ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 348

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 348

หลังจากได้ยินคำพูดของผู้สำเร็จราชการแล้ว เหลียงซื่อก็รู้สึกละอายใจและต้องการจะอธิบายสักสองสามคำ แต่พอนึกถึงสิ่งที่นางทำกับเซี่ยจื่ออัน และที่นึกถึงวันนี้ตอนที่เซี่ยจื่ออันช่วยนางออกมาทั้งที่ตัวนางเองก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว นางก็ไม่มีหน้าแก้ต่างให้ตนเอง ได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เป็นเวลานาน สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“พอเถิด อย่านอกประเด็น” ซูชิงอยากรู้จริง ๆ ว่าจื่ออันหนีออกมาได้อย่างไร “ท่านรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเถิด ข้ากับท่านอ๋องได้เข้าไปช่วยคนด้วยกัน แต่ว่าที่ประตูมีคานขวางอยู่ หน้าต่างก็ปิดไว้อย่างแน่นหนา ต่อมาก็เดินวนดูรอบ ๆ แต่หน้าต่างที่อยู่ด้านหลังก็ถูกปิดไว้เช่นกัน หรือว่าจริง ๆ แล้วพวกท่านไม่ได้อยู่ในนั้นตั้งแต่แรก? แต่ว่ามันก็ยังไม่ถูกต้อง ท่านกับฮูหยินรองต่างมีรอยไหม้ นั่นก็แสดงว่าตอนที่เกิดเพลิงไหม้พวกท่านก็ต้องอยู่ในเรือนอย่างแน่นอน”

มู่หรงจ้วงจ้วงที่ได้ยินซูชิงพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกอยากรู้เป็นอย่างมาก จึงกล่าวเร่ง “ใช่ เจ้ารีบเล่ามา”

จื่ออันยิ้มพลางและเชิญทุกคนให้นั่งลง จากนั้นก็สั่งให้เสี่ยวซุนยกชามา จนกระทั่งอ๋องผู้นั้นที่ขณะนี้ใบหน้าดำจนแทบจะเหมือนก้นหม้อแล้ว นางจึงได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

”ประตูและหลังคาปิดไว้อย่างสนิทก็จริง ด้วยแรงของหม่อมฉันคนเดียวไม่มีทางเปิดออกได้แน่ วิธีการเดียวก็คือ หนีออกไปทางหลังคา ซึ่งหลังคาก็ทำจากกระเบื้องเคลือบกับดินเหนียว มันแข็งแรงมาก แตกต่างจากกระเบื้องทั่วไป ดังนั้นข้าจึงฉีกผ้าแพรเป็นสองชิ้น ชิ้นหนึ่งมัดกับมีดสั้นและแขวนไว้บนคานหลังคา จากนั้นก็วางไหสุราไว้ที่บนคานสองไหตามแนวผ้าแพร เมื่อไฟลุกลามเข้ามา ด้วยความร้อนที่สูงมากขึ้น และไฟที่รุนแรงเช่นนั้นจะโหมเข้าสู่อากาศภายในอย่างรวดเร็ว เมื่อเผาไหม้ไปถึงระดับหนึ่ง ไหสุราก็จะระเบิด และทำให้หลังคาเปิดออก หม่อมฉันจึงใช้ผ้าแพรอีกชิ้นนึงที่ผูกไว้บนคานอยู่แล้วปืนออกไป หนีออกมาจากหลุมระเบิดได้ เรื่องนี้หากข้าออกมาคนเดียว มันก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่เป็นเพราะต้องพาฮูหยินรองกับไก่อีกสองตัวออกมาด้วย แน่นอนว่าจะต้องสูญเสียกำลังไปพอสมควร“

ซูชิงฟังนางเล่าจนจบด้วยความงุนงง “เจ้าระเบิดหลังคาเรือนได้จริง ๆ เหรอ? เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

“เป็นไปได้ เพราะว่าหลังจากที่ไฟลุกลามเข้ามาในห้อง อุณหภูมิก็สูงขึ้นมาก และการเผาไหม้นี้ทำให้เกิดแก๊ส ความดันในห้องจึงสูงมาก ความร้อนที่เกิดจากไฟทั้งหมดก็สูงขึ้น ไหสุราของหม่อมฉันที่วางไว้ที่สูง เท่ากับพลังทั้งหมดในห้องที่พุ่งขึ้น ชั่วพริบตาเดียวมันปลดปล่อยพลังออกมา แรงนี้มีไม่น้อยเลยทีเดียว”

