ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 445
คนงานนำทางพวกนางมายังหน้าประตูห้องห้องหนึ่ง เขาเคาะประตูเบาๆ “คุณหนูใหญ่ขอรับ!”
“มีเรื่องอะไรกัน!” ด้านในมีเสียงกระด้างดังลอยออกมา
กลับเป็นแม่นางผู้หนึ่ง จื่ออันประหลาดใจยิ่งนัก
“องค์หญิงเสด็จแล้วขอรับ!” คนงานเอ่ยออกมา
ด้านในนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ชั่วครู่ประตูก็เปิดออก ในแววตาสะท้อนร่างในชุดสีเขียวของแม่นางเยาว์วัยผู้หนึ่ง ดูองอาจกล้าหาญเป็นอย่างมาก รูปร่างมองเห็นได้อย่างชัดเจน อีกทั้งผมก็ไม่ได้มวยไว้ แต่เป็นทรงผมในแบบของชายหนุ่ม
เมื่อนางพบกับองค์หญิง ก็เอ่ยทำความเคารพ “ไม่ทราบว่าองค์หญิงจะเสด็จมา เลยเสียมารยาทมิได้ต้อนรับ ขอประทานอภัย ประทานอภัยด้วยนะเพคะ!”
มู่หรงจ้วงจ้วงมองมายังนาง “เข้าไปพูดคุยกันด้านในเถอะ”
“เพคะ” นางเอ่ยสั่งคนงาน “ไปชงชาเข้ามา”
“ขอรับ!” คนงานหมุนกายออกไป
เมื่อเข้ามาด้านในสำนักงาน จื่ออันจึงได้ตั้งใจมองที่แห่งนี้โดยไม่รู้ตัว ภายในห้องล้วนแต่เป็นเครื่องเรือนไม้สีแดง ดูเลอค่าหรูหรา บนโต้ะแต่ละตัวล้วนแล้วแต่วางสมุดบันชีเอาไว้เป็นกอง ๆ จนคนที่มองเห็นดวงตาพร่ามัว
ในสำนักงานแห่งนี้ยังมีห้องรับรองเล็ก ๆ อยู่ ผู้ดูแลใหญ่หูเชิญพวกนางทั้งสองคนนั่งลง นางเองก็มองประเมินจื่ออัน
“จื่ออัน ท่านนี้คือผู้ดูแลใหญ่หูฮวนสี่ของร้านติ้งเฟิง ฮวนสี่ ท่านนี้คือบุตรสาวของจวนมหาเสนาบดีเซี่ยจื่ออัน” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยแนะนำ
หูฮวนสี่มองจื่ออันด้วยความประหลาดใจ “ที่แท้ท่านก็คือผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือ บุตรสาวของจวนมหาเสนาบดีเซี่ยจื่ออัน”
จื่ออันยิ้มออกมา “ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือนี้ไม่กล้าที่จะเป็นโดยอันขาด ข้ากลับได้ยินชื่อเสียงของร้านติ้งเฟิงมานานแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าผู้ดูแลร้านกลับเป็นเพียงสตรีเยาว์วัยเพียงเท่านั้น”
มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยยิ้ม “ผู้ดูแลใหญ่นั้นเป็นสตรีมากความสามารถเชียวหล่ะ”
หูฮวนสี่โบกมือ “พอแล้วเพคะองค์หญิง ท่านอย่าได้ยกยอหม่อมฉันอีกเลยเพคะ หม่อมฉันก็เป็นเพียงแค่ผู้ทำการค้า ที่ทั่วทั้งร่างมีกลิ่นของเหรียญทองแดงอยู่”
จื่ออันไม่อยากที่จะเสียเวลาในการทักทาย เกรงว่าเสี่ยวซุนอยู่ที่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าจะเกิดเรื่องขึ้น จึงได้ตรงเข้าหัวข้อ “ผู้ดูแลใหญ่หู วันนี้มาเยือนโดยมิได้นัดหมาย เป็นเพราะมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอให้ท่านช่วยเหลือ”
หูฮวนสี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คุณหนูใหญ่เชิญพูดเลย”
จื่ออันเอ่ย “ข้ามีสาวใช้อยู่ผู้หนึ่ง ถูกขายไปยังโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า ไม่ทราบว่าสามารถขอให้ผู้ดูแลใหญ่ช่วยออกหน้าให้ นำสาวใช้ของข้าออกมาได้หรือไม่? โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าขายเป็นเงินเท่าไหร่ ข้าจะจ่ายคืนสิบเท่า”
หูฮวนสี่ขมวดคิ้ว “ขายเข้าไป? ท่านแน่ใจหรือ?”
