ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 308
มหาเสนาบดีเองก็เริ่มจะโมโหแล้ว จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นและจ้องมองไปยังอ๋องหลี่ “พอได้แล้ว อ๋องหลี่ วันนี้ท่านมาดื่มเหล้ามงคลของข้า ข้ายินดีเป็นอย่างมาก แต่ท่านกลับพูดจาข่มเหงรังแกฮูหยินของข้า พยายามที่จะช่วยเหลือเซี่ยจื่ออัน มันเกินขีดจำกัดข้าแล้ว ข้ามิอยากต้อบรับแขกที่นำเรื่องมาให้เยี่ยงนี้”
ใบหน้าอ๋องหลี่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “เจ้ามิต้องเร่งรีบไล่ข้าออกไป ที่เจ้าพูดว่าข้าพยายามที่จะช่วยจื่ออันนั้นหมายความว่าอย่างไรกัน? เซี่ยจื่ออันเป็นบุตรสาวของท่าน ท่านที่เป็นบิดาไม่เพียรพยายามช่วยเหลือบุตรสาวแต่กลับเป็นข้าที่ช่วย? คำพูดนี้ทำให้เห็นว่าความคิดท่านช่างแปลกประหลาดซะจริง เจ้าไตร่ตรองความคิดของเจ้าให้ดีซะก่อนค่อยมาพูดคุยกับข้า ข้าที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นอ๋องหลี่ซินโดยองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อน รับผิดชอบดูแลกฎเกณฑ์มารยาทในราชวงศ์ต้าโจวร่วมกันกับสำนักพิธีการ ข้ามิอาจยอมให้เจ้าวางเกวียนไว้หน้าม้าได้ ทำให้ลำดับความเคารพยุ่งเหยิง หากวันนี้เจ้าอยากมีปัญหากับข้า ข้าก็ไม่กลัวเจ้าหรอก”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยอย่างใจเย็น “เสด็จพี่ อย่าได้พระทัยร้อนเลยพ่ะย่ะค่ะ มีอันใดที่ไม่ถูกต้องเพียงพูดออกมาให้ถูกต้องเป็นพอ”
เขาดูท่าทางเหมือนคนเกียจคร้าน ราวกับทุกอย่างกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกัน
อ๋องหลี่จ้องมองไปยังมู่หรงเจี๋ยพร้อมผงกศีรษะ แสดงออกมาถึงความเห็นชอบ “ใช่ เจ้าพูดมีเหตุผล ข้าไม่จำเป็นต้องโกรธเคือง พูดออกมาตรง ๆ ก็พอแล้ว”
เขาหมุนตัวมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของมหาเสนาบดีเซี่ย เอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ข้อแรก ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงได้โมโหขนาดนี้ ใครจะโขกหัวคำนับให้กับใครอย่างไรก็ตามต่างก็มิใช่เจ้าที่โขกหัว เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? อีกอย่างทั้งสองนั้นต่างก็เป็นฮูหยินของเจ้า ผู้หนึ่งเป็นบ้านหลัก ผู้หนึ่งเป็นภรรยารอง ผู้ใดสูงผู้ใดต่ำในใจเจ้าเองคงมีคำตอบ เจ้าโมโหที่ข้าเอ่ยออกมา เจ้าก็มาพูดกับข้า ที่สุดแล้วมีประโยคไหนที่ข้าพูดผิด?”
มหาเสนาบดีเซี่ยหมดหนทางโต้แย้ง เพราะมิอาจเอ่ยออกมาได้ว่าอ๋องหลี่พูดจาหยาบคาย คำพูดนี้หากพูดออกมาจากปากเขาอีกครั้งแล้ว คงได้แต่ทำร้ายหน้าตาของซีเหมินเสี่ยวเย่ว
จื่ออันเมื่อเจอสถานการณ์นี้เข้า เอ่ยออกมาด้วยท่าทางสำนึกผิดในคุณธรรมอย่างลึกซึ้ง “ท่านอ๋อง ท่านพ่อ ช่างมันเถอะ ข้าโขกหัวคำนับให้แก่ฮูหยินคนใหม่ก็ได้เพคะ”
อ๋องหลี่กลับเอ่ยออกมาอย่างเคร่งเครียด “ไม่ได้ กฎเกณฑ์ก็คือกฎเกณฑ์ ไม่อาจทำให้วุ่นวายได้อีกแล้ว”
จื่ออันแสดงออกมาว่าลำบากใจเป็นอย่างมาก มองไปยังซีเหมินเสี่ยวเย่วด้วยความบริสุทธิ์ใจ “ฮูหยินใหม่ ท่านดูสิ จะทำอย่างไรดี?”
