ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 273
จื่ออันจึงมิได้เอ่ยอันใดอีก หยิบใบมีดเล่มเล็กที่เซียวท่าหาคนช่วยนางทำออกมา กำจัดบาดแผลที่ตกสะเก็ดออกอย่างเบามือ
นางอดมิได้ที่จะทำความสะอาด เพราะบาดแผลที่ตกสะเก็ดแล้วนั้นจะรู้สึกคันเล็กน้อย หากท่านอ๋องอดไม่ได้ที่จะเกา เกาจนบางที่มีรอยขีดข่วน จนมีรอยเล็บที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน
เพิ่งทำความสะอาดไปได้เพียงไม่กี่แห่ง กลับพบหนี่หรงที่ออกไปแล้วกลับเข้ามาอีกครั้ง “ท่านอ๋อง ใต้เท้าจิงจ้าวหยินซุนมาแล้วขอรับ”
“ให้เขารออีกครู่” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญมารายงานขอรับ” หนี่หรงเอ่ย
จื่ออันวางมือ มองยังมู่หรงเจี๋ย
มู่หรงเจี๋ยลุกขึ้น สวมใส่เสื้อคลุมแล้วจึงเอ่ยกับจื่ออัน “เจ้ารอข้าที่นี่สักครู่ ข้าออกไปเพียงครู่ก็กลับมาแล้ว”
จื่ออันรับคำ นำใบมีดเล่มเล็กวางกลับเข้าไปในกล่องยา ภายในใจกลับเอาแต่คิดว่าใต้เท้าซุนมาด้วยเหตุอันใด
นางนั่งอยู่ใกล้โต๊ะ แล้วจุดตะเกียงน้ำมันขึ้นมา จากนั้นจึงหยิบเข็มออกมาฆ่าเชื้อ
มีคนเคาะประตูเข้ามา เป็นสาวใช้อายุสิบสามสิบสี่ปีนางหนึ่ง นางแสดงความเคารแล้วเดินไปยังด้านหน้าของจื่ออัน “คุณหนูใหญ่เซี่ยเจ้าคะ พระสนมซุนเชิญท่านไปพบสักครู่นึง เจ้าค่ะ”
“พระสนมซุน?” จื่ออันตกใจเล็กน้อย
“เจ้าค่ะ พระสนมเฟยมีเรื่องต้องการจะถามท่าน” สาวใช้น้อยกิริยาสุภาพเรียบร้อย
จื่ออันรู้มาว่ามู่หรงเจี๋ยมีสนมรองอยู่ ฟังจากคำของคนปากมากเยี่ยงซูชิงมาว่า พระสนมซุนเป็นคนที่ราชครูเหลียงส่งมา
นางและพระสนมซุนไม่เคยติดต่อกัน จู่ ๆ ก็เรียกหานาง ทำให้จื่ออันอดที่จะตื่นตระหนกมิได้ ในเวลานี้แล้วนั้น นางไม่อยากมีปัญหา จึงเอ่ยกับสาวใช้น้อยว่า “เจ้ากลับไปรายงานพระสนมซุน ว่า ข้ากำลังรอทำแผลให้ท่านอ๋อง เสร็จแล้วจะไปถวายพระพรพระสนม”
สาวใช้น้อยเอ่ยพร้อยดวงตาแดงก่ำ “คุณหนูใหญ่ ท่านไปก่อนสักรอบเถอะเจ้าค่ะ หากเชิญท่านไปมิได้ พระสนมซุนจะลงโทษบ่าวเอานะเจ้าคะ”
จื่ออันเอ่ยออกมาอีก “รอข้าจัดการบาดแผลให้ท่านอ๋องเสร็จก่อนแล้วค่อยไป”
สาวใช้กลับคุกเข่าลง ตัวสั่นเทา “คุณหนูใหญ่ ขอท่านสงสารบ่าวด้วยเถอะ ไปกับบ่าวสักรอบนึงเถอะเจ้าค่ะ บ่าวเพิ่งจะได้มารับใช้พระสนมซุน หากเชิญท่านไปไม่ได้แล้ว บ่าวคงจะต้องโดนย้ายกลับไปติดไฟในห้องครัวเป็นแน่”
จื่ออันมองไปยังนาง ใจมิได้อ่อนลง ตอนที่ยังอยู่ในหน่วยราชการลับอยู่นั้น มีการฝึกอบรมอยู่อย่างนึงคือห้ามใจอ่อน
นางเอ่ยขึ้นเสียงสูงกว่าเดิม “เจ้าไม่ยินคำพูดข้ารึ”
สาวใช้น้อยสะอื้นออกมา “เจ้าค่ะ บ่าวรู้แล้ว”
นางลุกขึ้นยืน หันตัวเดินออกไป
“ช้าก่อน!” จื่ออันจู่ ๆ ลุกขึ้นตะโกน
สาวใช้นัยน์ตามีประกายแห่งความหวัง “คุณหนูใหญ่ยินดีที่จะไป?”
จื่ออันจ้องมองนาง “ไม่ ทูลพระสนมซุนของเจ้า ข้ารักษาบาดแผลให้ท่านอ๋องเสร็จแล้ว ข้ายังต้องฝังเข็มให้อ๋องเหลียงอีก เปลี่ยนเป็นวันอื่น หากมีเวลาแล้วข้าจะไปถวายพระพรพระสนมซุน”
ใบหน้าสาวใช้น้อยตกตะลึง พูดออกมาอย่างไม่ยินยอม “แต่ว่า คำสั่งของพระสนมซุน ไม่มีใครในจวนกล้าขัดคำสั่ง”
“ข้าไม่ใช่คนในจวน” จื่ออันพูดจบ ก้มหัวลงฆ่าเชื้อต่อ
สาวใช้น้อยทำได้เพียงหันหลังจากไป
สาวใช้น้อยจากไปแล้ว จื่ออันจึงเงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้วช้า ๆ พระสนมซุนท่านนี้ คงจะมิได้มีเจตนาดีเป็นแน่ นางยังมิได้แต่งเข้ามายังจวนอ๋อง ก็คิดที่จะแสดงอำนาจแล้วหรือ? เดิมคิดว่าเมื่อปฏิเสธไม่ไปพบพระสนมซุนแล้ว คิดว่าจะเงียบสงบลง คาดไม่ถึงเพียงแค่หนึ่งก้านธูปแล้ว กลับได้ยินเสียงคนตะโกน “พระสนมซุนเสด็จ”
