ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 585
ขณะที่จื่ออันเอ่ยออกมานั้น เสียงดังชัดของเซียวท่าดังขึ้นมาจากด้านนอก “เจ้าเอ่ยออกมาแล้ว เอ่ยออกมาเช่นนี้ ข้าไม่ได้โก……อื้อ อื้อ”
เห็นได้ชัดว่าถูกปิดปากเอาไว้ จากนั้นก็ได้ยินเสียง “เอี๊ยดอ๊าด” ดังขึ้น ฟังออกได้ว่า เซียวท่าผู้น่าสงสารถูกคนลากออกไปแล้ว
มู่หรงเจี๋ยเงี่ยหูฟัง มุมปากยกยิ้มเย็นชาออกมาเอ่ยถามจื่ออัน “อยากดูเรื่องสนุกหรือไม่?”
จื่ออันเอ่ย “ข้าอยากดูมาก”
มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกมา “ขอยืมเชือกบ่วงบาศของเจ้าที”
“เชือกบ่วงบาศ? เชือกผุพังนี้มีประโยชน์อะไรกัน?” จื่ออันนำเชือกบ่วงบาศส่งให้กับเขา
มู่หรงเจี๋ยรับมา ก่อนจะพันรอบข้อมือของเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นไปยังหน้าโต๊ะ แล้วรินเหล้าออกไปจอกหนึ่ง ในปากเอ่ยออกมา “หากว่าตรงประตูมีงูมามากกว่าร้อยตัว เหล้าเหยือกนี้ก็จะเป็นของเจ้าแล้ว”
จื่ออันเอนตัวออกไปฟังเขาเอ่ยออกมาอย่างอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แล้วเอ่ย “เจ้าหมายความว่าเชือกบ่วงบาศนี้สามารถเรียกงูได้อย่างนั้นหรือ?”
“จริงแท้แน่นอน อีกประเดี๋ยวก็จะรู้แล้ว” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา
จื่ออันแน่นอนว่าย่อมไม่เชื่อ เรื่องแปลกประหลาดเช่นนี้จะมีใครที่เชื่อกัน?
ทว่าหลังจากที่เชือกบ่วงบาศถูกราดรดด้วยเหล้าแล้ว ก็มีกลิ่นแปลก ๆ ลอยมาเป็นระยะ ๆ มู่หรงเจี๋ยขอกริชจากนาง กรีดลงบนนิ้วมือของของเขา เลือดหยดลงไป กลิ่นแปลกนี้กลายเป็นกลิ่นคาวเลือด
ว่าแล้วก็ดูแปลก กลิ่นแปลกนี้ทำให้กลิ่นเลือดเข้มคละคลุ้งขึ้นมา หากว่าไม่รู้แล้ว คงจะยังคิดว่าภายในห้องบ่าวสาวนั้นมีเลือดกองใหญ่อยู่
“พวกเรามาดูกัน!” มู่หรงเจี๋ยลากจื่ออันไปยังประตูอย่างลึกลับ ตรงรอยแยกนั้นมีดวงตาหลายคู่อยู่ ดวงตาเหล่านั้นดูตกตะลึงอยู่เล็กน้อย จากนั้นก้าวถอยหลังออกไปทันที แล้วได้ยินเสียง “ไอหย๋า” ดังขึ้นมาตาม ๆ กัน แล้วพากันล้มครืนลงไป
“นี่มันอะไรกัน?” เป็นเสียงของซูชิง ตามมาด้วยเสียงร้องอย่างโหยหวน “มีงู มีงูอยู่”
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นติดต่อกัน เพียงชั่วพริบตาเดียว ทุกคนก็พากันกระโดดหนีอย่างไร้ร่องรอย
ทั้งสองคนส่งเสียงหัวเราะดังออกมา ก่อนจะเปิดประตู เห็นเพียงงูกว่าร้อยตัวพุ่งเข้ามา
มู่หรงเจี๋ยแอบส่งเสียงร้องดังออกมา “ไม่ดีแล้ว!”
