ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 128
เขาเหลือบมองจื่ออานอย่างเย็นชา “เอาเถอะ ข้าไปจะดูให้ เจ้ายังต้องการอะไรอีก? หรือว่าอยากกินอะไรสักหน่อยไหม?”
จื่ออานหิวแล้ว ตอนเย็นก็ยังไม่ได้กินอะไรเข้าไป จนถึงตอนนี้ เมื่อก่อนต่อให้งานจะยุ่งขนาดไหน เขาล้วนต้องมีอะไรกิน แต่ตอนนี้รู้ชัดเจนแล้วว่าตัวเองต้องการใช้พละกำลัง การอยากอาหารกลับไม่มีเลยสักนิด
“เตรียมมาให้นางสักหน่อยเถอะ” มู่หรงจ้วงจ้วงพูดกับข้ารับใช้
ข้ารับใช้ตอบรับแล้วออกไป
อาหารมาพร้อมแล้ว จื่ออานมองไปที่อาหารที่ค่อนข้างหลากหลายและหรูหรา เธอจำขึ้นมาได้ว่าในช่วงสองสามวันในสมัยก่อน เวลารับประทานอาหารของเธออยู่ที่หน้าเตียงของโรงพยาบาล เธอแทบจะไม่ได้กินอาหารตามปกติเลย
“กินสิ หรือว่ายังไม่ถูกใจเหรอ?” เซียวท่ามองไปที่จื่ออาน
เหล้าขาวก็เอามาให้แล้ว จื่ออานหยิบทรัพย์สมบัติออกมาแล้วเดินไปที่ด้านหน้าของเทียน วางเข็มยาวเผาบนเปลวไฟ แล้วจุ่มลงในเหล้าขาว
เธอนั่งลงและหยิบซาลาเปานึ่งขึ้นมากัดทีละคำ และพยายามกลืนมันลงไป
กินหมดไปหนึ่งลูก แล้วกินอีกลูก เหมือนกับการทำภารกิจ หลังจากกินซาลาเปาสามลูกในชามหมดแล้ว กับข้าวในจานก็ไม่แตะเลย
น้ำในบ่อวางอยู่บนอ่างล้างหน้า เธอเดินผ่านไป จุ่มมือลงในน้ำ แขนเสื้อก็เปียกเล็กน้อย เธอจึงม้วนแขนเสื้อขึ้น ปรากฎให้เห็นข้อมือของเธอ
เซียวท่ามองดูอย่างร้อนใจ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ข้อมือที่ดูเป็นธรรมชาตินั้นเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น มีทั้งรอยเก่าและใหม่ บางส่วนยังเป็นสีแดง และบางส่วนมีคราบเกรอะกรัง
เมื่อกี้นี้เพราะเขาไม่อดทนและความใจร้อนของเขา ล้วนสงบลงแล้ว
สายตาของจื่ออาน ก็เปลี่ยนไปมาก
แขนเสื้อไม่ได้ถูกดึงขึ้นสูงมากนัก แต่แผลเป็นที่สามารถมองเห็นได้ลุกลามไปทั่ว แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ มันถึงได้กลายเป็นแบบนี้
เป็นเพราะมีรอยแผลเป็นที่มือ เขาจึงมองไปที่เธอหลังจากล้างหน้าอีกครั้ง ยังมีรอยแผลเป็นบนหน้าผากด้วย ดูเหมือนว่าแผลเป็นนั้นน่าจะเป็นแผลใหม่ เพียงแต่อยู่บนหน้ามันจึงปิดบังไม่ได้ ตอนนี้ผมเปียก ผมจึงเข้ารูป ส่วนหนึ่งของแผลจึงถูกเปิดเผย
มู่หรงจ้วงจ้วงและองค์ชายอานก็เห็นเช่นกัน ดวงตาของ องค์ชายอานเต็มไปด้วยความโกรธ มันเกิดอะไรขึ้นกับเซี่ยจื่ออาน แล้วมันก็เกิดขึ้นกับอาหยูด้วย อยู่ในเซียงฟู่เหมือนคนโดนกินเลือดกินเนื้อ แม่และลูกสาวของพวกเขาก็มีชะตากรรมเดียวกัน
เซียวท่าเป็นคนที่มีความคิดเจ้าคิดเจ้าแค้นที่ชัดเจน เมื่อคิดถึงคำพูดแย่ ๆ ที่เขาเพิ่งพูดกับเธอ เขาจึงเดินไปข้างหน้า “เซี่ยจื่ออาน เรื่องเมื่อกี้ข้าขอถอนคำพูด รอยแผลเป็นที่มือของเจ้า ไม่ได้ร้ายแรงใช่ไหม?”
จื่ออานเงยหน้าขึ้นมองเซียวท่า หลังจากที่ล้างหน้า เธอมีสติมากขึ้น ความตื่นตระหนกของเธอก็สงบลงเล็กน้อย เธอรู้ว่าตอนที่เธอเงียบไป กลับทำให้ผู้คนต้องระแวง ผู้คนที่อยู่ตรงนั้น กังวลกับอาการของคนที่นอนอยู่บนเตียงมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียวท่า แม้ว่านิสัยของพลทหารจริง ๆ แล้วจะมีอารมณ์ที่หงุดหงิดง่าย แต่เป็นคนตรงไปตรงมาและไม่ได้มีอุบาย แต่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย
เธอตอบกลับว่า “ข้าไม่เป็นไร”
จื่ออานเดินเข้าไป ปล่อยแขนเสื้อลง แล้วเทเหล้าขาวลงบนมือเพื่อทำการล้าง
เธอเดินไปที่เตียง มองใบหน้าที่ซีดเซียวตรงนั้น ความกล้าหาญและความพยายามค่อย ๆ สะสมอยู่ในใจทีละน้อย เมื่อเธอมองกลับมาที่เซียวท่าอีกครั้ง ดวงตาของเธอก็แน่วแน่มากขึ้น “ท่านนายพลใหญ่ ท่านอ๋อง หม่อมฉันต้องการให้พวกท่านช่วยตะแคงข้างเขา หันหลังเขามาที่หม่อมฉัน”
เซียวท่าและองค์ชายอานมองไปที่ดวงตาของเธอ สองคนมองกันและไม่พูดอะไร พวกเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อทำในสิ่งที่เธอพูด
