ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 424
นางหันหลัง แล้วกล่าวทิ้งท้ายอย่างเย็นชา “ไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย อย่างไรก็ต้องตัดขาดจากส่วนทางเดิน”
“เจ้ากล้า เจ้ากล้าเหรอ?” น้ำเสียงของฮูหยินผู้เฒ่าที่ตามหลังจื่ออันมาแฝงไปด้วยความเดือดดาลอย่างรุนแรง แต่จื่ออันก็ทำเป็นว่าไม่ได้ยิน
พอนางกลับมาถึงเรือนเซี่ยจื่อหย่วน ก็ได้หยิบป้ายวิญญาณของเซี่ยจื่ออันออกมาเช็ดเบา ๆ “ในที่สุดข้าก็ได้รู้ว่า ความเคียดแค้นของเจ้าเหตุใดถึงไม่จางหายไปจากใจของข้า เพราะว่าในวันนั้น พ่อแท้ ๆ ของเจ้าก็อยู่ห่างออกไปไม่ไกล มองดูผู้อื่นโบยเจ้าจนตาย เซี่ยจื่ออัน เจ้าวางใจเถิด ชีวิตของเจ้าที่ถูกศัตรูคร่าไปนั้น ข้าจะล้างแค้นให้เจ้าเอง”
มีคนสะดุ้งตกใจในทันที จื่ออันมองไปทางนั้น ก็เห็นหยวนฉุ่ยยวี่ออกมาจากม่านประดับมุก ในมือของนางถือผ้าไหมทองเอาไว้ น้ำตาอาบหน้า
“ข้าจำได้ว่าด้านในมีผ้าไหมทองอยู่พับหนึ่ง จึงอยากจะเอาออกมาตัดชุดให้เจ้า” หยวนฉุ่ยยวี่เช็ดน้ำตา จึงเดินเข้าไปหา และมองแผ่นป้ายวิญญาณในมือของนาง ดวงตาเหม่อลอย “ข้าไม่รู้เลยว่า เจ้าทำป้ายวิญญาณให้กับนางด้วย”
“ท่านแม่” เมื่อจื่ออันเก็บป้ายวิญญาณดีแล้ว ก็มองไปที่ดวงตาของนาง “ท่านมองเห็นแล้วหรือ?”
“ข้ามองเห็น แต่ว่าไม่ชัดเจนเหมือนแต่ก่อน มันดูเลือนลาง เห็นเป็นเงาตะคุ่ม วันนี้ตื่นมาในตอนเช้าก็มองเห็นแล้ว ข้าอยากจะบอกเจ้า แต่ว่าเจ้าไปที่กรมพระคลังเสียก่อน” หยวนฉุ่ยยวี่กล่าว
เดิมทีที่นางตาบอดเป็นเพราะลิ่มเลือดไปกดทับเส้นประสาทตา จื่ออันฝังเข็มให้นางทุก ๆ วัน ลิ่มเลือดจึงค่อย ๆ สลายไป และสายตาจึงค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ
“ข้าไม่รู้ว่า ที่แท้เขาก็อยู่ที่นั่นมองดูจื่ออันถูกโบยจนตายมาโดยตลอด เจ้าพูดว่าความแค้นของนางไม่จางหายไป เจ้ารู้ได้อย่างไร?” หยวนฉุ่ยยวี่มองไปที่นางแล้วถาม หยาดน้ำตายังคงเอ่อล้นอยู่
จื่ออันเงียบไปครู่หนึ่ง “ในสมองของข้ายังคงมีความทรงจำของนางอยู่ ความรู้สึก หรือแม้กระทั่ง ความแค้นของนาง ที่ข้าก็ยังคงรู้สึกถึงมันได้
“เจ้ายังมีความทรงจำของนางหรือ?”
“มีอยู่แทบจะทั้งหมด” จื่ออันกล่าว
หยวนฉุ่ยยวี่ตัวสั่นเทาเล็กน้อย
เช่นนั้นแล้ว นางกับจื่ออันคนเดิมจะแตกต่างกันอย่างไร? มีความทรงจำ ความรู้สึกที่เหมือนกัน มันก็เหมือนเป็นคน ๆ เดียวกันน่ะสิ อาจจะกล่าวว่า ไม่รู้ว่าความทรงจำมากมายมาจากที่ไหน หรือไม่ นางก็ยังเป็นจื่ออันคนเดิมอยู่ เพียงแต่ฉากที่ถูกโบยอย่างเหี้ยมโหดนั้น ทำนางให้ระลึกชาติได้
พอหยวนฉุ่ยยวี่คิดเช่นนี้ ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
แต่ว่าอย่างไรนางก็เป็นคนมีเหตุผล ความคิดเช่นนี้จึงอยู่ได้ไม่นาน เพราะว่าคนที่อยู่เบื้องหน้านาง นอกจากจะมีความจำและร่างกายของจื่ออันแล้ว ในส่วนของด้านอื่น ๆ ล้วนไม่เหมือนกันเลย
ถึงจะเป็นอย่างนี้ แต่นางก็ไม่ได้ผิดหวัง เพราะว่านางกับจื่ออันคนนี้ ก็มีความทรงจำร่วมกัน
“จื่ออัน” จู่ ๆ หยวนฉุ่ยยวี่ก็ดึงมือนางมา รับปากข้า อย่าปล่อยเขาไปเด็ดขาด ไม่ว่าเขาจะเฉยเมยและชั่วร้ายต่อข้าเพียงใด ก็ล้วนเป็นเรื่องที่ข้าสมควรจะได้รับ ข้าว่าข้านั้นตาบอด แต่ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำร้ายจื่ออัน”
“ท่านแม่วางใจเถิด ข้าไม่เคยคิดที่จะปล่อยเขาไปเลยสักครา ทุกคนที่ร่วมกันทำร้ายจื่ออัน ข้าจะไม่ปล่อยไปทั้งนั้น” จื่ออันสาบาน
ไม่ว่าจะเป็นเซี่ยจื่ออันคนก่อน หรือว่าเซี่ยจื่ออันในตอนนี้ ใครที่เคยรังแกนาง มันทุกคนจะต้องชดใช้อย่างสาสม
