ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 456
ฮูหยินผู้เฒ่าหายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อม นางกำลังพยายามอดทนอย่างสุดกำลัง
“เจ้ามีเรื่องอันใดจะพูดคุยกับข้าเป็นการส่วนตัวหรือ?” ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจ หรี่ตาลง เผยให้เห็นความแตกแยกจากนัยน์ตา และมีประกายความเยือกเย็นพาดผ่าน
จื่ออันมองดูนางที่กำลังโกรธตนเองมาก ก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย
“เมื่อครู่นี้ท่านพูดว่า หลานยู่รับใช้ท่านมาหลายปี ข้าอย่าได้ทำให้นางลำบาก ใช่หรือไม่?”
ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวอย่างเมินเฉย “เจ้ายังสงสารบ่าวรับใช้สองคนนั้นที่อยู่ในเรือนของเจ้าได้ หรือว่าข้าจะรู้สึกสงสารบ่าวที่รับใช้ข้ามาตั้งสามสิบกว่าปีมิได้เชียวหรือ? คนหาใช่ต้นหญ้า ตอไม้ ที่จะได้ไร้ซึ่งความรู้สึก?”
“พูดได้ดี คนหาใช่ต้นหญ้า ตอไม้ ที่จะได้ไร้ซึ่งความรู้สึก!” จื่ออันขึ้นเสียงดัง “คน ๆ หนึ่งที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันกับท่านเลย ทว่าท่านก็ยังให้ความสำคัญ แล้วข้าเล่า เป็นถึงบุตรสาวเพียงคนเดียวของเซี่ยหวายจุน บุตรชายของท่าน ข้าเป็นหลานสาวท่าน แต่ท่านกลับต้องการให้ข้าตาย ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?”
สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเปลี่ยนไปเป็นขาวซีด จ้องมองไปที่จื่ออันอย่างไม่โอนอ่อน “เจ้าไม่ควร ไม่ควรเลยจริง ๆ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองแล้ว เจ้ากลับถอนหมั้นอย่างไม่เสียดาย”
“ใช่สิ ผลประโยชน์ของจวนมหาเสนาบดีต้องอยู่เหนือสิ่งอื่นใดอยู่แล้ว” จื่ออันลุกขึ้น “ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันอีก”
พูดจบ นางก็สับเท้าก้าวออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
ตาวเหล่าต้าถามว่าควรจัดการกับหลานยู่อย่างไร จื่ออันจึงกล่าว “พานางไปมัดไว้ในป่าไผ่ หากวันที่สองยังมีชีวิตอยู่ เรื่องนี้ก็ให้ถือว่าแล้วกันไป แต่ถ้าหากนางถูกงูพิษกัดจนตาย ก็จงฝังศพให้นางอย่างเหมาะสม เห็นแก่ความสงสารที่ฮูหยินผู้เฒ่ามีให้นาง”
“เซี่ยจื่ออัน เจ้าโหดร้ายเกินไปแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าที่ได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบก้าวออกมาขึ้นเสียงดัง
จื่ออันหันไปมองในทันที “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านใช้วิธีการเหล่านี้สอนข้ามาโดยตลอด จะเรียกว่าโหดร้ายได้อย่างไร”
ตาวเหล่าต้ามองหลานยู่อย่างเกลียดชัง นางหันหลังจะวิ่งหนี ทว่าตาวเหล่าต้าก็ฉุดกระชากมือของนางไว้ได้ จากนั้นก็มัดมือทั้งสองของนางด้วยแซ่ เขาลากตัวนางไปที่สวนดอกไม้ด้านหลัง
“ฮูหยินผู้เฒ่า ช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ!” หลานยู่ตะโกนเสียงดัง
ฮูหยินผู้เฒ่าเดินโซเซ มองดูหลานยู่ที่ถูกตาวเหล่าต้าลากตัวออกไปอย่างสิ้นหวัง
ริมฝีปากของนางแห้งเผือด ปากกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ถือเป็นการอนุญาตให้จื่ออันจัดการหลานยู่ได้โดยปริยาย
ตอนที่จื่ออันเดินออกมา ก็ได้เผชิญหน้ากับเซี่ยหว่านเอ๋อ
นางยกริมฝีปากขึ้นยิ้มอย่างมีชัย “รู้สึกดีมากใช่ไหม ที่จะได้ฆ่าคน?”
จื่ออันมองดูนาง จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเมื่อครู่นี้น่าจะเดาผิด นางเป็นคนที่ยุยงให้หลานยู่วางยาพิษ แต่ก็ไม่ได้ต้องการให้นางต้องตาย แน่นอนว่าถ้านางตายได้จริง ๆ ก็ดี หากไม่ได้ อย่างน้อย ๆ ความแค้นของเซี่ยจื่ออันกับฮูหยินผู้เฒ่า ก็จะถูกผลักให้ถึงขีดสุด
มาถึงจุดที่ว่าถ้าเจ้าไม่ตาย ข้าก็ต้องตายได้แล้ว
เซี่ยหว่านเอ๋อคิดแผนการดี ๆ เช่นนี้ไม่ได้แน่ เช่นนั้นก็มีเพียงเฉินหลิงหลงคนเดียวแล้ว
ไม่ปะทะกับนางโดยตรง แต่ปลุกปั่นให้ฮูหยินผู้เฒ่ากับนางต่อสู้กันเอง
“ไปบอกแม่ของเจ้าด้วยว่า ถึงแม้ข้ากับฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องต่อสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง แต่เรื่องระหว่างข้ากับนางที่จะต้องคิดบัญชีกันก็ยังต้องคิดอยู่ อยากได้ประโยชน์จากเรื่องนี้สินะ? มันไม่ง่ายดายเช่นนั้นหรอก” จื่ออันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ และสับเท้าก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว
ดูท่าระยะเวลาสั้น ๆ ที่เฉินหลิงหลงอยู่ที่สวนดอกไม้ด้านหลัง จะทำให้นางสุขุมมากกว่าเมื่อก่อน
มันก็จริง คนที่ผ่านความล้มเหลวมา ถึงจะสามารถเติบโตได้ เมื่อก่อนนี้นางอวดดีมาโดยตลอด ทำตัวสูงส่งราวกับว่าป็นฮูหยินใหญ่ของจวนมหาเสนาบดี ย่อมจะรับไม่ได้กับความแพ้พ่าย จึงต้องลดทิฐิลง เพื่อที่จะสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง
เซี่ยหว่านเอ๋อชะงักไปเล็กน้อย “เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลอะไร? เรื่องนี้มันเกี่ยวอันใดกับท่านแม่ของข้าด้วย?”
นางมองตามแผ่นหลังของจื่ออัน รู้สึกหงุดหงิดมาก เหตุใดนางถึงรู้ได้นะ?
