ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 550
อ๋องหลีตกใจเล็กน้อย เขามองไปทางเฉินไท่จวิน เพื่อฟังคำแนะนำของนาง
“มหาเสนาบดีเซี่ยกับอ๋องอันมีความแค้นต่อกันมานานแล้ว เพราะว่าตานชิงเสี้ยนจู่ ถึงกับเผาจวน แน่นอนว่าเขาผิด แต่ถ้าหากไม่ถูกบีบต้อนจนมุม เขาจะทำเช่นนี้หรือ? จวนเสนาบดีส่งคนมาหาท่านเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ไม่เหมาะสม นางต้องไปรายงานต่อเจ้าหน้าที่ต่อศาลาว่าการถึงจะถูกต้อง”
อ๋องหลี่เองก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงไล่ชุ่ยยู่กลับไป
เฉินไท่จวินถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ที่จริงตานชิงเสี้ยนจู่ก็เป็นคนเช่นนั้น ข้าเองก็รู้ว่าทั้งน่าตำหนิและน่าชื่นชม นางเองมีพรสวรรค์ และหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองยิ่งนัก แต่กลับไม่ยอมที่จะสู้มหาเสนาบดี สิบหกปีที่น่าเวทนาของเซี่ยจื่ออัน ครึ่งหนึ่งก็ล้วนมาจากนางทั้งนั้น ตอนนี้เซี่ยจื่ออันแข็งแกร่งขึ้นมา นางก็ยังอ่อนโยนและมีเมตตา แม้ว่าพยายามทำให้ผู้อื่นสบายใจ แต่ก็ไม่เพียงพอ ไกลจากคำว่าเพียงพอด้วยซ้ำ ที่จริงนางก็รู้ ด้วยความฉลาด และอิทธิพลของนางสามารถมาขอให้ข้าจัดการมหาเสนาบดีเซี่ยได้ แต่นางก็ไม่ทำ ไม่มาขอความช่วยเหลือ รู้สึกว่ามันทำร้ายคนอื่น แต่ก็ยังถือตัวเหลือเกิน บางครั้งก็ยอมที่จะปกปิด อำนาจนั้นเป็นสิ่งที่นางมี แต่นางกลับไม่ยอมใช้มัน เรื่องมาถึงวันนี้แล้ว ก็ถือว่าเป็นบทลงโทษของนาง”
อ๋องหลี่พยักหน้า “แต่ข้าเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ และไม่อยากเข้าใจด้วย เจ้าสองทำไมถึงชอบหยวนฉุ่ยยวี่ที่เหมือนกระต่ายเช่นนี้ได้”
“ไม่มีใครชอบเสือหรอก ท่านอ๋องเองนั้นถือเป็นข้อยกเว้น” เฉินไท่จวินหัวเราะ และเหลือบมองทางเขา
“ข้าคิดว่าผู้หญิงนั้นแข็งแกร่งหน่อยก็ดี ถูกคนรังแกแล้วเอาแต่ถอยมันน่ารำคาญนัก”
เฉินไท่จวินเอ่ยต่อว่า “หยวนฉุ่ยยวี่เป็นคนจิตใจดี เพียงแต่แต่งถูกคนได้ถึงจะโชคดี ตั้งแต่แรกนั้น หากนางแต่งกับอ๋องอัน อ๋องอันคงทะนุถนอมนาง ให้นางใช้ชีวิตได้ตามใจคิด คงเป็นการแต่งงานที่มีความสุข”
อ๋องหลี่คิดอยู่ครู่ “ท่านคิดว่า เป็นไปได้ไหมว่าครั้งนี้หยวนฉุ่ยยวี่จงใจให้ถูกทารุณ”
“จงใจ?” เฉินไท่จวินครุ่นคิดอยู่สักครู่ “นี่…ข้าเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกัน”
