ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 299
อ๋องอันหัวเราะกับตนเอง “ในโลกนี้มีอะไรคู่ควรหรือไม่คู่ควรหรือ?”
“ท่านอ๋องอายุยังน้อย ควรจะหาผู้หญิงที่ดีใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ร่วมกัน” หยวนซื่อหวังด้วยใจจริงว่าเขาจะสามารถหาสตรีที่เขารักได้ แม้ว่านางจะไม่ได้มีอดีตรักกับเขามาก่อน แต่ว่าความรู้สึกอันลึกซึ้งของเขาก็เป็นภาระที่นางจะต้องรับผิดชอบ ด้วยเหตุนี้จึงนำมาสู่ความเสียใจในวันนี้
“ข้าคือชายชาตินักรบ ไม่เก่งคำหวาน ดังนั้นจึงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบข้า”
หยวนซื่อยิ้ม “ถ้าท่านอ๋องต้องการที่จะอภิเษกจริง ๆ เกรงว่าคงจะมีเหล่าสตรีที่ยืนรอท่านตั้งแต่จวนอ๋องยาวไปถึงประตูเมืองกระมัง”
“ไม่เอา” อ๋องอันยิ้มและจ้องไปที่นาง “ข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว และข้าก็จะรอ แม้ว่าจะต้องรอไปตลอดชีวิตก็ตาม แต่ข้าก็รู้สึกดีมาก”
หยวนซื่อตกตะลึง นางหันหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าสู้หน้าเขา
แต่อ๋องอันก็พูดเปิดประเด็นมาแล้ว และก็ไม่คิดว่าจะหยุดแค่นี้ เขายังคงจ้องมองนางต่อไป ด้วยดวงตาที่ร้อนรน “ตั้งแต่นางแต่งงานไปวันนั้น ข้าก็บอกกับตัวเองว่า ชั่วชีวิตนี้ของข้าจะไม่อภิเษกกับผู้ใด ชาติหน้าข้าจะมาให้เร็วกว่านี้ ถ้าชาติหน้ายังคงช้าอยู่ งั้นก็รอชาติต่อไป ชาติต่อไป ไปเรื่อย ๆ รอจนถึงวันของข้า”
หยวนซื่อยังคงมึนงง นางรู้ว่าพลาดอะไรไป แต่ว่าคนฉลาดเช่นนาง รู้ว่าตนเองผิดพลาดไปแล้ว และย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ พลาดแล้วก็พลาดไป
“อ๋องอันยังจะพูดว่าท่านพูดคำหวานไม่เก่งอยู่อีกหรือ คำพูดเหล่านี้ หากพูดให้หญิงคนใดฟัง นางก็คงรู้สึกว่าตนเองกำลังอยู่บนสวรรค์” หยวนซื่อถอนหายใจเบา ๆ
อ๋องอันมองดอกบัวที่อยู่ไกล ๆ แต่ก็ไม่งามเท่าหยวนซื่อ เขาจึงหันกลับมามองนาง “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเคยรักใครหรือไม่ หากเคยรัก จะต้องรู้ว่า คนอื่นไม่อาจเข้าไปอยู่ในใจได้ เมื่อไม่ใช่คนที่อยู่ในใจ จะเอามาทำไมกัน? ผิดหวังกับตัวเองและกับผู้อื่น ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเสียใจ เจ้าไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวัง ข้าเพียงต้องการที่จะบรรลุเป้าหมายของตัวเอง มันก็แค่นั้น”
หยวนซื่อรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยในตอนแรก บางเรื่อง นางคิดว่าในชาตินี้เขาจะไม่พูดออกมาแน่ ดังนั้นนางจึงไม่ได้เตรียมใจไว้สำหรับเรื่องนี้
