ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 503
ในขณะเดียวกันนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าของจวนมหาเสนาบดีก็ได้สั่งให้คนคอยแพร่กระจายข่าว เซี่ยจื่ออันนั้น ต่อหน้าราชสำนักได้รับพระราชโองการมา ภายในครึ่งเดือนนี้ จะทำการจ่ายใบสั่งยารักษาโรคระบาดนี้ให้แก่ผู้ป่วย
แต่ว่าภายในข่าวลือนั้นไม่ได้เอ่ยถึงว่ามหาเสนาบดีเซี่ยใช้ตำแหน่งเป็นประกัน
ข่าวลือนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเป็นเหมือนการวางระเบิดไว้ในเมืองหลวง ทำให้บรรยากาศอันเงียบงันของเมืองหลวงนั้นลุกฮือขึ้นมาอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้นั้นจะมีข่าวลืออกมาโดยตลอดว่า เซี่ยจื่ออันสามารถที่จะรักษาโรคระบาดนี้ได้ แต่ว่าผู้คนสวนมากเพียงแต่เล่าลือกัน ไม่ได้เชื่อแต่อย่างใด เพราะว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิได้จัดส่งแพทย์ของสำนักหมอหลวง และสำนักฮุ้ยหมินไปยังหมู่บ้านศิลามาแล้ว ต่างก็ไม่มีวิธีการที่จะรักษาได้ บวกกับที่มีประกาศจากราชสำนักแล้ว ก็มีแพทย์จำนวนมากไปยังที่นั่นด้วยตนเอง แต่ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จกลับมา
มาวันนี้เซี่ยจื่ออันรับพระราชโองการ ใช้ชีวิตของตนเองเป็นประกัน จึงทำให้ความน่าเชื่อถือนี้เป็นไปได้มากขึ้น ราษฎรที่มีใจจะจากเมืองหลวงไปนั้น ต่างก็รั้งรอคอยดูอยู่ด้วยความหวัง อย่างน้อย ก็ยังไม่เร่งร้อนเก็บของแล้วจากไปในทันที
จวนมหาเสนาบดี
“ท่านแม่ ตอนนี้ข่าวลือต่างก็ได้แพร่กระจายกันออกไป เซี่ยจื่ออันเข้าสู่พื้นที่ภัยพิบัติ เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วนี้จะต้องเกิดขึ้น” มหาเสนาบดีเซี่ยไปยังเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า แต่ดูเหมือนว่าภายในใจจะมีท่าทางหนักอกหนักใจอยู่
ฮูหยินผู้เฒ่าผงกศีรษะ “ใช่แล้ว หลังจากที่ได้รับพระราชโองการมาแล้ว คาดว่าพรุ่งนี้ก็จำต้องเข้าไปแล้ว”
มหาเสนาบดีเซี่ยค่อนข้างที่จะรู้สึกโมโหเล็กน้อย “ครั้งนี้ข้าโดนราชครูวางแผนการเข้าให้เสียแล้ว”
ฮูหยอนผู้เฒ่าถอนหายใจออกมาเบา ๆ “จวนมหาเสนาบดีนั้นไม่เหลือศักดิ์ศรีดังเก่า สถานการณ์ของเจ้าในตอนนี้ช่างน่าอึดอัดนัก เขาเองก็ไม่ได้เชื่อใจเจ้า หากว่ายังจะวางกับดักต่อไปเยี่ยงนี้ ก็คงจะเพื่อที่คอยบีบบังคับเจ้าเอาไว้ ที่จริงข้าในตอนต้นนั้นก็เคยคิดถึงความเป็นไปได้นี้ขึ้นมา”
“มหาเสนาบดีเซี่ยเงยหน้าขึ้นมาแววตามืดมน “ท่านแม่ ท่านคิดว่าทางด้านของเซี่ยจื่ออันนั้นพอจะมีความเป็นไปได้หรือไม่ขอรับ?”
ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายศีรษะช้า ๆ “ไม่มีทาง เซี่ยจื่ออันนั้นจะต้องตายไปเป็นแน่ โรคระบาดในครั้งนี้ สุดท้ายแล้วจะต้องใช้วิธีเผาทำร้ายหมู่บ้านทิ้งถึงจะหยุดยั้งเอาไว้ได้ ครั้งนี้จะต้องเป็นความล้มเหลวครั้งยิ่งใหญ่ในการดูแลบ้านเมืองของมู่หรงเจี๋ย และยังจะเป็นจุดเริ่มต้นที่จะให้ขุนนางนั้นได้ส่งเสียงหารือในเรื่องของเขา”
“แต่ว่า” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล “ลูกได้ใช้ตำแหน่งหน้าที่ค้ำประกันเอาไว้ด้วยขอรับ หากว่าเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเราคงจะถูกราชครูบีบเอาไว้ในกำมือเสียแล้วจริง ๆ ขอรับ”
ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มเย็นออกมา “ก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้นเอง เมื่อเรื่องนี้เงียบสงบลงแล้ว เจ้าเองก็ลองคิดทบทวนดูให้ดี ทางด้านของกุ้ยไท่เฟย ราชครูคนผู้นี้นั้นมิอาจพึ่งพิงได้ กระต่ายเจ้าเล่ห์เมื่อตายลง สุนัขล่าสัตว์ก็หมดประโยชน์ทันที เป็นข้อห้ามสำคัญในการเลือกเจ้านาย”
มหาเสนาบดีเซี่ยครั้งนี้จึงได้ตระหนักถึงความสำคัญที่จะต้องทำการทบทวนปัญหานี้แล้ว ก่อนหน้านั้นมักจะตัดใจจากตำแหน่งกั๋วจิ้วมิได้ แต่วันนี้ผ่านมาสองสามวันแล้ว ราชครูแม้แต่คำเดียวก็มิได้ช่วยเอ่ยออกมาให้เขา มันสื่อถึงว่างานมงคลในครั้งนี้ไม่ช้าก็เร็วจะต้องล้มเหลวเป็นแน่
เกรงก็แต่ว่า เมื่อกำจัดเซี่ยจื่ออันจนตายแล้ว หวงไท่โฮ่วก็คงจะประทานพระราชเสาวนีย์ลงมาเพื่อยกเลิกงานอภิเษกในครั้งนี้
ฮูหยินผู้เฒ่ามองมายังเขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เจ้านอกจากว่าจะกังวลเกี่ยวกับตำแหน่งหน้าที่ของตนแล้ว ยังจะเริ่มกังวลเกี่ยวกับนางขึ้นมาแล้วหรือ?”