ซีเหมินเสี่ยวเย่วโมโหราวกับว่าปอดแทบจะระเบิดออกมา ไหนจะยินดีคุยกลับจื่ออันได้อีก? แต่ว่ามีผู้คนอยู่มากมาย หากนางไม่ตอบกลับไป ก็จะดูเหมือนว่านางเป็นคนใจแคบไปไม่ใช่หรือ?
ดังนั้น แม้ว่าจะไม่พึงพอใจ นางก็ต้องออกเสียงเอ่ยออกมา “หากเป็นเช่นนี้แล้ว ถ้าเช่นนั้นก็เชิญทุกท่านประจำที่ดื่มเหล้ากันเถอะ ไม่ต้องมาถกเถียงกันเรื่องนี้อีกเลย”
จนถึงตอนนี้ นางก็มิได้ไร้เดียวสาจนคิดว่าเซี่ยจื่ออันจะยอมคุกเข่าโขกคำนับน้ำชาให้แก่นาง แล้วเรียกนางด้วยความเคารพว่าท่านแม่
เพียงแต่ขอร้องอ๋องหลี่อย่าได้รื้อฟื้นต่อไป เพื่อขอพระราชทานตำแหน่งให้แก่หยวนซื่อเป็นพอ
เพียงแต่น่าเสียดายนัก อ๋องหลี่ผู้นี้ไม่เคยรู้จักว่าการประนีประนอมคืออะไร หลักการสำหรับเขาแล้วนั้น สำคัญกว่าสิ่งใด
เขาจึงเอ่ยกับมู่หรงเจี๋ย “ขอพระราชทานโองการแต่งตั้งให้แก่หยวนซื่อ ตัวข้าอ๋องหลี่เสนอออกมานั้นก็ไม่ได้ดูเกินไป ถูกต้องมีเหตุมีผลใช่หรือไม่?”
มู่หรงเจี๋ยทำราวกับไม่รู้เรื่อง มองไปยังองค์รัชทายาทและราชครูเหลียง “องค์รัชทายาทคิดเห็นเช่นไร? ราชครูเหลียงคิดเห็นเช่นไร?”
ราชครูเหลียงไม่ง่ายที่จะดึงตัวเองออกมาจากเรื่องนี้ คาดไม่ถึงว่ามู่หรงเจี๋ยคนนี้ยังจะลากเขาลงน้ำไปด้วย จึงอดไม่ได้ที่จะมองหน้าเขา “ท่านอ๋องตัดสินใจเป็นพอ เรื่องพระราชทานตำแหน่งนั้น กระหม่อมมิอาจแทรกแซงได้พ่ะย่ะค่ะ”
“องค์รัชทายาทเล่า?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถามไปยังองค์รัชทายาทอีกครั้ง ดูเหมือนกับลำบากใจ
องค์รัชทายาทได้รับบทเรียนมาแล้ว จึงมิกล้าที่จะพูดมั่วซั่ว “เสด็จอาทำตามที่เห็นสมควรเป็นพอพ่ะย่ะค่ะ”
มู่หรงเจี๋ยถอนหายใจเบา ๆ ท่าทางราวกับลำบากใจเป็นที่สุด “ข้าจะคิดเห็นเช่นไรได้? เบื่อเรื่องยุ่งยากพวกนี้ที่สุดแล้ว ขวดเหล้าด้านนอกก็กำลังรอข้าอยู่ ช่างเถอะ ทุกท่านเองก็คงจะหิวกันแล้ว คงจะไม่รบกวนเวลาทุกท่านดื่มกินกัน ข้าจะประทานพระราชโองการเดี๋ยวนี้ แต่งตั้งให้หยวนซื่อเป็นตานชิงเสี่ยนจู่ ประทานบ้านสามร้อยครัวเรือนในเทียนอี๋ ทองคำหนึ่งพันชั่ง ที่ดินหนึ่งร้อยไร่ เป็นที่ดินที่อยู่ด้านหลังจวนมหาเสนาบดีผืนนั้น ที่ก่อนหน้านั้นเกิดการยักยอกแล้วให้ค่าตอบแทนที่ไม่สมเหตุสมผล ข้าจึงได้ยึดคืนกลับมาแล้วมอบให้แก่ตานชิงเสี่ยนจู่ กลับไปให้สำนักพิธีการจัดทำพระราชโองการ ให้จวนเป็นผู้ดูแลของพระราชทาน พระราชโองการจะมาถึงภายในสามวัน ไม่อาจผิดพลาดได้”
