ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 127
เมื่อเซียวท่าเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไร อีกทั้งยังคงนิ่งเฉย ความกังวลใจรวมกับความกระวนกระวายใจ และยังรวมกับความไม่ไว้วางใจ เมินเฉยต่อการปรากฏตัวขององค์ชายอานที่อยู่ ณ ที่นั่น ก้าวขึ้นไปจับไหล่ของจื่ออาน แล้วส่ายหน้าอย่างโกรธเคือง “เจ้าพูดออกมาสิ เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
เขาเป็นนายทหาร พละกำลังของเขาจะแตกต่างจากคนทั่วไป จื่ออานเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ถูกเขาดุด่าอย่างนี้ สายตาเหมือนกับถูกท้องฟ้าที่ปั่นป่วน โลกที่แปรปรวน ทำให้เป็นลม
เซียวท่าตกใจ รีบกอดเธอไว้อย่างรวดเร็ว
องค์ชายอานก้าวไปข้างหน้า พูดอย่างไม่พอใจว่า “เซียวท่า เจ้านำตัวนางออกมาทำไม? ถ้านางมีวิธี จะนั่งนิ่ง ๆ ได้อย่างไร? นางก็ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว”
เมื่อมู่หรงจ้วงจ้วงเห็นความตื่นเต้นของเซียวท่าที่ทำให้จื่ออานเป็นลม และโกรธ เขาผลักเซียวท่าออกเล็กน้อย “เจ้านี่มันบุ่มบ่าม เจ้ามีฝีมือในการดูแลตัวเอง เป็นผู้ชายแบบไหนกันที่มารังแกผู้หญิง?”
เธอคว้าตัวจื่ออานกลับมาจากอ้อมแขนของเซียวท่า ต้องการที่กอดกลับไป แต่เธอไม่มีกำลังพอที่จะ “ปัง” มีเสียงดังขึ้น จื่ออานก็ล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเธอก็คลายความโกรธ และก็พูดว่า “หรือว่าพวกเจ้าจะกอดไว้”
จื่ออานหมดสติล้มลงกับพื้น เธอค่อย ๆ ขดตัวและปีนกลับขึ้นไปบนเก้าอี้ เธอยังรู้สึกเวียนหัว แล้วนอนลงบนโต๊ะและพูดเสียงแหบแห้งว่า “อีกครึ่งชั่วโมง ข้าจะให้ฝังเข็มให้เขา ข้าขอพักประเดี๋ยวเดียว”
น้ำเสียงของเธอเหนื่อยและอ่อนแรง หมดเรี่ยวแรงจริง ๆ
ตั้งแต่ถูกเจ้านายของเธอฆ่าในหน่วยสืบราชการลับ ไปจนถึงการเดินทางผ่านจวนมหาเสนาบดี การบังคับแต่งงาน ทั้งถูกทุบตี ทั้งถูกวางยาพิษ ถูกทรมาน ความทุกข์ยากและหายนะทั้งหมดเกิดขึ้นตอนที่อยู่ในวัง มันเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วัน เธอยืนขึ้นจากจุดอ่อนของเจ้าของเดิมจนถึงจุดเริ่มต้น อีกทั้งยังเคี่ยวเข็ญตัวเองให้มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง แต่เพื่อแลกกับการตายของเซี่ยหลิน ที่เพิ่งจะได้รับการสนับสนุนจากคนที่อยู่ข้างหลัง มันยังล่อแหลมอีกด้วย สิ่งที่สำคัญที่สุด และไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น อยู่ในเซียงฟู่ ยังมีแผนการสมคบคิดอีกมากมายรอเธออยู่ หากเธอไม่ระวัง เธอกับหยวนซื่อจะต้องตายด้วยน้ำมือของพวกเขา
ไม่ว่าคุณภาพทางจิตใจจะเข้มแข็งเพียงใด เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ ล้วนต้องผิดหวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอสูญเสียผู้สนับสนุน หรืออาจเป็นเพราะการตายของเซี่ยหลินก็ส่งผลกระทบต่อเธอ ทำให้ความคิดของเธอสับสนและจิตใจอ่อนแอ
เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ เซียวท่ารู้สึกดูหมิ่นอย่างยิ่ง ผู้หญิงก็เป็นคนหนึ่งที่มีความเปราะบางมาก และไม่สามารถทนทุกข์ได้เลยสักนิด
เซียวท่าไม่ค่อยรู้เรื่องจื่ออานมากนัก รู้แค่ว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของมหาเสนาบดีเซี่ย เป็นคนที่เสียใจที่ต้องอภิเษกกับอ๋องเหลียง หนุนเนื่องมาจากเรื่องเขายุ่งกับเรื่องอื่นมาก และไม่ให้ความสนใจ เพียงแค่ได้ยินมู่หรงเจี๋ยพูดถึงการแต่งงานที่น่าเศร้านี้ว่าเซี่ยจื่ออานผู้ที่เสียใจกับการอภิเษกกับอ๋องเหลียง ภายหลังได้ช่วยชีวิตอ๋องเหลียงไว้
มู่หรงจ้วงจ้วงเห็นว่าจื่ออานที่กำลังนอนอยู่สักพักแล้ว โดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา รู้ว่าเธอเหนื่อยและเป็นทุกข์เล็กน้อย เขาจึงสั่งคนให้ไปเอาหม้อน้ำร้อนเข้ามาให้เธอล้างหน้า
จื่ออานได้ยินคำแนะนำของเธอ ก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ต้องการน้ำเย็น ถ้าให้ดีต้องเป็นน้ำในบ่อน้ำ”
เธอต้องทำให้ตัวเองกระปรี้กระเปร่าอยู่เสมอ น้ำเย็นในบ่อ จะให้ทำให้เรียกสติของเธอกลับมา
“ได้ น้ำบ่อ!” มู่หรงจ้วงจ้วงถามอีกครั้ง “ยังต้องการอะไรอีกไหม?”
จื่ออานคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เหล้าที่แรงที่สุดกับกระถางไฟ”
เข็มที่ยาวที่สุดของเธอ ยังไม่ได้ผ่านการฆ่าเชื้อตั้งแต่ซื้อมาจากหมอ เพราะเธอไม่คิดว่าจำเป็นต้องใช้เข็มนี้
แต่ตอนนี้มันจำเป็นต้องใช้แล้ว
เซียวท่าคิดว่าเธอจะดื่มเอง จึงโกรธมาก “เหล้านั้นไม่อนุญาต”
องค์ชายอานพูดอย่างเย็นชาว่า “ช่างเถิด หุบปากของเจ้าซะ”
มู่หรงจ้วงจ้วงเอามือทาบหน้าอก กระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วมองไปที่เซียวท่าอย่างถือตัว “เปิ่นกงจะเตือนเจ้านะ ถ้าเจ้าจะพูดอะไรกับจื่ออานอีก เปิ่นกงจะตัดลิ้นของเจ้าทิ้ง”
เซียวท่ากลัวพระราชธิดาคนนี้มากที่สุด ในโลกนี้เธอไม่มีอะไรที่กลัว แล้วมันก็ไม่ได้สมเหตุสมผล ทะเลาะกันไปมันก็จะมีแต่เรื่องให้ปวดหัวจริง ๆ