จื่ออันไม่สามารถอธิบายได้ทั้งหมด นางสามารถพูดถึงทฤษฎีของการระเบิดได้เพียงด้านเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือว่าทำไมไฟถึงระเบิดได้ง่ายดายนัก

ซูชิงและเซียวท่ามองหน้ากัน จากนั้นก็ถามมู่หรงจ้วงจ้วง “องค์หญิงเข้าใจหรือไม่?”

มู่หรงจ้วงจ้วงพยักหน้า “อืม ข้าเข้าใจ พวกเจ้าไม่เข้าใจหรือ?”

ซูชิงและเซียวท่าพยักหน้าโดยไม่ลังเล “ก็เข้าใจเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ นางอธิบายมาขนาดนี้ กระหม่อมก็เข้าใจทั้งหมดแล้ว”

ซูชิงค่อนข้างจะไม่พอใจ จึงถามมู่หรงเจี๋ยอีกคน “ท่านอ๋องเข้าใจหรือไม่?”

มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างไร้อารมณ์ “เข้าใจสิ จะไม่เข้าใจได้อย่างไร? ก็แค่ใช้ไหสุราระเบิดหลังคามิใช่หรือ จากนั้นก็ปีนออกทางหลังคา มีเชือกจากผ้าแพรเชื่อมต่อไว้ ย่อมจะปีนออกมาได้อยู่แล้ว”

“เอ่อ ใช่ ใช่ เรื่องก็เป็นเช่นนี้” ซูชิงพยักหน้าอย่างฝืน ๆ

ไร้สาระ ใครจะไม่รู้ว่าใช้ผ้าแพรบิดจนเชือกใช้ปีนออกมา? แต่คำถามมันอยู่ที่การระเบิดหลังคานั่น ใครจะรู้ว่าไอแก๊สบ้านั่นคืออะไร?

ซูชิงรีบเปลี่ยนเรื่อง “แล้วทำไมท่านต้องพานางออกมาด้วย? นางต้องการทำร้ายท่านนะ”

จื่ออันเหลือบมองเหลียงซื่อเล็กน้อย “นางไม่รู้เรื่องนี้”

อย่างน้อย ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็ไม่รู้เรื่องด้วยเลย

เดิมทีนางก็หนีออกมาคนเดียว แต่ว่าเหลียงซื่อนั่งอยู่ที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ปล่อยให้ไฟลุกลามเข้ามา นางกล่าวอย่างเศร้าสลดและหมดอาลัยตายอยาก “เหตุใดนางต้องทำเช่นนี้กับข้าด้วย? ชั่วชีวิตนี้ อะไรที่ข้าให้ได้ ล้วนให้จวนกั๋วกงจนหมดสิ้นแล้ว แม้แต่ซีเหมินเสี่ยวเยว่ข้าก็ดูแลเอาใจใส่นางอย่างดี งานแต่งนี้ข้าก็เป็นคนดูแลจัดการให้ทั้งหมด แม้กระทั่งเงินถมสินสอดของนาง ข้าก็ออกให้เป็นส่วนใหญ่ สองสามปีมานี้ จวนกั๋วกงไม่มีเงินใช้จ่าย ก็เป็นข้าที่กลับไปเอาจากบ้านเดิมของข้ามาให้ ทุกคนต่างก็รู้ ในยามปกติพวกเขาก็บอกว่าข้าดี คิดถึงความดีของข้า แต่พอมาถึงช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ ทำไมต้องทำกับข้าเช่นนี้ด้วย? เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เป็นเป็นความผิดของข้าทั้งหมดงั้นหรือ?ข้าเพียงช่วยให้นางได้ระบายความคับข้องใจ ไม่ให้ใครมารังแกคนที่ข้ารักได้ ข้าเสี่ยงอันตรายเพื่อปกป้องพวกเขา แต่สิ่งที่ได้กลับคือจุดจบเช่นนี้หรือ?”