ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 254
ฝูงชนทั้งหลายก็กรูกันเข้าไป พบเพียงเสื้อคลุมตกอยู่ เมื่อทุกคนก็เจอสถานการณ์นี้เข้า ต่างก็พอจะเข้าใจ
โอ้ สวรรค์ หยวนซื่อกล้าที่ลักลอบมีความสัมพันธ์กับผู้อื่นในที่นี้!
ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ “ใครก้ได้เข้ามา นำคนออกมาให้ข้า!”
ชั่วครู่นึงก็มีผู้คุมกฎของบ้านพากันเข้าไปในห้อง สองคนบนเตียงนั้นดูไม่เรียบร้อยมากนัก ไม่รู้ว่าตอนนี้ได้มีคนบุกเข้ามาแล้ว
เมื่อตอนที่ผู้คุมกฎของบ้านลากขึ้นมานั้น เฉินเอ้อร์และหลิวซื่อถึงได้มีสติขึ้นมา หวาดกลัวจนราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง
ผู้คุมกฎของบ้านใช้ผ้าห่มห่อร่างของทั้งสองเอาไว้ ยกออกไปแล้วโยนลงบนพื้น
ฝูงชนนึกว่าจะได้เห็นหยวนซื่อ กลับคาดไม่ถึงว่าจะเป็นฮูหยินของคุณชายรองตระกูลเซี่ยหลิวซื่อ ต่างพากันประหลาดใจ
คุณชายรองตระกูลเซี่ยมีปฏิกิริยาตอบกลับเป็นคนแรก พุ่งเข้าไปตบตีหลิวซื่อ และเฉินเอ้อร์อย่างรุนแรง
ฮูหยินผู้เฒ่าใบหน้าซีดขาว ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตาพบเห็น ทำไมถึงได้เป็นหลิวซื่อ? หยวนซื่อเล่า?
ฮูหยินหลิงหลงเองก็ตื่นตกใจเช่นกัน ขาสองข้างอ่อนแรง ไม่มีทางเป็นไปได้ ทั้ง ๆ ที่วางแผนไว้ดีแล้ว ทำไมหลิวซื่อถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้? และต่อให้หลิวซื่ออยู่ที่นี้ เฉินเอ้อร์เข้าไปเจอแล้ว อย่างดีที่สุดก็แค่แผนการล้มเหลว ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเป็นสถานการณ์แบบนี้กัน?
“น่าอับอาย น่าอับอาย น่าอับอายจริงๆ!” ชุยไท่เฟยเจอเข้ากับเหตุการณ์นี้ เอ่ยออกมาด้วยความโกรธ
มหาเสนาบดีเซี่ยจัดการกับเหตุการณ์อย่างใจเย็น ก่อนอื่นส่งแขกกลับออกไป เอ่ยกำชับไว้ก่อนออกไป “อย่าเพิ่งตี ให้พวกเขาใส่เสื้อผ้าก่อน”
แขกทั้งหลายต่างก็ออกไป ในสวนดอกไม้อันใหญ่แห่งนี้ ต่างคนต่างปั่นป่วน ส่วนใหญ่แล้วกำลังรอดูเรื่องสนุกกันอยู่
สตรีสูงศักดิ์ คุณชายชนชั้นสูงเหล่านี้ ชื่นชอบมองดูเรื่อสนุกเหล่านี้ โดยเฉพาะเรื่องอื้อฉาว เหมือนดั่งแมวที่ได้กลิ่นคาวของปลา ราวกันรอคอยเรื่องโกลาหลนี้
ทั้งสองสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ถูกโยนออกมา ยังไม่ได้สอบถามอันใด จึงได้พบกับหญิงสาวนางหนึ่งเร่งเข้ามา เฉินเอ้อร์ใบหน้าและจมูกปูดบวม เพียงแค่ตบไปไม่กี่ครั้ง ทั้งตบทั้งโกรธ “เฉินเอ้อร์ เจ้ายังมีหน้าอีกหรือ? เจ้ารับปากกับข้าแล้ว จะไม่ไปข้องหากับหลิวซื่อและเฉินหลิงหลงแล้ว ข้าเพิ่งกลับมาจากบ้านแม่เพื่อช่วยเจ้ายืมเงินกลับมา เจ้ากลับโกหกข้า? เจ้ายังจะมายุ่งกับพวกนางอีก เจ้าหน้าไม่อายข้ายังต้องการเจ้า เจ้าไม่คิดถึงข้า คิดถึงลูกบ้างไหม? ไม่ใช่เฉินหลิงหลงที่ให้กำเนิดก็เป็นลูกของเจ้า ข้าก็ได้ให้กำเนิดและก็เป็นเลือดเนื้อของเจ้า เฉินเอ้อร์ เจ้าคนพรรค์นี้ ทำไมเจ้าไม่ไปตายซะ! ”
หญิงนางนั้นทั้งทุบตีทั้งด่า ยังจะร้องไห้น้ำตาน้ำมูกไหลรวมกัน ฝูงชนมองไปยังนาง กลับรู้สึกว่านางได้รับความอัปยศอดสูโดยไม่สิ้นสุด ทำให้สูญเสียกิริยาเช่นนี้
และตอนนางพูดนั้น ยังจะอยู่ท่ามกลางความโกลาหลของกลุ่มคน
เซี่ยหวานเอ๋อรีบพุ่งเข้าไป ดึงหญิงนางนั้นออกมา เอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้าพูดบ้าบออะไรของเจ้า? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฉีกปากของเจ้า?”
