรอบ ๆ อย่างเฉยเมย และในที่สุดก็มองไปที่หน้ามหาเสนาบดีเซี่ย
เธอไม่อยากถามอะไรเขาอีก เพราะรู้ว่าเธอจะผิดหวัง แต่ว่าความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมยังคงวนเวียนอยู่ในจิตใจของเธอ ราวกับว่าเธอไม่ยอมแพ้ ไม่ได้ตายอย่างสนิทใจ
ดังนั้นเธอจึงถือแก้วสุราถามมหาเสนาบดีเซี่ยว่า “ท่านพ่อ ข้าจะถามท่านประโยคสุดท้าย ท่านต้องการตัดความสัมพันธ์กันจริงหรือ?”
จื่ออานตัดสินใจว่า ถ้าเธอเห็นเสี้ยวของความลังเลและเสี้ยวความใจอ่อนในดวงตาเขา เธอก็จะมองไปที่ความรู้สึกของเจ้าของเดิมที่มีต่อเขา และจะไม่ทำให้เขาลำบากใจในอนาคต
จื่ออานรู้สึกว่าความคิดนี้ของเธอช่างโง่งี่เง่า แต่เธอต้องการทำตามความรู้สึกที่เจ้าของเดิมทิ้งไว้
มหาเสนาบดีเซี่ยยังตอกย้ำความโง่งี่เง่าของจื่ออานด้วยการกระทำของเขา เขามองดูเธออย่างเคร่งขรึม ท่าทางหมดความอดทน “ข้าเคยใจอ่อนต่อเจ้า แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่รักษามันให้ดี หากเจ้ายอมขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวอย่างเชื่อฟัง ก็ไม่เกิดเรื่องแบบวันนี้ ผลที่เจ้าสร้างขึ้นมาเอง เจ้าก็ต้องแบกรับความขมขื่นนี้ด้วยตัวเจ้าเอง”
ไม่รู้ว่านกกระเต็นตัวหนึ่งมาบนตาข่ายหน้าต่างเมื่อไหร่ ทั้งตัวเป็นสีเขียวมรกต กระพือปีกและหยุดอยู่ที่นั่น
หลังจากที่มหาเสนาบดีเซี่ยพูดจบประโยคนี้ นกกระเต็นก็กระพือปีกบินหนีไป
เสียงกามาจากที่ไกล ๆ และพวกมันก็ร้องไห้เป็นเลือด แม้ในเวลากลางวันแสก ๆ เมื่อได้ยินแล้วก็รู้สึกว่าไม่สามารถบอกความหนาวเย็นในหูของได้
เซี่ยหว่านเอ๋อ มองจื่ออานอย่างมีความสุข เธออยากเห็นความสิ้นหวังและความเจ็บปวดบนใบหน้า เซี่ยจื่ออานมาก ที่เซี่ยจื่ออานถามประโยคนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าหวังว่าพ่อของเธอเปิดใจรับเธอ และคิดถึงความผูกพันระหว่างพ่อและลูกสาว แต่น่าเสียดายที่พ่อของเธอไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยเธอไป
นางรอดูเซี่ยจื่ออานแสดงอาการเจ็บปวด แต่น่าเสียดายจื่ออานไม่ได้แสดงอะไรทั้งนั้น ตรงกันข้าม เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ราวกับว่าก้อนหินที่สะสมอยู่ในใจของเธอถูกยกออกทันที แม้แต่ใบหน้าของเธอก็ดูผ่อนคลาย
จื่ออานรู้สึกว่าเธอไม่มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์หลงเหลือแล้วกับผู้เป็นพ่อคนนี้
เธอรู้ว่าหลังจากที่มหาเสนาบดีเซี่ยพูดประโยคนี้ออกมา ความรู้สึกของเจ้าของเดิมที่ทิ้งไว้ก็สลายหายไป และเจ้าของเดิมไม่เหลือร่องรอยของความหวังสำหรับเขาอีกต่อไป
ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้เธอก็ไม่ต้องนึกถึงความรู้สึกใด ๆ พวกเขาเป็นเพียงศัตรูเท่านั้น
จื่ออานดันแหวนไปที่ปลายนิ้ว และค่อย ๆ กวนสุราพิษในแก้ว
วัสดุพิเศษของแหวนสามารถดูดซับพิษได้เป็นส่วนใหญ่
“เจ้ายังชักช้าอะไรอยู่? เด็ก ๆ กรอกให้เธอดื่ม!” เหล่าฟูเหรินจ้องเขม็ง และพูดอย่างฉุนเฉียว
วันนี้เธอใช้เวลาในการจัดการกับเรื่องนี้มากเกินไป และตอนนี้เธอแค่ต้องการคืนความยุติธรรมให้เซี่ยจื่ออานให้เร็วที่สุด จากนั้นก็คิดหาวิธีการหย่าร้าง
เพื่อต้องการที่จะหย่าร้าง จะต้องดำเนินการตามหัวข้อ “ขโมยคน” ของหยวน ดังนั้นเธอจึงไม่อยากเสียความพยายามมากเกินไปที่นี่
ชุ่ยยู่ และ หลานยู่ ทั้งสองคนได้ก้าวไปข้างหน้า และพยายามจับจื่ออาน แววตาจื่ออานเย็นชา “ไปให้พ้น!”
