ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 457
ในป่าไผ่ มีเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนดังออกมา ทำให้พวกนกที่อาศัยอยู่ในป่าตกใจกระเจิดกระเจิง
ตาวเหล่าต้ารู้สึกโกรธหลานยู่เป็นอย่างมาก หลังจากมัดนางไว้แล้ว ก็กล่าวอย่างสะใจในความโชคร้ายของนาง “เจ้าก็มีวันนี้จนได้ ให้เจ้ารอคอยความตายอยู่ที่นี่อย่างช้า ๆ ลิ้มรสความเจ็บปวดที่กุ้ยหยวนได้รับ”
“ข้าไม่ได้ฆ่าเขา ข้าไม่ได้ฆ่าเขาเสียหน่อย” หลานยู่ตะโกนเสียงดัง “เจ้าอายุยังน้อยแต่เหี้ยมโหดได้ถึงเพียงนี้ เจ้าจะต้องไม่ตายดีแน่ ติดตามเซี่ยจื่ออันเจ้าเด็กนอกคอกนั่น เจ้าไม่มีจุดจบที่ดีเป็นแน่”
“จะมีจุดจบไม่ดีสักเพียงใด ก็คงไม่มากไปกว่าเจ้า ดูเจ้าสิตอนนี้อยู่สถานการณ์แบบไหน? เจ้าไม่ได้ฆ่ากุ้ยหยวนก็จริง แต่ว่าหากคืนนี้ช่วยกุ้ยหยวนกลับมาไม่ได้ เขาที่อยู่ในป่าจะไม่ถูกหมาป่ากัดกินหรืออย่างไร? ยังมีเสี่ยวซุนอีก หากนางหาทางออกไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย เจ้าก็เป็นหนี้สองชีวิตแล้ว ข้าเกลียดคนแบบเจ้าที่สุด รักชีวิตตนเอง แต่ชีวิตผู้อื่นหาได้สนใจใยดีไม่”
หลานยู่ส่ายหัวอย่างตื่นตระหนก พยายามดิ้นร้น “ไม่ เจ้าปล่อยข้าไป แล้วข้าจะให้เงินแก่เจ้า เจ้าอยากได้เท่าไหร่ข้าให้หมดเลย ดีหรือไม่?”
ตาวเหล่าต้ายังคงไม่เคลื่อนไหวใด ๆ “แทนที่จะขอร้องข้า สู้เอาเวลาไปคิดถึงเรื่องชั่วช้าที่เจ้ากระทำมาตลอดชีวิตมิดีกว่าหรือ นี่ไม่ใช่การลงโทษจากคุณหนูใหญ่ แต่เป็นจากสวรรค์ต่างหาก แม่ข้าบอกว่า หากเมื่อใดที่คน ๆ หนึ่งมาถึงจุดที่ต้องยอมจำนนต่อโชคชะตา ก็ต้องดูว่าในยามปกติแล้วเจ้าเป็นคนเช่นไร”
จื่ออันมองดูตาวเหล่าต้าจากระยะไกล ได้ยินสิ่งที่เขาพูด นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า เด็กโง่คนนี้จะพูดสิ่งที่เป็นหลักธรรมะเช่นนี้ออกมาได้
พอตาวเหล่าต้าพูดจบ ก็ไม่สนใจเสียงกรีดร้องโหยหวนของหลานยู่ หันหลังเดินจากมาทันที
เห็นจื่ออันที่อยู่ด้านนอกป่าไผ่ เขาจึงกล่าวออกไปอย่างรู้สึกผิดหวัง “คุณหนูใหญ่ ไม้ก็ไม่เหลือแล้ว กำแพงก็พังทลายจนหมด พวกเราควรทำอย่างไรดี?”
จื่ออันมองดูกองไม้ที่ถูกไฟเผาจนดำ ยังมีกำแพงที่เพิ่งจะสร้างขึ้นมากั้นระหว่างจวนมหาเสนาบดีกับสวนดอกไม้ด้านหลังอีก ยังสร้างไม่ทันเสร็จ ตอนนี้กลายเป็นก้อนอิฐที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ หมดแล้ว
นางยกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อย “ดียิ่งนัก”
“ดียิ่งนัก?” ตาวเหล่าต้ามองดูนางอย่างไม่เข้าใจ คุณหนูใหญ่สับสนอะไรหรือเปล่า?