“บางครั้ง หม่อมฉันรู้สึกว่าการได้รู้จักกับท่านเป็นเรื่องของชาติที่แล้ว พอตื่นจากความฝัน ก็นึกถึงครั้งแรกที่ได้พบท่าน หม่อมฉันคิดเสมอว่านั่นคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของหม่อมฉัน และเคยคิดว่า ถ้าปีนั้นหม่อมฉันไม่ทำตามรับสั่ง แต่ให้ทางครอบครัวจัดแจงเรื่องการแต่งงานให้ เรื่องทั้งหมดจะแตกต่างออกไปไหม? ไม่มีประโยชน์อันใดจะไปรื้อฟื้นถึงเรื่องอดีต สามารถอยู่ในเมืองนี้ และรู้ว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ดี ก็ดีมากแล้ว”
หยวนซื่อไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของนางเปียกชุ่ม นางเอื้อมมือไปสัมผัสที่หน้า ซึ่งมันก็คือน้ำตา
นิ้วของเขาลูบไล้ไปบนใบหน้าของนาง เขาเช็ดน้ำตาให้ พยายามทำให้หว่างคิ้วของนางที่ขมวดอยู่คลายออก
เขาพูดเบา ๆ “อย่าเศร้าไปเลย แม้คนทั้งโลกจะทรยศและทอดทิ้งเจ้าไว้ แต่ข้าจะคอยปกป้องเจ้าอยู่ใกล้ ๆ เสมอ หากเจ้าต้องการข้าเมื่อไหร่ ข้าก็จะมา หากเจ้าไม่ต้องการข้า ข้าก็จะเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ เฝ้ามองเจ้าดำเนินชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป ชีวิตคนเรามันแสนสั้น เมื่อชาตินี้ผ่านไป ชาติหน้าข้าจะมาหาเจ้าก่อนใครอื่นแน่นอน ”
“ในปีนั้น ข้าอยู่ดูเจ้าวาดรูปที่นี่ เดิมทีน่าจะพูดคุยกับเจ้าให้มากเสียหน่อย แต่ว่าข้าคิดว่าควรคุยเรื่องราชการกับพ่อของเจ้าเสียก่อน แล้วค่อยกลับมาใหม่ ข้าคิดมาโดยตลอดว่า ข้าสามารถย้อนกลับมา กลับมายังฉากนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วข้าก็พบว่า ข้าสามารถกลับมาที่ศาลาแห่งนี้ได้ แต่ในศาลาไม่มีเจ้าอยู่แล้ว ข้าเสียใจมาก ในวันนั้นข้าไม่น่าจากไปเลย”
เขารู้ว่าบางทีเขาอาจมีโอกาสเพียงครั้งเดียวในชีวิต ที่จะบอกนางถึงความรู้สึกภายในใจของเขา และเขาขอใช้ทั้งชีวิตเพื่อแลกกับเช้าวันนั้น
หยวนซื่อเปิดปากเล็กน้อย ลมพัดผ่านริมฝีปากของนาง พัดพาลมหายใจแห่งความสิ้นหวังไป
ถ้าในปีนั้นนางไม่ออกไปร่วมการแข่งขัน และถ้าในปีนั้น เซี่ยหวายจุนไม่จงใจเข้ามาในชีวิตของนางด้วยความมั่นคงหนักแน่น…
ไม่มีถ้าหาก
ทุกคนล้วนต้องจ่ายในสิ่งที่พวกเขาเลือก
จื่ออันที่ถือชา ยืนห่างจากพวกเขาไม่ไกล ได้ยินสิ่งที่อ๋องอันพูด ในใจของนางก็รู้สึกถึงความหนักหน่วงที่พูดไม่ออก
ไม่มีใครสามารถจินตนาการถึงความทุกข์ทรมานของอ๋องอันได้ แต่เขายินดีที่จะยอมรับมัน นั่งชมดอกบัวอยู่ในศาลากับนาง เขาดูราวกับเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
นางทนไม่ได้ที่จะไปรบกวนพวกเขา ปล่อยให้แม่นมหยางรอรับใช้อยู่ที่นี่ นางต้องการกลับไปที่จวน
คำขอของซีเหมินเสี่ยวเยว่คือการแสดงอำนาจข่มพวกนาง ฮูหยินคนใหม่รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ สร้างความน่าเชื่อถือ นางที่เป็นคุณหนูใหญ่ต้องไปคุกเข่าหมอบคลานยกชาให้นางสักหน่อยแล้ว แล้วค่อยเรียกท่านแม่
“คุณหนูใหญ่สำรวมกริยาด้วยเจ้าค่ะ!” แม่นมหยางกล่าว
