ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 696

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 696

พระสนมอี๋เอ่ยข่มขู่ออกมา “หากว่าเจ้าเอ่ยออกไปแม้แต่คำเดียว ก็เท่ากับว่ารนหาที่ตายแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ามีมู่หรงเจี๋ยคอยปกป้องอยู่ แล้วข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

จื่ออันส่ายศีรษะออกมา “พระสนมอี๋เข้าใจผิดแล้ว ท่านอ๋องไม่เคยปกป้องข้ามาก่อน หากรู้ว่าข้าล่วงเกินพระสนมไป เขาจะต้องนำข้าไปขออภัยพระสนมอย่างแน่นอน ก่อนที่จะไปสำนึกผิดกับหวงไท่โฮ่ว”

“เจ้าอย่าคิดที่จะเอาหวงไท่โฮ่วมาข่มข้า ข้าไม่กลัว ต่อให้เจ้ากลับไปเอ่ยออกมา แล้วจะมีสักกี่คนที่เชื่อเจ้ากัน? ข้าเพียงแต่มาที่นี่เพื่อสักการะพระพุทธศาสนาเท่านั้น รัชทายาทเองก็อยู่ที่นี้พอดิบพอดี ข้าเป็นมารดาขององค์ชายเจ็ด ขุนนางในราชสำนักคงจะไม่ยอมให้เจ้ามาใส่ร้ายข้าหรอก”

จื่ออันฟังนางบอกว่าไม่กลัวนาง แล้วบอกว่าหากนางกล้าที่จะเอ่ยออกไปแม้เพียงคำเดียวก็เท่ากับรนหาที่ตาย เห็นได้ชัดว่านางหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

จื่ออันเอ่ย “พระสนม ข้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของท่าน ข้าเองก็ไม่คิดที่จะล่วงเกินคนในวัง เรื่องในวันนี้ เพียงแต่พุ่งเป้าไปยังรัชทายาทเท่านั้น ไม่ได้พุ่งมาที่พระสนม พระสนมมาเพื่อสักการะพระพุทธศาสนา สักการะเสร็จแล้วก็กลับไป ผู้ติดตามของรัชทายาทตายที่นี่ ขุนนางจะต้องมาตรวจสอบ พระสนมไม่ปรากฏตัวออกมาจะดีกว่า”

ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้หวาดกลัวพระสนมอี๋ ทว่านางก็ยังไม่อยากสร้างปัญหาขึ้น เรื่องสกปรกนั้นของพวกเขา ใครจะเอ่ยออกมาก็ได้ ทว่านางไม่อยากเอ่ยถึง จะทำให้ปากตนเองสกปรกเข้า

พระสนมอี๋จ้องมองนาง กัดริมฝีปากเบา ๆ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความแค้น “ขอบใจที่พระชายาเอ่ยเตือนข้า ข้าจะจดจำมันเอาไว้ในใจ นางเงยหน้าสูงส่งขึ้น แล้วนำนางกำนัลจากไป

หลังจากที่หลิวเย่ว์ทุบตีจนพอแล้ว ก็ปักกริชลงไปบนขาขององค์รัชทายาท ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องน่าอนาถออกมา มือของหลิวเย่ว์หมุนวนลูกประคำ เดินเข้ามาด้วยใบหน้าสงบนิ่งและดูมีเมตตา เอ่ยออกไปกับจื่ออัน “พระชายา ไปกันเถิด”

จื่ออันเอ่ย “ท่านไปก่อนเถิด ข้ายังคงต้องโผล่หน้าออกไปสักเล็กน้อย”

หลิวเย่ว์มองยังนาง “พระชายาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ คนคนหนึ่งกระทำเรื่องขึ้น ก็ต้องให้คนนั้นรับผิดชอบ ข้ารับผิดชอบมันได้”

“ไม่ ข้าเพียงแต่คิดว่า มองเขาแล้วขัดตา อยากจะทุบตีเขาให้มากเสียหน่อยก็เท่านั้น!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย นางเชื่อว่าหลิวเย่ว์สามารถรับการแก้แค้นจากรัชทายาทได้ ทว่าคงไม่อาจจะทนการลงมืออย่างโหดร้ายจากฮองเฮาได้

เมื่อนางเอ่ยจบแล้ว ก็เข้าไป ใช้เท้าเตะลงไป ดึงคอเสื้อของรัชทายาทขึ้นมา แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “ครั้งนี้เป็นการลงโทษสถานเบาเท่านั้น หากว่ามีครั้งถัดไปอีก ก็จะเป็นชีวิตเจ้าแล้ว!”