มหาเสนาบดีเซี่ยตกตะลึง ส่ายศีระษะออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว “ไม่ ไม่มีทางขอรับ”
“ตัดใจไม่ได้ก็สมควรอยู่ อย่างน้อยก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเจ้ายังคงรำลึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตรสาว เป็นนางที่อกตัญญูก่อน นางไม่ได้คิดคำนึงถึงบรรพบุรุษ ไม่รำลึกถึงบุญคุณของบิดา ที่มีเหตุการณ์ในวันนี้ขึ้นมาได้ ล้วนแล้วแต่เป็นนางที่กระทำตนเองทั้งสิ้น”
มหาเสนาบดีเซี่ยถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ลูกนั้นมิได้เสียใจเพราะนาง เพียงแต่ จู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่านางนั้นเป็นบุตรสาวของข้าเพียงคนเดียว”
“เจ้าต่อไปจะต้องมีบุตรที่เป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสั่งสอนเป็นแน่ นางและเจ้านั้นไม่ได้มีใจเดียวกัน ก็ไม่ใช่บุตรสาวของเจ้าอีกต่อไป ไม่จะเป็นที่จะต้องเศร้าโศกเสียใจ” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ลูกรู้แล้วขอรับ”
ฮูหยินผู้เฒ่าส่งเสียงอืมออกมา “ทางด้านของชุยไท่เฟยนั้นก็มีข่าวคราวมาแล้ว เป็นหลานสาวของใต้เท้าหลิน ผู้ช่วยเจ้ากรมข้าราชบริพาน ปีนี้อายุสิบแปดปี ทางด้านของตระกูลหลินนั้นใจจดใจจ่อกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ได้มาถามข่าวคราวถึงสามสี่ครั้งแล้ว เจ้าหาวันไปพบเจอกันเสียหน่อย”
มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมา “ท่านแม่เห็นว่าเหมาะสมก็พอแล้วขอรับ ลูกจะพบหรือไม่พบก็ไม่มีประโยชน์อันใดก็รับ”
เขาแสดงออกมาราวกับไม่ค่อยที่จะกะตือรือล้น เหมือนกับว่าไม่มีความปรารถนาต่อหญิงสาวเสียแล้ว ยืนเบิกตากว้างมองไปด้านหน้า
บางทีภายในใจลึก ๆ นั้น เขาเองเข้าใจดีว่าตนนั้นคิดถึงหญิงสาวประเภทใดอยู่ บางทีอาจจะยังมิได้ครอบครอง บางทีอาจจะผ่านพ้นไปแล้ว เขามักจะคิดว่าถูกต้องอยู่เสมอ
ผู้เป็นมารดานั้นจะต้องรู้จักบุตรของตนเป็นอย่างดี ฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อพบว่าเขาดูทึมทื่อ ก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาจะต้องเป็นเพราะนึกถึงความดีของหยวนซื่อ จึงได้เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “บนโลกนี้ อย่างไรเสียก็มีหญิงสาวที่ดีพร้อมกว่านางเป็นแน่”
มหาเสนาบดีเซี่ยยิ้มขมขื่นออกมา “ใช่แล้วขอรับ เพียงแต่ว่าลูกนั้นมิได้ใส่ใจนัก ดีหรือไม่ดี มีคุณธรรมหรือไม่มี ล้วนแต่ไม่สำคัญ ขอเพียงแต่สามารถคลอดบุตรชายบุตรสาวได้ก็เป็นพอ”
ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการที่จะเอ่ยอะไรออกมา แต่เมื่อพบว่าเขานั้นกำลังเศร้าตรม จึงไม่ได้เอ่ยออกมาให้มากความ ทำให้มากเรื่องเข้าไปอีก อย่างไรเสียมันจะต้องผ่านพ้นไป
เรือนตระกูลเฉิน
มู่หรงเจี๋ยเมื่อเสร็จสิ้นจากการว่าราชการยามเช้าแล้วนั้น ก็ได้ตรงมาในทันที
จื่ออันสวมใส่หมวก แต่งกายเยี่ยงหญิงสาวเยาว์วัยชนบท ข้างหลังแบกกล่องยาเอาไว้เตรียวตัวที่จะออกไปข้างนอก
“จะไปที่ใดกัน?” มู่หรงเจี๋ยมองมายังจื่ออันด้วยความประหลาดใจ
