ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 641
จื่ออันเดินเข้ามาทีละก้าว ดวงตาลุกโชนขึ้นด้วยเปลวไฟ “ข้าพูดอะไรในใจของเจ้ารู้ดี ข้ารู้ว่าเจ้าจะเป็นพ่อคนแล้ว ตอนนี้เจ้ามีความสุขแล้ว ทว่าจะดูแลควบคุมฮูหยินเอาไว้ได้หรือไม่ อย่าได้ไปอวดดีหยิ่งผยองต่อหน้าจ้วงจ้วง? ความสุขของพวกเจ้าสร้างขึ้นมาบนบาดแผลของคนอื่น พวกเจ้าจะสงบใจได้จริงหรือ?”
สีหน้าของเซียวเซียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ความหมายของพระชายาคือ หานชิงชิวไปหาองค์หญิง? นางบอกกับองค์หญิงว่าตั้งครรภ์?”
มู่หรงเจี๋ยเดินเข้ามา เอ่ยถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้น? หานชิงชิวตั้งครรภ์แล้ว?”
จื่ออันไม่ได้ตอบมู่หรงเจี๋ย เอ่ยเสียงดังขึ้นกับเซียวเซียว “ไม่ผิด วันนี้นางไปยังจวนองค์หญิง บอกว่าไปถวายพระพร ทว่ากลับเหมือนตั้งใจที่จะบอกกับองค์หญิงว่านางตั้งครรภ์ลูกของเจ้า เซียวเซียว อ่า หัวใจของคนทำมาจากเนื้อ ความสุขของพวกเจ้าเป็นเรื่องของพวกเจ้า อย่าได้ไปทำร้ายคนอื่น ดีหรือไม่? นึกถึงที่เจ้าและจ้วงจ้วงเติบโตขึ้นมาด้วยกัน ได้โปรดเมตตากับนางสักเล็กน้อย หลายปีมานี้ นางใช้ชีวิตมาอย่างไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะใช้กัน ข้าที่เป็นคนนอกเองก็ยังปวดใจ เจ้าเองก็เคยรักนางมาก่อน ปล่อยนางไปเสีย ได้หรือไม่?”
จื่ออันเอ่ยออกมาด้วยความโมโห และก็อดไม่ได้ที่จะเหวี่ยงมือออกไป “ท่านไสหัวกลับไปชายแดนเสีย อยู่ที่นี่ทำอะไรกัน? เจ้ายังจะทำร้ายนางอีกนางนานเท่าไหร่กัน?”
สีหน้าของเซียวเซียวเปลี่ยนเป็นไม่น่ามอง ไม่เอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว หันหลังแล้วกลับไป
จื่ออันไล่ตามออกไป “เจ้าเอ่ยออกมาให้ชัดเจน!”
เซียวเซียวจ้องมองยังนาง “เจ้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น? ดี เช่นนั้นก็ตามมา” เมื่อเอ่ยจบแล้ว ก็เดินจากไป
จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างโกรธเกลียด “ดี ข้าจะตามไป ดูเสียว่าเจ้าจะทำอย่างไร”
มู่หรงเจี๋ยดึงแขนนางเอาไว้ “เรื่องของสามีภรรยาคนอื่นเขา เจ้าจะไปยุ่งอะไร?”
จื่ออันโมโหเป็นอย่างมาก “ข้าจะเข้าไปยุ่งด้วย ในตอนที่ข้าเกิดเรื่องขึ้น จ้วงจ้วงก็เป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมา ตอนนี้นางเกิดเรื่องขึ้น ถูกคนทำร้าย เห็นนางเป็นแบบนั้นแล้ว ข้าก็โมโหเสียจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว”
มู่หรงเจี๋ยเมื่อเห็นว่านางกรุ่นโกรธเป็นอย่างมาก จึงได้เอ่ยออกมา “ตกลง เช่นนั้นข้าเองก็จะตามไปด้วย”
หลังจากที่เซียวเซียวกลับมาเมืองหลวงแล้วนั้น ก็อยู่ที่จวนโหวมาโดยตลอด แทบจะไม่เคยกลับไปยังจวนแม่ทัพใหญ่
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขากลับไป หลังจากที่เขากลับมาแล้ว
ที่นี่มีหานชิงชิวที่พักอยู่ เป็นคนที่เขาไม่อยากจะพบหน้าด้วย
ครั้งแรกที่กลับมานั้น เป็นเพราะว่าผู้อาวุโสของจวนโหวบอกว่าอยากจะมาดื่มชา นั่งเล่นด้วย เขาเป็นคนที่มีจวนเป็นของตนเอง จึงทำได้เพียงแค่กลับไปรับรองทักทายที่จวนแม่ทัพใหญ่
นี่เป็นครั้งที่สอง เขาเองก็อยากจะรู้นักว่า นางตั้งครรภ์ลูกของเขาได้อย่างไรกัน?
เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าเซียวเซียวกลับมา ก็ตื่นเต้นขึ้นกว่าปกติ “แม่ทัพใหญ่กลับมาแล้ว!”
ทั่วทั้งจวนพากันกระจายข่าวอย่างยินดี
จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมองสบตากัน จื่ออันแอบสงสัยขึ้นมา เด็กรับใช้ในจวนตื่นเต้นดีใจอะไรกัน? หรือว่าปกติแล้วเซียวเซียวจะไม่กลับมา?
เซียวเดินเข้าไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แขนเสื้อสีดำสะบัดขึ้น เป็นเพราะการก้าวอย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปพลางพร้อมกับเอ่ยถาม “หานชิงชิวเล่า?”
“แม่ทัพใหญ่ ฮูหยินอยู่ในเรือน บ่าวจะรีบส่งคนไปเชิญมาเดี่ยวนี้” พ่อบ้านรีบหันไปสั่งคน “รีบไปแจ้งแก่ฮูหยิน บอกว่าแม่ทัพใหญ่กลับมาแล้ว”
“ขอรับ!” เด็กรับใช้รีบร้อนออกไป
พ่อบ้านคิดจะถอดเสื้อคลุมให้กับเซียวเซียว ทว่าเซียวเซียวกลับนั่งลง พ่อบ้านก็ตกตะลึง “แม่ทัพ ท่านยังต้องการที่จะออกไป?”