“เซี่ยจื่ออัน ข้าจะให้เจ้าไปโดยไม่เหลือศพ!” รัชทายาทร้องตะโกนเสียงต่ำออกมาอย่างบ้าคลั่ง

จื่ออันยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าจะคอยเจ้า!”

อย่างไรก็ตาม พวกเขาล้วนแต่ไม่คิดที่จะให้นางเหลือศพสมบูรณ์เอาไว้อยู่แล้ว คนที่คิดจะเอาชีวิตของนางมีถมเถไป

เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านั้นที่เขาทำกับอ๋องเหลียงแล้ว คิดถึงเรื่องที่เขากระทำกับเจ้าของร่างเดิมอย่างเซี่ยจื่ออันแล้ว นางก็ต่อยลงไปอีกครั้ง ต่อยลงไปกลางท้องขององค์รัชทายาท จนต้องงอกายลงด้วยความเจ็บปวด จนไม่เอื้อนเอ่ยออกมาได้

จื่ออันเอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่เย็นชา “ฝ่าบาททนรับเสียเถิด เรื่องที่เกิดขึ้นในลานเรือนเมื่อเดือนห้านั้น ข้ายังจำได้ จำได้ว่ารัชทายาททุบตีข้าจนตายไปได้อย่างไร”

จื่ออันเดินออกไปด้วยความเด็ดเดี่ยว เซี่ยหว่านเอ่อ และเฉินหลิงหลงนั้น มีท่านแม่ที่ตัดสินใจว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่า ทว่าชีวิตของรัชทายาท นางจะต้องเป็นคนปลิดชีพ

ในตอนที่ลงจากภูเขานั้น จื่ออันเอ่ยถามหลิวเย่ว์ “อี๋เอ๋อร์บอกว่าท่านมีเขาละมั่งโลหิต ใช่หรือไม่?”

มือของหลิวเย่ว์ยังคงหมุนลูกประคำอยู่ดังเดิม “ไม่มี”

อี๋เอ๋อร์เอ่ย “ท่านแม่ พวกเรามีมัน ทำไมถึงได้บอกว่าไม่มีกัน? สามารถนำไปช่วยชีวิตขององค์หญิงได้”

“หุบปาก เจ้าจะไปเข้าใจอะไร? โง่!” หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาอย่างดุร้าย

จื่ออันรู้ว่านางก็คือ หัวหน้าพรรคหลิวเย่ว์ที่องค์รัชทายาทต้าเหลียง ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยถึง ทว่านางไม่ยอมรับมัน เพราะว่านางรู้ว่ารัชทายาทต้าเหลียงนั้นก็อยู่ภายในเมืองหลวงของต้าโจวด้วย หากว่านางยอมรับออกไปว่ามีเขาละมั่งโลหิต แล้วนำมันออกมา ก็เท่ากับเป็นการบอกกับองค์รัชทายาทต้าเหลียงว่านางอยู่ที่นี่

ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้นว่าจะจัดการกับนาง

เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลิวเย่ว์ยังขโมยอะไรของซ่งรุ่ยหยางออกมาอีก? ถึงได้ทำให้เขาโกรธเกลียดมาหลายสิบปี

จึงแม้ว่าจื่ออันพอจะคาดเดาได้บ้าง แต่กลับไม่กล้าสรุปออกมา เมื่อเหลือบมองไปยังอี๋เอ๋อร์ ก็ดูเหมือนจะคล้ายคลึงกับซ่งรุ่ยหยางอยู่หลายส่วน