ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 562

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 562

ไม่ต้องเอ่ยว่าเซี่ยจื่ออันคนเดียว แม้แต่จะเซี่ยจื่ออันหลายคน ก็ล้วนแต่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของงูเหล่านี้

คืนวานนี้ก็มีหญิงชรามาอีกหนึ่งคน นางบอกว่าเป็นหญิงชรา ทว่านางไม่อาจจะแน่ใจได้ เพราะว่าใบหน้านั้นถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยผ้าคลุม ทำได้เพียงมองเห็นเสื้อผ้าล้าสมัยที่สวมใส่อยู่

ทว่าหญิงสาวผู้นี้ค่อนข้างจะเย่อหยิ่ง วางท่าใหญ่โต เมื่อมาแล้วก็เล่นอยู่กับงูเหลือม โดยที่ไม่ทำงานใด ตกปลาล้วนแต่เป็นหญิงอีกคนหนึ่งที่เป็นคนทำ

และก็ไม่เอ่ยอะไรกับนางออกมาก่อน ทำเพียงแค่ปรายตามองนางอย่างเฉยเมย จากนั้นก็ไม่สนใจอะไรอีก

วันหนึ่งหลังจากที่จื่ออันย่างปลาจนเสร็จแล้ว ได้นำไปให้กับป้าอาเฉอนั้น นางเหลือบมายังจื่ออันแล้วเอ่ยออกมา “นำไปให้ท่านผู้เฒ่า”

ท่านผู้เฒ่าที่นางเอ่ยถึงนั้น ก็คือหญิงที่มาในภายหลัง

จื่ออันทำได้เพียงแต่หยิบปลาแล้วเดินเข้าไป ท่านผู้เฒ่านั้นนอนเอนกายครึ่งตัวบนหาดทราย งูเหลือมตัวหนึ่งนอนอยู่ตรงส่วนศีรษะของนาง และนางใช้งูเหลือมตัวนั้นเป็นหมอนหนุน

นางหวาดกลัวงูเหลือมตัวอวบอ้วนนั่นจริง ๆ จึงทำเพียงแต่เอ่ยออกไปจากที่ไกล “ท่านผู้เฒ่า กินปลากันเถิด”

“อืม!” ท่านผู้เฒ่าเหลือบมองยังนางอย่างเรียบเฉย “เอามานี่”

จื่ออันจึงทำได้เพียงเดินเข้าไป โชคดีที่งูเหลือมตัวนั้นแสนขี้เกียจ หลังจากที่นางแน่ใจว่ามันจะไม่จู่โจม และไม่ได้สนใจนาง

“นางจึงนั่งย่อกายลงครึ่งหนึ่ง นำปลาย่างที่ห่อด้วยใบตองวางลงบนชายหาด “ท่านผู้เฒ่าค่อย ๆ กินนะเจ้าคะ”

ท่านผู้เฒ่ามองยังแหวนตรงนิ้วมือของนาง “แหวนของเจ้าดูไม่เลวเลย เอามาให้ข้าดู”

จื่ออันไม่ได้ถอดออกมา ทำเพียงแต่เอ่ยถามออกไป “ท่านผู้เฒ่า ข้าขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตข้าเอาไว้ยิ่งนัก รอจนเมื่อข้ากลับไปยังเมืองหลวงแล้ว จะต้องขอบพระคุณท่านเป็นอย่างดี แต่ทว่า ท่านได้โปรดช่วยส่งข้ากลับเมืองหลวงก่อนได้หรือไม่?”

