ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 679
หลังจากที่ซื้อยาสมุนไพรกลับมาแล้ว เซี่ยหลินให้พั่งจือฟันหักต้มยาให้กับเขา ฉินจือสั่งคนนำเตาถ่านมาให้เขาสิบกว่าอัน หม้อยาสิบกว่าใบ แล้วต้มยาในลานบ้านนั่นเลย
จื่ออันและหมอหลวงเองก็เข้าร่วมอยู่ในนั้น คราวนี้จื่ออันนับได้ว่ามองเห็นหนทางแล้ว
เขาคำนวณพิษออกมาหลายชนิด แต่ละชนิดของพิษนั้นแตกต่างกันออกไป วิธีการถอนพิษเองก็แตกต่างกันออกไป ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำนั้นก็คือถอนพิษแต่ละชนิดออกมาเสียก่อน จากนั้นก็ผสมเข้าด้วยกัน แล้วทดสอบการถอนพิษในท้ายที่สุด แต่นี่เป็นขั้นตอนขนาดใหญ่ มีเวลาเพียงแค่หนึ่งวัน ไม่อาจที่จะสำเร็จลงได้
เพราะฉะนั้น หลังจากที่ทดลองครั้งแรกแล้ว จื่ออันก็เอ่ยถามเซี่ยหลิน “หลินหลิน พรุ่งนี้ข้าจะต้องปลดเข็มที่ฝังให้นางเอาไว้ หากเป็นเช่นนี้แล้วก็จะพิษก็จะแพร่กระจายออกไปในทันที ตอนนี้เจ้ามีวิธีใดที่จะทำให้พิษหยุดแพร่กระจายออกไปได้ชั่วคราวบ้างหรือไม่?”
เซี่ยหลินควานหาอยู่ในถุงผ้าอยู่ชั่วครู่ หาขวดใบหนึ่งออกมา ในขวดนั้นใส่แมลงเอาไว้ ดูเหมือนว่าจะเป็นตะขาบ แต่ว่าไม่ได้มีขามากมายเหมือนเช่นตะขาบ ม้วนขดตัวอยู่ ร่างกายแดงก่ำ เคลื่อนไหวอยู่ช้า ๆ ในขวดนั้น เมื่อมองออกไปแล้วเซี่ยหลินก็เอ่ยว่า “ใช้อันนี้”
“นี่คืออะไร?” จื่ออันเอ่ยถาม
เซี่ยหลินเอ่ยออกมา “มันเรียกว่าแมลงเจ็ดส่วน แต่ละส่วนสามารถหลอมรวมพิษได้ เมื่อกินเข้าไปแล้ว ก็จะดูดซับพิษที่มีในร่างกายส่วนใหญ่ลงไป แต่ว่าแมลงร้อยส่วน เมื่ออยู่ในร่างกายเพียงแค่เจ็ดวันก็จะตายไป เมื่อตายไปแล้ว พิษที่มีรวมถึงร่างกายของมันก็จะค่อยแตกกระจายออก คนเองก็จะตายตามไปด้วย”
“และก็หมายความว่า สามารถยืดระยะเวลาไปได้เจ็ดวัน?” จื่ออันเอ่ยถาม
“ใช่แล่ว หลังจากนั้นเจ็ดวัน จะต้องเอาแมลงเจ็ดส่วนนี้ออกมา”
“เช่นนั้นเมื่ออเอามันออกมาแล้ว พิษที่มีในร่างกายขององค์หญิงก็ไม่ใช่ว่าจะถูกถอนออกมาแล้วหรือ?” จื่ออันเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง เมื่อได้ยินความหมายของเขา แมลงเจ็ดส่วนเมื่อเข้าสู่ร่างกาย และดูดพิษส่วนใหญ่ในร่างกายออกมา เมื่อแมลงเจ็ดส่วนออกมาแล้ว แน่นอนว่าจะต้องขับพิษออกมาด้วย
เซี่ยหลินส่ายศีรษะ “พี่ใหญ่ หากว่าสามารถทำเช่นนี้ได้ เช่นนั้นแล้วยังจะต้องถอนพิษอีกหรือ? หลังจากที่นำแมลงเจ็ดส่วนออกมาแล้ว สามารถใช้มันหยุดพิษลงได้ชั่วคราว แต่มันไม่อาจดึงออกมาได้ เมื่อดึงออกมาแล้ว ปมมันก็จะคลายออก พิษที่เก็บเอาไว้ก็จะถูกปล่อยออกมา เพราะฉะนั้น เมื่อองค์หญิงกินแมลงเจ็ดส่วนลงไปแล้ว แมลงเจ็ดส่วนก็จะเข้าสู่กระเพาะและลำไส้ เห็นตะขอของมันทั้งสองหรือไม่? ตะขอนี้จะเกี่ยวลำไส้เอาไว้ อยู่ในตำแหน่งเดิมไม่ขยับไปไหน นอกเสียจากจะได้กลิ่นเลือดสดถึงจะเคลื่อนไหว พวกเราจะดึงมันออกมา จะต้องใช้เลือดสดล่อเพื่อดึงมันออกมา”