“ใช่แล้ว ผู้ที่ขายเข้าไปเอ่ยออกมาด้วยตนเอง” จื่ออันเอ่ยออกมา
หูฮวนสี่มองยังจื่ออัน แววตามีร่องรอยของความประหลาดใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่นชมออกมา “คุณหนูใหญ่ยินยอมที่จะทำเพื่อสาวใช้ ทำเรื่องราวที่ยุ่งยากซับซ้อนเยี่ยงนี้ ช่างเป็นที่น่าชื่นชมยิ่งนัก
“นางทุ่มเทเพื่อข้ามากมายจริง ๆ ข้าไม่หวังจะให้นางได้รับอันตราย” จื่ออันเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจ
หูฮวนสี่ผงกศีรษะ “ตกลง เห็นแก่ความสัมพันธ์นี้ของคุณหนูใหญ่ ธุระในครั้งนี้ข้าจะต้องช่วยเป็นแน่”
จื่ออันคาดไม่ถึงว่านางรวดเร็วเพียงนี้ก็ตอบรับแล้ว เอ่ยออกมาด้วยความยินดี “ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนผู้ดูแลใหญ่แล้ว น้ำใจในครั้งนี้ ข้าจะจดจำเอาไว้”
หูฮวนสี่ยิ้มมองมายังมู่หรงจ้วงจ้วง “น้ำใจอะไรกัน? ข้าเพียงแต่รู้สึกสนใจขึ้นมาก็เท่านั้น ไม่อย่างนั้นหากว่าองค์หญิงใหญ่เอ่ยรับสั่งออกมา ข้าก็ต้องเชื่อฟังไม่อาจคัดค้าน ไปจัดการให้ไม่ใช่หรอกหรือ? ตนเองมีความสนใจที่จะทำ แล้วยังจะได้หน้าต่อหน้าองค์หญิงใหญ่อีก!”
มู่หรงจ้วงจ้วงยิ้มแล้วเอ่ยดุ “พอแล้ว เก็บท่าทางการทำการค้าของเจ้าเสีย เรื่องนี้ก็มอบให้เจ้าจัดการต่อก็แล้วกัน”
หูฮวนสี่ยิ้มแล้วจึงเอ่ยออกมา “มอบให้หม่อมฉันจัดการนั้นไม่ผิด เพียงแต่ว่าพวกท่านเองก็ต้องไปด้วยกัน อย่างน้อยก็ให้พวกเขารู้ว่าไม่ใช่หม่อนฉันที่จงใจเข้าไปก่อเหตุ เป็นเพราะมีเจ้าทุกข์มาหาถึงหน้าประตู”
มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยถาม “ทำไมหรือ? ตอนนี้ยังจะมีผู้ใดที่กล้ามีข้อขัดแย้งกับท่านผู้ดูแลใหญ่หูที่ยิ่งใหญ่อีกหรือ? ไม่ต้องการมีชีวิตกันอีกแล้วหรือไร”
ถึงแม้จะยิ้มไปเอ่ยไป แต่ว่าน้ำเสียงของมู่หรงจ้วงจ้วงนั้นดูมีความกังวล
หูฮวนสี่เอ่ย “จะให้เหล่าชายชราทั้งหลายยินยอมจำนนให้แก่เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั้น ในใจผู้ใดจะยินยอมกัน? ต่อหน้านายท่านถึงได้ไม่กล้าที่จะขัดขวางข้า แต่ว่าข้างในนั้น ใครจะไม่โกรธไม่อยากจะถลกเอ็นถลกหนังข้ากัน โดยเฉพาะเรือนรองนั้นมีฮูหยินของท่านแม่ทัพใหญ่คอยให้การสนับสนุนอยู่ ก็เลยสามารถกระทำการได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใด”
“อืม เข้าใจแล้ว งั้นก็ไปกันเถอะ ทำเวลากันเสียหน่อย จื่ออันนั้นภายในใจคงจะร้อนรนแล้ว” จ้วงเอ่ยออกมา