“วันนี้ฮูหยินผู้เฒ่าพูดบางอย่างออกมา ทำให้ข้าได้เรียนรู้”
“พูดอะไรขอรับ?” ตาวเหล่าต้ากล่าวถามอย่างสงสัย เขาเองก็ฟังมาโดยตลอด แต่กลับไม่รู้ว่าคำพูดไหนที่ทำให้คุณหนูใหญ่เรียนรู้ได้
“ไม้ที่ถูกเผา กำแพงที่ถูกทำลาย ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่า นี่อาจจะเป็นเพราะพวกเราต้องการโยนความผิดให้แก่นาง เช่นนั้นพวกเราควรนำเรื่องนี้กลับมาคิดหรือไม่เล่า ถ้าทางเดินตรงภูเขาหินจำลองถูกระเบิด ก็เป็นเพราะพวกนางเป็นคนทำ จากนั้นพอเป็นข้อพิพาท ข้าก็สามารถอ้างได้ว่าพวกเขาต้องการจะโยนความผิดให้แก่ข้า?”
ตาวเหล่าต้าไม่เข้าใจ แต่ว่าพอเห็นรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของคุณหนูใหญ่แล้ว ดูแล้วจะต้องเป็นเรื่องที่ร้ายกาจมาก
ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจ แต่จะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่
“เสี่ยวตาว ช่วยข้าหาดินประสิว กำมะถัน และดินปืน อย่าให้ใครพบเห็นได้ จงไปแอบซื้อมา”
“ขอรับ” ตาวเหล่าต้ารับคำสั่ง
มีเสียงกรีดร้องโหยหวนของหลานซื่อดังมาจากด้านหลัง เป็นเสียงของความตื่นตระหนกที่ผิดธรรมชาติ ตาวเหล่าต้าจึงกล่าว “คุณหนูใหญ่ ท่านคิดว่าคืนนี้นางจะถูกงูพิษกัดจนตายหรือไม่?”
จื่ออันกล่าวเบา ๆ “เสี่ยวตาว แม้ว่างูจะมีพิษ แต่ว่าหากเจ้าไม่จู่โจมมัน มันก็จะไม่จู่โจมเจ้าหรอก นอกเสียจากว่ามันจะรู้สึกได้ถึงภัยอันตราย”
“เอ๋?”
จื่ออันเดินจากไปอย่างช้า และไม่พยายามขับไล่งูที่เลื้อยมาจากรอบทิศทาง นางก็จะรอดชีวิตออกมาได้”
ตาวเหล่าต้าอุทานอ๋อขึ้นมา “เช่นนั้นคุณหนูใหญ่ก็คิดจะปล่อยนางไป?”
จื่ออันส่ายหัว “เสี่ยวตาว ที่เจ้าพูดมาเมื่อครู่นี้ฟังดูมีเหตุผลมาก คนที่ต้องยอมจำนนต่อโชคชะตาของตนเอง สิ่งที่จะกำหนดว่านางจะเป็นหรือตายก็คือสิ่งที่นางทำมาชั่วชีวิต หลานยู่เป็นคนบาปหนา เมื่อคนบาปหนาคนหนึ่งส่งเสียงกรีดร้อง ก็จะนำพาลางร้ายที่หนักหนาเข้ามา งูนั้นไวต่อประสาทสัมผัสมาก พวกมันสามารถแยกแยะได้ว่า คน ๆ หนึ่งมีกลิ่นอายอะไรติดตัวมาด้วย”
ตอนนี้ตาวเหล่าต้าวางใจได้แล้ว ถ้าหลานยู่ไม่ตาย พวกเขาก็จะไม่ยอม
ทุกวันนี้ ตราบเท่าที่ไม่เห็นค่าชีวิตคน ก็สมควรที่จะต้องถูกคนดูหมิ่น
ฮูหยินหลิงหลงกับชู่อวี่อยู่ในเรือนจรัสที่สวนดอกไม้ด้านหลัง ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดังมาจากในป่าไผ่ เสียงดังเป็นเวลานาน จากนั้นเสียงนั่นก็เงียบไป
หลังจากที่ทุกอย่างจบลงแล้ว ฮูหยินหลิงหลงก็ได้พูดกับชู่อวี่ “หากเซี่ยจื่ออันไม่ตาย จวนมหาเสนาบดีจะไม่สงบสุขแน่นอน”
หลานยู่ก็ตายไปแล้ว
สิ่งที่จะตายไปพร้อมกับหลานยู่ ก็ยังมีภูเขาหินจำลอง ทะเลสาบ และทางเดิน
ตาวเหล่าต้าหาดินปืนทั้งคืน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาหามันมาจากที่ไหน อย่างไรก็ตาม มีเสียงดังลั่นในยามเช้าตรู่ สั่นสะเทือนไปทั้งจวน
ทางเดินตรงกลางทะเลสาบที่เชื่อมระหว่างลานด้านหน้าและด้านหลังถูกระเบิดทำลาย ภูเขาหินจำลองที่ตั้งอยู่กลางทะเลสาบ ก็ถูกระเบิดไปส่วนหนึ่ง กลิ่นของดินประสิวและดินปืนยังคงคละคลุ้งอยู่เป็นเวลานาน
ฮูหยินผู้เฒ่าที่ได้ยินข่าว ก็เป็นลมล้มลงไปตรงนั้นทันที