กี่วันกันแล้ว พวกเขาจะต้องล้วนแต่เป็นกังวลไปกับนาง หรือบางทีอาจจะคิดว่านางตายไปแล้ว

ท่านผู้เฒ่าเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “จะรีบร้อนไปทำไมกัน? อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดี พักผ่อนสักหลายวันก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“บาดแผลของข้ามิเป็นอันใด และก็ไม่ได้เกิดการอักเสบแล้ว” จื่ออันรีบร้อนเอ่ยออกมา

ท่านผู้เฒ่าไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ไม่ได้แม้แต่จะกินปลา และก็ไม่ได้เอ่ยถึงแหวนของนางอีก นางค่อย ๆ หลับตาลง ก่อนที่จะไม่สนใจจื่ออันอีกต่อไป

ในใจของจื่ออันร้อนรนเป็นอย่างมาก แต่กลับไม่อาจออกไปได้

นางพยายามที่จะเดินออกไป ทว่างูพิษเหล่านั้นดูเหมือนจะมีจิตวิญญาณอยู่ นางคิดจะเดินจากไปแล้ว พวกมันก็จะต้องมาล้อมรอบนางเอาไว้ ต่างชูหัวงูขึ้นมา แล้วพ่นพิษงูออกมา น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

นางค่อนข้างที่จะกังวล กลัวว่าตนเองจะถูกกักขังอยู่ในเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้ไปตลอดชีวิต

เช้าวันถัดมา หลังจากที่นางตื่นขึ้นมา ก็พบว่าแหวนของตนเองถูกสวมอยู่บนนิ้วมือของท่านผู้เฒ่าเสียแล้ว

ในใจของนางเกิดความโมโหขึ้นมา “ท่านผู้เฒ่า แหวนนั่นเป็นของข้า ท่านไม่ควรที่จะถอดออกไปเองเช่นนี้”

ท่านผู้เฒ่ายื่นมือออกมาดูอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับกำลังชื่นชมอยู่ “ข้ามีของที่จะแลกเปลี่ยนกับเจ้า”

“อะไรกัน?” จื่ออันตะลึงไปครู่หนึ่ง

กลับพบว่าในมือของป้าอาเฉอนั้นมีงูตัวหนึ่งที่เลื้อยเข้ามา “นี่คือ”

เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้ จื่ออันกลับพบว่ามิใช่งู แต่เป็นเชือกขดหนึ่งที่เต็มไปด้วยร่องรอยขาดวิ่น

นางโกรธเป็นอย่างยิ่ง “ไม่ ข้าไม่เปลี่ยน ท่านคืนแหวนกลับมาให้ข้าเสียเถอะ”

“อย่าได้ดูแคลนเชือกเส้นนี้ไป มันเรียกว่าเชือกบ่วงบาศ ดีกว่าแหวนเจ้ามากนัก” ป้าอาเฉอเอ่ยออกมาเสียงเย็น

จื่ออันต้องการจะก้าวไปยังเบื้องหน้าเพื่อคว้ามัน ทว่าจู่ ๆ งูเหลือมตัวนั้นก็ชูคอขึ้นมา ทั้งยังคลานมายังจื่ออันอย่างดุร้าย จื่ออันตกใจเสียจนมือคว้าเอาเชือกบ่วงบาศมาจากมือของป้าอาเฉอ “ตกลง เปลี่ยน พวกเราเปลี่ยนกัน”

“อืม ผู้ที่รู้สถานการณ์ดีที่สุด!” ท่านผู้เฒ่าเห็นได้ชัดว่าพึงพอใจในการประนีประนอมนี้

จื่ออันหยิบเชือกแผลเป็นขึ้นมา แล้วหันกลับไปยังชายหาดอย่างไม่พอใจ

ช่างน่ารำคาญเสียงจริง อยู่ที่นี่นางถูกรังแกอยู่ตลอด อีกทั้งยังไม่อาจออกไปได้

นางนั่งลงบนหาดทราย งอขาขึ้น ภายในใจรู้สึกแย่ มู่หรงเจี๋ย ท่านจะต้องคิดว่าข้าตายไปแล้วกระมัง? ท่านจะมาตามข้าหรือไม่? หากว่าท่านไม่มาตามหาข้า ช้าเร็วข้าจะต้องตายไปเป็นแน่