จื่ออันไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่า เพียงแค่แมลงตัวหนึ่งต่อให้จะมีความสามารถในการดูดซับพิษ แต่มันจะดูดซับพิษทั้งหมดในร่างกายจากในลำไส้ไปได้อย่างไร? จะต้องรู้ว่าเมื่อพาแพร่กระจายออกไป เส้นเลือดในร่างกายและอวัยวะภายในล้วนแต่มีพิษ
หย๋า ก็ได้ เป็นนางที่พร่าเบลอไปแล้ว ช่วงนี้สมองไม่ค่อยได้ทำงานจริง ๆ
เมื่อปลดจุดฝังเข็มออกแล้ว เลือดจะไหลเวียน พิษเองก็จะไหลวนไปยังอวัยวะต่าง ๆ แน่นอนว่าจะต้องดูดซับพิษออกไปได้
ทว่าแมลงร้อยส่วนนี้ช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ
หากว่าสามารถย้อนกลับไปสู่ยุคปัจจุบัน นางอยากจะกลับไปศึกษาให้ดี ในยุคปัจจุบันนี้ นางไม่เคยพบเห็นของเช่นนี้มาก่อน
และก็เช่นนี้ จื่ออันเป็นเหมือนกับผู้ติดตามที่คอยตามเซี่ยหลินจัดเตรียมยาถอนพิษ แต่เพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น เมื่อผ่านไปช้า ๆ นางก็เริ่มกลายเป็นผู้นำ เพราะถึงแม้ว่าเซี่ยหลินจะรู้เข้าใจเกี่ยวกับพิษ และก็รู้ว่าจะแยกแยะพิษอย่างไร แต่กลับไม่มีประสบการณ์ใด แยกแยะปริมาณได้ไม่ถูกต้อง จื่ออันและหมอหลวงเข้ามาเสริมในด้านนี้ได้พอดี
เซี่ยหลินมีเข็มเงินอยู่ด้ามหนึ่ง เพื่อใช้ในการทดสอบพิษโดยเฉพาะ เข็มเงินเล่มนี้มีความพิเศษของมัน เมื่อมีพิษที่แตกต่างกันออกไป ก็จะเกิดสีที่ไม่เหมือนกัน
ในตอนต้นจื่ออันไม่เชื่อในเรื่องการใช้เข็มเงินทดสอบพิษ คนโบราณใช้เข็มเงินในการทดสอบพิษ เพราะส่วนใหญ่แล้วคนโบราณมักจะใช้สารหนูในการวางยาพิษ และเพราะว่าไม่ได้หลอมรวมสารหนูจนบริสุทธิ์ จึงมีกำมะถันบางส่วนที่หลงเหลืออยู่ กำมะถันที่หลงเหลืออยู่นี้จะทำให้เข็มเงินกลายเป็นสีดำ หากว่าสารหนูถูกหลอมรวมให้บริสุทธิ์แล้ว ก็จะไม่หลงเหลือสารกำมะถันใด และเข็มเงินก็จะไม่กลายเป็นสีดำ เพราะฉะนั้น มีพิษมากมายที่ไม่มีสารกำมะถัน ล้วนแต่ใช้เข็มเงินทดสอบออกมาไม่ได้
ทว่าเข็มเงินของหลินหลินนี้ กลับทำให้พิษที่แตกต่างกันออกไปเกิดสีที่ไม่เหมือนกัน ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก
จื่ออันรู้สึกว่านางเข้าใจเกี่ยวกับภูมิปัญญาของคนโนราณน้อยมาก และยังประเมินต่ำออกไปอีกด้วย มีวันหนึ่งที่คนเราจะใช้ปัสสาวะมาทดสอบเพื่อบอกว่ามีครรภ์หรือไม่
หลังจากที่นางย้อนมาถึงยุคสมัยนี้ ทักษะการแพทย์ที่รับรู้ได้ก็ไม่ถือว่าสูงส่ง ก็เลยคิดว่าที่แห่งนี้ไม่มีทักษะการแพทย์ที่สูงส่งอะไร แต่กลับไม่รู้ว่า ท่านหมอที่มีภูมิปัญญาล้ำเลิศกว่ายุคสมัยปัจจุบันนั้นก็ยังคงมีอยู่ เพียงแต่ว่านางไม่ได้พบก็เท่านั้น
