ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 675

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 675

จื่ออันปลอบพั่งจื่อฟันหักแล้ว เมื่อเห็นว่าเขาหยุดร้องไห้ จึงเอ่ยถามออกมา “เจ้าว่าเซียวเซียวตายแล้ว เกิดอะไรขึ้น?”

พั่งจื่อฟันหักสะอึกสะอื้นเอ่ยออกมา “เป็นอากงบอกว่าเขาตายไปแล้ว แต่ถ้าหากไม่ตายไป ก็ช่วยให้มีชีวิตขึ้นมาไม่ได้”

“เพราะอะไรกัน?” จื่ออันประหลาดใจอย่างมาก ทำไมถึงถ้าไม่ตายไปก็ช่วยให้มีชีวิตกลับมาไม่ได้?

พั่งจื่อฟันหักส่ายศีรษะออกมา “ไม่รู้เช่นกัน เป็นอากงที่บอกออกมา”

จื่ออันหันกลับไปมองมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองอ๋องอัน อ๋องอันก็หันไปมองอ๋องหลี่ที่เพิ่งจะปรากกขึ้นตรงประตู ทั้งสี่คนต่างก็อิบายไม่ได้

ทำไมพั่งจื่อถึงได้โง่งมเสียยิ่งกว่าเซี่ยหลินกัน?

จื่ออันถอดใจที่จะถามเขาต่อ หันไปถามเซี่ยหลินแทน “หลินหลิน พี่ชายที่อากงนำกลับไปเมื่อวานนี้ ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

เซี่ยหลินเหลือบมองมู่หรงเจี๋ยด้ยความหวาดกลัว ราวกับกลัวว่าหากเขาเอ่ยออกมาแล้ว มู่หรงเจี๋ยจะทำร้ายเขา

จื่ออันหันไปโบกมือ “ท่านออกไปไกลเสียหน่อย”

มู่หรงเจี๋ยทำได้เพียงแค่ก้าวถอยออกไปสองก้าว ในใจบ่นพึมพำออกมา พูดคุยกับเจ้าพวกโง่งมเหล่านี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ

เซี่ยหลินเมื่อเห็นว่าเขาถอยห่างออกไป ถึงได้กล้าเอ่ยออกมา “พั่งจื่อเอ่ยออกมาไม่ผิด พี่ชายที่อากงนำกลับไปเมื่อวานนี้ตายไปแล้ว อากงให้ยาลูกกลอนเขาไป จะต้องให้ไปสองเม็ด เมื่อกินยาลูกกลอนไปสองเม็ดก็จะต้องตาย”

“ตายไปแล้วจริง ๆ หรือ?” อ๋องอันเอ่ยถามด้วยใบหน้าซีดขาว

จื่ออันเอื้อมมือออกไปหยุดเขาไว้ เอ่ยถามเซี่ยหลินเสียงบางเบาต่อไป “ดี ตอนนี้พี่ชายตายไปแล้ว เช่นนั้นอากงจะทำอย่างไรต่อไป?”

“กินยาลูกกลอนไป ตายแล้ว จากนั้นก็ใช้มีดผ่า ซ่อมแซมหัวใจ แล้วก็กินยาอีกสองเม็ด” เซี่ยหลินเอ่ยออกมาอย่างมีแบบแผน

จื่ออันกลั้นลมหายใจเอาไว้ “เช่นนั้นซ่อมแซมหัวใจแล้ว กินยาอีกสองเม็ด จากนั้นจะเป็นอย่างไร?”

เซี่ยหลินหันไปคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยออกมาเสียงเคร่ง “พระอาทิตย์ขึ้น ถ้ารอดก็ลุกยืนขึ้นมาได้ แต่ถ้าไม่รอดก็ยกออกไป”

น้ำเสียงของเขาเห็นได้ชัดว่าเลียนแบบผู้อื่น เมื่อฟังน้ำเสียงนี้ ก็ดูจะคล้ายกับชายชราอันหรานเอ่ยออกมา

“เช่นนั้นก่อนที่เจ้าจะมา อากงกำลังทำอะไรอยู่?”

“ลับคมมีด!” เซี่ยหลินเอ่ย

ลับคมมีด? จะผ่าหัวใจแล้วซ่อมแซมอย่างนั้นหรือ?

อ๋องอันรู้สึกว่าน่าเหลือเชื่อ “ช่วยคนยังสามารถช่วยเช่นนี้ได้? นี่เหมือนกับการฆ่าคนอยู่เล็กน้อยนะ”

จื่ออันเอ่ย “วิธีการผ่าตัดเย็บหัวใจนั้นมีอยู่ เพียงแต่…”

เพียงแต่ด้วยเงื่อนไขในการรักษาในตอนนี้ ไม่มีทางที่จะทำได้ อีกทั้ง เวลาก็ผ่านไปนานถึงเพียงนี้แล้ว ยังจะช่วยได้อีกหรือ?

เกรงว่าคงจะไม่ได้

เพียงแต่เซี่ยหลินกลับยืนตัวเป็น ๆ อยู่ที่แห่งนี้ ก็เหมือนกับมอบความหวังให้นางอีกครั้ง ในตอนต้นนางมองเห็นเซี่ยหลินสิ้นลมไปนั้น ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นมา

หลังจากที่จื่ออันได้คำตอบมาแล้ว ก็ถามเซี่ยหลินต่อ “เมื่อวานนี้อากงบอกว่าเจ้าดูตำราพิษอยู่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าตำราพิษคืออะไร?”

“รู้ ใช้พิษและถอนพิษ” ทันใดนั้นเซี่ยหลินก็หยิบตำราพิษเล่นหนึ่งออกมา ราวกับว่าเมื่อเอ่ยถึงสิ่งที่เขารู้ เขาจะตื่นเต้นขึ้นเป็นพิเศษ

“เจ้าเพียงแต่อ่านมัน ไม่มีผู้ใดสอนเจ้า? อากงไม่ได้สอนเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

เซี่ยหลินส่ายศีรษะ “อากงบอกว่าเขาไม่มีทางที่จะแตะต้องพิษ”

พั่งจื่อฟันหั

กเองก็พยักหน้า “อากงไม่แตะต้องพิษ ไม่ใช้พิษ และไม่ถอนพิษ”

จื่ออันพยักหน้า ก่อนจะถามออกมาอีก “เช่นนั้นตำราพิษเล่นนั้น เจ้านำมันมาด้วยหรือไม่?”

“ไม่ได้นำมา แต่ว่าข้าจำอยู่ในหัว”

จื่ออันนึกถึงเมื่อวานที่พั่งจื่อฟันหักเอ่ยเอาไว้ว่า เขาเริ่มปรุงยาพิษแล้ว จึงได้เอ่ยถาม “ได้ยินมาว่าเจ้าเริ่มปรุงยาพิษแล้ว เจ้าพอจะบอกพี่ใหญ่ได้หรือไม่ว่า เจ้าปรุงยาพิษอะไร?”

ทันใดนั้นเซี่ยหลินก็พลิกควานหาลงไปในห่อผ้า ก่อนจะนำขนมน้ำตาลเคลือบออกมา “นี่คือที่ข้าปรุงเอาไว้เมื่อวานนี้”