อ๋องหลี่พยักหน้า “หากว่านางจงใจ เช่นนั้นก็ต้องเตรียมรับมือ หรือว่าที่เจ้าสองก่อความวุ่นวาย ก็เป็นส่วนหนึ่งในแผนของนาง”
เฉินไท่จวินรู้สึกว่าที่อ๋องหลี่คิดนั้นอาจเป็นไปได้ อย่างไรเสีย หยวนฉุ่ยยวี่ไม่ควรขี้ขลาด ปล่อยให้ตัวเองถูกทุบตีเช่นนี้ และอีกทั้งก่อนหน้านั้น นางอยู่ในจวนเสนาบดี ก็พบว่ามีองค์รักษ์เงาซ่อนตัวอยู่ คาดว่าองค์รักษ์เงาพวกนั้นคอยปกป้องหยวนฉุ่ยยวี่อยู่
แต่ตอนหยวนฉุ่ยยวี่ถูกทุบตี องค์รักษ์เงาพวกนั้นกลับไม่ปรากฏตัว
หยวนฉุ่ยยวี่ถูกคนของอ๋องอันพาไปพำนักที่จวนหยวน
ที่ศีรษะของหยวนฉุ่ยยวี่นั้น ที่โดนน้ำเดือนสาดใส่จนแผลบวมแดงพองขึ้นมา มีบางส่วนก็เริ่มผมหลุดร่วง หน้าผากที่ได้รับบาดเจ็บก็เริ่มอักเสบขึ้นมา
แม่นมหยางประคองนางนั่งลง หยวนฉุ่ยยวี่กล่าวว่า “เรียกพานตานเข้ามาเถอะ”
แม่นมหยางกล่าวอย่างโกรธเคือง “ท่านยังจะเรียกเขามาทำอันใดอีก? วันนั้นถ้าเขาไม่ไป เสี้ยนจู่เองก็คงไม่ถูกตีจนเจ็บตัวขนาดนี้”
หยวนฉุ่ยยวี่ยิ้มเล็กน้อย “ไปเถิด ให้เขาเข้ามา”
นางข้าหลวงหยางเห็นนางยืนกรานเช่นนั้น จึงไปเรียกพานตานเข้ามา
พานตานเข้ามาประสานมือคารวะ “เสี้ยนจู่”
“อืม ทางท่านเหวิน จัดการเขียนบันทึกเรียบร้อยดีหรือไม่?” หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยถาม
“ทูลเสี้ยนจู่ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน กระหม่อมได้เล่าให้ท่านเหวินทราบแล้ว ท่านเหวินก็ได้เขียนเป็นที่เรียบร้อย ได้ยินว่าเขาได้ส่งมันออกไปเมื่อเช้าวันนี้ ในไม่ช้า คนทั้งเมืองหลวงจะได้รู้ว่ามหาเสนาบดีเซี่ยทุบตีเสี้ยนจู่ในวันพรุ่งนี้ ชาวบ้านคงลือไปทั่ว และไม่จับตามองคุณหนูใหญ่อีก”
หยวนฉุ่ยยวี่พยักหน้า “อืม เช่นนั้นก็ดี เพียงแค่ชาวบ้านคงไม่สามารถสร้างแรงกดดันให้ทางราชวงศ์ได้ ท่านอ๋องพอถ่วงเวลาไปได้อีกสองสามวัน วันนี้ท่านอ๋องอันก่อเรื่องวุ่นวายขึ้น จวนยังถูกไฟไหม้ต้องดับเพลิง คงไม่มีเวลาตามฆ่าจื่ออันได้”
พานตานยิ้มและเอ่ยว่า “นี่ไม่เลวเลยขอรับ เป็นไปตามที่เสี้ยนจู่คาดไว้ ตอนนี้ที่จวนเสนาบดีวุ่นวายยิ่งรัก จะมีเวลาที่ไหนไปตามฆ่าคุณหนูใหญ่ได้”
แม่นมหยางที่ได้ยินก็รู้สึกสับสนไปแล้ว นางมองพานตานด้วยความสงสัย และมองไปทางหยวนฉุ่ยยวี่ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
พานตานเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ “แม่นม เมื่อวานมหาเสนาบดีเซี่ยมาหาข้าน้อย ให้เงินข้าน้อยจำนวนหนึ่ง ให้ข้าน้อยปกปิดเรื่องที่เขาจะทำ แต่เสี้ยนจู่รู้ถึงความคิดชั่วช้านั้นขอรับ”
