ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 497
มหาเสนาบดีเซี่ยมองบาดแผลบนใบหน้านาง ถึงแม้ว่าจะดูน่าเบื่อน่ารำคาญ แต่กลับเชื่อคำพูดนางอยู่หลายส่วน
หรือว่าหูฮวนสี่นั้นทุบตีนางเข้าจริง? แต่ว่าตามที่ทางด้านกรมอาญา และจิ้งจ้าวหยิ่นส่งมอบคำให้การของชาวบ้านมานั้น เรื่องราวในครั้งนี้นั้นไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นมาได้ อีกทั้งหูฮวนสี่นั้นก็ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย
ยังมีอีกจุดจุดหนึ่ง หูฮวนสี่ทำไมถึงได้ทำเยี่ยงนี้ นอกเสียจากว่า นางเองก็อยากที่จะเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท ดังนั้นจึงได้วางแผนการทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำลายงานอภิเษกขององค์รัชทายาทและเซี่ยหว่านเอ๋อ
เมื่อคิดมาจนถึงจุดนี้ เขาจึงได้เอ่ยออกมา “เจ้านำลำดับก่อนหลังของเรื่องราวที่เกิดขึ้น เอ่ยออกมาอีกครั้ง มิอาจปิดบังได้แม้แต่น้อย ไม่งั้นพ่อเองก็คงจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้แล้ว”
เซี่ยหว่านเอ๋อห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลลงมา จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นว่า ได้อาศัยช่วงเวลาที่องค์รัชทายาทออกไปแล้วตบหน้าหูฮวนสี่ต่อหน้าผู้คนอย่างไร อีกทั้งเรื่องที่ดุด่านางไปอย่างไรก็เอ่ยออกมาจนหมดสิ้น แม้เมื่อจากไปแล้ว ได้กีดขวาง ตบตีหูฮวนสี่อย่างไร ก็เอ่ยออกมาจนหมด และครั้งนี้ก็ไม่ได้มีการปิดบังแม้แต่น้อย
เมื่อมหาเสนาบดีเซี่ยได้ฟังจนจบแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าจะต้องเป็นแผนการสมคบคิดบางอย่าง เรื่องนี้หูฮวนสี่จะต้องตั้งใจเป็นอย่างแน่
หากว่าสามารถหาหลักฐานมัดตัวหูฮวนสี่ได้ เรื่องนี้ก็คงจะพอมีทางแก้ไขได้
เมื่อคิดมาจนถึงตอนนี้ เขาจึงได้เอ่ยตักเตือนเซี่ยหว่านเอ๋อ “เจ้าสงบจิตสงบใจอยู่ที่นี่ มิอาจก่อเรื่องขึ้นอีกได้เป็นอันขาด หากว่ายังจะก่อเรื่องขึ้นอีก ตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทของเจ้า ก็คงจะหมดหวังเสียแล้ว”
“ท่านพ่อ ท่านจะต้องช่วยลูกออกไปให้ได้นะเจ้าคะ ลูกไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้วเจ้าค่ะ” เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยร้องขอวิงวอน
มหาเสนาบดีเซี่ยอดไม่ได้ที่จะเกลียดนาง อยากจะตบลงไปสักครั้ง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “สั่งเจ้าไว้ตั้งแต่แรก เมื่อจะทำเรื่องใดก็ให้ระมัดระวังเข้าไว้ โดยเฉพาะในช่วงระยะเวลาสำคัญเช่นนี้ เจ้าก็ไม่ยอมฟัง ยังจะไปยั่วยุหูฮวนสี่ให้ได้ เจ้าคิดว่าหูฮวนสี่นั้นกินเพียงแต่ข้าวแห้งหรือไร?”
“ตระกูลหูนั้นเป็นเพียงแค่ตระกูลพ่อค้าก็เท่านั้น พวกเขาจะมีความสามารถอันใดกัน?” เซี่ยหว่านเอ๋อยังคงมีความไม่ยินยอมอัดแน่นอยู่เต็มท้อง ยังคงดูถูกตระกูลหูอยู่อีก
“ตระกูลหูหากว่าไม่มีความสามารถใดแม้เพียงครึ่ง องค์รัชทายาททำไมถึงต้องเข้าใกล้หูฮวนสี่กัน? ใช้สมองของเจ้าคิดทบทวนให้ดี”
มหาเสนาบดีเซี่ยไม่อยากที่จะเอ่ยอันใดกับนางอีก จึงได้หมุนกายเดินจากไป
หูฮวนสี่ที่ได้ก่อกวนเยี่ยงนี้ ก็เพื่อที่อย่างน้อยจะสามารถช่วงชิงเวลามาให้แก่จื่ออันได้สักสองสามวัน
นางปิดประตูไม่ออกไปยังที่ใด ตั้งใจศึกษาเกี่ยวกับโรคผีดิบนี้
อาการของหวางหยูนั้นก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมา จื่ออันทดลองใช้วิธีเข็มทยานให้แก่เขาอีกครั้ง หวังว่าจะสามารถช่วยกระตุ้นการทำงานของร่างกายเขาให้ช่วยรักษาตันเองได้
ทหารองครักษ์และพี่สะใภ้ใหญ่หวางเริ่มที่จะแสดงอาการป่วยออกมา โดยเฉพาะพี่สะใภ้ใหญ่หวางนั้น ดวงตาแดงก่ำเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังคอยจดจ้องผู้คนอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าต้องการที่จะกัดคน
ทหารองครักษ์เองก็มีดวงตาแดงก่ำ แต่ก็ยังสามารถควบคุมตนเองได้ ในหนึ่งวันนั้นจะเอ่ยถึงอาการของตนให้แก่จื่ออันฟังสามครั้ง ล้วนแต่เอ่ยได้อย่างชัดเจน
แต่ที่จื่ออันนั้นไม่เข้าใจเป็นอย่างมากก็คือ หนี่หรง
เขาไม่ได้มีอาการของโรคผีดิบนี้โดยสิ้นเชิง ดวงตาไม่ได้มีสีแดง ชีพจรเป็นปกติ หัวใจเต้นปกติ ความคิดก็ยังเป็นปกติ และบาดแผลที่โดนกัดนั้นก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติแล้ว
แต่บาดแผลของพี่สะใภ้หวางและทหารองครักษ์นั้น กลับยังคงเปี่อยเน่าอยู่ ถึงแม้จะใช้ยาแล้วก็ตาม ก็ยังคงมิอาจหยุดยั้งความเร็วของการเปื่อยเน่านี้ได้
จื่ออันยังคงใช้เข็มทยานกับทั้งสองคน แต่ในชั่วขณะนี้ ยังมองไม่เห็นว่าจะได้ผลใดบ้าง
เพื่อที่จะตรวจสอบถึงประสิทธิภาพของเข็มทยาน จื่ออันจึงได้ทำการทดสอบกับร่างกายของตาวเหล่าต้า
“หลังจากที่ฝังเข็มแล้ว หากว่าเจ้ามีอาการใดออกมาล้วนจะต้องบอกข้า เข้าใจหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยบอกออกมา
ตาวเหล่าต้านั่งลงบนเก้าอี้ขยับก็ไม่ขยับ “เข้าใจแล้วขอรับ”
เริ่มจากจุดเสินถิ้ง ไปจนถึงจุดเฟิงซือ ก็ยังคงไม่มีวิธีที่จะฝังต่อไป