“ความตายมาถึงแล้วยังกล้าจองหอง?” เซี่ยหว่านเอ๋อยื่นเท้าเตะออกไป แต่คนที่เร็วกว่านางคือ จื่ออาน
จื่ออานยกเท้าเธอขึ้นเตะเข้ากระดูกน่องของนาง เซี่ยหว่านเอ๋อโดนเธอเตะจนถอยหลังไปสองก้าว แล้วล้มลงกับพื้น
ในเวลาเดียวกัน จื่ออานก็ดื่มสรุราพิษในอึกเดียว แล้วโยนแก้วลงกับพื้น และพูดอย่างขมขื่นว่า “ถึงแม้เซี่ยจื่ออานจะกลายเป็นผี ข้าก็จะไม่ปล่อยพวกเจ้าไป”
แม้ว่าแหวนแห่งจิตวิญญานดูดซับสุราพิษไปส่วนใหญ่แล้ว แต่ก็ยังมีพิษตกค้างอยู่ แถมร่างกายนี้ของจื่ออานก็อ่อนแอมาก และไม่สามารถต้านทานการโจมตีของพิษได้ เกิดอาการวิงเวียนศีรษะขึ้นมา ลำคอรู้สึกถึงความหวานคาวคำหนึ่ง และกระอักเลือดสดออกมาเต็มปาก
หลิงหลงฟูเหรินจะเต็มใจปล่อยให้เธอตายอย่างมีความสุขได้อย่างไร? นางพูดอย่างเย็นชา “มาเถอะ พานางเข้าไปในห้องมืด อย่าทำให้ห้องของเหล่าฟูเหรินสกปรก”
อาการวิงเวียนศีรษะเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ จื่ออานประเมินความทนทานของร่างกายนี้สูงเกินไป
หลานยู่ และชุ่ยยู่ทั้งสองบังคับรั้งเธอไว้ จื่ออานมองไปที่ผู้คนรอบ ๆ ด้วยสายตาเย็นชา เลือดพิษพุ่งขึ้นอีกครั้ง
เธอฝืนทนอย่างมาก และพูดอย่างเป็นเหยื่อว่า “พวกเจ้าควรขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และหวังให้ข้าตายดีกว่า ไม่เช่นนั้น ถ้าข้ายังมีชีวิตกลับมา คนที่ตายคือพวกเจ้า”
หลังจากที่เซี่ยหว่านเอ๋อ ได้ยินเช่นนี้ ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ดื่มสุราพิษเข้าไปแล้ว เจ้ายังคิดที่จะมีชีวิตอยู่อีกหรือ? เจ้าวางใจได้ เจ้าตายแน่นอน สัดส่วนของสุราพิษไม่ได้หนักขนาดนั้น เจ้าจะตายทันที และข้าอยากให้เจ้าทนทุกข์ทรมานจนตาย”
เมื่อได้ยินดังนั้น มหาเสนาบดีเซี่ยก็ขมวดคิ้ว และพูดกับเซี่ยหว่านเอ๋อว่า “อย่าโยนไปมา ปล่อยให้นางตายในห้องมืด มิฉะนั้น จะมีคนเห็นบาดแผลบนร่างกายระหว่างฝังศพ และคนเอาไปนินทา”
“ท่านพ่อไม่ต้องห่วง ข้าแค่อยากช่วยท่านอีกแรง นางทำให้ท่านพ่อเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย และยังทำให้ผิดใจกับองค์จักรพรรดินี และองค์จักรพรรดิเหลียง ความแค้นนี้ลูกสาวไม่สามารถกลืนมันได้”
เมื่อมหาเสนาบดีเซี่ยได้ยินนี้อย่างนี้ ก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาก็กัดฟันด้วยความขุ่นเคือง สะบัดมือ แล้วพูดอย่างไร้ความรู้สึกว่า
“ไปเถอะ ควรให้นางได้รับบทเรียนบ้าง”
เซี่ยหว่านเอ๋อยิ้มอย่างเศร้าโศก “ใช่ ลูกรู้”
เมื่อจื่ออานถูกลากไปถึงที่หน้าประตู
เสี่ยวซุน เมื่อเห็นว่าจื่ออานถูกลากออกมาก็ตกใจใหญ่ และรีบไปข้างหน้า
“คุณหนู เกิดอะไรขึ้น?”
“มา ลากนางออกไปด้วยกัน” เซี่ยหว่านเอ๋อตะโกนเสียงดัง