เขาปิดประตูลงทันที ได้ยินเพียงงูเลื้อยกันอยู่ด้านนอกประตู ส่งเสียง “ฟ่อฟ่อ” ดังขึ้น
ใบหน้าของมู่หรงเจี๋ยซีดขาว เขาไม่ได้ชื่นชอบของที่เย็นเยียบเหล่านี้
จื่ออันกลับดีใจอย่างมาก “ท่านกลัวหรือ?”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “มีอะไรให้น่าหัวเราะกัน?”
“ชายหนุ่มผู้สง่างาม กลับกลัวงู?”
“ข้าไม่กลัว เพียงแค่ไม่ชื่นชอบเท่านั้น” เขาไม่ได้กลัวมันจริง ๆ ก่อนหน้านั้นเองก็เข้าไปยังป่าไผ่ของจวนมหาเสนาบดีมาแล้ว เขาเพียงแต่ไม่ชื่นชอบ โดยเฉพาะมากถึงเพียงนี้ เมื่อมองดูแล้วขนลุกชันขึ้นมา
เสียงขลุ่ยดังขึ้นจากที่ไกล ไม่นานนัก งูก็พากันหายไป
“ต้องให้ข้าช่วยจัดการให้อีก!” ป้าอาเฉอวางขลุ่ยลง ส่งเสียงฮึมฮัมออกมา ก่อนจะหันกลับไปมองยังไท่หวงไท่โฮ่ว “พวกเราจะไปคอยฟังเสียงห้องของบ่าวสาวหรือไม่?”
ไท่หวงไท่โฮ่วเอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบเฉย “ไม่ไป!”
“จะไม่ไปฟังเสียเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ?” อาเฉอค่อนข้างจะประหลาดใจ “ท่านไม่ใช่ว่าชื่นชอบมากที่สุดอย่างนั้นหรือ?”
“ไม่ได้มีอะไรให้ฟัง คืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน “ไท่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา
ภายในห้องบ่าวสาว
จื่ออันถือเชือกบ่วงบาศเอาไว้อย่างประหลาดใจ “นำเหล้าเทลงไปก็สามารถเรียกงูได้อย่างนั้นหรือ? นี่มันหลักการอะไรกัน?”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างไม่เป็นทางการ “บรรพชนเคยให้คำอธิบายไว้สามข้อ ประการที่หนึ่ง เชือกบ่วงบาศนี้มีสารสกัดที่ทำมาจากงู ประการที่สอง เชือกบ่วงบาศมีวิญญาณชั่วร้ายอยู่ วิญญาณชั่วร้ายนี้ชื่นชอบดื่มเหล้าเป็นอย่างมาก ประการที่สาม เชือกบ่วงบาศทำมาจากเปลือกไม้ชนิดพิเศษ เมื่อดื่มเหล้าและเลือดสดก็จะเกิดเป็นกลิ่นแปลกประหลาดออกมา ซึ่งงูชื่นชอบกลิ่นนี้เป็นพิเศษ”
จื่ออันสนใจในประการที่สามขึ้นมาทันที สารสกัดงูอะไร วิญญาณชั่วร้ายอะไรกัน ใครเชื่อก็โง่แล้ว
ประการที่สามนั้นยังพออธิบายถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้ เมื่อครู่นี้นางได้ยินกลิ่นประหลาดเข้าจริง ๆ อีกทั้ง งูยังรู้สึกอ่อนไหวกับกลิ่นคาวเลือดเป็นพิเศษอีกด้วย สามารถดึงดูดงูที่อยู่ใกล้เคียงนี้ได้ ไม่น่าแปลก
จื่ออันหยิบเชือกบ่วงบาศขึ้นมา ก่อนหน้านี้ยังรังเกียจมันอยู่ มาตอนนี้กลับรู้สึกได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่า แท้จริงแล้วแหวนแห่งจิตวิญญาณไม่ได้ดีเท่านี้ ที่แย่ก็คือจะต้องให้เหล้าหรือเลือดลงไป