หญิงนางนั้นที่กำลังโกรธ ตบตีเฉินเอ้อร์จนวิงเวียนหันกลับมาโดยมิอาจพูดอะไรออกมาได้ พบว่าเซี่ยหว่านเอ๋อมาดึงนางเพื่อจะดุด่า นางยังมิทันได้ใคร่ครวญ ขาข้างหนึ่งก็เตะเข้าไปที่ท้องของเซี่ยหว่านเอ๋อ “ข้ามิได้พูดมั่วซั่ว เจ้าลองถามแม่หน้าไม่อายของเจ้าดู นางแต่งให้กับพ่อของเจ้าในตอนนั้น ใช่หรือไม่ว่ากำลังท้องพวกเจ้าพี่น้องชายหญิงแล้ว? เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าตัวเองนั้นสูงส่งเป็นบุตรสาวของจวนมหาเสนาบดี ไร้สาระสิ้นดี เจ้ามันก็เป็นก็เป็นแค่บุตรสาวที่สกปรกของเฉินเอ้อร์เท่านั้นเอง!”
มหาเสนาบดีเซี่ยในตอนนั้น กลับรู้สึกว่าฟ้ากำลังถล่มทลายลงมา ในหัวมีเสียงดั่งปะทัดเกิดขึ้น ความคิดในขณะนั้นกลับว่างเปล่า
ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหจนดวงตาเปลี่ยนเป็นสีขาว สีเลือดบนในหน้าหายไป นางเอื้อมมืออกไป ชี้ไปที่หญิงนางนั้น “ช่วยข้า… ช่วยข้าไล่นางออกไป!”
ผู้คุมกฎของบ้านเข้าไปลากหญิงนางนั้น พละกำลังของนางนั้นมากมายไม่สิ้นสุด จนหลุดพ้นออกจากผู้คุมกฎของบ้าน พุ่งเข้าไปตรงหน้าของฮูหยินหลิงหลง ดวงตาแดงก่ำ เสียงเอ่ยแหบแห้งโกรธจัด “เจ้าทำไมถึงได้หน้าไม่อาย? ในเมื่อตอนนั้นเจ้าทิ้งเขาไป ไม่ยินยอมแต่งให้เขา แต่เลือกแต่งให้กลับมหาเสนาบดีเซี่ย ทำไมถึงยังกลับมาพัวพันกับเขาอีก? หลายปีมาแล้ว เขารู้เพียงแต่ต้องมายังจวนมาหาเสนาบดี เพราะว่าเจ้า บ้านแห่งนี้เขาก็ทอดทิ้งแล้ว ทำไมเจ้าถึงใจร้ายเยี่ยงนี้? ต่างก็เป็นสตรี ทำไมต้องมาทำให้ข้าลำบากเยี่ยงนี้? ทำไมเจ้าถึงทำเยี่ยงนี้?”
หญิงนางนั้นร้องไห้ไปด่าสาปแช่งไป เอื้อมมือไปตบตีฮูหยินหลิงหลงจนพูดไม่ออก ดูช่างน่าสงสาร ฮูหยินหลิงหลงรู้สีกเหมือนมีก้อนติดอยู่ที่ลำคอ คิดคำอธิบายเพียงครึ่งคำก็อธิบายมิได้ อย่างไรนางก็คิดไม่ออก เรื่องราวถึงได้เปลี่ยนแปลงไปเยี่ยงนี้ ยังมีภรรยาผู้นี้ของเฉินเอ้อร์ นางรู้มาโดยตลอด แต่ทั้งคู่ก็มิได้แต่งงานด้วยกัน เพียงแต่หลับนอนด้วยกัน อยู่กินด้วยกันจนคลอดบุตรออกมาเท่านั้น
“ไม่ ข้ากับเขามิได้… เขาเพียงแต่มาที่จวนเพื่อจัดการธุระให้ข้า…” ฮูหยินหลิงหลงสัมผัสได้กับดวงตาราวกับต้องการฆ่าคนของมหาเสนาบดีเซี่ย ตกใจจนมิกล้าส่งเสียง ขาทั้งคู่อ่อนแรง ร่วงหล่นลงบนพื้น
